Κανονικότητα

Με δεκάδες χιλιάδες ιατρικές πράξεις, από σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις μέχρι άλλες θεραπείες, να έχουν μπει στον «πάγο» εδώ και μήνες, λόγω της μετατροπής του συστήματος Υγείας σε «μίας νόσου», μόνο ως «κανονικότητα» δεν μπορεί να παρουσιάζεται η σταδιακή επαναφορά νοσοκομείων και κλινικών που εξαγγέλλει η κυβέρνηση, χωρίς ουσιαστικά μέτρα ενίσχυσής τους, όπως αυτά που διεκδικούν υγειονομικοί, σωματεία και φορείς.

Στην πραγματικότητα, ένα αποδεκατισμένο υγειονομικό προσωπικό, γονατισμένο από την εξαντλητική προσπάθεια των τελευταίων μηνών, καλείται να δώσει μάχη για την αντιμετώπιση της «παράλληλης πανδημίας» που εξελίσσεται «βουβά» από πέρυσι τον Φλεβάρη, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερο φορτίο στο σμπαραλιασμένο δημόσιο σύστημα Υγείας. Και μπαίνει σε αυτήν τη μάχη αντιμέτωπο με όλες τις ελλείψεις σε μέσα και προσωπικό, που εδώ και έναν χρόνο αναδεικνύονται με τον πιο τραγικό τρόπο.

Τι αντιτάσσει η κυβέρνηση σε αυτήν την κατάσταση, που έχει τη δική της υπογραφή και όλων των προηγούμενων; Τις 4.000 προσλήψεις νοσηλευτών από το ερχόμενο φθινόπωρο. Δηλαδή «ζήσε Μάη μου...», για μια σταγόνα προσλήψεων μπροστά στην έρημο της υποστελέχωσης σε όλες τις ειδικότητες και σε όλες τις δημόσιες δομές Υγείας.

Συνεπώς, η ανάγκη ενίσχυσης του συστήματος Υγείας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη τώρα, που τα δημόσια νοσοκομεία θα «δοκιμαστούν» από τις ουρές αναμονής που δημιούργησε το σύστημα της μίας νόσου, αλλά και από το πρόσθετο «βάρος» της παρακολούθησης όσων νόσησαν βαριά τον προηγούμενο χρόνο.

Θα συνεχίσει να δοκιμάζεται όμως και από την πανδημία, που παραμένει εδώ, με κρούσματα, εισαγωγές και διασωληνώσεις, με ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, με τα πρωτόκολλα - λάστιχο των ομίλων στον Τουρισμό, με τους αργόσυρτους εμβολιασμούς. Αλλά και με τον κίνδυνο νέων εξάρσεων τους επόμενους μήνες, για τις οποίες προειδοποιεί η επιστήμη.

Οι χιλιάδες ασθενείς που εδώ και έναν χρόνο έχουν αφεθεί στην τύχη τους, αφού τα χειρουργεία περικόπηκαν μέχρι και κατά 80%, οι ασθένειες που εμφανίζονται ξανά μετά από χρόνια στην Ελλάδα λόγω του αποκλεισμού μιας σειράς νοσούντων από το δημόσιο σύστημα Υγείας, καθιστούν κακόγουστο αστείο την «επάνοδο στην κανονικότητα» με τους όρους που διαφημίζει η κυβέρνηση.

Ηδη είναι πολλοί αυτοί που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, επειδή δεν έχουν χρόνο να περιμένουν πότε θα βρεθεί ένα κρεβάτι ή μια θεραπεία για την αρρώστια τους που επείγει. Και η αιτία γι' αυτό βρίσκεται στην εμπορευματοποίηση της Υγείας, στο κυνήγι του κέρδους, που περνάει τόσο μέσα από τα συντρίμμια των δημόσιων δομών όσο και μέσα από την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία τους, τη λογική του «κόστους - οφέλους».

Αυτή η πολιτική είναι που στραγγαλίζει την ανάγκη για σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας για όλους, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής. Αυτήν τη βαρβαρότητα υπηρετούν τα «σχέδια» και «αντισχέδια» εξυπηρέτησης της επιχειρηματικής λειτουργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, των ΣΔΙΤ, της «εξοικονόμησης πόρων» μέσα από περικοπές προσωπικού και ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας των υγειονομικών.

Αυτή η βαρβαρότητα είναι που εν έτει 2021 ευθύνεται για τον εφιάλτη που περιγράφουν οι επιστήμονες της Υγείας, ότι τα επόμενα 3 - 4 χρόνια η «παράλληλη πανδημία» θα αποτυπώνεται σε μια «πλεονάζουσα θνησιμότητα του πληθυσμού».

Στον αντίποδα βρίσκονται οι διεκδικήσεις του λαού και των υγειονομικών, για άμεση ενίσχυση με μέσα και προσωπικό όλων των δημόσιων μονάδων Υγείας. Για προσλήψεις μονίμων όλων των ειδικοτήτων και αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ώστε να δοθεί η δυνατότητα να γίνουν χιλιάδες διαγνωστικές εξετάσεις στον πληθυσμό που εδώ και έναν χρόνο τις αναβάλλει. Για λήψη επιπλέον μέτρων στους χώρους δουλειάς, για πρόσβαση σε φτηνά και ασφαλή φάρμακα για όλους.

Για όλα εκείνα δηλαδή που «σκοντάφτουν» στην επιχειρηματική δράση στην Υγεία, την οποία φυλάνε ως «κόρη οφθαλμού» όλες οι αστικές κυβερνήσεις και η ΕΕ. Εκεί πρέπει να στοχεύει και η πάλη των υγειονομικών, όλων των εργαζομένων, ώστε η «επόμενη μέρα» να μην είναι μια τραγωδία διαρκείας.