Στο «Ελλάντα»

«Μηδενική ανοχή»

...και όλοι μας στα κάγκελα

«Papieren, papieren»

Πόσο απέχει μια κλήση για παράνομη στάθμευση, από το γενετικό φακέλωμα, μέσω δειγματοληψίας DNA καθενός από εμάς; Πολύ; Λίγο; Πρόκειται για υπερβολές και φοβίες; Μακάρι να ήταν έτσι. Ομως η πραγματικότητα και οι μεθοδεύσεις για την εκπλήρωση πασίδηλων δεσμεύσεων δείχνουν άλλα.

Είναι γνωστό πως οι ΗΠΑ πιέζουν την ελληνική κυβέρνηση να λάβει «μέτρα» κατά των λεγόμενων τρομοκρατών και να θεσμοθετήσει νέο«τρομονόμο». Είναι επίσης γνωστό πως οι ΗΠΑ με τον όρο «τρομοκράτες» χαρακτηρίζουν καθέναν που αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό και την τυραννία της «ελεύθερης αγοράς». Καθέναν που παλεύει για ειρήνη, πραγματική δημοκρατία και ανάπτυξη, με κέντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο.

Παράλληλα, είναι γνωστή και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Ο «Ριζοσπάστης» έχει παρουσιάσει ήδη τη «Μαύρη Βίβλο» της κυβέρνησης Σημίτη. Ενα «πλούσιο» υλικό με επιθέσεις αστυνομικών, συλλήψεις και ποινικές διώξεις ενάντια σε όλους όσοι αντιτίθενται στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

Οι Ελληνες κυβερνώντες δε σταματούν εκεί. Τα τελευταία χρόνια ταυτίζονται όλο και πιο φανερά με τους Αμερικανούς ηγήτορες, στους στόχους και τις μεθόδους τους. Ακόμα και η φρασεολογία που χρησιμοποιούν - για να δηλώσουν τη στάση τους απέναντι στους «εγκληματίες» - είναι δανεική από τους Αμερικανούς. Και δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη η περίπτωση του όρου «Μηδενική Ανοχή»,που αναμασιέται από τους εγχώριους κρατούντες, όντας μια τσίχλα εισαγόμενη εξ Αμερικής.

Ψάχνουν για «εγκληματίες» ή καλλιεργούν την υποταγή του αστυνομικού τρόμου;

Ο όρος προσδιορίζει τη σκληρότητα με την οποία οι διωκτικές αρχές θα αντιμετωπίσουν κάθε «κακούργο». Πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ. Τελευταία, οι Ελληνες αρμόδιοι την προβάλλουν όλο και συχνότερα ως λύση απέναντι στην «παρανομία» (λες και με το μαστίγιο εξαφανίζονται τα κοινωνικά αίτια που την προκαλούν). Και φαίνεται ότι μεθοδεύουν την πλήρη εφαρμογή της, με σκληρές ποινές, βήμα προς βήμα. Από την παράβαση του ΚΟΚ, στη μικροκλοπή. Απ' τη μικροκλοπή, στο βανδαλισμό. Απ' το βανδαλισμό, στο φόνο και ούτω καθ' εξής. Από τα «μικρότερα» στα «μεγαλύτερα». Οι παρακάτω επισημάνσεις είναι ενδεικτικές:

Πρόσφατα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοΐδης, δήλωνε στα ΝΕΑ για τις τροχαίες παραβάσεις και την αντιμετώπισή τους: «Προχωρούμε σε μέτρα. Θα υπάρξουν σύντομα ανακοινώσεις από την κυβέρνηση για τα τροχαία ατυχήματα, για τον περιορισμό τους. Δική μου θέση είναι ότι πλέον πρέπει να επιδείξουμε μηδενική ανοχή».

Στις 12/11/1998, ο Ρ. Τζουλιάνι, δήμαρχος της Νέας Υόρκης - και αμερικανικό «πρότυπο» στην καταπολέμηση της «εγκληματικότητας» - δημοσιοποιεί το «Σχέδιο Ελέγχου της Κυκλοφορίας στην Πόλη κατά τις Διακοπές». Τυπικά, το Σχέδιο αποσκοπούσε στην αντιμετώπιση της κυκλοφοριακής συμφόρησης, ειδικά στην περίοδο εκείνης της εορταστικής περιόδου. Εισήγαγε την έννοια της «μηδενικής ανοχής» απέναντι στις τροχαίες παραβάσεις: «Για όσους δε συνεργαστούν και όσους αρνηθούν να σεβαστούν τα δικαιώματα των άλλων, η Αστυνομία και η Τροχαία θα εφαρμόσουν αυστηρά τους κανονισμούς κυκλοφορίας και στάθμευσης». Η μηδενική ανοχή εκφράστηκε με υψηλά χρηματικά πρόστιμα και επιβολή πολλών βαθμών ποινής στους παραβάτες.

Δυνάμεις Ασφαλείας εφορμούν εναντίον τρομοκρατών...

Οι αρχές της Νέας Υόρκης δεν περιορίστηκαν στα τροχαία. Στο βιογραφικό του Τζουλιάνι αναγράφεται: «Για να μειώσει την εγκληματικότητα, εφάρμοσε την τακτική της "μηδενικής ανοχής", δίνοντας έμφαση στην επιβολή των νόμων ενάντια σε ελαφρύτερα και βαρύτερα αδικήματα».Ο ίδιος ο δήμαρχος, στις13/1/2000, επαινεί εαυτόν για τις «νέες ιδέες» που εφάρμοσε σχετικά με την καταπολέμηση του «εγκλήματος». Ανάμεσα στις «νέες ιδέες» συγκαταλέγει ως πιο σημαντική τη θεωρία της «σπασμένης βιτρίνας». Μια θεωρία κατά την οποία, η αστυνομία τιμωρεί αμείλικτα ακόμα και το σπάσιμο μιας βιτρίνας. Γιατί, αν ανεχτεί το σπάσιμο, όποιος δει τη σπασμένη βιτρίνα, είναι δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό και να μην εισβάλλει στο κατάστημα για να κλέψει.

Ο Τζουλιάνι αναλύει: «Η θεωρία σημειώνει πως πρέπει να επιδεικνύουμε προσοχή στα μικρά εγκλήματα, γιατί αν δεν το κάνουμε, οι γειτονιές θα βγουν εκτός ελέγχου και τα σοβαρά εγκλήματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα».

Και φαίνεται πως οι εν Ελλάδι συνοδοιπόροι του Τζουλιάνι έχουν μάθει το ποίημα. Στις 14/3/1999, ο Ι. Γεωργακόπουλος, αρχηγός της ΕΛ. ΑΣ. ερωτάται από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: «Εχει μπει η Ελληνική Αστυνομία στους ρυθμούς της "μηδέν ανοχής";» Απαντά: «Εάν εννοείτε ότι η Αστυνομία έχει πάρει την απόφαση να μην ανέχεται τη διάπραξη παραβάσεων, η απάντηση είναι θετική. Διότι η ανοχή αποτελεί στοιχείο πολλαπλασιασμού του φαινομένου... Η εκτίμηση της μέχρι τώρα επιδειχθείσης ανοχής των παραβάσεων είχε ως αποτέλεσμα τη συναγωγή συμπεράσματος ότι οδήγησε στον πολλαπλασιασμό των αδικημάτων και στην εσφαλμένη συμπάθεια πολιτών».

Η «Μηδενική Ανοχή» ενάντια στους μετανάστες περιλαμβάνει «σκούπες» επί δικαίων και αδίκων

Ισως το πιο πάνω «απόφθεγμα» του αρχηγού της ΕΛ. ΑΣ. να μην «ψυλλιάζει» τους ανυποψίαστους για το σκοπό της «μηδενικής ανοχής». Αλλωστε ποιος θέλει το έγκλημα και τον πολλαπλασιασμό του; Βεβαίως, αν συνδυαστεί η ύπαρξη των κοινωνικών αιτίων του εγκλήματος, με τον προσανατολισμό της ΕΛ. ΑΣ. στην καταστολή των λαϊκών αγώνων, αυτή είναι η βασική αποστολή της, τότε αβίαστα θα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σκοπός δεν είναι η αντιμετώπιση της αύξησης των εγκληματιών, αλλά η δημιουργία της ψυχολογίας του τρόμου για το λαό και η καταστολή για τους ανυπότακτους στην πολιτική της πλουτοκρατίας. Εν τω μεταξύ το έγκλημα θα συνεχίζει να τρέφει και να τρέφεται και από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους.

    

Γενετικό φακέλωμα

Το φθινόπωρο του 1999, ο Ελληνας υπουργός Δημόσιας Τάξης επισκέφθηκε τις ΗΠΑ όπου και συναντήθηκε με τους διευθυντές τουFBI και της CIA, την υπουργό Δικαιοσύνης, τον υφυπουργό Εξωτερικών, αρμόδιο για «πολιτικές υποθέσεις» και τον συντονιστή της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (υπουργείου Εξωτερικών).

Μετά από εκείνες τις συναντήσεις, Μιχ. Χρυσοχοΐδης και Αμερικανοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν ότι συζήτησαν το ενδεχόμενο εξέτασης τουDNA δείγματος αίματος, που βρέθηκε έξω από την οικία του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα, μετά το χτύπημα με ρουκέτα, το Μάη του 1999, από την οργάνωση «17 Νοέμβρη».

Ακόμα και αν δε συζητήθηκε σε εκείνες τις συναντήσεις, δημοσιογραφικές πληροφορίες συμφωνούσαν ότι οι Αμερικανοί γενικώς πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση να συγκρίνει το DNA του δείγματος που βρέθηκε, με αυτό «συνήθων υπόπτων». Οτι πίεζαν ώστε το δείγμα των «υπόπτων» να παρθεί με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και παράνομα. Οτι «συνέστησαν» τη δημιουργία βάσης δεδομένων (ή αλλιώς τράπεζας δειγμάτων DNA), στην οποία θα φακελωθούν γενετικά χιλιάδες ύποπτοι για «τρομοκρατική δράση».

Η εξέταση DNA δεν είναι νέο «φρούτο» στις ΗΠΑ. Ούτε στόχος μόνο των κρατικών υπηρεσιών και των διωκτικών αρχών - όπως το FBI και ο στρατός, που έχουν ήδη τέτοιες τράπεζες. Ακόμα και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες ζητούν την εξέταση DNA, προκειμένου να αποκλείσουν από το πελατολόγιό τους άτομα με κληρονομικές ασθένειες.

Επιπλέον, με βάση την τεχνολογική πρόοδο, προωθείται και η κατασκευή συσκευών για άμεση αναγνώριση του DNA του «υπόπτου», χωρίς την παρουσία γιατρών. Σκοπός τους είναι τα δείγματα DNA να λαμβάνονται κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα ή ακόμα και στο περιπολικό, μέσω δείγματος αίματος, σάλιου ή μιας τρίχας.

Στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης λειτουργεί «Πολιτειακή Τράπεζα Δεδομένων DNA». Τα «δεδομένα» είναι δείγματα DNA καταδικασμένων εγκληματιών και δείγματα από σκηνές ανεξιχνίαστων εγκλημάτων. Με τον πολιτειακό νόμο, όλοι οι καταδικασμένοι «κακούργοι» παρέχουν δείγμα από το DNA τους στην Τράπεζα. Επιπρόσθετα και κάποιοι που διέπραξαν «μη βίαια εγκλήματα» υποχρεώνονται να δώσουν δείγμα.

Ο Τζουλιάνι, στο πλαίσιο της επίδειξης «μηδενικής ανοχής», ζητούσε επιμόνως τη δημιουργία τέτοιας τράπεζας: «Ενα από τα πράγματα που χρειαζόμαστε στην πόλη της Νέας Υόρκης είναι ένα εξοπλισμένο εργαστήριο εξέτασης DNA. Το DNA χρησιμοποιείται στην Αγγλία, με σκοπό την εξιχνίαση εγκλημάτων με πολύ μεγαλύτερη αποδοχή από ό,τι εδώ και το παράδειγμα των Αγγλων μάς δείχνει ότι μπορεί να δουλέψει». Στη Βρετανία λειτουργεί τέτοια βάση δεδομένων από το1995. Μάλιστα, ο «κεντροαριστερός» Τόνι Μπλερ δήλωνε πως όλοι οι πολίτες πρέπει να δώσουν το γενετικό τους κώδικα, όπως δίνουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα.

Πίσω στον Τζουλιάνι: «Πρέπει η Αστυνομία να μπορεί να παίρνει δείγμα DNA από άτομα καταδικασμένα για εγκλήματα. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει αμέσως να παίρνουμε δείγμα DNA από οποιονδήποτε παίρνουμε δαχτυλικά αποτυπώματα».

Και για να διασκεδάσει τους φόβους των ομοϊδεατών ακροατών του: «Αν αυτό σας φοβίζει, πρέπει να γνωρίζετε ότι δε σας τρυπάμε με κάτι. Απλώς, παίρνουμε λίγο σάλιο από το στόμα σας ή λίγες τρίχες. Δεν πονά».

Πριν μερικές μέρες, ο αρμόδιος στην Ελλάδα εισαγγελέας για θέματα τρομοκρατίας Ι. Διώτης, με άρθρο του στο ΒΗΜΑ, αποκάλυπτε ότι έχει εισηγηθεί να δρομολογηθούν αλλαγές που θα «βελτιώνουν» τη σχετική νομοθεσία και θα την κάνουν «αποτελεσματικότερη». Ο εισαγγελέας έκανε σαφές ότι πρέπει να διαμορφωθεί νομικό πλαίσιο που να παρέχει τη δυνατότητα συγκριτικής εξέτασης βιολογικού υλικού (μέθοδος DNA κλπ.). Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν πως αυτή η «δυνατότητα» θα παρέχεται στις αρχές με το νέο «αντιτρομοκρατικό» νόμο που ετοιμάζουν τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης καιΔικαιοσύνης. «Το μέλλον ξεκίνησε» και εδώ;

    

Στη φυλακή η μισή Ελλάδα

Τι μπορεί να σημαίνει η εφαρμογή της «μηδενικής ανοχής» στην Ελλάδα; Τα αποτελέσματα της εφαρμογής της, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, δίνουν μια πρώτη απάντηση:

Στο διάστημα Γενάρης - Δεκέμβρης 1999, σε όλη την Πολιτεία, έγιναν180.449 συλλήψεις «εγκληματιών». Απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον 52.275.

Στους δύο πρώτους μήνες του 2000 έγιναν μηνύσεις εναντίον 8.456ατόμων.

Στους δύο πρώτους μήνες του 1999 είχαν καταδικαστεί ή εκκρεμούσε η επιβολή ποινής για 12.585 άτομα. Στους δύο πρώτους μήνες του 2000, το νούμερο αυτό αυξήθηκε κατά 3,4% και έφτασε τα 13.017 άτομα.

Στο διάστημα 1η Γενάρη - 16η Απρίλη 1999, οι υπό κράτηση έφταναν τους 70.959. Στο αντίστοιχο διάστημα φέτος, άγγιξαν τους 71.600.

Βέβαια, η τακτική της «μηδενικής ανοχής» δεν περιορίζεται στη Νέα Υόρκη ή εφαρμόζεται με διαφορετικό περιτύλιγμα και σε άλλες Πολιτείες. Ετσι, παρουσιάζουν ενδιαφέρον και τα ακόλουθα στοιχεία:

Στο σύνολο των ΗΠΑ, στην περίοδο 1900 - 1975, το ποσοστό εγκλείστων, κατά αναλογία με τον πληθυσμό, παρέμενε σχετικά σταθερό (αναλογούσαν περίπου 110 τρόφιμοι των φυλακών ανά100.000 κατοίκους).

Στα μέσα της δεκαετίας του '70, η αναλογία άρχισε να ανατρέπεται και το ποσοστό των εγκλείστων να αυξάνεται ραγδαία. Το έτος 1998 αναλογούσαν περίπου 445 φυλακισμένοι ανά 100.000. Η αναλογία για τον αντρικό πληθυσμό είναι 1.100 και με αύξηση έως 80.000νέων φυλακισμένων το χρόνο.

Να σημειωθεί ότι αυτή η πληθυσμιακή έκρηξη στις φυλακές δεν αφορά κυρίως τους ποινικούς, αλλά αυτούς που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα για μικροπταίσματα ή για λόγους που εμπίπτουν αποκλειστικά στον αστικό κώδικα. Πρόκειται, δηλαδή, για «εγκληματίες», των οποίων οι παλαιότερες ποινές ήταν είτε πρόστιμα είτε εργασία, χωρίς αποδοχές προς το δήμο.

Φυσικά, για τις διωκτικές αρχές και την άρχουσα τάξη των ΗΠΑ, εγκληματίας «δεν μπορεί» να είναι ένας WASP (White Aglo Saxon Protestant = Λευκός Αγγλοσάξονας Προτεστάντης). Αρα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τα δύο εκατομμύρια των εγκλείστων στις αμερικανικές φυλακές και τα σωφρονιστήρια, πάνω από 70% είναι έγχρωμοι.

Ομως, ποιος μπορεί να περιγράψει καλύτερα την τυραννία, που επικρατεί στο εσωτερικό των ΗΠΑ, απ' ό,τι οι ίδιοι οι Αμερικανοί; ΤοΚέντρο Διεθνούς Δράσης (International Action Center) - μια όχι και τόσο... συστηματική οργάνωση που δρα στις ΗΠΑ - καταγγέλλει:«Το κράτος των ΗΠΑ διεξάγει έναν πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας, ειδικά εναντίον των μαύρων, των λατινοφώνων, των ιθαγενών ινδιάνων και άλλων καταπιεσμένων ομάδων. Ο στρατός αυτού του πολέμου είναι οι ρατσιστικές δυνάμεις της Αστυνομίας, που σαν από συνήθεια χτυπούν, βασανίζουν και δολοφονούν μαύρους και λατινόφωνους νεολαίους στους δρόμους των πόλεων και στα τεράστια συγκροτήματα των φυλακών των ΗΠΑ, όπου είναι φυλακισμένοι δύο εκατομμύρια άνθρωποι. Δηλαδή, το 25% των φυλακισμένων σε όλο τον κόσμο».

Συνολικά, περίπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι - συμπεριλαμβανομένων αυτών που είναι έξω με αναστολή και παρακολούθηση - βρίσκονται απευθείας υπό την εποπτεία του ποινικού συστήματος. Με άλλα λόγια, περίπου η μισή Ελλάδα είναι πίσω από τις μπάρες.

Σε ό,τι αφορά τον έγκλειστο γυναικείο πληθυσμό, εξακολουθεί να παραμένει σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο αντρικό. Ομως, και εδώ η αύξηση είναι τρομακτική. Υπολογίζεται πως περίπου 140.000 γυναίκες κρατούνται στις πολιτειακές και κομητειακές φυλακές - τριπλάσιες από όσες ήταν φυλακισμένες το 1985. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο αριθμός των φυλακισμένων γυναικών μόνο στην Πολιτεία της Καλιφόρνιας είναι διπλάσιος από το συνολικό αριθμό των εγκλείστων γυναικών, σε όλες τις φυλακές των ΗΠΑ, στη δεκαετία του 1970.