-«Mεμονωμένο περιστατικό»;

 

Η είδηση ξεκινάει με το ότι αστυνομικοί έκοψαν πρόστιμο 300 ευρώ σε εθελοντή αιμοδότη, ο οποίος επέστρεφε με το τρόλεϊ από το νοσοκομείο όπου είχε πάει να δώσει αίμα:

…Παρά το γεγονός ότι τους έδειξε το αντίστοιχο sms στο κινητό του τηλέφωνο όπως και σημάδι στο χέρι, εξηγώντας ότι είναι εθελοντής αιμοδότης. Ζήτησε μάλιστα από τους αστυνομικούς να επικοινωνήσουν με το νοσοκομείο και το τμήμα αιμοδοσίας για επιβεβαίωση. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί επέβαλαν το πρόστιμο στον εθελοντή αιμοδότη, ενώ δεν εισακούστηκαν ούτε οι γιατροί της υπηρεσίας Αιμοδοσίας που τηλεφώνησαν στον αστυνομικό διοικητή για να αναιρεθεί το πρόστιμο.

Μέχρις εδώ έχουμε ένα ακόμα περιστατικό, ανάμεσα σε πάμπολλα, το οποίο θα «περιοριζόταν» στην κραυγαλέα επιβεβαίωση της χαώδους διάστασης ανάμεσα στον σκοπό τον οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούν τα περιοριστικά μέτρα για την πανδημία και την πρακτική εφαρμογή τους από τον «μηχανισμό», για τον οποίο ένα ακόμα πρόστιμο δεν είναι παρά «ένα ακόμα πρόστιμο» ανεξάρτητα από λόγο ύπαρξης και πραγματικές συνθήκες: Η δομή του αστικού κράτους δεν «αφομοιώνει» ορισμένα περιοριστικά μέτρα που υπηρετούν την μη-εξάπλωση της πανδημίας, αλλά μια πανδημία που υπηρετεί την επιβολή περιοριστικών μέτρων.

Η συνέχεια της είδησης με τις λεπτομέρειές της, όμως, αποσπά το θέμα από τα όρια της «γενικής» αυτής διαπίστωσης και το τοποθετεί (για ακόμη μια φορά) σε ένα πεδίο ευρισκόμενο έξω από κάθε «ανεκτό» όριο:

Σύμφωνα με τα περιστατικά που αποκαλύπτει η επώνυμη καταγγελία, αστυνομικές διμοιρίες της «ΔΙΑΣ» και της «ΔΡΑΣΙΣ», με το πρόσχημα ότι «κάποιον έψαχναν», ακινητοποίησαν ένα τρόλεϊ, κατέβασαν τους επιβάτες στο δρόμο, προέβησαν σε ελέγχους στοιχείων – μάσκας – βεβαίωσης μετακίνησης και, επιπλέον, («ερεθισμένοι» από το σύνθημα της μάσκας) σε σωματική έρευνα και έρευνα της τσάντας του συγκεκριμένου επιβάτη. Βρίσκοντας τον «Ριζοσπάστη», ανακάλυψαν – όπως φαίνεται – και αυτόν που «έψαχναν», και του επέβαλαν ως «ποινή» 300 ευρώ πρόστιμο:

Μην βαράς κυρ χωροφύλαξ, είναι covid-free

Στη συνέχεια άρχισαν τις ειρωνείες, λέγοντάς μου πως δεν χρειάζεται να πας στο νοσοκομείο με αυτά τα πράγματα (τον «Ριζοσπάστη»!). Κι έτσι, μετά τις διαμαρτυρίες μου το «κατηγορητήριο» είχε στηθεί: Πρόστιμο Covid 300 ευρώ!

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ξεκνώντας από το τέλος προς την αρχή:

• Πρόστιμο δήθεν για παραβίαση των περιοριστικών μέτρων και, στην πραγματικότητα, για τον «Ριζοσπάστη» και το σύνθημα στη μάσκα ότι «τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή».
• Επιβολή προστίμου σε μετακίνηση για εθελοντική αιμοδοσία.
• Παράνομες ανακριτικές πράξεις (έρευνες) εκ μέρους των αστυνομικών οργάνων, για τις οποίες πράξεις η Ποινική Δικονομία προβλέπει συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μη συντρέχουσες εν προκειμένω [*].
• Ακινητοποίηση του τρόλεϊ και εξαναγκασμός των επιβατών να κατέβουν από αυτό και να υποστούν ομαδικό έλεγχο των στοιχείων τους, υπό το πρόσχημα των αστυνομικών οργάνων ότι «ψάχνουνε κάποιον»:

Μέχρι τώρα, η «συνηθισμένη» αστυνομική αυθαιρεσία συνίσταται στην ακινητοποίηση των περαστικών ΙΧ ή πεζών και στην παράνομη διενέργεια ερευνών (ανακριτικών πράξεων), όπου το κάθε άχρηστο και επουσιώδες «εύρημα» (ένα τσιγάρο χασίς, δυο γραμμάρια κόκας, μια ανεκτέλεστη ποινική απόφαση κ.ο.κ.) το οποίο δήθεν «δικαιώνει» την κρατική παρανομία και αυθαιρεσία, αντιστοιχεί στην μαζική παραβίαση των δικαιωμάτων εκατοντάδων πολιτών που υφίστανται κάθε φορά τις παράνομες αστυνομικές πράξεις.

Η ακινητοποίηση ενός τρόλεϊ και ο εξαναγκασμός των επιβατών σε αποβίβαση προκειμένου να «ελεγχθούν», δεν προσθέτει απλώς μια ακόμα ψηφίδα σε αυτή την τακτική…

Το συγκεκριμένο περιστατικό, με χαρακτηριστικά «μπλόκου» κατοχικού τύπου, προσδίδει στις μεθόδους «εσωτερικής κατοχής» του αστικού κράτους επί της κοινωνίας ένα περιεχόμενο που υπερβαίνει κατά πολύ την απλή «αίσθηση».

Και το ότι το τελικό «εύρημα» ήταν εν προκειμένω ο «Ριζοσπάστης», αποκαλύπτει με τη «σημειολογία» του τη διαρκή διάσταση ανάμεσα στους συνήθεις προσχηματικούς στόχους των μεθόδων της κρατικής αυθαιρεσίας και στους πραγματικούς στόχους της, που ήταν και είναι η τρομοκράτηση του λαού, η καθήλωσή του ένα και δυο σκαλοπάτια πιο κάτω από το σημείο της απόφασης να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στη ζωή, οι διαρκείς «ασκήσεις» του αστικού κράτους εναντίον του εσωτερικού εχθρού: Που δεν είναι άλλος από τη μάζα των εργαζόμενων, της νεολαίας, τη μάζα όσων για όλη τους τη ζωή προορίζονται να τρέφουν την ολιγαρχία του πλούτου, τη μάζα που υφίσταται το ζυγό της εκμετάλλευσης για τη διασφάλιση της οποίας «χρειάζεται» και ο ζυγός της επιπρόσθετης κρατικής καταπίεσης.

Η πανδημία ήδη έχει αποτελέσει πεδίο εξάσκησης και αναβάθμισης των μεθόδων της κρατικής δραστηριότητας κατά του εσωτερικού εχθρού – λαού.

Γράφαμε, με αφορμή προηγούμενα περιστατικά, και επαναλαμβάνουμε εδώ: Η κυβερνητική πολιτική έχει χαρακτήρα πρόκλησης, πρόκλησης που γυρεύει σκόπιμα την απάντησή της, και που ταυτόχρονα μετατρέπεται σε «καθεστώς» όσο δεν παίρνει απάντηση που την ακυρώνει.

Η απάντηση σε τέτοια, επαναλαμβανόμενα με διάφορες μορφές και κάθε άλλο παρά μεμονωμένα «περιστατικά», δεν μπορεί να έχει το χαρακτήρα μια μεμονωμένης πράξης, αλλά απαιτεί διαρκή μαζική κινητοποίηση, τόση και τέτοια που δεν θα είναι δυνατό να ενταχθεί στις σχεδόν προφανείς επιδιώξεις των κρατικών – κυβερνητικών επιτελείων, τόση και τέτοια που θα βρίσκεται σε σύγκρουση με αυτές και με τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική για χάρη της οποίας «εκπονούνται» και μεθοδεύονται.
_______________
[*] Σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 245 του νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (ΚΠΔ) οι προϋποθέσεις αυτές είναι: «Ενδείξεις ότι τελέστηκε αδίκημα και από την καθυστέρηση απειλείται άμεσος κίνδυνος απώλειας των αποδεικτικών στοιχείων ή υπάρχει δυσχέρεια πραγματοποίησης συγκεκριμένης ανακριτικής πράξης ή κτήσης αποδεικτικού στοιχείου στο μέλλον ή αν πρόκειται για αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα».

Διδακτική και μια σύγκριση με τις αντίστοιχες προϋποθέσεις που προβλέπονταν στην παρ. 2 του άρθρου 243 του προγενέστερου ΚΠΔ: «Αν από την καθυστέρηση απειλείται άμεσος κίνδυνος ή αν αν πρόκειται για αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας «νύχτα» τους νέους ποινικούς κώδικες, δεν παρέλειψε πλάι στο «αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα» να προσθέσει τη νομικά αόριστη και ουσιαστικά κενή περιεχομένου ρήτρα περί ενδείξεων τέλεσης «αδικήματος», λες και υφίσταται στο ποινικό δίκαιο ορισμένη έννοια «αδικήματος» ξέχωρη από την κατηγοριοποίησή τους σε ρητά προβλεπόμενα κακουργήματα και πλημμελήματα. Πρόσθεσε επίσης τη «δυσχέρεια στο μέλλον» κλπ, λες και στην «απειλή άμεσου κινδύνου» είχε εντοπιστεί η ανεπάρκεια του νομικού οπλοστασίου της αντεγκληματικής πολιτικής. Φυσικά για μια «αντεγκληματική πολιτική» χρησιμοποιούμενη ως εργαλείο αντιλαϊκής κρατικής αυθαιρεσίας, οι δικονομικές προσθήκες του ΣΥΡΙΖΑ δεν στερούνται νοήματος…

Ωστόσο ούτε με την επίκληση «ενδείξεων τέλεσης αδικήματος» ή «δυσχέρειας στο μέλλον» μπορεί το συγκεκριμένο περιστατικό παράνομης κρατικής αυθαιρεσίας να περιβληθεί με «νομιμότητα». Οι «ενδείξεις τέλεσης αδικήματος» αφορούν εν προκειμένω τις ενέργειες των αστυνομικών οργάνων και μόνον αυτές. 

Πηγή: Διέξοδος

Παφίλης: "...το ξύλο έχει δύο άκρες" (αξίζει να το δείτε ολόκληρο)