«Yes, sir»

 

  «Ο συνδυασμός Χριστουγέννων και περιοριστικών μέτρων λόγω
κορωνοϊού αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για διάβασμα». Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά το άρθρο του ο διευθυντής της εφημερίδας «Καθημερινή», Αλέξης Παπαχελάς. Τι ωραία εισαγωγή. Είναι και ο τίτλος του άρθρου που προκαλεί εντύπωση («Μια πλατεία Στάλιν;»), οπότε έχουμε δύο βασικά στοιχεία για να εξασφαλιστεί η ανάγνωση του.

Η ενημέρωση για τα διαβάσματά του («ένα εξαιρετικό βιβλίο για τη Διάσκεψη της Γιάλτας» και «μία βιογραφία του Φραγκλίνου Ρούζβελτ»),  δεν προεξοφλεί απαραίτητα την απορία που σκάει σαν βόμβα…:

«…μου προκλήθηκε μία απορία, την οποία ελπίζω να μην παρεξηγήσετε: πώς και δεν έχουμε ονομάσει μία πλατεία προς τιμήν του Στάλιν;».

Το ενδιαφέρον του αναγνώστη κορυφώνεται και στη συνέχεια, μέσα σε πέντε – έξι προτάσεις, ενημερώνεται (;) ότι «ο Τσώρτσιλ είχε μια εμμονή με την Ελλάδα και την ανάγκη να παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο. Ο Στάλιν έδωσε το πράσινο φως χωρίς πολλά πολλά».

Μετά τις «εμμονές» του Τσώρτσιλ και το «πράσινο φως» του Στάλιν έρχεται και η συνομιλία με την «Ιστορία», η οποία «έχει αποφανθεί πως η ηγεσία της Αριστεράς μάλλον γνώριζε τις αποφάσεις του Σοβιετικού ηγέτη».

Ανεπιτυχής η ακροβασία του «Ιστορία έχει αποφανθεί»…  «μάλλον» (!) και δοκιμάζεται η κενή υπεροψία:

 «Υπάρχουν βέβαια, ακόμη και σήμερα, εκείνοι που αρνούνται ότι ήταν καλό για την πατρίδα μας που παρέμεινε στη Δύση»

Το συμπέρασμα είναι έτοιμο, περικλείοντας ολόκληρο το εύρος των «Yes, sir» της μετεμφυλιακής γονυκλισίας στους αφέντες που γλίτωσαν την Ελλάδα από τους κομμουνιστές:

«Ευτυχώς μείναμε στη Δύση, μπήκαμε στα πιο κλειστά της κλαμπ, ανεβήκαμε κατηγορία από πάρα πολλές απόψεις».

Ο κύριος Παπαχελάς, βέβαια, δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με την εκτίμηση ότι «η Μακρόνησος είναι ο σύγχρονος Παρθενώνας της νέας Ελλάδας», οπότε, ντροπαλά – ντροπαλά γράφει:

 «Χιλιάδες Ελληνες πλήρωσαν, βέβαια, ακριβά τον Ψυχρό Πόλεμο στις φυλακές και στα ξερονήσια».

Μάλιστα. Τον «Ψυχρό Πόλεμο» «πλήρωσαν ακριβά» «στις φυλακές και στα ξερονήσια». Γενικά και αόριστα. 

Η συνέχεια δεν προκαλεί εντύπωση. Ο αρθρογράφος κουνώντας τη σημαία του σκεπτόμενου δεξιού δεν αποδίδει όλες τις ευθύνες στους κακούς κομμουνιστές. Τις μοιράζει (μα, τι ωραία ιστοριούλα):

«Θα μπορούσαμε να είχαμε μια πιο ομαλή πορεία μετά τον πόλεμο, αν η Αριστερά και η Δεξιά είχαν δείξει μεγαλύτερη ωριμότητα».

Η συνταγή «κρίμα που δεν πήγαν όλοι μαζί στην ακρογιαλιά» δεν πετυχαίνει. Τα πιο σίγουρα μονοπάτια είναι πάντα καλύτερα και  το «ανήκομεν εις την Δύσιν» εκρήγνυται:

«Η χώρα βρήκε όμως τελικά την ισορροπία της μετά την πτώση της δικτατορίας και ένα ασφαλές λιμάνι στην Ευρώπη».

Το άρθρο κλείνει με μια δογματική διαπίστωση (δογματικοί και δεξιοί γίνεται; βρε γίνεται…), πασπαλισμένη με μια ειρωνική πνευματική ελαφρότητα:

«Το βέβαιο είναι ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μείναμε από τη σωστή μεριά του “φράχτη”. Και είναι απορίας άξιον που ο μεν Τσώρτσιλ δεν έχει περισσότερους δρόμους με το όνομά του, ο δε Στάλιν τουλάχιστον μία πλατεία…».

Ο κύριος Παπαχελάς έγραψε ένα άρθρο για να υποστηρίξει τον τίτλο του.  Ας βγάλουμε κι εμείς τον δικό μας τίτλο: 

Οι χριστουγεννιάτικες απορίες, εν μέσω περιοριστικών μέτρων και απεριόριστων ιστορικών αυθαιρεσιών, οδηγούν σε φθηνά ιδεολογικά επιχειρήματα και σχήματα.

Είναι προφανές ότι το άρθρο του κυρίου Παπαχελά δεν είναι (δεν θέλει να είναι) κείμενο σοβαρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά ιδεολογικής εξυπναδούλας.

Ίσως σε επόμενο άρθρο του διευθυντή της «Καθημερινής» να μάθουμε περισσότερα για τα Δεκεμβριανά, το «Δόγμα Τρούμαν», το «Στρατηγέ, ιδού ο στρατό σας», τις ναπάλμ, την μετεμφυλιακή Ελλάδα και τα «κλειστά κλαμπ».  Μπορεί, δε,  να ενημερωθούμε και για εκείνους που πολέμησαν τους ναζί και τους άλλους που έφυγαν από τη χώρα για να γυρίσουν να μας βάλουν στα «κλειστά κλαμπ». 

Ας αφήσουμε, όμως, όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Το γράψαμε και πριν:

Το συμπέρασμα είναι έτοιμο, περικλείοντας ολόκληρο το εύρος των «Yes, sir» της μετεμφυλιακής γονυκλισίας στους αφέντες που γλίτωσαν την Ελλάδα από τους κακούς κομμουνιστές: «Ευτυχώς μείναμε στη Δύση, μπήκαμε στα πιο κλειστά της κλαμπ, ανεβήκαμε κατηγορία από πάρα πολλές απόψεις (…) Το βέβαιο είναι ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μείναμε από τη σωστή μεριά του “φράχτη”».

Y.Γ 1: Την επόμενη φορά που θα θελήσει να κάνει «πλακίτσα» ο διευθυντής της «Καθημερινής» με τη Γιάλτα, ας ενημερωθεί λίγο παραπάνω, μπας και ξεχωρίσει λιγουλάκι, από την αμόρφωτη δεξιά, που αναμασάει τις ίδιες ιστορίες με αυτόν για τα «χαρτάκια της Γιάλτας»: Όσα υποστηρίζει ότι έγιναν (που δεν έγιναν) στη Γιάλτα, έγιναν στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944.  

Υ.Γ 2: Ακόμα μέρες γιορτών έχουμε. Υπάρχει χρόνος. Ας ενημερωθεί για τηνιστορία της εφημερίδας την οποία διευθύνει (Η Χρυσή Αυγή; Όχι, καλέ, η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»!), ας κοιτάξει και τη φωτογραφία με την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, και μετά ας επανέλθει με «εξυπναδούλες» για την πλατεία Στάλιν, που «του» λείπει από τη χώρα. 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

“Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι ακόμα ψάχνουν τον Παππά…” – Τα κάλαντα της ΚΝΕ αφιερώνουν

 

Τα φετινά κάλαντα της Πρωτοχρονιάς είναι επίκαιρα

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Με το κεφάλι μας ψηλά
Θα συνεχίσουμε και φέτος
όπως κάθε νέο έτος

Αντί να χτίζουμε πολλά
Νοσοκομεία και σχολειά
Αυτοί, τα πάντα ισοπεδώνουν
Και τα ΜΑΤ βάζουνε να μας φιμώνουν

Άρχισαν κι οι εμβολιασμοί
Όμως δεν είναι αρκετοί
Αφού δεν φτιάξαν την Υγεία
τόσους μήνες πανδημία

Ο πιο επικίνδυνος ιός
Είναι ο καπιταλισμός
για να απαλλαχθούμε
Να τον ανατρέψουμε μπορούμε

Η Νίκη μας έχει βαλθεί
Να μη μείνει χλωρό κλαρί
Με μαθητές όσοι τα βάζουν
ιστορία δε διαβάζουν…

Ο Θείος Σαμ μας έρχεται
τον Μπάιντεν καλοδέχεται
κι ο Τραμπ κατέβασε μουτράκια
ίδια μένουν τα γεράκια

Στα σίδερα της φυλακής
Οι κότες της Χρυσής Αυγής
Μα εμείς καθόλου δεν ξεχνάμε
Τους φασίστες πολεμάμε

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
κι ακόμα ψάχνουν τον Παππά
χαϊδεύουν τους μαχαιροβγάλτες
και βαράνε τους εργάτες

Τα βρήκανε Βίσση – Βανδή
Τι άλλο μένει να μας βρει
Βρε λες μες στο ’21
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να γίνουν ένα…

Καλή χρονιά – Χρονιά πολλά
Και πάντα αισιόδοξα
Ο κόσμος θα αλλάξει
Τα όνειρα θα γίνουν πράξη

Με ψηλά το κεφάλι!

«Οταν σηκώνεις κεφάλι ανασαίνεις πραγματικά»... Με το αισιόδοξο αυτό μήνυμα υποδεχόμαστε το 2021, αφήνοντας πίσω μια χρονιά που επιβεβαίωσε όσο λίγες ότι η προοπτική για τους εργαζόμενους βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη για την ανατροπή αυτού του συστήματος, που αναβλύζει βαρβαρότητα από κάθε του πόρο.

Γιατί η χρονιά που πέρασε έφερε τους λαούς όλου του κόσμου αντιμέτωπους με τις συνέπειες της πανδημίας, με τα καπιταλιστικά κράτη όπου Γης να εγκληματούν σε βάρος της υγείας εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου.

Γιατί η προσδοκία του λαού να τελειώσει αυτή η «περιπέτεια» με τον κορονοϊό δεν θα βάλει τέλος στην πραγματική περιπέτεια που βιώνει καθημερινά, εξαιτίας της εμπορευματοποίησης της Υγείας, του τσακίσματος των λαϊκών αναγκών, που δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τη βελόνα του εμβολίου.

Γιατί η χρονιά που πέρασε έδειξε ότι η εργοδοσία και η κυβέρνηση, σαν έτοιμες από καιρό, έσπευσαν να αξιοποιήσουν αυτήν την «έκτακτη κατάσταση» για να καταφέρουν νέα μόνιμα πλήγματα στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, «εξελίσσοντας» τα εργαλεία της εκμετάλλευσης, για ακόμα πιο «ευέλικτη» και φθηνή εργασία, εντείνοντας την καταστολή και τον αυταρχισμό, μαζί με τις νέες παροχές στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Γιατί πριν ακόμα κατορθώσει η καπιταλιστική οικονομία να ορθοποδήσει από την υποχώρηση της προηγούμενης δεκαετίας, ήρθε μια νέα, ακόμα πιο σφοδρή κρίση, καταρρίπτοντας τους μύθους της «βιώσιμης» ή «δίκαιης» ανάπτυξης και επιβεβαιώνοντας ότι οι κρίσεις είναι μέρος της «κανονικότητας» αυτού του συστήματος, όχι «προσωρινή παρέκκλιση».

Επιβεβαιώνονται ξανά, δηλαδή, τα ιστορικά όρια αυτού του συστήματος. Οι δυσκολίες και οι αγιάτρευτες αντιφάσεις του, που οξύνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αναδεικνύουν ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για φιλολαϊκή διαχείριση αυτής της αθλιότητας.

Η αμηχανία και η αβεβαιότητα που εκφράζουν αστικά επιτελεία μπροστά στη νέα χρονιά, για τον «κόσμο που αλλάζει», οι αναλύσεις τους με αφορμή τον κλονισμό και τις αναδιατάξεις ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, για την όξυνση των ανταγωνισμών, πρέπει να διαβαστούν με «άλλο μάτι» από τους εργαζόμενους, καθώς φανερώνουν τις αντιφάσεις, τις αδυναμίες και τα τρωτά σημεία, που κάτω από την οργανωμένη λαϊκή παρέμβαση μπορούν να ανοίξουν ρήγματα στο κατά τ' άλλα «άτρωτο» και «αιώνιο» σύστημα της εκμετάλλευσης.

Υποδεχόμαστε λοιπόν το 2021 με πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης. Μια δύναμη που φάνηκε ξεκάθαρα στα lockdown, επιβεβαιώνοντας στην πράξη το περιεχόμενο του συνθήματος «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Ο πλούτος που παράγεται από τα χέρια και το μυαλό των εργαζομένων είναι τεράστιος, και τα αδιέξοδα που ορθώνει η καπιταλιστική ιδιοκτησία δείχνουν την ανάγκη να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά. Δείχνουν ότι η λαϊκή ευημερία έχει ως προϋπόθεση να επιστρέφεται αυτός ο πλούτος στην εργατική τάξη, παίρνοντας την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια της.

Υποδεχόμαστε το 2021 με τον δικό μας σχεδιασμό, για την οργάνωση της αντεπίθεσης. Μέσα σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, που γίνονται όλο και πιο «μόνιμες», δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για την ανασύνταξη του κινήματος, για την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας, για να δυναμώσει η αναμέτρηση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, το κράτος και τα κόμματά της.

Για να διευρυνθεί η συστράτευση εργαζομένων, ανθρώπων του μόχθου με το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που τους προηγούμενους μήνες έδειξε ότι μπορεί να ηγηθεί των μεγάλων ανατρεπτικών αγώνων που έχει ανάγκη ο λαός μας. Ετσι και μόνο έτσι μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση, και όχι με εμπιστοσύνη σε απατηλές υποσχέσεις ή με σπατάλη ελπίδων σε κυβερνητικές εναλλαγές, που τροφοδοτούν τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Μόνο με ψηλά το κεφάλι θα ανασάνουμε πραγματικά!

Ο νομπελίστας, οι άνεργοι και ο κατώτατος μισθός

Ο επικεφαλής της επιτροπής για την ανάνηψη της ελληνικής οικονομίας, νομπελίστας Χρ. Πισσαρίδης, ανέπτυξε, από τα νεανικά του χρόνια, ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τους ανέργους, θα λέγαμε στα όρια της παθολογικής αγάπης. Ειδικότερα τον βασάνιζε το ερώτημα: «Γιατί να υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι όταν υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας;». Η απάντηση στο ερώτημα αυτό του απέφερε το βραβείο Νόμπελ με θέμα: «Ανάλυση αγορών με τριβές αναζήτησης». Γιατί, όμως, η αγάπη του για τους ανέργους δεν του γέννησε το ερώτημα: «Γιατί οι θέσεις εργασίας να είναι πάντα λιγότερες από τον αριθμό των ανέργων;». Διότι απλούστατα στο πρώτο ερώτημα η ευθύνη είναι στην πλευρά των ανέργων ενώ στο δεύτερο στην πλευρά των εργοδοτών και, ως γνωστόν, τον Χρ. Πισσαρίδη δεν τον ενδιαφέρουν οι εργοδότες.

Ας δούμε πώς η αγάπη αυτή εντάσσεται στην έκθεση που κατέθεσε:

Ας φανταστούμε μια οικονομία στην οποία υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας και χιλιάδες άνεργοι. Οταν ανοίγει μια κενή θέση εργασίας οι άνεργοι, ο καθένας χωριστά, στέλνουν βιογραφικά και κάνουν συνεντεύξεις. Ομως, οι επαναλαμβανόμενες συναντήσεις είναι χρονοβόρες και δαπανηρές. Οι άνεργοι ξοδεύουν χρόνο και πόρους για να εντοπίζουν τις θέσεις και οι εργοδότες ξοδεύουν χρόνο και πόρους για να ελέγχουν τους αιτούντες μέσω συνεντεύξεων. Οι επιχειρήσεις δεν είναι όλες οι ίδιες. Οι εργάτες διαφέρουν. Υπάρχει δηλαδή ατελής πληροφόρηση. Ολα αυτά και άλλα πολλά δημιουργούν τη λεγόμενη ανεργία τριβής¹. Ομως, τριβές δεν υπάρχουν μόνο σε μικροοικονομικό επίπεδο αλλά και σε μακροοικονομικό και σχετίζονται με τη γενικότερη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, π.χ. με τη διαδικασία των πτωχεύσεων, την έγκριση ενός επενδυτικού σχεδίου.

Και, ως γνωστόν, οι μεγάλες ανακαλύψεις πηγάζουν από απλές ιδέες: Εάν αντιμετωπιστούν οι τριβές τότε και η ανεργία θα αντιμετωπιστεί και η οικονομία θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα.

Η παρέμβαση Πισσαρίδη γίνεται σε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα πλήττεται από απανωτές κρίσεις υπερσυσσώρευσης, οι οποίες προκαλούν κύματα ανέργων. Συνδυάζει τις ατομικές συμπεριφορές των ανέργων και των εργοδοτών, κάτι που είναι αντικείμενο της μικροοικονομίας, με ένα εργαλείο της μακροοικονομίας, την καμπύλη Μπέβεριτζ, η οποία δείχνει τη σχέση ανάμεσα στις συνολικές κενές θέσεις εργασίας και τον συνολικό αριθμό των ανέργων. Τα στοιχεία αυτά εντάσσονται σε ένα μαθηματικό μοντέλο, το MDP², στο οποίο, όμως, υπάρχει μια παραδοξολογία: Οσο περισσότερες είναι οι κενές θέσεις αλλά και οι άνεργοι, τόσο πιο πολλές θέσεις εργασίας δημιουργούνται, αλλά και περισσότερες απολύσεις. Εάν βρισκόμασταν στην αγορά γάμου, όπου το μοντέλο βρίσκει, επίσης, εφαρμογή, θα λέγαμε ότι όσο πιο πολλές γυναίκες και άνδρες είναι διαθέσιμοι να παντρευτούν τόσο πιο πολλοί γάμοι θα γίνονταν αλλά και πιο πολλά διαζύγια.

Στον πραγματικό κόσμο αυτό σημαίνει ότι χρειάζομαι πολλούς ανέργους για να λύνω το πρόβλημα της ανεργίας. Ειδικότερα: Δημιουργώ μια μεγάλη δεξαμενή ανέργων η οποία λειτουργεί με συνεχείς ροές. Οταν ένας άνεργος προσλαμβάνεται ένας άλλος απολύεται, χωρίς να παραμένουν στη δεξαμενή μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό φυσικά προϋποθέτει πλήρη ευελιξία στην αγορά εργασίας. Κανείς μόνιμος. Οι επαναλαμβανόμενες προσλήψεις και απολύσεις, η αδιάκοπη καταστροφή και δημιουργία θέσεων εργασίας δημιουργούν θέσεις μεγαλύτερης παραγωγικότητας. Το συνεχές rotation βοηθάει τους ανέργους να βρίσκουν την κατάλληλη θέση, η οποία με τη σειρά της καταστρέφεται από μια άλλη.

Για τον κατώτατο μισθό

Αν ξυπνήσουμε από το όνειρο αυτό και δούμε έναν άνεργο να προσπαθεί να βρει μια θέση εργασίας, τότε ένα από τα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει είναι ο προσδιορισμός του μισθού, ο οποίος αποτελεί βασική τριβή στη διαδικασία παντρέματός του με τον εργοδότη.

Το πρόβλημα δημιουργείται από τους κακούς υπολογισμούς που κάνει ο άνεργος σχετικά με το ύψος του κατώτατου μισθού ή μισθού επιφύλαξης. Εάν θέσει ψηλά τον μισθό επιφύλαξης τότε θα αντιμετωπίσει πρόβλημα ανεργίας. Εάν τον θέσει χαμηλά τότε θα υποεκτιμήσει τα προσόντα του.

Στην ουσία, μπαίνει σε μια διαπραγμάτευση η οποία ερμηνεύεται στο πλαίσιο της θεωρίας των παιγνίων και ειδικότερα στην κατά Νας διαπραγμάτευση, κατά την οποία βρίσκεται μια αμοιβαία αποδεκτή λύση, η οποία, όμως, μεροληπτεί υπέρ όσων είναι διατεθειμένοι να «ρισκάρουν» την κατάρρευση των συνομιλιών. Εάν αφήναμε στην τύχη του τον άνεργο τότε θα ήταν αναγκασμένος να δεχθεί την πρόταση του εργοδότη. Επομένως, απαιτείται μια έξωθεν παρέμβαση.

Ο Χρ. Πισσαρίδης, επειδή δεν είναι με το μέρος των εργοδοτών και για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο πολιτικών παρεμβάσεων, προτείνει ένα ανεξάρτητο Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων, το οποίο, σαν μια άλλη «αόρατος χειρ», θα καθορίζει το ύψος του κατώτατου μισθού και θα βοηθάει τους ανέργους ώστε να αποφεύγουν τα λάθη.

Ποιο θα είναι, όμως, το ύψος του μισθού;

Η έκθεση, ενώ ποσοτικοποιεί όλα τα προτεινόμενα μέτρα, το μόνο που αναφέρει σχετικά είναι: «...Αν ο κατώτατος μισθός καθοριστεί σε πολύ υψηλό επίπεδο, αυτό μπορεί να αυξήσει την ανεργία...», κάτι που μας υπενθυμίζει το πρόβλημα του ανέργου που προαναφέραμε.

Εντούτοις, ο Χρ. Πισσαρίδης σε συνέδριο στο Αμερικανικό Κολέγιο στις 30 Απρίλη του 2015 ήταν σαφέστατος: «...Ο ιδανικός κατώτατος μισθός κυμαίνεται στο 50% του μέσου μισθού...». Σε ποιον μέσο μισθό αναφέρεται; Στον μέσο μισθό της πλήρους απασχόλησης, της μερικής, στον μέσο μισθό των ανδρών, των γυναικών ή στον μέσο συνολικό μισθό; Μήπως σκέφτεται να εξισώσει τους μισθούς των ανδρών και των γυναικών; `Η μήπως σκέφτεται να καταργήσει τους μισθούς της μερικής απασχόλησης, δηλαδή να καταργήσει στην ουσία τη μερική απασχόληση; Εάν ναι, τότε γιατί δεν διαλαλεί αυτά τα ρηξικέλευθα μέτρα που θα σκορπούσαν ρίγη συγκίνησης στους απανταχού καταφρονεμένους;

Σε οποιαδήποτε περίπτωση ο, κατά Πισσαρίδη, ιδανικός κατώτατος μισθός θα κυμαίνεται μεταξύ 200 και 400 ευρώ.

Ο κατώτατος μισθός για τον Χρ. Πισσαρίδη δεν είναι μια επιθυμητή κατάσταση, αποτελεί όμως ένα ισχυρό όπλο στα χέρια των καπιταλιστών και ένα όριο προσαρμογής των φιλοδοξιών των ανέργων. Εμπεριέχει μια ισχυρή κανονιστική και ιδεολογική διάσταση, στην οποία πρέπει η εργατική τάξη να προσαρμοστεί. Αλλωστε, αυτό δεν το κρύβει η έκθεση: «...Ο κατώτατος μισθός δημιουργεί μια κοινή αντίληψη για το αποδεκτό επίπεδο των μισθών...».

Για όσους όμως δεν έχουν την ευτυχία να καρπωθούν τον ιδανικό κατώτατο μισθό ας μην ανησυχούν διότι υπάρχει το ιδανικό επίδομα ανεργίας.

Οπως προαναφέρθηκε, απαιτείται μέγιστη κινητικότητα μεταξύ της καταστροφής και της δημιουργίας θέσεων εργασίας, με τους εργαζόμενους να βρίσκονται σε συνεχείς αλλαγές καταστάσεων, μία εκ των οποίων είναι η βραχύβια παραμονή στην ανεργία. Για τούτο προτείνεται το επίδομα ανεργίας να διαμορφωθεί στο 55% των μέσων μισθών της τελευταίας τριετίας με ταβάνι τα 1.200 ευρώ. Να υποθέσουμε ότι ο λόγος που η έκθεση δεν προτείνει κατώτατο επίπεδο επιδόματος είναι το γεγονός ότι δεν είναι με το μέρος των εργοδοτών; Το κατανοούμε απόλυτα!

Ετσι, εάν πάρουμε την όμορφη πρόταση των 1.200 ευρώ τότε ο άνεργος θα λαμβάνει 660 ευρώ. Εάν όμως πάρουμε το εύρος των μισθών σύμφωνα με το οποίο το 55% των απασχολουμένων παίρνει κάτω από το επίπεδο του μέσου μισθού, τότε τα επιδόματα θα κυμαίνονται μεταξύ 100 έως 300 ευρώ. Αυτά όμως έως έξι μήνες διότι για τους επόμενους έξι μήνες θα πέφτει στο 55% του κατώτατου, δηλαδή του νέου κατώτατου μισθού. Εν ολίγοις ο άνεργος θα παίρνει τα έξοδα μετάβασης και επιστροφής από τα ΚΕΚ. Παράλληλα, θα είναι υποχρεωμένος, στο πλαίσιο του βασανιστηρίου της επιμόρφωσης, να «διδαχθεί» την τέχνη τού πώς «πουλάει» καλύτερα τον εαυτό του. Δηλαδή, να προσέχει την εμφάνισή του, να μάθει τη γλώσσα του σώματος, πώς κάθεται στην καρέκλα που του προτείνεται στις συναντήσεις, τον τόνο ομιλίας, τις λέξεις που χρησιμοποιεί και πάνω απ' όλα πώς να κάνει ένα βιογραφικό.

Μια «τριβή» που δεν θα μπορέσουν ποτέ να χειραγωγήσουν

Πλέον έχουμε αντιληφθεί το μέγεθος του ενδιαφέροντος για τους ανέργους. Δεν θα κατατάσσαμε επιστήμονες αυτής της άποψης στους χυδαίους οικονομολόγους, όπως κατέταξε ο Μαρξ τους θεμελιωτές της νεοκλασικής οικονομίας, διότι δεν μπορούμε να σταθούμε στο ύψος του Μαρξ.

Δεν θα λέγαμε, επίσης, πως η αγάπη που εκφράζεται, με χίλιους τρόπους, προς τους φτωχούς και τους καταφρονεμένους, είναι κρυφά μηνύματα για ένα μεγάλο έρωτα που δεν μπορεί να ομολογηθεί. Αλλωστε, ξέρουμε καλά ότι ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων δεν εμπλέκεται σε σχέσεις με επιστήμονες.

Ο Χρ. Πισσαρίδης και η dream team που συνέθεσε μπορούν να μηχανεύονται χίλιους τρόπους για να μειώνουν τις τριβές που ταλαιπωρούν το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό που κάνουν είναι να μερεμετίζουν την επιφάνεια των πραγμάτων. Υπάρχει βαθιά μέσα στην κοινωνία μια τριβή, την οποία δεν θα μπορέσουν ποτέ να χειραγωγήσουν. Το έχουν επιχειρήσει το 1991, όταν διακήρυξαν το τέλος της Ιστορίας ή το 2008, όταν έπεσαν από τα σύννεφα πιστεύοντας ότι χειραγώγησαν τον οικονομικό κύκλο, δηλαδή τις καπιταλιστικές κρίσεις. Νομίζουν ότι θα ελέγξουν τις κολοσσιαίες τριβές που προκαλούνται από τη σύγκρουση των τεκτονικών πλακών της Γης με την τοποθέτηση ανεμογεννητριών για τον έλεγχο της ρύπανσης της ατμόσφαιρας.

Γνωρίζουν όμως καλά ότι η πάλη των τάξεων προκαλεί αντίστοιχες τριβές με τις τριβές των τεκτονικών πλακών. Και όπως η κίνηση των τεκτονικών πλακών διαμορφώνει τη φυσική υπόσταση της Γης έτσι και η πάλη των τάξεων διαμορφώνει την ιστορία των κοινωνιών των ανθρώπων. Και η ιστορία των ανθρώπων δεν έχει τελειώσει ακόμη. Την τελευταία πινελιά θα την χαράξει με τα ομορφότερα χρώματα η εργατική τάξη!

Παραπομπές

1. Α. Δεδουσόπουλος, Οικονομική της Εργασίας, Ο πολίτης, 1995, και Ξ. Πετρινιώτη, Αγορές Εργασίας, Παπαζήσης, Αχρον.

2. D.T. Mortensen, C.A. Pissarides, «Job Creation and Job Destruction in the Theory of Unemployment», Review of Economic Studies (1994) 61, 397-415

Τάκης ΣΟΥΛΙΟΣ
Εκπαιδευτικός

Ηλίας Σιώρας: Αν δεν υπάρχει ντροπή, υπάρχει η ελάχιστη συναίσθηση της κατάστασης;

 

Ξεκίνησε στις 27 Δεκέμβρη ο εμβολιασμός, με κάθε επισημότητα και πολλή δημοσιότητα, αλλά και με πολλές …εκπτώσεις ως προς τον αριθμό των εμβολίων και πολλές …επιμηκύνσεις ως προς την εποχή ανοσίας του πληθυσμού.

Αναγκαίος οπωσδήποτε, σίγουρα ένα από τα βασικά βέλη της υγειονομικής φαρέτρας, παρά τις επιφυλάξεις μέρους του πληθυσμού. Ασφαλώς και αναπτερώνει σε όλους μας την ελπίδα, δεν παύει όμως να είναι μόνο ένα από τα όπλα μας.

Για τα υπόλοιπα όπλα έχουμε μιλήσει πολλές φορές και το 2009, με αφορμή τη γρίπη (Η1Ν1) και πολύ νωρίτερα, χωρίς καν συνθήκες πανδημίας. Αντιγράφουμε ακριβώς αυτά που λέγαμε το 2009 στο Δώμα του «Ευαγγελισμού», στην τότε υπουργό Υγείας (κι όποιος το αμφισβητεί, ας ρίξει μια ματιά στον ημερήσιο Τύπο της Τρίτης 17 Νοεμβρίου 2009): Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ανάπτυξη ΠΦΥ για να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία. Νέες κλίνες ΜΕΘ, ΜΕΝ, ΜΑΦ. Επίταξη ιδιωτικών δομών Υγείας. Καμιά απόλυση εργαζομένου. Δωρεάν test και εμβόλια. Χρηματοδότηση των Νοσοκομείων. Αγώνας για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν Σύστημα Υγείας.

Σήμερα, έπειτα κι από μια δεκαετία βάρβαρης λιτότητας, μετά από τρία φαρμακερά μνημόνια των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) – ΣΥΡΙΖΑ, το ΕΣΥ είναι πιο αποψιλωμένο, πιο διάτρητο από ποτέ, πιο εξαρτημένο από ιδιώτες (ως προς την ίδια τη λειτουργία του) και από «δωρητές» για τις «εκ των ων ουκ άνευ» αναγκαίες υποδομές του.

Σήμερα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, ήδη θρηνούμε δεκάδες συναδέλφους μας νεκρούς, μετράμε εκατοντάδες νοσηλευθέντες και χιλιάδες μολυσμένους από κορονοϊό. Μόνο τις τελευταίες 5 μέρες στον «Ευαγγελισμό» μετράμε σχεδόν 50 διαπιστωμένα θετικούς (2 απ’ αυτούς στη ΜΕΘ) και ακόμη περισσότερους σε καραντίνα. Μετράμε τη δυσλειτουργία τμημάτων του νοσοκομείου – όχι μόνο νοσηλευτικών, αλλά και διοικητικών, τεχνικών κ.λπ. Μετράμε και την απόγνωση των αξιόλογων συναδέλφων, που από αυτή την όχι ανεξήγητη δυσλειτουργία αδυνατούν να προσφέρουν στους ασθενείς τους όλες τις ασφαλείς και ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας που μπορούν!

Σήμερα, πιο έντονα παρά ποτέ επανέρχεται το αυταπόδεικτα δίκαιο αίτημα των υγειονομικών για ένταξη στα ΒΑΕ και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού (αρχής γενομένης από το φετινό δώρο εορτών). Αυτά τα αιτήματα διεκδικεί κάθε υγειονομικός, ανεξάρτητα από ειδικότητα, χώρο που εργάζεται, εργασιακή σχέση κ.λπ. Είναι μια ομοβροντία από χιλιάδες στόματα αγωνιζόμενων υγειονομικών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Αυτά διατυπώσαμε άλλη μια φορά σε υπόμνημα προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και τους υπόλοιπους της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας. Αυτά, που μαζί με τα αναγκαία μέσα και μέτρα προστασίας, δεν είναι …συντεχνιασμός δικός μας, αλλά επί της ουσίας ασπίδα που περιφρουρεί την υγεία όλου του λαού μας.

Όμως πάλι υπήρξαν κι αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Κυβερνητικοί και διοικητικοί παράγοντες, με ιδιαίτερα προκλητικό έως και απειλητικό τρόπο, που ήθελαν να εξαφανίσουν από τα πλάνα τους υγειονομικούς, οι οποίοι, τηρώντας πάντα όλα τα μέτρα προστασίας, κρατούσαν τις γνωστές, ηρωικές θα έλεγα πικέτες με τα αιτήματά μας. Αυτές τις πικέτες, που οι φωτογραφίες τους ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο από την αρχή της πανδημίας και έδωσαν θάρρος τόσο σε μαχόμενους συναδέλφους υγειονομικούς, όσο και στους ασθενείς μας, που ξέρουν καλά σε ποιον θα ακουμπήσουν την ώρα της ανάγκης.

Σε αυτό το σχέδιο συγκάλυψης και σιγής είχαν τη συμβολή τους και αρκετά (τα μεγαλύτερα) ΜΜΕ, που σκόπιμα αποσιώπησαν μια συμβολική πράξη ανάδειξης των όσων απαιτούνται για την παροχή ασφαλών υπηρεσιών Υγείας σε όλους μας. Καλά τα πλάνα του εμβολιασμού, ωστόσο η θεοποίηση του εμβολίου (από όλους αυτούς) ως πανάκεια για την έξοδο από την «υγειονομική κρίση», εκτός από τη μη υλοποίηση στοιχειωδών όρων λειτουργίας και επιβίωσης των υγειονομικών, θα αποκαλύψει άλλη μια φορά τη «γύμνια του βασιλιά».

Σε πείσμα όλων αυτών, απλός κόσμος και συνάδελφοι μας έσφιξαν το χέρι. Ακόμη και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας δέχτηκε και παρέλαβε το υπόμνημα, αμέσως μετά τον εμβολιασμό της με θετική προς εμάς διάθεση.

Και αναρωτιόμαστε: Αν δεν υπάρχει ντροπή, υπάρχει η ελάχιστη συναίσθηση της κατάστασης; Είναι σαφές πως αρκετοί από αυτούς δεν σέβονται ούτε τον καθημερινό αγώνα μας με την ίδια την πανδημία. Θεωρούν μήπως ότι εξαιρούνται από τους κινδύνους που εγκυμονεί;

Ποιος ο λόγος, 9 μήνες τώρα, αντί να συστηματοποιήσουν τους προληπτικούς ελέγχους των υγειονομικών (και όχι μόνο), την καθαριότητα, τις απολυμάνσεις, την προληπτική καραντίνα και την ενδελεχή ιχνηλάτηση σε χώρους με αθρόα κρούσματα, να απειλούνται ακόμη και προϊστάμενοι τμημάτων (πόσο μάλλον οι υφιστάμενοι) για απροσεξία που προξενεί διασπορά;;!!

Το έργο της απαξίωσης – από κυβερνώντες και διοικούντες – το έχουμε πια βαρεθεί. Ωστόσο, αξίζει σχολιασμού η προσβλητική συμπεριφορά του υπουργού Υγείας, όταν μετά τον εμβολιασμό του, αντιπροσωπεία του ΔΣ του Σωματείου στο μεγαλύτερο νοσοκομείο αναφοράς τού επέδωσε το υπόμνημα. Θα περίμενε κανείς να πει (στα ψέματα έστω) ότι θα το εξετάσει, ή ότι προσπαθεί στα μέτρα του δυνατού κάτι να επιλύσει. Αντί για αυτό, μας παρέπεμψε σε …κάποια συζήτηση που θα γίνει …κάποτε στο γραφείο του!!!

Κι αυτό όταν, από τότε που κάθισε στην υπουργική καρέκλα, δεν δέχεται καν να συζητήσει με αντιπροσωπεία των μεγάλων Ομοσπονδιών της Υγείας (ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ) ή μεγάλων σωματείων (όπως η ΕΙΝΑΠ και ο «Ευαγγελισμός»). Μάλιστα, στο «γραφείο του» εκκρεμούν ήδη δυο αιτήματα για συνάντηση και συζήτηση των εκρηκτικών προβλημάτων από το Σωματείο μας (το τελευταίο τον Μάρτη)!

Κατά συνέπεια, έχουμε κάθε δικαίωμα να μεταφράσουμε το «ελάτε στο γραφείο μου» σε «παρατάτε με». Κι αυτό είναι ασφαλώς συμβατό με όσα ζούμε 9 μήνες τώρα!

Περιττεύει ο σχολιασμός και για τη «συμπάθεια» που επέδειξε λίγο πριν από τον υπουργό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Περίσσεψε η αναγνώριση για το «πόσο δίκιο έχουμε», αφού δεν συνοδεύτηκε ούτε από ψήγμα αυτοκριτικής για την κατάσταση που περιήλθε το δημόσιο σύστημα Υγείας στα 5 χρόνια που αυτός κυβέρνησε.

Η απαξίωση των «ηρώων» υγειονομικών από την πλευρά της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με τα ραγδαία άλλα βάρβαρα μέτρα σε εργασιακά – ασφαλιστικά, στις δημοκρατικές ελευθερίες (πήραμε μια γερή γεύση στις 17 και 26 Νοέμβρη, όπως κι οι μαθητές νωρίτερα), προμηνύουν το νέο σκηνικό που θα κυριαρχήσει στο χώρο της Υγείας.

Μετά τι; Όπως φαίνεται, προετοιμάζουν μια νέα κατάσταση που θα συνθλίψει τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις όχι απλά των υγειονομικών, αλλά και κάθε λαϊκής οικογένειας.

Κρατάμε ξεκάθαρη στάση με την καθημερινή συνεισφορά μας ταυτόχρονα και στα δυο πεδία: Αυτό της πανδημίας κι αυτό της διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας. Εξάλλου, πάντα στην προσπάθεια του αντιπάλου να σε στήσει στον τοίχο, καθένας αναλογίζεται αν θα διαλέξει ανάμεσα στην υποταγή ή τον ανυποχώρητο αγώνα. Εμείς διαλέγουμε το δεύτερο!

Τα… λεκιασμένα μυαλά

 

 

Ξεπεράσαμε την Κίνα σε νεκρούς από covid. Εμείς – είπαμε, έχουμε 10 εκατομμύρια πληθυσμό. Η Κίνα… κάτι παραπάνω. Ενάμιση δισεκατομμύριο. Εκατόν πενήντα φορές περισσότερους από τους υπερήφανους με τα τούρμπο γονίδια Έλληνες, τον πολιτισμό των 200 λέξεων κατά κεφαλήν και τον υπερχειλίζοντα κουτσαβακισμό. Στην Κίνα, επίσης, η πανδημία έχει πάψει εδώ και δέκα μήνες να είναι θανατηφόρα. Ουδείς νεκρός όλο αυτό το διάστημα. Η ίδια εικόνα, περίπου, σε Κούβα, Βιετνάμ, νότια Κορέα, Ταϊβάν, αλλά και… Ν. Ζηλανδία. Ναι, στη Ν. Ζηλανδία, με το ομώνυμο αρνάκι, που μπορεί την τελευταία τριακονταετία να κατάφεραν να κακοποιήσουν 250.000 παιδιά – κυρίως Μαορί, αλλά με την πανδημία έσκισαν.

Από την άλλη πλευρά της Γης, τη δυτική, την πολιτισμένη, του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ο… όλεθρος. Αρχές του 2021 οι ΗΠΑ θα έχουν ξεπεράσει τον αριθμό νεκρών που είχαν στον Β΄ ΠΠ. Η ΕΕ βουλιάζει στο θανατικό και στην επερχόμενη πείνα. Στην Αγγλία η UNICEF σιτίζει παιδάκια.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Συνταρακτική! Με κολοσσιαίες οικονομικοπολιτικές προεκτάσεις, μετατοπίσεις και αλλαγές. Το θλιβερό και πλήρως απογοητευτικό γεγονός, όμως, είναι πως αυτή τη βοούσα πραγματικότητα, δεν είναι σε θέση να την προσλάβουν και πολύ περισσότερο, να την επεξεργαστούν εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας. Ανίκανοι να εξαγάγουν ένα – σχεδόν αυτονόητο συμπέρασμα. Να θέσουν – έστω και να απαντήσουν στο ερώτημα: Γιατί κάπου δεν πεθαίνουν από τον ιό;

Εμείς ζούμε στην εποχή της… Μαρίας. Της κάθε ελεεινής Μαρίας και του κάθε δυστυχή… Μάριου. Που θα μπει, λέει, ανάμεσα στο εμβόλιο και στο παιδί της, όπως εγκληματικά βάζει την πρέζα ανάμεσα σ’ αυτήν και το παιδί της. Στην εποχή του σκοταδισμού των παπάδων και των επιστημόνων που δεν τολμούν να σηκώσουν ανάστημα. Του κάθε βλάκα που ελπίζει στα κέρδη του λαχείου (μία στα δέκα εκατομμύρια πιθανότητες), αλλά αγνοεί ή παραβλέπει τον κατά πολύ πιθανότερο κίνδυνο να βρεθεί άδοξα στον τάφο κι ασχολείται με τσιπάκια και λεκιασμένα φανελάκια.

Ζούμε στην εποχή που εκατοντάδες χιλιάδες – εκατομμύρια, από το δουλικό ποίμνιο, ανέχονται την εγκληματική τάξη και την κυβέρνησή της που, έχοντας ξεπουλήσει τα πάντα, παίζει τώρα απροκάλυπτα με τη ζωή μας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Η επίσημη απαξίωση των «ηρώων» του ΕΣΥ και μετά… τι;

Ξεκίνησε στις 27 Δεκέμβρη ο εμβολιασμός, με κάθε επισημότητα και πολλή δημοσιότητα, αλλά και με πολλές ...εκπτώσεις ως προς τον αριθμό των εμβολίων και πολλές ...επιμηκύνσεις ως προς την εποχή ανοσίας του πληθυσμού.

Αναγκαίος οπωσδήποτε, σίγουρα ένα από τα βασικά βέλη της υγειονομικής φαρέτρας, παρά τις επιφυλάξεις μέρους του πληθυσμού. Ασφαλώς και αναπτερώνει σε όλους μας την ελπίδα, δεν παύει όμως να είναι μόνο ένα από τα όπλα μας.

Για τα υπόλοιπα όπλα έχουμε μιλήσει πολλές φορές και το 2009, με αφορμή τη γρίπη (Η1Ν1) και πολύ νωρίτερα, χωρίς καν συνθήκες πανδημίας. Αντιγράφουμε ακριβώς αυτά που λέγαμε το 2009 στο Δώμα του «Ευαγγελισμού», στην τότε υπουργό Υγείας (κι όποιος το αμφισβητεί, ας ρίξει μια ματιά στον ημερήσιο Τύπο της Τρίτης 17 Νοεμβρίου 2009): Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ανάπτυξη ΠΦΥ για να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία. Νέες κλίνες ΜΕΘ, ΜΕΝ, ΜΑΦ. Επίταξη ιδιωτικών δομών Υγείας. Καμιά απόλυση εργαζομένου. Δωρεάν test και εμβόλια. Χρηματοδότηση των Νοσοκομείων. Αγώνας για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν Σύστημα Υγείας.

* * *

Σήμερα, έπειτα κι από μια δεκαετία βάρβαρης λιτότητας, μετά από τρία φαρμακερά μνημόνια των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) - ΣΥΡΙΖΑ, το ΕΣΥ είναι πιο αποψιλωμένο, πιο διάτρητο από ποτέ, πιο εξαρτημένο από ιδιώτες (ως προς την ίδια τη λειτουργία του) και από «δωρητές» για τις «εκ των ων ουκ άνευ» αναγκαίες υποδομές του.

Σήμερα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, ήδη θρηνούμε δεκάδες συναδέλφους μας νεκρούς, μετράμε εκατοντάδες νοσηλευθέντες και χιλιάδες μολυσμένους από κορονοϊό. Μόνο τις τελευταίες 5 μέρες στον «Ευαγγελισμό» μετράμε σχεδόν 50 διαπιστωμένα θετικούς (2 απ' αυτούς στη ΜΕΘ) και ακόμη περισσότερους σε καραντίνα. Μετράμε τη δυσλειτουργία τμημάτων του νοσοκομείου - όχι μόνο νοσηλευτικών, αλλά και διοικητικών, τεχνικών κ.λπ. Μετράμε και την απόγνωση των αξιόλογων συναδέλφων, που από αυτή την όχι ανεξήγητη δυσλειτουργία αδυνατούν να προσφέρουν στους ασθενείς τους όλες τις ασφαλείς και ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας που μπορούν!

Σήμερα, πιο έντονα παρά ποτέ επανέρχεται το αυταπόδεικτα δίκαιο αίτημα των υγειονομικών για ένταξη στα ΒΑΕ και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού (αρχής γενομένης από το φετινό δώρο εορτών). Αυτά τα αιτήματα διεκδικεί κάθε υγειονομικός, ανεξάρτητα από ειδικότητα, χώρο που εργάζεται, εργασιακή σχέση κ.λπ. Είναι μια ομοβροντία από χιλιάδες στόματα αγωνιζόμενων υγειονομικών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

* * *

Αυτά διατυπώσαμε άλλη μια φορά σε υπόμνημα προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και τους υπόλοιπους της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας. Αυτά, που μαζί με τα αναγκαία μέσα και μέτρα προστασίας, δεν είναι ...συντεχνιασμός δικός μας, αλλά επί της ουσίας ασπίδα που περιφρουρεί την υγεία όλου του λαού μας.

Ομως πάλι υπήρξαν κι αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Κυβερνητικοί και διοικητικοί παράγοντες, με ιδιαίτερα προκλητικό έως και απειλητικό τρόπο, που ήθελαν να εξαφανίσουν από τα πλάνα τους υγειονομικούς, οι οποίοι, τηρώντας πάντα όλα τα μέτρα προστασίας, κρατούσαν τις γνωστές, ηρωικές θα έλεγα πικέτες με τα αιτήματά μας. Αυτές τις πικέτες, που οι φωτογραφίες τους ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο από την αρχή της πανδημίας και έδωσαν θάρρος τόσο σε μαχόμενους συναδέλφους υγειονομικούς, όσο και στους ασθενείς μας, που ξέρουν καλά σε ποιον θα ακουμπήσουν την ώρα της ανάγκης.

Σε αυτό το σχέδιο συγκάλυψης και σιγής είχαν τη συμβολή τους και αρκετά (τα μεγαλύτερα) ΜΜΕ, που σκόπιμα αποσιώπησαν μια συμβολική πράξη ανάδειξης των όσων απαιτούνται για την παροχή ασφαλών υπηρεσιών Υγείας σε όλους μας. Καλά τα πλάνα του εμβολιασμού, ωστόσο η θεοποίηση του εμβολίου (από όλους αυτούς) ως πανάκεια για την έξοδο από την «υγειονομική κρίση», εκτός από τη μη υλοποίηση στοιχειωδών όρων λειτουργίας και επιβίωσης των υγειονομικών, θα αποκαλύψει άλλη μια φορά τη «γύμνια του βασιλιά».

Σε πείσμα όλων αυτών, απλός κόσμος και συνάδελφοι μας έσφιξαν το χέρι. Ακόμη και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας δέχτηκε και παρέλαβε το υπόμνημα, αμέσως μετά τον εμβολιασμό της με θετική προς εμάς διάθεση.

* * *

Και αναρωτιόμαστε: Αν δεν υπάρχει ντροπή, υπάρχει η ελάχιστη συναίσθηση της κατάστασης; Είναι σαφές πως αρκετοί από αυτούς δεν σέβονται ούτε τον καθημερινό αγώνα μας με την ίδια την πανδημία. Θεωρούν μήπως ότι εξαιρούνται από τους κινδύνους που εγκυμονεί;

Ποιος ο λόγος, 9 μήνες τώρα, αντί να συστηματοποιήσουν τους προληπτικούς ελέγχους των υγειονομικών (και όχι μόνο), την καθαριότητα, τις απολυμάνσεις, την προληπτική καραντίνα και την ενδελεχή ιχνηλάτηση σε χώρους με αθρόα κρούσματα, να απειλούνται ακόμη και προϊστάμενοι τμημάτων (πόσο μάλλον οι υφιστάμενοι) για απροσεξία που προξενεί διασπορά;;!!

Το έργο της απαξίωσης - από κυβερνώντες και διοικούντες - το έχουμε πια βαρεθεί. Ωστόσο, αξίζει σχολιασμού η προσβλητική συμπεριφορά του υπουργού Υγείας, όταν μετά τον εμβολιασμό του, αντιπροσωπεία του ΔΣ του Σωματείου στο μεγαλύτερο νοσοκομείο αναφοράς τού επέδωσε το υπόμνημα. Θα περίμενε κανείς να πει (στα ψέματα έστω) ότι θα το εξετάσει, ή ότι προσπαθεί στα μέτρα του δυνατού κάτι να επιλύσει. Αντί για αυτό, μας παρέπεμψε σε ...κάποια συζήτηση που θα γίνει ...κάποτε στο γραφείο του!!!

Κι αυτό όταν, από τότε που κάθισε στην υπουργική καρέκλα, δεν δέχεται καν να συζητήσει με αντιπροσωπεία των μεγάλων Ομοσπονδιών της Υγείας (ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ) ή μεγάλων σωματείων (όπως η ΕΙΝΑΠ και ο «Ευαγγελισμός»). Μάλιστα, στο «γραφείο του» εκκρεμούν ήδη δυο αιτήματα για συνάντηση και συζήτηση των εκρηκτικών προβλημάτων από το Σωματείο μας (το τελευταίο τον Μάρτη)!

* * *

Κατά συνέπεια, έχουμε κάθε δικαίωμα να μεταφράσουμε το «ελάτε στο γραφείο μου» σε «παρατάτε με». Κι αυτό είναι ασφαλώς συμβατό με όσα ζούμε 9 μήνες τώρα!

Περιττεύει ο σχολιασμός και για τη «συμπάθεια» που επέδειξε λίγο πριν από τον υπουργό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Περίσσεψε η αναγνώριση για το «πόσο δίκιο έχουμε», αφού δεν συνοδεύτηκε ούτε από ψήγμα αυτοκριτικής για την κατάσταση που περιήλθε το δημόσιο σύστημα Υγείας στα 5 χρόνια που αυτός κυβέρνησε.

Η απαξίωση των «ηρώων» υγειονομικών από την πλευρά της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με τα ραγδαία άλλα βάρβαρα μέτρα σε εργασιακά - ασφαλιστικά, στις δημοκρατικές ελευθερίες (πήραμε μια γερή γεύση στις 17 και 26 Νοέμβρη, όπως κι οι μαθητές νωρίτερα), προμηνύουν το νέο σκηνικό που θα κυριαρχήσει στο χώρο της Υγείας.

Μετά τι; Οπως φαίνεται, προετοιμάζουν μια νέα κατάσταση που θα συνθλίψει τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις όχι απλά των υγειονομικών, αλλά και κάθε λαϊκής οικογένειας.

Κρατάμε ξεκάθαρη στάση με την καθημερινή συνεισφορά μας ταυτόχρονα και στα δυο πεδία: Αυτό της πανδημίας κι αυτό της διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας. Εξάλλου, πάντα στην προσπάθεια του αντιπάλου να σε στήσει στον τοίχο, καθένας αναλογίζεται αν θα διαλέξει ανάμεσα στην υποταγή ή τον ανυποχώρητο αγώνα. Εμείς διαλέγουμε το δεύτερο!

Ανοιχτή επιστολή του
Ηλία ΣΙΩΡΑ
Προέδρου του ΔΣ στο Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός»,γγ της ΕΙΝΑΠ

Στον τόπο του εγκλήματος

...

Αν η χτεσινή αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για τους πρώην δικαιούχους του ΕΚΑΣ δεν αφορούσε τα φάρμακα και την υγεία τους, θα ήταν σκηνή βγαλμένη από επιθεώρηση.

Θέλει πράγματι πολύ θράσος να παριστάνει η κυβέρνηση τον Αη Βασίλη των χαμηλοσυνταξιούχων, παρατείνοντας στο «και πέντε» τη ρύθμιση για τη μη συμμετοχή στο κόστος των φαρμάκων τους, και ο ΣΥΡΙΖΑ, που με δικό του νόμο κόπηκε το ΕΚΑΣ, να προσποιείται ότι νοιάζεται για την υγεία και την τσέπη τους, κατηγορώντας τη ΝΔ για «αναλγησία»!

Κι όλα αυτά την ώρα που η εξέλιξη της πανδημίας αποκαλύπτει σε όλο τους το μεγαλείο τις εγκληματικές ευθύνες της πολιτικής τους στην Υγεία και στο Φάρμακο.

Ας θυμηθούμε όμως πώς έχει η «αμαρτωλή» ιστορία κατάργησης του ΕΚΑΣ: Το επίδομα αυτό, με το οποίο συμπλήρωναν τις πενιχρές αποδοχές τους οι χαμηλοσυνταξιούχοι, άρχισε να «ξηλώνεται» με το τρίτο μνημόνιο (2015), που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι. Ο νόμος που προέβλεπε την οριστική κατάργησή του σε βάθος τετραετίας είναι ο περίφημος νόμος Κατρούγκαλου, που ψηφίστηκε το 2016, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Το 2015 το ΕΚΑΣ ήταν 230 ευρώ και το 2019, που χορηγήθηκε για τελευταία φορά, μετά από αλλεπάλληλες μειώσεις ήταν μόλις 12 ευρώ! Για να χρυσώσει το χάπι η ΝΔ, που στο μεταξύ είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση, το Γενάρη του 2020 έφερε τροπολογία με την οποία παρατεινόταν η μη συμμετοχή στη φαρμακευτική δαπάνη για όλους τους πρώην δικαιούχους του ΕΚΑΣ μετά την οριστική διακοπή του επιδόματος.

Η ισχύς του μέτρου έληγε στις 31/12/2020, και έτσι προέκυψε η αναμπουμπούλα των τελευταίων ωρών. Είχαν προηγηθεί η έγκαιρη παρέμβαση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Συνταξιούχων από τις 9/12, που ζητούσε την παράταση της συγκεκριμένης ρύθμισης, αλλά και επανειλημμένες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του ΚΚΕ, που απαιτούσε την αποκατάσταση του ΕΚΑΣ και την επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης.

Εννοείται πως για όλα αυτά δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα και τα απέρριπταν ασυζητητί η σημερινή και η προηγούμενη κυβέρνηση, που τώρα πουλάνε ...τσάι και συμπάθεια στους 600.000 συνταξιούχους των 500 ευρώ και κάτω!

Αλλά και η απαλλαγή από τη συμμετοχή στη φαρμακευτική δαπάνη μόνο τέτοια δεν είναι για τους χαμηλοσυνταξιούχους, καθώς αφορά μόνο την περίπτωση που ο ασθενής επιλέξει το φτηνότερο γενόσημο φάρμακο. Για κάθε άλλο πρωτότυπο ή ακριβότερο γενόσημο, ο χαμηλοσυνταξιούχος είναι υποχρεωμένος να βάλει το χέρι στην τσέπη.

Είναι κι αυτό μια απόδειξη της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής από όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, που έχουν για προτεραιότητα από τη μια τη διασφάλιση των συμφερόντων των φαρμακοβιομηχανιών και από την άλλη τους «ισολογισμένους» κρατικούς προϋπολογισμούς, για να θωρακίζεται η «δημοσιονομική σταθερότητα», με κόφτες διαρκείας στις συντάξεις και περιορίζοντας στο ελάχιστο τις λεγόμενες «αντισταθμιστικές παροχές», που αποδεικνύονται «το τυράκι στη φάκα», όπως από τότε προειδοποιούσε το ΚΚΕ.

Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται και από την εξέλιξη της συμμετοχής των ασφαλισμένων του ΕΟΠΥΥ στη φαρμακευτική δαπάνη τα τελευταία μόνο χρόνια. Συγκεκριμένα, το 2018 πλήρωσαν απευθείας από την τσέπη τους 625 εκατ. ευρώ και 636 εκατ. ευρώ το 2019, ενώ δικά τους λεφτά είναι και αυτά που καταβάλλονται στις φαρμακοβιομηχανίες ως «δημόσια» φαρμακευτική δαπάνη.

Αν υπολογίσει κανείς και τη λεγόμενη «ιδιωτική δαπάνη» για τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, το ποσό που πλήρωσαν άμεσα οι ασφαλισμένοι για το Φάρμακο - εμπόρευμα, ανάμεσά τους και οι εκατοντάδες χιλιάδες πρώην δικαιούχοι του ΕΚΑΣ, ξεπερνά για το 2019 τα 1,6 δισ. ευρώ, με τους νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων!

Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να αποδείξει το μέγεθος της κοροϊδίας που στήνεται στις πλάτες τους. Αλλά και την ανάγκη να απεγκλωβιστούν από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της αστικής πολιτικής, να διεκδικήσουν οργανωμένα την αποκατάσταση όλων των απωλειών, αυξήσεις στις συντάξεις, δωρεάν φάρμακα - Υγεία - Πρόνοια για όλους, με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει σήμερα η εποχή μας για καλύτερους όρους δουλειάς και αξιοπρεπή γηρατειά.

Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΡΙΑΛΙΤΙ

 

Η πανδημία παραλύει κάθε δραστηριότητα, η οικονομική κρίση που την συνοδεύει τσακίζει αντοχές και ο φόβος που ξεχύνεται χαυνώνει και διαλύει την ψυχή. Γύρω μας μια ελώδης ατμόσφαιρα όπου το  γελοίο και το φρικιαστικό ζευγαρώνονται σε μια προσπάθεια  να αποκατασταθεί  ένα νέο είδος φυσιολογικής ζωής μέσα από την πιο περίεργη αφύσικη κατάσταση που βιώνεται. Κι αυτό το γελοίο δεν συναντάται μόνο σε κυβερνητικές ατάκες ακόμα και επιλογές, αλλά   και  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στα οποία μπορεί να  υφαίνεται μεν μια εικονική ζωή δεν παύει όμως  να είναι αντίκτυπος της πραγματικής, που σε ένα βαθμό αποκαλύπτει εκφάνσεις της. Γι’ αυτό και τα χάσταγκ στο τουίτερ  όπου για μέρες φαίνεται να κυριαρχούν ονόματα παιχτών από διάφορα ριάλιτι είναι αποκαλυπτικά για τα ενδιαφέροντα και τις προτιμήσεις μεγάλου αριθμού ανθρώπων που βιώνουν αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση εγκλεισμού και αστυνομοκρατίας 

         Η τηλεόραση λειτουργεί ως μια βασική μορφή πολιτιστικής μετάδοσης. Ο αντίκτυπος των επιρροών της δεν περιορίζεται μόνο στην άμεση  μετάδοση ή διάχυση των κυρίαρχων ιδεών, αλλά κυρίως στις ιδεολογικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας, που αποτελεσματικά προωθούν συγκεκριμένες οπτικές για την πραγματικότητα και εξυπηρετούν ορισμένα κοινωνικά συμφέροντα.  Παρέχονται έτσι στα μέλη του κοινωνικού συστήματος ορισμένα επίπεδα γνώσης, τα οποία υπάρχουν για να διαιωνίσουν συγκεκριμένες δομές εξουσίας και να βοηθήσουν στην αποδοχή τους. Και η τηλεόραση των ριάλιτι εξυπηρετεί ουσιαστικά τον ίδιο σκοπό όλων των τηλεοπτικών προγραμμάτων, τη διαιώνιση των κυρίαρχων ιδεολογιών μέσα από αφηγήσεις που είναι ενδεικτικές των κυρίαρχων αξιών και μύθων στον πολιτισμό μας. Κι αν τα προγράμματα ριάλιτι  από τη μια χλευάζονται ως κακόγουστα, χαμηλού επιπέδου και ψεύτικα και επικρίνονται για εξαπάτηση των θεατών  τους και την εκμετάλλευση των διαγωνιζομένων τους,  συγχρόνως  δεν παύουν να επαινούνται για την ψυχαγωγία που προσφέρουν, μερικές φορές από τους ίδιους τους ανθρώπους που τα χλευάζουν. 

             Τα προγράμματα ριάλιτι σε γενικές γραμμές παρακολουθούν τους ανθρώπους είτε στη ζωή τους είτε σε ένα κατασκευασμένο περιβάλλον ανταγωνισμού, πρώτιστα με στόχο την παροχή ψυχαγωγίας παρά πληροφοριών. Ο τρόπος που λειτουργούν είναι  να δίνουν στους θεατές την ψυχαγωγία και τη δραματική συγκίνηση μέσω του εμπλουτισμού και της διόγκωσης της πραγματικότητας. Επιδιώκεται η αυξημένη δραματική ένταση με τη χειραγώγηση της κατάστασης από τους παραγωγούς, που προκαλεί ερωτήματα για το πόσο αυτά που παρακολουθούνται είναι πραγματικά.

             Η μορφή σχεδόν κάθε ριάλιτι εκπομπής είναι να δημιουργήσει ένα σκηνοθετημένο περιβάλλον, ένα κατασκευασμένο χώρο, στον οποίο οι άνθρωποι εισέρχονται, είτε είναι διασημότητες ή άνθρωποι της καθημερινότητας. Δείχνουν πώς οι άνθρωποι αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους, σε  καταστάσεις όμως που βασίζονται στον ανταγωνισμό, πιο ακραίες και έντονες από οποιαδήποτε φυσική κατάσταση. Οι διαγωνιζόμενοι αγωνίζονται για υψηλά έπαθλα, όπως  ένα ποσό χρημάτων ή μια καριέρα, εκπλήρωση  ονείρου. Ως επί το πλείστον, κρατούνται μακριά από τον πραγματικό κόσμο με τίποτα άλλο να μην κάνουν ή να σκέφτονται  εκτός από την τρέχουσα πραγματικότητά τους. Αυτό αυξάνει τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις τους καθώς βρίσκονται σε συνεχή κατάσταση κινδύνου, αφού  κάποιος αποβάλλεται κάθε εβδομάδα.   

          Τα ριάλιτι της τηλεόρασης χρησιμοποιούν τη στρεβλωμένη έκδοση της πραγματικότητας, μεταφέροντας μια αίσθηση προσωπικής συμμετοχής, εξαπατώντας το κοινό καθώς οι παραγωγοί το επιτρέπουν να δει εκείνη την πραγματικότητα που αυτοί διαμορφώνουν διογκώνοντάς τη, εμφανίζοντας χαρακτήρες και συμβάντα που οι ίδιοι έχουν καθορίσει  με τις δικές τους επιλογές και ταιριάζουν με τα στερεότυπα που προβάλλουν. Στα ριάλιτι σε κάθε επεισόδιο χρησιμοποιούνται συστήματα αξιών και μύθοι ως υποκείμενα θέματα, για να αντικατοπτρίζουν τα πολιτιστικά πρότυπα και να παρουσιάζουν τα κυρίαρχα ιδεολογήματα. Κι αν  γίνονται αποδεκτές μειονότητες, όπως κορίτσια με αλωπεκίαση στο Next Top Model, αυτό γίνεται στα  πλαίσια ακριβώς της ανοχής προς τις μειονότητες, ως μια νέα πηγή κερδοφορίας ή εξαίρεση σε μια κατάσταση που αποδέχεται τα πρότυπα και τις προσδοκίες της βιομηχανίας της μόδας. 

           Πιο συγκεκριμένα, το ριάλιτι το Next Top Model είναι στην πραγματικότητα μια απίστευτα σκληρή και υποτιμητική συνέντευξη εργασίας σε εικονογραφημένη σύντμηση σε ό,τι συναντάται   στην πραγματική ζωή. Οι διαγωνιζόμενοι που ανταγωνίζονται για ένα συμβόλαιο μοντέλου ζουν στο ίδιο σπίτι, κρίνονται ο ένας μπροστά στον άλλο και αντιμετωπίζουν εβδομαδιαίες αποβολές. Οι εντάσεις και τα έντονα συναισθήματα είναι βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι σε οποιαδήποτε κανονική κατάσταση. Το γεγονός ότι οι διαγωνιζόμενοι βρίσκονται σε τεχνητές και υπερβολικές καταστάσεις, και γνωρίζουν ότι παρακολουθούνται, σημαίνει ότι πολλοί ενεργούν μπροστά από την κάμερα και τα συναισθήματα τους δεν είναι πια παρά θέαμα. Πολλοί επιθυμούν τη φήμη ή, τουλάχιστον, καταλαβαίνουν ότι οι πιθανότητες επιτυχίας τους στην επίδειξη, εάν μπορούν να κερδίσουν ένα χρηματικό βραβείο ή ένα συμβόλαιο μοντέλου, θα αυξηθούν ανάλογα με τη ψυχαγωγία που θα φέρνει  η επίδειξη τους. Σε άλλο ριάλιτι όπως το Big Brother οι διαγωνιζόμενοι αναγνωρίζουν ότι πρέπει να δρουν όχι μόνο για το κοινό, αλλά και για τον ανταγωνισμό τους, γιατί  πρέπει να ξεγελάσουν και να χειραγωγήσουν ο ένας τον άλλον για να εκδιώξουν κάποιον κάθε εβδομάδα και τελικά να κερδίσουν το χρηματικό έπαθλο. Κι ενώ υποκριτικά μοιάζει να υποστηρίζεται η διαφορετικότητα, στην πραγματικότητα αυτό που προωθείται είναι η χυδαιότητα, ή μικροπρέπεια, η αναξιοπρέπεια. Έτσι μορφοποιούνται σε συγκεκριμένες εικόνες που γίνονται οικείες ακόμα και  συμπεριφορές υποτιμητικές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που γίνονται αποδεκτές ακόμα κι όταν επικρίνονται

           Τα ριάλιτι λοιπόν δεν κάνουν άλλο, παρά σε μια κοινωνία ταξικά ταξινομημένη να προκρίνουν  εκείνα τα μηνύματα που διαδίδουν και αντιπροσωπεύουν την αστική ιδεολογία όπως αποτυπώνεται στη επιδίωξη της προσωπικής επιτυχίας, την ανταγωνιστικότητα, την προβολή των ατομικών επιθυμιών, την επίδειξη, για κερδοφορία, των συναισθημάτων. Ο  μύθος του ατομικισμού που ελάχιστα εκτιμά τη συλλογική σκέψη και δράση, στο βαθμό που η μικρή τους κοινωνία λειτουργεί ως άθροισμα ατόμων, το πλαστό ενδιαφέρον για τον άλλο όταν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προσωπική του επιτυχία, η ενασχόληση με μικροπρέπειες και η ανταγωνιστικότητα με την ελπίδα εξαιρετικών ανταμοιβών δεν συμβάλλουν παρά στην καλλιέργεια της απάθειας, του κυνισμού και της αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα, ενώ γίνεται η εξοικείωση με τη  χρησιμοποίηση των ανθρώπων ως μέσον για επιτυχία.           

           Και δεν είναι μια θλιβερή διαπίστωση σε μια εποχή που  μετράμε νεκρούς, φοβόμαστε τον διπλανό μας κι απομονωνόμαστε στο κελί μας,  φτωχοί κι ανασφαλείς για το μέλλον μας, να υπάρχουν από τη μια νέα παιδιά που δέχτηκαν να γίνουν θέαμα τα συναισθήματα και οι αγωνίες τους για να εξαγοράσουν μια προσδοκώμενη επιτυχία και από την άλλη θεατές που διασκεδάζουν και τους ενδιαφέρουν τα πεπραγμένα αυτών των ανθρώπων που εμπορευματοποίησαν την καθημερινότητά τους απομονωμένοι  από τον πραγματικό κόσμο σ’ ένα μικρόκοσμο κατασκευασμένο κι ελεγχόμενο;

Η ΔΕΗ και το αίσχος των εισπρακτικών – Αυτό είναι το νέο πρόσωπο της ΔΕΗ που διαφημίζουν στην τηλεόραση;

 

Μετά τη δημοσίευση του άρθρου για την αθλιότητα της ΔΕΗ και των εισπρακτικών εταιρειών – δικηγορικών γραφείων που επιστρατεύει για τη δια της τρομοκρατίας συλλογή των οφειλών από τους πολίτες, προκλήθηκε ιδιαίτερη αίσθηση, όπως δείχνει και η νέα καταγγελία που έφτασε στο περιοδικό μας από αναγνώστη, που μοιράζεται επώνυμα τη μαρτυρία του για τις εκβιαστικές πρακτικές της επιχείρησης:

“Ονομάζομαι Στέλιος Ζάρτας και θα ήθελα να κάνω μια καταγγελία σχετικά με την “Σπιτική” ΔΕΗ.

Βλέπω συχνά την νέα διαφήμιση της ΔΕΗ στην τηλεόραση και από την μια με πιάνουν τα γέλια κι από την άλλη θυμώνω αφάνταστα με όλη αυτήν την κοροϊδία, ειδικά τώρα σε μια περίοδο αβέβαιη και δύσκολη. Και θα σας πω το γιατί…

Ανήκω κι εγώ δυστυχώς σ’ αυτή τη ομάδα των οικογενειών που χρωστάω. Όχι πως δεν πληρώνω. Δίνω ό,τι μπορώ και έχω κάθε φορά. Αλλά επειδή αδυνατώ λόγω 3-χρονης ανεργίας και με τρία παιδιά (19, 14 και 9 χρονών), η ΔΕΗ θεώρησε σωστό να δώσει τα χαρτιά μου σε εισπρακτική εταιρεία. Με πήρε λοιπόν μια ευγενέστατη κατά τ’ άλλα κυρία, Δευτέρα πρωί 7/12/20, για να με ενημερώσει πως θα πρέπει να πληρώσω άμεσα, αλλιώς θα μου κόψουν το ρεύμα.

Το ποσό που χρωστάω ανέρχεται σε 1400 ευρώ. Μου είπε λοιπόν η προαναφερθείσα κυρία πως θα πρέπει να πληρώσω προκαταβολή 300 ευρώ σήμερα και να μου κάνουν και 20 δόσεις των 55 ευρώ, γιατί αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας (είπε μάλιστα και”δυστυχώς”).

Όπως καταλαβαίνετε, αδυνατώ. Πού μπορώ να βρω 300 ευρώ άμεσα…. κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα πρέπει να δίνω κάθε μήνα 55 ευρώ συν τον λογαριασμό που αν μη τι άλλο είναι υπέρογκος, όπως ήδη ξέρετε.

Ναι, αγαπητοί μου. Την θεωρώ απάνθρωπη και άδικη την ΔΕΗ. Γιατί θα πρέπει να βάζουν όλους τους πελάτες στον ίδιο κουβά; Είμαι, όπως προανέφερα, τρία χρόνια άνεργος. Η σύζυγός μου παλεύει με ημι-απασχόληση σε μια πιτσαρία και τα πρωινά καθαρίζει και σπίτια, ενώ εγώ κάνω κάποιο μεροκάματο, όποτε βρω κάποια δουλειά του ποδαριού. Έτσι ζούμε και παλεύουμε για να επιβιώσουμε. Και έρχεται η ΔΕΗ και μας λέει πως θα μας κόψει το ρεύμα. Κάποτε έκανε 40 δόσεις. Γιατί τις έκοψε; Αυτό είναι το νέο πρόσωπό της που διαφημίζει στην τηλεόραση; Λυπάμαι ειλικρινά.

Για τον λόγο αυτόν απευθύνομαι σε εσάς. Είσαστε οι μόνοι που ίσως μπορέσετε να ασκήσετε πιέσεις. Πρέπει να γίνουν πιο ανθρώπινοι. Να κοιτάξουν εμάς που έχουμε πραγματική ανάγκη. Με δόσεις. Ναι. Με δόσεις ανθρώπινες όμως. Που να μπορούμε να πληρώνουμε. Ειδικά τώρα σε αυτές τις πολύ δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ.”

Η συντακτική ομάδα της Κατιούσα είναι δίπλα σας για τις καταγγελίες και η νομική της ομάδα επίσης στο πλευρό σας για οτιδήποτε χρειαστεί. Επικοινωνείτε με το Περιοδικό με μήνυμα ή email.

Για “το σπίτι του Τσίπρα”

 

…

 Στις 6 Δεκέμβρη, την ημέρα που έσκασε η υποψήφια για Πούλιτζερ
«αποκάλυψη» περί το «σπίτι του Τσίπρα», στην Ελλάδα ανακοινώθηκαν 101 νεκροί από την πανδημία…

Από την αρχή του μήνα, τη βδομάδα που μεσολάβησε μέχρι την «αποκάλυψη», η χώρα μετρούσε 500 επιπλέον νεκρούς.

Από την «αποκάλυψη»  μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (12/12), κι ενώ η ΝΔ εκδίδει ανακοινώσεις για «το σπίτι του Τσίπρα» και ο ΣΥΡΙΖΑ για τα «32 ακίνητα» και τις «μεσοτοιχίες του Μητσοτάκη με τον Χριστοφοράκο», έχουν προστεθεί άλλοι 500 νεκροί.   

Ας δούμε καταρχάς το πρόδηλο:  Όταν ως ΝΔ δεν μπορείς να κάνεις κριτική στον Τσίπρα

• για τα Νοσοκομεία που δεν άνοιξε (αφού εσύ τα είχες κλείσει)
• για το ΕΣΥ που δεν ενίσχυσε (αφού ΕΣΥ το στραπατσάρισες) 
• για τους γιατρούς, τις ΜΕΘ, τους νοσηλευτές που δεν φρόντισε να υπάρχουν (αφού εσύ το είχες «φροντίσει» πριν και μετά από αυτόν)
• για τα λεωφορεία που δεν αγόρασε και τα ΜΜΜ που δεν ενίσχυσε (ό,τι κι εσύ, δηλαδή)
• για το Μνημόνιο που ψήφισε και τα Μνημόνια που εφάρμοσε (αφού μαζί το ψηφίσατε και τα δικά σου εφάρμοσε)
• για τα ΜΑΤ που θα «διέλυε» (και που εσύ τα στέλνεις να ξεβρακώνουν ανθρώπους και να εφαρμόζουν την χουντίλα της «απαγόρευσης των συναθροίσεων καθ’ άπασαν την επικράτειαν»)
• για την συμφωνία που αυτός έφτιαξε για τις ΑμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις (αφού εσύ την ψήφισες)
• για τον «αγγελικό Τραμπ» που προσκύνησε (και στον οποίο εσύ δηλώθηκες «προβλέψιμος» σύμμαχος)
• για την επέκταση της οικειοθελούς  φορολόγησης των εφοπλιστών (αφού εσύ την εισήγαγες και του την έμαθες)
• για την μη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ (αφού εσύ τον επέβαλλες)
• για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς που νομοθέτησε (και που εσύ τους κάνεις «βιομηχανία» μέσω του πτωχευτικού κώδικα)
• για τη «μη αμφισβήτηση της θέσης της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ (που εσύ ως σημαιοφόρος του ευρωατλαντισμού λατρεύεις)
• για την τρόικα που την έκανε «θεσμούς» (και που εσύ την έφερες)
• για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζιτών (που εσύ θες να είσαι η επίσημη αγαπημένη τους)
• για την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος (που εσύ τη ζήτησες)
• για τους φόρους που δεν κατάργησε (αφού εσύ τους θέσπισες)
• για την υπό νέα αδειοδότηση κατάντια του μιντιακού τοπίου (που εσύ την έχτισες και την ταίζεις με την κοπριά της «λίστας Πέτσα»)  

τότε, λοιπόν, μετά από τόση και τέτοια στρατηγική σύμπλευση, είσαι καταδικασμένη ως ΝΔ, εσύ και τα μιντιακά σου λιβανιστήρια, να ψάχνετε αποπροσανατολισμούς στις αθλιότητες.

Στην Ελλάδα που έχει 3.000 νεκρούς από τις αρχές Νοέμβρη, όταν κάθε μέρα συντελείται κι ένα «Μάτι», όταν κάθε μέρα συντελείται και μια «Μάνδρα», όταν κάθε μέρα συντελείται σε επίπεδο ανθρώπινων απωλειών και μια φωτιά με όρους 2007, όταν κάθε μέρα συντελείται κι ένα «Σαμίνα», όταν κάθε μέρα συντελείται μια «Φαράν» και μια «Ρικομέξ»,

είναι απολύτως εξηγήσιμη η δυσωδία των αντιπερισπασμών για τις ανύπαρκτες «βίλες των Λεγραινών», όπως και η υποχρέωση του υπόλογου πολιτικού συστήματος να καταφεύγει στα πινγκ – πονγκ με τις ποδηλατάδες στην Πάρνηθα,  με την «ανεμελιά» των ταγών του, με τα «κότερα» του ενός και τους «Βολταίρους» του άλλου.

Είναι εξηγήσιμο και γιατί οι «άριστοι» της ΝΔ, των εκατοντάδων εκατομμυρίων δανείων και κομματικών χρεών – αυτοί που στα Ε9 τους για να καταγράψουν τα ακίνητά τους χρειάζονται τόσο χαρτί  που με τον όγκο του θα μπορούσε να τυλιχτεί η φέτα του Σκλαβενίτη για τρία χρόνια – θέλουν η «πολιτική» κουβέντα να  κινείται γύρω από ανύπαρκτες «βίλες των Λεγραινών», 

αλλά και πόσο βολικό είναι αυτό για «αριστερούς» σαν δαύτους που κατέθεσαν το «ηθικό τους πλεόνασμα» στην υπηρεσία των τροικανών πλεονασμάτων και στην υπέρ ΤΑΙΠΕΔπαράδοση της δημόσιας περιουσίας σε ντόπιους και ξένους καπιταλιστές για 99 χρόνια! 

Η ιστορία με “το σπίτι του Τσίπρα” είναι μια κλασική συνταγή αναπαραγωγής, τροφοδότησης και βαθέματος της ευτέλειας.  Βγαλμένη από τον “τσελεμεντέ” ενός υπόλογου πολιτικού συστήματος που πουλάει για «αλήθεια» τις κατασκευές. Για «ενημέρωση» το επικοινωνιακό ψεύδος. Και που για να αποσιωπήσει την στρατηγική σύμπλευση των φορέων του, βαφτίζει «πολιτική αντιπαράθεση» την φλυαρία για το τίποτα που ισοδυναμεί με την στυγνή λογοκρισία των ουσιαστικών γεγονότων που αφορούν τη ζωή του λαού. Και το διαπράττει μέσα από την αισχρή προσβολή του λαού, την ώρα των άφατων δεινών του.    

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ