Είμαι μια μαθήτρια/τής που ζει στον 21ο αιώνα. Που πάει Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, που μένει σε μια οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας. Οι γονείς μου είναι άνεργοι και η μητέρα μου ή ο πατέρας μου σε αναστολή. Μια μαθήτρια/τής που φοβάται καθημερινά για τους δικούς της ανθρώπους. Είμαι μια μαθήτρια/τής που έχει πολλά όνειρα ακόμα για το μέλλον, θέλω να σπουδάσω σε μια σχολή που να με ενδιαφέρει και όχι να φοβάμαι για τα αποτελέσματα των Πανελληνίων της Γ' Λυκείου, αφού το σχολείο έχει γίνει ένα εξεταστικό κέντρο. Κάνω μάθημα από τον υπολογιστή μου ή στη χειρότερη περίπτωση από το κινητό μου. Αναγκάζομαι να πηγαίνω σε σπίτια φίλων μου για να κάνω το μάθημά μου, διακινδυνεύοντας την υγεία της οικογένειάς μου, τη δικιά μου, των φίλων και των οικογενειών τους, επειδή οι γονείς μου δεν κατάφεραν να πληρώσουν το λογαριασμό του internet στο σπίτι μου. Πηγαίνω στο χώρο του σχολείου ώστε να καταφέρω να βρω μια συσκευή ή να έχω internet για να μπω στο μάθημά μου και στο δρόμο για το σχολείο με σταματάνε οι αστυνομικοί και μου κόβουν κλήση, ενώ την ίδια στιγμή οι γονείς μου δυσκολεύονται να μου προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ. Αργότερα όταν θα έρθει η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ότι τα μαθήματα κυλούν φυσιολογικά ενώ οι συμμαθητές μου και εγώ πνιγόμαστε από την αποκρουστική κατάσταση των μαθημάτων στην καραντίνα.
Είμαι αυτή η μαθήτρια/τής που έξω από το Εφετείο φώναζα «Οι ναζί στη φυλακή», βλέποντας τη μητέρα του Παύλου Φύσσα να φωνάζει για τη δικαίωση του νεκρού γιου της. Είμαι η μαθήτρια/τής που έκανα καταλήψεις στα σχολεία, κατέβηκα στο δρόμο να φωνάξω και να αγωνιστώ για τα μέτρα ασφαλείας στα σχολεία, όταν την ίδια στιγμή συνάνθρωποί μου χάνανε τη ζωή τους στις ελάχιστες ΜΕΘ των νοσοκομείων που είχε δώσει το σύστημα, επειδή κοστίζουν, αλλά μια ανθρώπινη ζωή όχι. Η μαθήτρια/τής που κατέβηκε στους δρόμους να αγωνιστεί για τις ελλείψεις των καθηγητών σε βασικά μαθήματα σε πολλά σχολεία όλης της χώρας όταν την ίδια στιγμή χιλιάδες καθηγητές ήταν άνεργοι, η μαθήτρια/τής που κατέβηκε στους δρόμους για να αγωνιστεί για τις αποφάσεις του υπουργείου, που δεν είχε λεφτά για να κάνει τεστ στους καθηγητές και στο προσωπικό των σχολείων αλλά του περίσσευαν κάποια δισεκατομμύρια ευρώ για τις αγορές των NATOικών δαπανών. Η μαθήτρια/τής που όταν κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί με τους συμμαθητές της στους δρόμους νιώσαμε την αγάπη της κυβέρνησης, που μας αντιμετώπιζαν σαν να είμαστε φυγάδες ή εγκληματίες, αποκαλώντας μας υποκινούμενους, αρνητές της μάσκας, κακομαθημένα και αλήτες, οι αστυνομικοί ψάχνανε τις τσάντες μας και η κυβέρνηση μας υποδεχόταν με χημικά και βία στέλνοντας τα ΜΑΤ σε ανήλικα παιδιά, λες και μια πορεία, ένα συλλαλητήριο με μάσκες και αποστάσεις είναι κάτι παράνομο, στερώντας από τους μαθητές το δικαίωμα της διαμαρτυρίας.
Γιατί βέβαια τους πονάει και φοβούνται όταν αντιλαμβάνονται πως ο κόσμος παίρνει χαμπάρι ότι μας κόβουν τα φτερά, ότι το φίδι που μας έδεσαν στο λαιμό, σφίγγοντάς μας το λαρύγγι, εμποδίζοντάς μας να φωνάξουμε για τη χυδαία αυτή κατάσταση, αρχίζει να χαλαρώνει, σπάμε τα δεσμά μας. Το υπουργείο πιστεύει ότι οι μαθητές το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν Netflix και να κάνουν αναρτήσεις στο Instagram, ότι είναι μηχανές που τις ρυθμίζεις να πηγαίνουν κάθε μέρα σχολείο και στις δραστηριότητές τους χωρίς να διαμαρτύρονται για την τραγική κατάσταση της κοινωνίας. Εγώ λοιπόν που είμαι μια καθημερινή μαθήτρια και πάνω από όλα άνθρωπος, σας λέω το εξής: Κανένας μαθητής δεν είναι μόνος στο δρόμο της αλλαγής του άδικου κόσμου, είμαστε πολλοί και είμαστε παντού. Γι' αυτό σας καλώ να αγωνιστείτε για τα δικαιώματά σας, βγείτε στους δρόμους, φωνάξτε και διεκδικήστε τη ζωή που μας αξίζει, χωρίς φόβο. Μου λένε ότι για αυτήν την κατάσταση φταίω εγώ, με έδειχναν με το δάχτυλο. Ε όχι λοιπόν κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως, σας ενημερώνω ότι δεν φταίω εγώ. Εγώ μένω σπίτι.
Το σχολικό έτος αυτό ήταν πολύ ξεχωριστό, γιατί δεν έμαθα ακριβώς Μαθηματικά, Ιστορία, δεν έμαθα ακριβώς Αρχαία, Λογοτεχνία, Φυσική, Χημεία, Βιολογία, αλλά έμαθα τι είναι η καταστολή, το κέρδος και το κόστος, η αδιαφορία, αλλά και ο αγώνας, η συλλογικότητα, ο συντονισμός. Είμαι μια μαθήτρια/τής που αγωνιά. Αγωνιά για το αν και πότε θα μπορέσει να ξανακάνει φυσιολογικό μάθημα, για το αν θα μορφωθεί αυτή και όλοι οι συμμαθητές της, για το αν θα είναι ασφαλής στο σχολείο της, για το πώς θα κριθεί για τις επιδόσεις της φέτος. Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς αλλά ο αγώνας μας δίκαιος. Είμαι μια μαθήτρια/τής, δύο, δώδεκα, σαράντα, εκατό, χιλιάδες.
(Το κείμενο - ανοιχτή επιστολή της μαθήτριας αναδημοσιεύεται από το «mathites.gr»)
2ο Γυμνάσιο Καισαριανής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου