.

Οχτώ μέρες μετά τις ισχυρές σεισμικές δονήσεις στο νομό Λάρισας και ενώ συνεχίζονται οι μετασεισμοί, εκατοντάδες οικογένειες βρίσκονται σε απόγνωση. Οσο κυλά ο χρόνος τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται η μεγάλη έκταση των ζημιών. Πάνω από 2.000 κτίρια έχουν υποστεί ζημιές, ενώ τουλάχιστον 1.500 σπίτια έχουν κριθεί προσωρινά μη κατοικήσιμα. Δεκάδες επαγγελματικοί χώροι δεν μπορούν να λειτουργήσουν, σχολεία είναι γεμάτα ρωγμές, με γονείς και εκπαιδευτικούς να ανατριχιάζουν στη σκέψη τι θα γίνει «αν συμβεί ένας μεγαλύτερος σεισμός».

Εκατοντάδες οικογένειες από τα χωριά της περιοχής, με μωρά, με μικρά παιδιά, ηλικιωμένους, συνεχίζουν για όγδοη μέρα να μένουν σε σκηνές, αφού οι 50 οικίσκοι και τα 50 τροχόσπιτα που ήρθαν μέχρι χτες δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες τους, ενώ σε κάποια από τα μέρη που στήθηκαν δεν είναι εξασφαλισμένες οι συνθήκες υγιεινής, η ύδρευση, η θέρμανση.

* * *

Ολα αυτά τα στοιχειώδη για τη διαβίωση, τις πρώτες μέρες μετά το σεισμό, δεν είναι καθόλου αυτονόητα για τον κρατικό μηχανισμό, γεμίζοντας ανασφάλεια τους σεισμόπληκτους και τις οικογένειές τους. Υπάρχει άλλωστε και η αρνητική εμπειρία της γειτονικής Καρδίτσας, που πλημμύρισε το Σεπτέμβρη, της Λέσβου που χτυπήθηκε το 2017 από τον σεισμό, της Σάμου, ακόμα και περιοχών της Αττικής, όπως η Μάνδρα και το Μάτι. Τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια τα παίρνει ο αέρας μόλις υποχωρήσει η δημοσιότητα, οι διαδικασίες αποζημίωσης και αποκατάστασης μπλέκουν σε πολυδαίδαλους μηχανισμούς και μεγάλο μέρος των πληγέντων μένει τελικά ξεκρέμαστο.

Οσο για τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, αποδεικνύονται ήδη σταγόνα στον ωκεανό. Σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες, ούτε καν τα στοιχειώδη, με αποτέλεσμα ούτε τα σπίτια να φτιάχνονται ούτε να στέκονται στα πόδια τους οι σεισμοπαθείς. Και βέβαια, καμία συγκεκριμένη δέσμευση δεν υπήρξε για την αποκατάσταση των ζημιών, τις αποζημιώσεις, αν και πότε θα ξεκινήσουν τα έργα για να θωρακιστεί η περιοχή...

* * *

Οι ισχυροί σεισμοί έφεραν στην επιφάνεια την πλήρη έλλειψη έργων αντισεισμικής προστασίας και προσεισμικών ελέγχων, την απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου διαχείρισης των συνεπειών από φυσικές καταστροφές, με όλα τα αναγκαία μέσα και το προσωπικό.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου εκλύεται το 50% της σεισμικής ενέργειας της Ευρώπης, κάτι τέτοιο είναι εγκληματικό. Κι εδώ δεν υπάρχει η δικαιολογία της κλιματικής αλλαγής, που προκλητικά επικαλείται το κράτος για να δικαιολογήσει την επιλεκτική ανεπάρκειά του απέναντι σε πλημμύρες και φωτιές. Οι σεισμοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα στη χώρα μας και στην περιοχή.

Ο αναγκαίος αντισεισμικός σχεδιασμός, όμως, και τα μέτρα προστασίας δεν αποφέρουν κέρδη και έτσι δεν αποτελούν «επιλέξιμη» δαπάνη, ούτε από τις κυβερνήσεις ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, που θεωρεί προτιμότερο να δοθούν αποζημιώσεις σε λαϊκές οικογένειες, ακόμα και εάν χαθούν ανθρώπινες ζωές, από το να δημιουργηθούν υποδομές για να αποφευχθούν καταστροφές.

Η επιλεκτικότητα αυτή δεν είναι τυχαία. Το κράτος και όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν ως κόστος την υγεία και την πραγματική προστασία του λαού. Θεωρούν βαρίδια τις κρατικές δαπάνες ακόμα και για στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, επειδή αφαιρούν πόρους από τα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων και των επενδύσεών τους. Τα πάντα κρίνονται στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, είτε πρόκειται για τη διαχείριση της πανδημίας είτε για την αντισεισμική προστασία είτε για την αποκατάσταση των πληγέντων μετά από μια φυσική καταστροφή.

* * *

Το σύνθημα «Κανένας μόνος του», με το οποίο δεκάδες σωματεία, αγροτικοί σύλλογοι και μαζικοί φορείς πρωτοστατούν στην οργάνωση της αλληλεγγύης, αλλά και της αγωνιστικής διεκδίκησης μέτρων ανακούφισης και αποκατάστασης των πληγέντων, δείχνει το δρόμο, για να μη γίνουν οι σεισμόπληκτοι της Λάρισας «στο ίδιο έργο θεατές».

Η αποζημίωση 100% για τις καταστροφές, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, η πλήρης αποκατάσταση σπιτιών, σχολείων και υποδομών με ευθύνη του κράτους, η πραγματική θωράκιση από σεισμούς και άλλες φυσικές καταστροφές, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για τα μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, να αποκαταστήσουν τις περιουσίες τους, να ζουν χωρίς το φόβο ενός επόμενου σεισμού...