Άδυσος: ” Η ψυχή που κατοικώ ” ( L’âme où j’habite )

 

Στη Σαλονίκη πια δεν έχουμε ζωή.
Ένα σκοτεινό τραγούδι, με γαλλικό άρωμα.
Μιας αόρατης γενιάς από τη Θεσσαλονίκη της καραντίνας.

Η ψυχή που κατοικώ – L’âme où j’habite*
Στίχοι -Ερμηνεία: Άδυσος
Μουσική: Dead Phairy
Σκηνοθεσία: Στέργιος Φουρκιώτης
Θεσσαλονίκη Δεκέμβρης 2020
* avec merci à N.G. pour traduire les paroles en français

“Τριγυρνάω χαράματα στην πόλη μου σκοτάδι
άνθρωποι που πεθαίνουνε μονάχοι τους το βράδυ
χαθήκαμε στον Άδη
αναζητώ ένα χάδι της λησμονιάς αγάπη προσπαθώ να ηρεμήσω
μα με τρώει το ρημάδι είμαι μόνος στο κοπάδι
Ολότελα τα νιάτα μας χάθηκανε για πάντα,
ειμαι πάλι λιώμα είμαι πάλι ζάντα
και αφού είμαι πάλι ζάντα σου γράφω την μπαλάντα

Έχασα τα πάντα τι να χάσω ρε μαλάκα
τα μάτια σου καβάντζα δεν τελειώνουν τα ρομάντζα
είμαι μόνος στην βεράντα και αναπολώ στιγμές
τα χρόνια μου που πέρασαν που χάθηκαν ψυχές
που γίνανε ψυχρές
ο χρόνος σου περνάει δεν θα ζεις για οσο θες
τη φάση με την πάρτη σου γιατι συνέχεια κλαις
δεν έχει ξαστεριά έχει μόνο συννεφιες
χάσαμε τις Κυριακές γίνανε γκρίζες μούντές
δεν τελειώνουν οι κραυγές οι απόκοσμες φωνές
είμαι αχώνευτος απόμακρος ο τυπάς που δεν θες…
Κατέβασε τα χάπια σου για να μην νιώθεις στρες
οι εφιάλτες μου ξυπνήσανε και πήρανε μορφές,
αποκρουστικές
και όλο κάτι μου θυμίζουν για άτομα που δεν μ’ αγγίζουν
και όλο αφήνω τον εαυτό μου να χαθεί στην σιγαλιά
να ηρεμήσει το μυαλό μου, να γεμίσει το κενό μου
να μην μείνω μοναχός και ας ειμαι λιγοστός

Τι περιμένεις να σου πω πώς την παλεύω και πώς ζω;
Δεν ζω!!!
πάλι με χάνω στον καπνό εχω μπροστά μου το κενό
και είναι τέρμα Αληθινό…

Έλα για λίγο να τα πούμε τα παλιά να θυμηθούμε
να αγκαλιαστούμε και γλυκά να φιληθούμε
γι’ αυτά που μας στερήσανε τυφλά να εκδικηθούμε
να αλλάξουμε τον δρόμο να μην μας ακολουθούνε
μες στο δάσος να χαθούμε να ονειρευτούμε
άστους να μιλάνε ρε να πάνε να πνιγούνε
το δηλητήριο έριξαν και θέλουν να το πιουμε
και θέλουν να το πιούμε…

Και η χαρά που αναζητώ να μην σώσει να ξανάρθει
φαίνεται ξεγελάστηκα και ήτανε απάτη
δεν πάτησα ποτέ στον πόνο του καθενός
για εσένα περισσεύεις για τους άλλους λιγοστός
για την μάνα σου ρεμάλι που δεν έχεις μια δουλειά
και τα μάτια που αγάπησες δεν σε κοιτάνε πια
ο κόσμος σε βαρέθηκε και σε έκανε στη μπάντα
και κάπου εδώ νομίζω πως τελειώνει η μπαλάντα.”
Άδυσος (2020)

L’âme où j’habite

Je flâne juste avant l’aube
Dans ma ville, de l’obscurité, des gens
Qui meurent tous seuls
Le soir nous sommes perdus chez Hadès
Je recherche une caresse de l’oubli
Amour j’essaie de me calmer
Mais la saloperie me démange je suis
Seul absolument seul dans le troupeau
Notre jeunesse est perdue
A jamais je me sens détruit
Je suis de nouveau à plat et
Puisque je suis de nouveau comme ça je t’écris
J’ai perdu à jamais l’équilibre
Que pourrais -je perde, mon vieux, tes yeux
J’ai du rab les romances
Ne finissent pas je suis seul sur la terrasse
Et je me remémore les années
Passées qui sont parties
Les âmes qui sont refroidies
Le temps qui t’est reparti arrive à sa fin tu ne
Vivras autant que tu veux la partie égoïste pourquoi
Tu pleures tout le temps
Il n’y pas de ciel étoilé il n’y a que
Des nuages nous avons perdu les dimanches ils sont devenus
Gris moroses infinis
Les hurlements les cris qui viennent de loin
Je suis indigeste lointain un type que tu ne veux pas avale tes cachets
Pour ne pas te sentir stressé les cauchemars se sont réveillés et ils Ont pris des formes répugnantes qui me rappellent toujours Quelque chose des gens qui ne me concernent pas et je me laisse
Me perdre dans le silence me calmer
Ma pensée remplir mon vide
Ne pas rester tout seul et même si
Je suis petit qu’attends-tu
Que je te dise comment je m’en sors et comment j’arrive à vivre ?
Je ne vis pas de nouveau je me perds
Dans la fumée devant moi le vide
Et c’est vraiment la fin.
Viens pour un moment qu’on parle du vieux temps
Nous souvenir nous enlacer
Et nous embrasser tendrement de ces souvenirs
Dont nous sommes privés nous venger aveuglement changer
De chemin pour qu’ils ne nous poursuivent pas
Nous perdre dans la forêt
Nous abandonner dans les rêves laisse les parler
Qu’ils aillent au diable le poison ils l’ont versé
Et ils veulent que nous le buvions
Et que la joie que je recherche
Ne vienne jamais je dois m’être trompé
C’était une imposture je ne me suis jamais accroché à la peine de tout un chacun pour toi tu es superflu pour les autres
Tout petit pour ta mère sale type
Tu n’as rien à faire et
Les yeux que tu as aimé ne te regardent plus Les gens en ont marre de toi
Ils t’ont mis de côté et le chant se termine ici.
Adysos (2020)