Ωρα μεγάλης ευθύνης

Τα νέα αντεργατικά μέτρα που φέρνει με νόμο η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, όπως και οι ανακοινώσεις για τη διαχείριση της έξαρσης της πανδημίας, που συνεχίζουν να αφήνουν απροστάτευτο και εκτεθειμένο το λαό, είναι «αιτία πολέμου» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Αντί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ουσιαστικής προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, αξιοποιεί την πανδημία για να κλιμακώσει την επίθεση, στοχεύοντας στην καρδιά των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως είναι ο ημερήσιος χρόνος εργασίας και το δικαίωμα στη συλλογική διεκδίκηση και στην απεργία.

Αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας με προσωπικό και υποδομές, αντί να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα και να τον θέσει σε ενιαίο κρατικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας, επιβάλλει «λοκντάουν» στα χειρουργεία και συνολικά στη λειτουργία των νοσοκομείων για ασθένειες εκτός του κορονοϊού.

Καταδικάζει με αυτόν τον τρόπο χιλιάδες ασθενείς που χρειάζονται μόνιμη ή επείγουσα βοήθεια και θεραπεία και δεν αντέχει η τσέπη τους να πληρώσουν στον ιδιωτικό τομέα.

Κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος μπροστά στον κίνδυνο ο ίδιος ή κάποιος από την οικογένειά του, ένας φίλος ή ένας συνάδελφός του να χρειαστεί βοήθεια και να βρει κλειστές τις πόρτες του συστήματος Υγείας, που μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε σύστημα «μιας νόσου».

Οπως κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος απέναντι στην καθιέρωση 10ωρης ημερήσιας εργασίας, που αυξάνει κατακόρυφα τον απλήρωτο χρόνο της δουλειάς, με σοβαρές επιπτώσεις στη φθορά της υγείας του εργαζόμενου, αλλά και στην οικογενειακή και κοινωνική του ζωή.

Κανείς δεν μπορεί να λέει «δεν βαριέσαι» για την απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος στο Δημόσιο, που θα συμπαρασύρει αργά ή γρήγορα και τον ιδιωτικό τομέα, όπου ήδη ισχύουν παραλυτικοί περιορισμοί.

Κανείς δεν μπορεί να κοιτάζει αδιάφορα τους νέους μηχανισμούς που στήνονται για να συμπιεστεί ακόμα περισσότερο ο μέσος μισθός, την καθιέρωση υποκατώτερου μισθού 200 ευρώ για όσους δουλεύουν ημιαπασχόληση, με τα προγράμματα που ανακοινώνει η κυβέρνηση.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των μέτρων, στα Εργασιακά και στην Υγεία, είναι η στήριξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό είναι το αποκλειστικό κριτήριο της κυβέρνησης.

Αξιοποιώντας και την πανδημία, δίνει λεφτά με τη σέσουλα για φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις, τους εξασφαλίζει ανεξάντλητη τζάμπα εργασία από τη μεγάλη δεξαμενή των ανέργων, αλλά δεν προσλαμβάνει το αναγκαίο προσωπικό στα νοσοκομεία, δεν ανοίγει αυτά που έκλεισαν, δεν οργανώνει ένα πλήρες δίκτυο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας με έμφαση στην πρόληψη.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, δεν παίρνει μέτρα αποσυμφόρησης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και των σχολείων, δεν επιβάλλει επαρκή μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, για να μη θίξει τα κέρδη της εργοδοσίας.

Συνεχίζει την πολιτική της υποχρηματοδότησης, εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, θυσιάζοντας το πολυτιμότερο αγαθό στο βωμό του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και των «αντοχών της οικονομίας». Την ίδια στιγμή, ο ιδιωτικός τομέας της Υγείας πριμοδοτείται με κάθε τρόπο, αντί να επιταχθεί άμεσα εν μέσω πανδημίας.

Η άλλη όψη της ίδιας πολιτικής είναι η επίθεση στα Εργασιακά και στο Ασφαλιστικό, που συνιστούν τις «ανατροπές του αιώνα», όπως δίκαια τις ονόμασαν τα συνδικάτα.

Η επίθεση αυτή φαντάζει ακόμα πιο «μαύρη» αν αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα περισσότερες προϋποθέσεις για μείωση του χρόνου εργασίας, για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, για δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.

Οι «εκσυγχρονισμένοι» αυτοί μηχανισμοί εκμετάλλευσης έχουν τη σφραγίδα του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους. Είναι η «επόμενη πίστα» της πολιτικής που υπηρέτησαν διαχρονικά όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμία προσδοκία ή ελπίδα δεν πρέπει να τρέφουν οι εργαζόμενοι ότι κάτι θα αλλάξει χωρίς τη δική τους καθοριστική παρέμβαση. Χωρίς οι ίδιοι να εμπιστευτούν και να αξιοποιήσουν τη δύναμή τους στον αγώνα για την υγεία και τα δικαιώματά τους, για σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής, αντιμετωπίζοντας και τις πρόσθετες δυσκολίες που βάζει η πανδημία.

Είναι ώρα ευθύνης για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Τα συνδικάτα σημαίνουν απεργιακό συναγερμό και η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να ακουστεί δυνατά!