12 Δεκ 2011

Δεκέμβρης '44: Μία από τις κορυφαίες ώρες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα



Στις 3 του Δεκέμβρη1944, το ΕΑΜ πραγματοποίησε στην πλατεία Συντάγματος το απαγορευμένο από την κυβέρνηση συλλαλητήριο. Με αυτόν τον τρόπο και με την κήρυξη γενικής απεργίας για τη Δευτέρα 4 Δεκέμβρη, απάντησε στο τελεσίγραφο του Εγγλέζου στρατηγού Σκόμπι να αρχίσει σε δέκα μέρες η αποστράτευση του ΕΛΑΣ και στην απόφαση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου να διαλύσει την Εθνική Πολιτοφυλακή. Δύο ημέρες πριν από το συλλαλητήριο, παραιτήθηκαν οι 5 υπουργοί και ο ένας υφυπουργός, οι οποίοι, μετά τη Συμφωνία του Λιβάνου, συμμετείχαν στην κυβέρνηση, εκπροσωπώντας το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την ΠΕΕΑ (Κυβέρνηση του Βουνού).
Οι χωροφύλακες του Εβερτ κτύπησαν το συλλαλητήριο. Οι πρώτοι 21 νεκροί και 140 τραυματίες του Δεκέμβρη ήταν γεγονός. Ομως, οι συγκεντρωμένοι πραγματοποίησαν το συλλαλητήριο, περνώντας ανάμεσα στα πυρά και στα εγγλέζικα τανκ.
Στις 4 Δεκέμβρη, μόλις ο λαός κήδεψε τους νεκρούς του, ακολούθησε νέα σφαγή με 40 νεκρούς και 70 τραυματίες. Και στις 5 Δεκέμβρη ήρθε ο επόμενος απολογισμός, με 30 νεκρούς ΕΑΜίτες και περισσότερους από 100 τραυματίες. Στο μεταξύ, είχαν δοθεί διαταγές να δράσει ο ΕΛΑΣ. Ο νέος ένοπλος αγώνας είχε αρχίσει.
Φθάνοντας ο Δεκέμβρης, η αστική τάξη είχε εξασφαλίσει την παρουσία στην Ελλάδα του εγγλέζικου στρατού και πάλευε ενιαία να στερεώσει την εξουσία της, να φέρει στα μέτρα της το γενικό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων. Είχε, ήδη, υπερβεί τις εσωτερικές της αντιθέσεις της Κατοχής, παρότι ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει, γεγονός που αποδεικνύει ότι το κύριο, η αστική εξουσία, ήταν το κοινό μέλημα τόσο ανάμεσα στο αγγλόφιλο όσο και στο γερμανόφιλο τμήμα της.
Εξάλλου, αυτό το τελευταίο είχε εκφραστεί και στα χρόνια της Κατοχής, όταν η κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη συγκροτούσε τα Τάγματα Ασφαλείας, όχι μόνο με τη σύμφωνη γνώμη και υλική ενίσχυση των Γερμανών, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη και των Εγγλέζων και των Βενιζελικών και άλλων αστικών πτερύγων, πολιτικών και στρατιωτικών. Η ίδια ενιαία στάση επιβεβαιώθηκε και μετά την Κατοχή, στην περιβόητη δίκη - παρωδία των δοσιλόγων, κατά την οποία κατέθεσε υπέρ των κατοχικών κυβερνήσεων και ο αρχηγός των Φιλελευθέρων Θεμ. Σοφούλης.
Ακόμη και η ενδοαστική αντίθεση, ανάμεσα στους βασιλικούς και στους αντιβασιλικούς, είχε επί της ουσίας παραμεριστεί. Λόγοι τακτικής δεν επέτρεπαν εκείνες τις ώρες την επάνοδο του βασιλιά από το Λονδίνο. Παρότι ο τελευταίος τσινούσε, οι Εγγλέζοι και οι Ελληνες αστοί πολιτικοί άφησαν να λύσει την ...εκκρεμότητα ο «κυρίαρχος» λαός, όταν οι συνθήκες θα ήταν κατάλληλες... Για την ώρα, αρκέστηκαν στο ρόλο του «υπερπρωθυπουργού» αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, που μετά την πάροδο ημερών διορίστηκε αντιβασιλιάς (31Δεκέμβρη).
Ετσι, οι έξω από την Ελλάδα απόντες στην Κατοχή, οι μέσα στην Ελλάδα «αραγμένοι», οι δοσίλογοι και οι αντικομμουνιστικώς πολέμιοι των κατακτητών, μαζί με τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, έγιναν μια γροθιά κατά του λαού.
Η προετοιμασία τους γι' αυτό είχε ξεκινήσει από τις αρχές του 1943 και ολοκληρώθηκε ως τα μέσα του 1944: Υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ), τσάκισμα του στρατιωτικού κινήματος, της ηρωικής ΑΣΟ, στη Μέση Ανατολή, αντικατάσταση του Σοφ. Βενιζέλου από τον Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργού στην κυβέρνηση του Καΐρου, Συμφωνία του Λιβάνου. Για να ακολουθήσει λίγο αργότερα η Συμφωνία της Καζέρτας, με την οποία ο στρατηγός Σκόμπι οριζόταν διοικητής στην Ελλάδα όλων των στρατιωτικών δυνάμεων (και του ΕΛΑΣ).
Τον ίδιο καιρό, ο Τσόρτσιλ είχε έρθει σε συμφωνία με τον Χίτλερ (Αύγουστος 1944), όπως αποκάλυψε πολλά χρόνια αργότερα ο Αλμπερτ Σπέερ, υπουργός της πολεμικής και βιομηχανικής παραγωγής του Χίτλερ. Η συμφωνία «ήταν να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Αγγλους αμαχητί και μ' αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και, βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις που κατείχαν τον ελληνικό χώρο» (Βάσος Π. Μαθιόπουλος, «Ο Δεκέμβρης του 1944», εκδόσεις ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ, σελ. 33). Φυσικά, η συμφωνία τηρήθηκε.
Επομένως, το κρίσιμο ζήτημα που έθετε η πολιτική πραγματικότητα, ήταν το θέμα της πολιτικής εξουσίας. Για το σκοπό αυτό, ο Εγγλέζος πρωθυπουργός Τσόρτσιλ απέσυρε στρατιωτικές δυνάμεις από το μέτωπο της Ιταλίας κατά των Γερμανών και τις έφερε στην Αθήνα, γιατί η ελληνική αστική τάξη δεν μπορούσε μόνη της να επιβληθεί. Και όπως ομολόγησε ο ίδιος («Τάιμς του Λονδίνου», 9 Δεκέμβρη 1944): «Τα αγγλικά στρατεύματα πραγματοποίησαν εισβολή στην Ελλάδα, η οποία δεν υπαγορευόταν από πολεμική αναγκαιότητα...».
Στις 33 ημέρες των μαχών της Αθήνας και του Πειραιά, σε έναν άνισο αγώνα, ο ΕΛΑΣ (Α` Σώμα Στρατού με 6.500 πολεμιστές και 2η Μεραρχία με 3.500) αναμετρήθηκε με 60.000 εγγλέζικο στρατό, που διέθετε 80 αεροπλάνα, 200 τανκ, πολλά πυροβόλα και κανονιοφόρους του εγγλέζικου στόλου, μαζί με 6.000 της Ορεινής Ταξιαρχίας, της «Χ», του Ιερού Λόχου και της Χωροφυλακής, καθώς και 12.000 ταγματασφαλίτες, που εξοπλίστηκαν από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, αφού τους άλλαξαν στολή.
Στις μάχες του Δεκέμβρη, οι ΕΑΜίτες χρησιμοποίησαν, μαζί με την ένοπλη, όλες τις μορφές πάλης (διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, απεργίες, οδοφράγματα, σαμποτάζ κ.ά.). Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία, έφτασαν στο επίπεδο που χαρακτηρίζει κάθε μαχόμενο λαϊκό κίνημα που έχει το δίκιο με το μέρος του. Και μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη, περιόρισαν τον αντίπαλο στην περιοχή (στη Σκομπία, όπως την ονόμασε ο λαός), που περικλειόταν στο χώρο Ομόνοια - Πλατεία Συντάγματος - Κολωνάκι και λίγες μικρές @@@@@@@@@ έξω από αυτήν.
Ομως, οι βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ κρατήθηκαν μακριά από την Αθήνα, κυνηγώντας τον ΕΔΕΣ στην Ηπειρο. Ετσι, στις 5 του Γενάρη 1945, άρχισε η υποχώρηση του ΕΛΑΣ και χιλιάδων άλλων αγωνιστών.
Σημειώνεται ότι ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός είχε τότε εξαντλήσει τα όριά του ως ηγεμονική δύναμη στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν ακόμη να έρθουν στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ένας παράγοντας που διαμόρφωνε πολλές δυνατότητες να εξελιχθούν τα πράγματα διαφορετικά, υπό όρους ασφαλώς.
Στη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της Κεντρικής Επιτροπής για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ, διαβάζουμε σχετικά:
«Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι το Κόμμα μας, παρά την τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας και τότε ακόμη, ιδίως μετά το 1943, που οι συνθήκες επέβαλαν να θέσει το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας. Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιούλη 1943) και αργότερα στις Συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μάη 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), για να διατηρήσει και να διευρύνει την "εθνική ενότητα". Δε διαμόρφωσε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις μιας πορείας, που, ανάλογα και με άλλους παράγοντες, μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη. Πρώτα απ' όλα, δεν εκτίμησε σωστά τη σύμπλεξη του κοινωνικοταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό».
Δύο μέρες πριν από την υποχώρηση του ΕΛΑΣ, στις 3 Γενάρη 1945, διορίστηκε πρωθυπουργός ο καθοδηγητής του ΕΔΕΣ Ν. Πλαστήρας, ο οποίος, σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής και μέχρι τα μέσα περίπου του Δεκέμβρη, βρισκόταν στη γαλλική Νίκαια. Ο σκοπός ήταν, με το γόητρο του «μαύρου καβαλάρη» που είχε σε κάποιες μάζες, να οδηγηθούν πιο εύκολα τα πράγματα στη Συμφωνία της Βάρκιζας... Βοηθούσε σε αυτό και η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών από τον Ιωάννη Σοφιανόπουλο, που ήταν ο επικεφαλής της κυβερνητικής αντιπροσωπείας στη Βάρκιζα.
Τι ήταν, τελικά, ο Δεκέμβρης; Κατά τους αστούς, που εγκληματούν κατά του λαού, ήταν μία «κομμουνιστική στάση» και μια επιλογή «εθνικού διχασμού»! Κατά τους οπορτουνιστές, που επίσης συνηθίζουν να ασελγούν και να αντιμετωπίζουν με βλάσφημο τρόπο όσους λαϊκούς αγώνες υπερβαίνουν το αστικό πλαίσιο, ο Δεκέμβρης ήταν ένας ακατανόητος τυχοδιωκτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ, που έφερε τραγωδίες! Μάλιστα, εκπρόσωποι και των δύο πλευρών προεκτείνουν το «επιχείρημα», υποστηρίζοντας ότι τις συνέπειες του «άφρονος εγχειρήματος» (!) του ΚΚΕ, τις πλήρωσε ο τόπος μέχρι το 1974!..
Αμεση η ιδεολογική τρομοκρατία κατά της εργατικής και λαϊκής πάλης σήμερα: Ο λαϊκός αγώνας φέρνει μόνο δεινά! Αρα, υποταγή...
Ο Δεκέμβρης κατατάσσεται αμετάκλητα στις μεγάλες ώρες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στις κορυφαίες φάσεις της πορείας του λαϊκού μας κινήματος, κατά τον εικοστό αιώνα. Οσα κι αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, κατευθυνόμενα ή ανιστόρητα, θα μένει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό που κρατούν οι μαυροφορεμένες κοπέλες της ιστορικής φωτογραφίας: Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ

ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ