Στο δεύτερο κύμα της πανδημίας, αξιοποιώντας την πείρα του πρώτου κύματος με τις αναγκαίες προσαρμογές, τέθηκε ως καθήκον να συμβάλουμε με μεγαλύτερη ένταση τόσο στη νοσηλεία των ασθενών, όσο και στην οργάνωση διεκδικήσεων που πλέον αποκτούν επείγοντα χαρακτήρα.
Προετοιμαστήκαμε ως μαχόμενοι υγειονομικοί για πρωτόγνωρες καταστάσεις, και δυστυχώς οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν. Χιλιάδες τα κρούσματα σε χώρους εργασίας, κλειστές δομές, νοσοκομεία, ΜΜΜ, φτωχογειτονιές, χιλιάδες οι νεκροί! Ανάμεσά τους και δεκάδες υγειονομικοί.
Η κατάσταση στις δημόσιες δομές Υγείας - Πρόνοιας δεν άλλαξε. Ελάχιστες προσλήψεις, κυρίως επικουρικού προσωπικού. Τα ΚΥ και οι ΤΟΜΥ υπολειτουργούν επικίνδυνα, οι ΜΕΘ στενάζουν, ο πληθυσμός συνολικά σε αβεβαιότητα και σε κίνδυνο, παρά την εξάντληση των μέτρων ατομικής προστασίας, που η συντριπτική πλειοψηφία τήρησε. Μετά από δυόμισι μήνες lockdown, οι νοσούντες και οι νοσηλευόμενοι ελάχιστα μειώνονται.
Αρα, τα - οδυνηρά για το λαό - μέτρα που πάρθηκαν ήρθαν μετά από μία σχεδόν 5μηνη περίοδο (Ιούνης - Οκτώβρης) συνειδητών επιλογών των κυβερνώντων οι οποίες αντικειμενικά διευκόλυναν τη διασπορά:
Τουρισμός, ακτοπλοΐα, ΜΜΜ, χώροι εργασίας, σχολεία, κλειστές δομές κ.λπ. Χωρίς να πάρει τα μέτρα που επίμονα διεκδικούμε (προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, αύξηση δαπανών για την Υγεία και όχι πάγωμα και μείωση, ανάπτυξη σοβαρής ΠΦΥ, νέες κλίνες ΜΕΘ, επίταξη ιδιωτικών νοσοκομείων και διαγνωστικών κέντρων, αξιοποίηση νέων φαρμάκων, μαζικά δωρεάν τεστ, μονιμοποίηση συμβασιούχων). Καλλιέργησε την αντίληψη πως μόνο το εμβόλιο θα μας σώσει, χωρίς να υλοποιεί καμία από τις προτάσεις μας, που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του πληθυσμού.
Προφανώς και πρέπει να γίνει μαζικός εμβολιασμός. Ομως δεν φτάνει. Ακόμα και στο σοβαρό αυτό θέμα των εμβολίων οι κυβερνώντες έχουν σοβαρή ευθύνη. Δεν ενημέρωσαν επαρκώς τον πληθυσμό και πρώτα απ' όλα τους υγειονομικούς για την ασφάλεια, τις ανεπιθύμητες ενέργειες κ.λπ.
Ετσι, δημιούργησαν δυσπιστία σε τμήμα του πληθυσμού για τη χρησιμότητά του και τα έβαλαν δήθεν με τους «ψεκασμένους». Τους βρήκαν ως βολικό αντίπαλο. Ισως αυτοί διευκολύνουν τους κυβερνώντες, μετά το φιάσκο των «εκατομμυρίων» εμβολίων που θα είχε προμηθευτεί η χώρα μας.
Και πρέπει να μην ταυτίζονται οι αρνητές με αυτούς που δεν έχουν πειστεί για τη χρησιμότητα του εμβολίου. Ακόμα και στο θέμα της πειθούς απέτυχαν. Εκτός από τη νοσηλεία και τη διεκδίκηση, αναλαμβάνουν οι μαχόμενοι υγειονομικοί και αυτό το χρέος.
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη να καταλάβουμε γιατί οι φαρμακευτικοί κολοσσοί των εμβολίων δίνουν λιγότερα από όσα υποσχέθηκαν. Απαιτούν περισσότερο χρήμα. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, πολιτικό προσωπικό των πολυεθνικών, όχι μόνο του Φαρμάκου, δεν φτάνει που υλοποιούν τις απαιτήσεις τους, κρύβουν και τα συμβόλαια που έχουν υπογράψει με αυτές. Χαρακτηριστική είναι η άρνηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να δώσει στοιχεία, όταν ζητήθηκαν από ευρωβουλευτές του ΚΚΕ.
Το ζήτημα του εμβολιασμού έχει μπει στη μέγγενη του σφοδρού ανταγωνισμού των μονοπωλίων. Στην Ελλάδα και αλλού, οι δήθεν προγραμματισμοί για μαζικούς εμβολιασμούς πέφτουν έξω, γιατί διαπιστώνεται εκ των υστέρων ότι οι ποσότητες δεν επαρκούν. Είναι φανερό ότι ένα από τα όπλα της επιστήμης δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για τις ανάγκες του πληθυσμού, γιατί μπαίνει στη λογική «κόστους - οφέλους».
Αλλά ας πάμε και στα εμβολιαστικά κέντρα και το χρονοδιάγραμμα για την πολυπόθητη ανοσία. Για να επιτευχθεί πρέπει να χορηγηθούν 15 εκατ. δόσεις (75% του πληθυσμού επί 2) σε 1.048 εμβολιαστικά κέντρα. Τηρώντας τις οδηγίες (15 λεπτά ανά άτομο) και με 14ωρη λειτουργία (διπλοβάρδια), ακόμα και με 7 μέρες λειτουργίας τη βδομάδα μπορούν να γίνονται περίπου 85.000 εμβολιασμοί maximum τη μέρα πανελλαδικά.
Για την ώρα έχουμε προμηθευτεί περίπου 90.000! Η ανοσία θα επιτευχθεί σε 176 μέρες (15.000.000/85.000) με τις πιο άριστες προϋποθέσεις και με το πιο ιδανικό σενάριο. Αδύνατο με τα σημερινά δεδομένα.
Εκτός από τον αριθμό των εμβολίων, πρέπει να υπολογιστεί και ο αριθμός προσωπικού (γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί και λοιπό προσωπικό) για τη διεκπεραίωση του τεράστιου έργου. Αν αντληθεί προσωπικό για τον εμβολιασμό από τους ήδη υπηρετούντες σε νοσοκομεία, ΚΥ και ΤΟΜΥ, πολλές λειτουργίες πάνε πίσω, τα ραντεβού σε υπηρεσίες ΠΦΥ από 2 μήνες θα πάνε στους 5, με όλες τις συνέπειες. Στην Υγεία είναι τόσο δραματική η κατάσταση που κανείς δεν περισσεύει.
Για να αλλάξουν τα δεδομένα, να σπάσει η αλυσίδα της μετάδοσης του ιού, να προκληθεί ανοσία, είναι άκρως απαραίτητη η λήψη όλων των μέτρων που προτείνουν οι υγειονομικοί, η ΟΕΝΓΕ και τα σωματεία εργαζομένων.
Τα πιο κομβικά σημεία των αιτημάτων (προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, ΜΕΘ, ΠΦΥ, δαπάνες Υγείας, τεστ, νέα φάρμακα, μονιμοποίηση συμβασιούχων, πραγματική επίταξη ιδιωτικών δομών κ.λπ.) είναι τεκμηριωμένα ως προς την αναγκαιότητά τους, που απορρέει από την εικόνα ενός αθωράκιστου δημόσιου συστήματος Υγείας, αποτέλεσμα χρόνιας υποχρηματοδότησης.
Αν αυτά υλοποιηθούν, μαζί με το όπλο του εμβολίου, θα βγει ο λαός νικητής. Νικητής θα πει υγιής και με ένα θωρακισμένο σύστημα Υγείας γεμάτο με προσωπικό, χωρίς ελλείψεις σε αναλώσιμα - υλικά - φάρμακα, χωρίς μεγάλες λίστες αναμονής, με στελεχωμένες δομές Υγείας και Πρόνοιας.
Οπως ο λαός μάς σφίγγει το χέρι για την προσφορά μας, είναι απαραίτητο να αυξήσει και τις σφιγμένες γροθιές του! Να διεκδικήσει μέτρα για τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους χώρους εργασίας κ.λπ.
Να μας συμπαρασταθεί στον αγώνα για την ένταξή μας στα ΒΑΕ, που αν δεν γίνει τώρα δεν θα ιδρώσει το αυτί κανενός κυβερνητικού σε 1-2 χρόνια.
Να αναγνωριστεί η νόσος Covid-19 ως επαγγελματική νόσος για τους υγειονομικούς, αφού η πιθανότητα μόλυνσης είναι πολλαπλάσια από τον γενικό πληθυσμό, κάτι τεκμηριωμένο σε παγκόσμια κλίμακα.
Να σταματήσει ο αυταρχισμός των διοικήσεων με την επιβολή κυρώσεων σε προσωπικό που μολύνθηκε επειδή δήθεν φταίμε αποκλειστικά για τη μετάδοση! Είναι πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν. Ολα είναι θέμα συσχετισμών.
Από τη μία είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι σε Υγεία - Φάρμακο - Εμβόλιο, με τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν και λειτουργούν με βάση το κριτήριο κόστους - οφέλους, γιατί γι' αυτούς η Υγεία είναι εμπόρευμα.
Το ιδεολόγημα της συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα Υγείας, είτε στη σημερινή μορφή του είτε ως ΣΔΙΤ, που έχει υποστηρικτές την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση και τους θιασώτες της ΕΕ, έχει καταρρεύσει στη συνείδηση του λαού.
Από την άλλη, ο πληττόμενος λαός, που έχει πληρώσει 3 και 4 φορές για την υγεία του μέσω άμεσων και έμμεσων φόρων, ασφαλιστικών εισφορών και με φακελάκι, που απαιτεί μέτρα ουσιαστικής προστασίας και προαγωγής της υγείας, γιατί θεωρεί ότι η υγεία δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα.
Αυτή είναι και η βασική αντίθεση που αναδεικνύεται πιο ανάγλυφα με αφορμή την πανδημία. «Καθείς εφ' ω ετάχθη». Για να χτιστεί «τείχος ανοσίας», αυτή η πλευρά πρέπει να δυναμώσει!
(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το «health report»)
Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων «Ευαγγελισμού»- Γραμματέας της ΕΙΝΑΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου