Η αποκάλυψη ήρθε καβάλα σ´ έναν ελάχιστου
μεγέθους, άπιαστου από το ανθρώπινο μάτι ιού με κορώνα, που λειτουργεί
σα δαγκάνα όταν γραπώνει τα ζωτικά μας κύτταρα: και καπιταλισμός και
βαρβαρότητα. Το αναγεννημένο στη δραματική συγκυρία μαύρο φίδι του
ναζισμού, σέρνεται ύπουλα, μασκαρεμένο σε πρόταση, ιδέα, μέτρο, σωτηρία,
επιστημονικό επίτευγμα, μια χυδαία επένδυση ανιδιοτελούς ιδιοτέλειας.
Φοράει πουκάμισο λογικής ή το άλλο, το καλό του, που φαντάζει
φρεσκοσιδερωμένο να ανεμίζει στο τόξο ενός τόνου, διανύοντας καμαρωτά
την απόσταση ανάμεσα στο φάρμακο και το φαρμάκι.
Αν δεν γεννηθούν εγκαίρως τα πραγματικά ερωτηματικά πίσω από την περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας, ακόμα κι αν δεν τη βάψουμε, θα χρειαστούν πολλαπλάσιες κρίσιμες μάζες, δυνάμεις αλλά και αίμα, απ´ όσες θα ξοδεύονταν αν είχε πιάσει το ξόρκι του αναγκαίου καλού.
Πριν από μερικά χρόνια, έγραφα κι έλεγα για μια μελέτη που καλύφθηκε από διαδικτυακό παίγνιο-νουβέλα ποταμό, όπου ο καθένας πρόσθετε και μια παράγραφο. Η αρχική ιδέα ήταν τα…κράτη να προσφέρουν μια υπέροχη ευθανασία στους γέρους άνω των 70-75 ετών. Κρουαζιέρες ενός μηνός, και μετά μια ένεση κοκτέιλ, εισιτήριο για τον παράδεισο. Το κίνητρο θα ήταν η πλήρης απαλλαγή των κατιόντων τους από φόρους κληρονομίας. Οι χαμένοι θα ήταν πάλι αυτοί που δε θα ’χαν περιουσία να αφήσουν σε κανέναν.
Σήμερα, πίσω απ´ τις αγγλικές, τουρκικές ή άλλες «εθνικές» πολιτικές επιλογές να απαγορευτεί η κυκλοφορία των γέρων, δήθεν για το καλό τους, κρύβεται η ανοιχτή συζήτηση που γίνεται για παράδειγμα στη Σουηδία, ότι η…αγέλη δεν πρέπει να νοιάζεται καθόλου γι’ αυτούς που έφαγαν τα ψωμιά τους. Αυτή η ιδιότυπη παράμετρος, η αιφνίδια παπουδολογία και το παπουδοενδιαφέρον, έχει μέσα της το φίδι της ευγονικής του Μέγκελε. Καθαρίζει τη φυλή από το μίασμα της αντιπαραγωγικότητας. Καθαρίζει το άλκιμο κράτος από τα βαρίδια των ταμείων. Γλιτώνει την επιστήμη από τα κονδύλια της έρευνας για τη γηριατρική. Φρεσκαδούρα ξαφνικά ο Μέγκελε, και το φιδάκι μπαίνει στον κόρφο των κοινωνιών που αποφασίζουν με καπιταλιστική λογική πως το γήρας είναι ακριβό ,και η νιότη φθηνό εργατικό δυναμικό.
Να για παράδειγμα, ένα φιδάκι που δεν σουλατσάρησε, αλλά εγκαταστάθηκε στην Μεγάλη Βρετανία με νόμο που πέρασε ασκαρδαμυκτί, λίγο πριν απομονωθεί, λόγω ιού, ο μέγας αγελη-δάρης Μπόρις Τζόνσον. Όποιος φτύσει αστυνομικό και εν γένει όργανο της τάξης, απειλώντας το με φονική μετάδοση του ιού, θα τιμωρείται με διετή φυλάκιση. Δεν προβλέπεται ποινή για την αντίστοιχη πράξη έναντι πολίτη. Και νόμος και τάξη.
Στη Σιγκαπούρη, καπιταλιστικό μοντελάκι αποστειρωμένο από ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικές ευαισθησίες, ο …ηγεμών αποφάσισε ότι από τούδε όσοι μη Σιγκαπουριανοί βρίσκονται στη χώρα ή θα επιστρέψουν μετά τις 30 Απριλίου, αν προσβληθούν από τον ιό, δε θα μπορούν να πάνε σε κανένα δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο ας σημειωθεί ότι πλήρωναν έτσι κι αλλιώς ως ξένοι, αλλά μόνο σε ιδιωτικό, πληρώνοντας τέσσερις φορές απάνω. Οι δε ενοικιαστές κατοικίας πρέπει να διαθέτουν και βεβαίωση του ιδιοκτήτη ότι δε θα τους κάνει έξωση, αν έχουν τον ιό και τον περάσουν εν οίκω. Για τους στατιστικολάγνους του τρόμου έχει ενδιαφέρον ότι σε Χονγκ Κονγκ και Σιγκαπούρη, περιοχές με μικρή καμπύλη κι ευάριθμα τμήματα πανδημίας, κλείνουν 150 επιχειρήσεις την ημέρα, χωρίς μέτρα Βρούτση.
Καλά, στις ΗΠΑ δεν το συζητώ. Ο δυτικός πολιτισμός έχει αριθμοποιήσει τον Μέγκελε κι έχει φτιάξει και προεδρικό αλγόριθμο, ειδικό για την περίσταση, άμα χάσουμε καμιά διακοσαριά χιλιάδες απ´ την πανδημία θα είμαστε καλά απεφάνθη ο Trumpακουλας. Τώρα το ποιοι θα είναι καλά μένει στην κρίση του κοινού, ώσπου να πει πως οι νεκροί είναι λιγότεροι ή περισσότεροι απ´ τον πόλεμο του Βιετνάμ, συγκρίνοντας ενδεχομένως τον κινέζικο ιό όπως λέει, με τον αμερικάνικο πορτοκαλί παράγοντα που στείρωσε τη βιετναμέζικη γη και κόστισε ζωές όσο είκοσι Χιροσίμες και Ναγκασάκια.
Από ακραίες ως αστείες, κι από σαρκαστικές ως θριλερικές, οι πολιτικές προτάσεις που εκτοξεύονται ή και υλοποιούνται, μόλις εδώ κι ένα μήνα(!), ξεκάθαρα κατατείνουν στο κάψιμο είτε με την αρρώστια, είτε με τη χειραγώγηση, δια του φόβου, των μαζών, σε μια ευγονική διαχείριση εναντίον των ανθρώπων και υπέρ των λογαριασμών κερδών.
Δε με νοιάζει τί λένε οι…ηγέτες. Ούτε τα τεχνολογικά ιερατεία και οι επενδυτές της τεχνητής νοημοσύνης, που πιστεύουν ότι πολύ σύντομα ένα ρομπότ θα φέρνει μια ολόφρεσκη κομμένη ντομάτα στο πιάτο τους, που την έχει φυτέψει, καλλιεργήσει, μαζέψει, χωρίς να τη ζουλήξει, μόνο του. Με νοιάζει που ο γενικευμένος βομβαρδισμός των μαζών με το φόβο του θανάτου από μια πανούκλα που δεν είναι πανούκλα, ούτε κι εμείς οι άνθρωποι της εποχής της, μας οδηγεί έναν έναν, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που λέει και το κλισέ, στην αγκαλιά των φιδιών ή και στο κανάκεμα μιας γοητείας που αφήνουμε ν´ ασκείται πάνω μας. Το βλέπεις στα κακά αστεία, στη μοιρολατρία του σκάσε κι άκου, στην προθυμία να ανοιχτεί μια συζήτηση με οποιονδήποτε προτείνει κάτι, φτάνει το κόστος να το πληρώσει κάποιος άλλος.
Η αντιμετώπιση του ιού έχει ήδη στείλει στα νεκροταφεία της ανεργίας τόσους εργαζόμενους με υποκείμενο νόσημα τη δεκαετή οξεία μνημονήτιδα, ώστε να είναι αδύνατον να υπολογιστεί μέχρι το τέλος του έτους, πόσοι θα χαθούν κυριολεκτικά απ´ το δυναμικό της χώρας, έχοντας σωθεί απ´τον ιό. Κι αυτός είναι ο ιός της επόμενης μέρας. Ο καινούριος. Και τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε ως κοινωνία, αν αγαπάμε τους γέρους μας κι εκτιμάμε την αξία και την υπεραξία του μόχθου τους, ή τους υπολογίζουμε επειδή θα ξανασυντηρήσουν την κοινωνία με την πετσοκομμένη τους σύνταξη στην εποχή της μετακορονέικης ανεργίας.
Να δούμε αν σε μερικούς μήνες από τώρα, όταν αλλάξουν πουκάμισο τα φίδια αν θ´ αποφασίσουμε να τα χτυπήσουμε κατακέφαλα ή θα συγκατοικήσουμε λόγω ειδικού σκοπού ανοχής.
Θέλει φαντασία για ν´ απεργήσουμε φέτος στην Πρωτομαγιά. Να κατεβούν τα χέρια από τα πληκτρολόγια για παράδειγμα. Όλα. Να μη διαφέρει ο νόμος του εργάτη από το νόμο του τηλεργάτη. Να μην περιμένουμε ότι τα μωρά στην κούνια είναι το καθένα κι ένας Ηρακλής, που θα πνίξει τα φίδια στην κούνια του, και να τα φάμε πριν καν την πλησιάσουν. Αν, όπως φαίνεται, ο φασισμός μπορεί να καβαλικέψει σαν έτοιμος από καιρό τον κορονοϊό, την επόμενη μέρα ο εχθρός θα είναι ο αναβάτης.
Αν δεν γεννηθούν εγκαίρως τα πραγματικά ερωτηματικά πίσω από την περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας, ακόμα κι αν δεν τη βάψουμε, θα χρειαστούν πολλαπλάσιες κρίσιμες μάζες, δυνάμεις αλλά και αίμα, απ´ όσες θα ξοδεύονταν αν είχε πιάσει το ξόρκι του αναγκαίου καλού.
Πριν από μερικά χρόνια, έγραφα κι έλεγα για μια μελέτη που καλύφθηκε από διαδικτυακό παίγνιο-νουβέλα ποταμό, όπου ο καθένας πρόσθετε και μια παράγραφο. Η αρχική ιδέα ήταν τα…κράτη να προσφέρουν μια υπέροχη ευθανασία στους γέρους άνω των 70-75 ετών. Κρουαζιέρες ενός μηνός, και μετά μια ένεση κοκτέιλ, εισιτήριο για τον παράδεισο. Το κίνητρο θα ήταν η πλήρης απαλλαγή των κατιόντων τους από φόρους κληρονομίας. Οι χαμένοι θα ήταν πάλι αυτοί που δε θα ’χαν περιουσία να αφήσουν σε κανέναν.
Σήμερα, πίσω απ´ τις αγγλικές, τουρκικές ή άλλες «εθνικές» πολιτικές επιλογές να απαγορευτεί η κυκλοφορία των γέρων, δήθεν για το καλό τους, κρύβεται η ανοιχτή συζήτηση που γίνεται για παράδειγμα στη Σουηδία, ότι η…αγέλη δεν πρέπει να νοιάζεται καθόλου γι’ αυτούς που έφαγαν τα ψωμιά τους. Αυτή η ιδιότυπη παράμετρος, η αιφνίδια παπουδολογία και το παπουδοενδιαφέρον, έχει μέσα της το φίδι της ευγονικής του Μέγκελε. Καθαρίζει τη φυλή από το μίασμα της αντιπαραγωγικότητας. Καθαρίζει το άλκιμο κράτος από τα βαρίδια των ταμείων. Γλιτώνει την επιστήμη από τα κονδύλια της έρευνας για τη γηριατρική. Φρεσκαδούρα ξαφνικά ο Μέγκελε, και το φιδάκι μπαίνει στον κόρφο των κοινωνιών που αποφασίζουν με καπιταλιστική λογική πως το γήρας είναι ακριβό ,και η νιότη φθηνό εργατικό δυναμικό.
Να για παράδειγμα, ένα φιδάκι που δεν σουλατσάρησε, αλλά εγκαταστάθηκε στην Μεγάλη Βρετανία με νόμο που πέρασε ασκαρδαμυκτί, λίγο πριν απομονωθεί, λόγω ιού, ο μέγας αγελη-δάρης Μπόρις Τζόνσον. Όποιος φτύσει αστυνομικό και εν γένει όργανο της τάξης, απειλώντας το με φονική μετάδοση του ιού, θα τιμωρείται με διετή φυλάκιση. Δεν προβλέπεται ποινή για την αντίστοιχη πράξη έναντι πολίτη. Και νόμος και τάξη.
Στη Σιγκαπούρη, καπιταλιστικό μοντελάκι αποστειρωμένο από ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικές ευαισθησίες, ο …ηγεμών αποφάσισε ότι από τούδε όσοι μη Σιγκαπουριανοί βρίσκονται στη χώρα ή θα επιστρέψουν μετά τις 30 Απριλίου, αν προσβληθούν από τον ιό, δε θα μπορούν να πάνε σε κανένα δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο ας σημειωθεί ότι πλήρωναν έτσι κι αλλιώς ως ξένοι, αλλά μόνο σε ιδιωτικό, πληρώνοντας τέσσερις φορές απάνω. Οι δε ενοικιαστές κατοικίας πρέπει να διαθέτουν και βεβαίωση του ιδιοκτήτη ότι δε θα τους κάνει έξωση, αν έχουν τον ιό και τον περάσουν εν οίκω. Για τους στατιστικολάγνους του τρόμου έχει ενδιαφέρον ότι σε Χονγκ Κονγκ και Σιγκαπούρη, περιοχές με μικρή καμπύλη κι ευάριθμα τμήματα πανδημίας, κλείνουν 150 επιχειρήσεις την ημέρα, χωρίς μέτρα Βρούτση.
Καλά, στις ΗΠΑ δεν το συζητώ. Ο δυτικός πολιτισμός έχει αριθμοποιήσει τον Μέγκελε κι έχει φτιάξει και προεδρικό αλγόριθμο, ειδικό για την περίσταση, άμα χάσουμε καμιά διακοσαριά χιλιάδες απ´ την πανδημία θα είμαστε καλά απεφάνθη ο Trumpακουλας. Τώρα το ποιοι θα είναι καλά μένει στην κρίση του κοινού, ώσπου να πει πως οι νεκροί είναι λιγότεροι ή περισσότεροι απ´ τον πόλεμο του Βιετνάμ, συγκρίνοντας ενδεχομένως τον κινέζικο ιό όπως λέει, με τον αμερικάνικο πορτοκαλί παράγοντα που στείρωσε τη βιετναμέζικη γη και κόστισε ζωές όσο είκοσι Χιροσίμες και Ναγκασάκια.
Από ακραίες ως αστείες, κι από σαρκαστικές ως θριλερικές, οι πολιτικές προτάσεις που εκτοξεύονται ή και υλοποιούνται, μόλις εδώ κι ένα μήνα(!), ξεκάθαρα κατατείνουν στο κάψιμο είτε με την αρρώστια, είτε με τη χειραγώγηση, δια του φόβου, των μαζών, σε μια ευγονική διαχείριση εναντίον των ανθρώπων και υπέρ των λογαριασμών κερδών.
Δε με νοιάζει τί λένε οι…ηγέτες. Ούτε τα τεχνολογικά ιερατεία και οι επενδυτές της τεχνητής νοημοσύνης, που πιστεύουν ότι πολύ σύντομα ένα ρομπότ θα φέρνει μια ολόφρεσκη κομμένη ντομάτα στο πιάτο τους, που την έχει φυτέψει, καλλιεργήσει, μαζέψει, χωρίς να τη ζουλήξει, μόνο του. Με νοιάζει που ο γενικευμένος βομβαρδισμός των μαζών με το φόβο του θανάτου από μια πανούκλα που δεν είναι πανούκλα, ούτε κι εμείς οι άνθρωποι της εποχής της, μας οδηγεί έναν έναν, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που λέει και το κλισέ, στην αγκαλιά των φιδιών ή και στο κανάκεμα μιας γοητείας που αφήνουμε ν´ ασκείται πάνω μας. Το βλέπεις στα κακά αστεία, στη μοιρολατρία του σκάσε κι άκου, στην προθυμία να ανοιχτεί μια συζήτηση με οποιονδήποτε προτείνει κάτι, φτάνει το κόστος να το πληρώσει κάποιος άλλος.
Η αντιμετώπιση του ιού έχει ήδη στείλει στα νεκροταφεία της ανεργίας τόσους εργαζόμενους με υποκείμενο νόσημα τη δεκαετή οξεία μνημονήτιδα, ώστε να είναι αδύνατον να υπολογιστεί μέχρι το τέλος του έτους, πόσοι θα χαθούν κυριολεκτικά απ´ το δυναμικό της χώρας, έχοντας σωθεί απ´τον ιό. Κι αυτός είναι ο ιός της επόμενης μέρας. Ο καινούριος. Και τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε ως κοινωνία, αν αγαπάμε τους γέρους μας κι εκτιμάμε την αξία και την υπεραξία του μόχθου τους, ή τους υπολογίζουμε επειδή θα ξανασυντηρήσουν την κοινωνία με την πετσοκομμένη τους σύνταξη στην εποχή της μετακορονέικης ανεργίας.
Να δούμε αν σε μερικούς μήνες από τώρα, όταν αλλάξουν πουκάμισο τα φίδια αν θ´ αποφασίσουμε να τα χτυπήσουμε κατακέφαλα ή θα συγκατοικήσουμε λόγω ειδικού σκοπού ανοχής.
Θέλει φαντασία για ν´ απεργήσουμε φέτος στην Πρωτομαγιά. Να κατεβούν τα χέρια από τα πληκτρολόγια για παράδειγμα. Όλα. Να μη διαφέρει ο νόμος του εργάτη από το νόμο του τηλεργάτη. Να μην περιμένουμε ότι τα μωρά στην κούνια είναι το καθένα κι ένας Ηρακλής, που θα πνίξει τα φίδια στην κούνια του, και να τα φάμε πριν καν την πλησιάσουν. Αν, όπως φαίνεται, ο φασισμός μπορεί να καβαλικέψει σαν έτοιμος από καιρό τον κορονοϊό, την επόμενη μέρα ο εχθρός θα είναι ο αναβάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου