Καταρρέει

«Ε, δεν κατέρρευσε και τίποτα... λόγω της μείωσης», ισχυρίστηκε ο υπουργός Εσωτερικών Μ. Βορίδης, αναφερόμενος στη μείωση των εργαζομένων στο Δημόσιο κατά 400.000 τα τελευταία δέκα χρόνια και ισχυριζόμενος πως οι 400.000 που αποχώρησαν «ήταν περισσευούμενοι», «μια υπερβολή»!

Θέση εξοργιστική, προκλητική, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, που αν μη τι άλλο αναδεικνύουν τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό οι οποίες στοιχίζουν ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές: Τους δεκάδες χιλιάδες γιατρούς, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό που λείπουν από τα νοσοκομεία, τους δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς που έλειπαν πριν ακόμα από την πανδημία και σήμερα που χρειάζεται να φτιαχτούν ολιγάριθμα τμήματα μαθητών λείπουν ακόμα περισσότερο, τους οδηγούς και τους τεχνικούς στις αστικές συγκοινωνίες οι οποίοι χρειάζονται για να βγάλουν στην κυκλοφορία περισσότερα οχήματα ώστε να μη γίνονται εστίες μετάδοσης, τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ που χρειάζονται για να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα, τους ελεγκτές στις αρμόδιες υπηρεσίες, στις υπηρεσίες ασύλου και πάει λέγοντας.

Ισως για την κυβέρνηση οι ζωές που χάθηκαν λόγω των τεράστιων ελλείψεων περισσεύανε, όπως το προσωπικό που λείπει... Και η αλήθεια είναι ότι στον καπιταλισμό είναι κάπως «περιττά» τα επαρκώς στελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία και δημόσια σχολειά, οι κοινωνικές υπηρεσίες, που μονίμως «βγαίνουν μείον» στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους» του κεφαλαίου. Ετσι άλλωστε γίνονται ευκολότερα εμπόρευμα η Παιδεία, η Υγεία, ακόμα και η ζωή των ανθρώπων, έτσι «εξοικονομούνται» πόροι για τα προνόμια και τις επιδοτήσεις στους «επενδυτές».

Κάτι ξέρει για όλα αυτά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα καμώνεται ότι βγαίνει στα κεραμίδια με τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και θέλει «μεγαλύτερο» αστικό κράτος - αρωγό στα σχέδια του κεφαλαίου, αφού πρώτα ως κυβέρνηση βάδισε στα ίδια αυτά χνάρια, κρατώντας κλειστά τα «περισσευούμενα» νοσοκομεία, αρνούμενος να προχωρήσει σε μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, συνεχίζοντας και «επαυξάνοντας» την αθλιότητα των εργολαβικών και «ευέλικτων» εργαζομένων, συνολικά την πολιτική της εμπορευματοποίησης στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία κ.ο.κ.

Γιατί ό,τι και να λένε οι υπουργοί, τα κυβερνητικά στελέχη και όσοι υπερασπίζονται το σάπιο σύστημα, ένα πράγμα σίγουρα «καταρρέει» ξανά και ξανά: Ο μύθος ότι οι λαϊκές ανάγκες μπορούν τάχα να συμβιβαστούν με τα κέρδη του κεφαλαίου.