Τηλε-μαρτύριο

Τα συνεχιζόμενα προβλήματα με την τηλεκπαίδευση, που απ' αυτήν τη βδομάδα τα ζουν και οι εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης με τις οικογένειές τους, αποκαλύπτουν τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης και τα αδιέξοδα από την πολιτική διαχείρισης της πανδημίας με κριτήριο τις «αντοχές της οικονομίας», σε βάρος των αναγκών του λαού.

Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση ξανάκλεισε τα σχολεία, δείχνει πόσο δίκαια και αναγκαία ήταν τα αιτήματα που πρόβαλλαν με τους αγώνες τους μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί, για μέτρα ουσιαστικής προστασίας της υγείας, ώστε να είναι τα σχολεία ανοιχτά και ασφαλή.

Η κυβέρνηση, όμως, όχι μόνο δεν ικανοποίησε τα αιτήματά τους και προσπάθησε να καταστείλει τους αγώνες τους, αλλά φόρτωσε στην «καμπούρα» της ατομικής και οικογενειακής ευθύνης ακόμα και την τηλεκπαίδευση των παιδιών, αφού πρώτα έκλεισε τα σχολεία με δική της ευθύνη.

Ετσι, το υπουργείο Παιδείας όρισε την τηλεκπαίδευση ως «υποχρεωτική», χωρίς όμως να εξασφαλίσει την πρόσβαση όλων των μαθητών σε αυτήν. Οι 90.000 φορητές συσκευές που διαφημίζει το υπουργείο Παιδείας ότι μοίρασε στα σχολεία μετά από δωρεές, δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω», για να καλύψουν όλους τους μαθητές που δεν έχουν τα μέσα.

Αντίστοιχα είναι τα προβλήματα και για πολλά ακόμα παιδιά, που μπορεί να έχουν τα μέσα, αλλά βλέπουν μπροστά τους λευκές οθόνες, ακούνε φωνές από το υπερπέραν, συνδέονται και αποσυνδέονται πολλές φορές στη διάρκεια μιας διδακτικής ώρας.

Κι από πάνω, ακούν το υπουργείο Παιδείας να ανακοινώνει με θράσος ότι «όλα βαίνουν καλώς» και ότι λειτούργησαν 40.000 ψηφιακές τάξεις! Πώς να μην είναι έξαλλοι γονείς και μαθητές! Πώς να μη σηκώνουν τα χέρια ψηλά οι εκπαιδευτικοί!

Η κυβέρνηση αναζητάει άλλοθι και δικαιολογίες, επικαλούμενη την «έκτακτη κατάσταση». Και εδώ όμως είχε όλο το χρόνο να προετοιμαστεί, ώστε κανένα παιδί να μη μείνει χωρίς τα αναγκαία μέσα για την τηλεκπαίδευση, να αναβαθμίσει τα μέσα και τις υποδομές, να διασφαλίσει ίσες και σύγχρονες προϋποθέσεις πρόσβασης για όλους.

Τέτοια αιτήματα υπήρχαν στο πλαίσιο πάλης γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών. Οπως υπήρχε και η αρνητική πείρα από την πρώτη φάση της πανδημίας, όπου και πάλι το σύστημα «κράσαρε» και τα μαθήματα στην πλειοψηφία τους δεν έγιναν καθόλου.

Προτεραιότητα, όμως, της κυβέρνησης, και τότε και τώρα, δεν ήταν να διασφαλίσει τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, ούτε βέβαια να ελαφρύνει τη λαϊκή οικογένεια από τα βάρη και τις δυσκολίες της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.

Το ακριβώς αντίθετο. Κριτήριο ήταν και παραμένουν οι «αντοχές της οικονομίας», η προστασία των συμφερόντων και των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, η χρηματοδότηση με το σταγονόμετρο των τεράστιων αναγκών στην Υγεία, στην Παιδεία, στη στήριξη των λαϊκών οικογενειών για να μη λείψουν χρήματα από τις φοροαπαλλαγές και τα άλλα προνόμια στο κεφάλαιο.

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που κουνάει τώρα το δάχτυλο και μιλάει για «τριτοκοσμικές καταστάσεις», καλύτερα να σιωπά, γιατί η σημερινή εικόνα των σχολείων δεν προέκυψε χτες. Εχει τη σφραγίδα και της δικής του αντιλαϊκής πολιτικής.

Ανισότιμη πρόσβαση, ανισότιμη εκπαίδευση, μεγάλα μορφωτικά κενά που αντί να καλύπτονται διευρύνονται... Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας και στο χώρο της Εκπαίδευσης.

Απέναντι σε όλα αυτά, κανείς δεν πρέπει να μένει αδιάφορος και απαθής. Τώρα είναι που πρέπει να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο ο αγώνας και η διεκδίκηση για να δοθεί πραγματική στήριξη σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς στην τηλεκπαίδευση, όσο αυτή διαρκέσει. Αλλά, κυρίως, για να ανοίξουν τα σχολεία με όλα τα απαραίτητα μέτρα, για να γίνει σωστή δουλειά, για να γίνει μάθημα.