Δείχνουμε καθαρά τον αντίπαλο

Δείχνουμε καθαρά τον αντίπαλο

Η ένωση των τουριστικών πρακτόρων με επιστολή της στον υπουργό Δημόσιας Τάξης έκανε μια άτιμη ταύτιση. Εβαλε στο ίδιο τσουβάλι το πανό που ανάρτησε το ΚΚΕ στην Ακρόπολη, με την παρακρατική δράση στο κέντρο της Αθήνας, για να ζητήσει να μάθει γιατί δεν έγιναν συλλήψεις στην ...Ακρόπολη! (δημοσιεύτηκε χτες στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ).

Η επιστολή δεν γράφτηκε από χαζούς ανθρώπους. Αντίθετα, πρόκειται για εκπροσώπους του μονοπωλιακού κεφαλαίου που αναγνώρισαν στο σύνθημα του ΚΚΕ τον εαυτό τους ως αντίπαλο. Το σύνθημα καλούσε σε πάλη ενάντια στη δικτατορία των μονοπωλίων. Εδινε, δηλαδή, την προοπτική που πρέπει να έχει ο αγώνας των εργαζομένων, ώστε να είναι πράγματι νικηφόρος.

Το μήνυμα στο πανό στην Ακρόπολη αντανακλά τον πυρήνα της στρατηγικής του ΚΚΕ. Αυτήν ακριβώς που αναγνωρίζει ως κίνδυνο η αστική τάξη, η οποία ξέρει επίσης να μετρά ένα προς ένα τα βήματα του αντιπάλου της, των εργατών, δηλαδή, που συσπειρωμένοι στο Κόμμα τους, το ΚΚΕ, έχουν βάλει πλώρη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, το σοσιαλισμό.

Αυτήν την προοπτική θέλουν να εμποδίσουν. Αυτήν την προοπτική θέλουν να θολώσουν στα μάτια της εργατικής τάξης. Και για να το κάνουν, καταφεύγουν ως και σε γελοιότητες. Η ταύτιση που επιχειρούν οι τουριστικοί πράκτορες δεν ανήκει στις γελοιότητες.

Είναι μέρος της επίμονης προσπάθειας των επιτελείων της αστικής τάξης να βάλουν το ΚΚΕ στο κάδρο ενός σκηνικού που η ίδια η αστική τάξη στήνει για να εκτονώσει ακίνδυνα για την ίδια τη λαϊκή αγανάκτηση.

Είχαν προηγηθεί μέσα στη βουλή ο Βενιζέλος και η Μπακογιάννη που έφτασαν να μιλούν για εμφύλιο και Στάλιν.

Η αστική τάξη δεν κρύβει την ανησυχία της για την αυξανόμενη επιρροή των θέσεων του ΚΚΕ στη συνείδηση της εργατικής τάξης και προσπαθεί να την προβοκάρει.

***

Καμιά φωτιά, κανένα πλιάτσικο, καμιά προβοκάτσια δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός που καταγράφηκε ανεξίτηλα: Πολλές χιλιάδες εργάτες, υπάλληλοι, άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων διαδήλωσαν την Κυριακή από την Ομόνοια ως τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα. Εκαναν καθαρό ότι ο λαός θα παραμείνει όλο και καλύτερα οργανωμένος στο προσκήνιο, θα αντιπαλέψει ένα προς ένα τα μέτρα του νέου μνημονίου μέχρι που να το ανατρέψει στο σύνολό του μαζί με την τάξη για τα συμφέροντα της οποίας υπογράφηκε.

Οι αστοί, βέβαια, έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι στην ενημέρωση. Ετσι χτες το αίσχος στη βουλή εξαφανίστηκε από τις οθόνες. Οι απειλές του Βενιζέλου προς το εργατικό κίνημα χάθηκαν. Και στην οθόνη εμφανίστηκαν οι Βερύκιοι, οι Πρετεντέρηδες, η γυναίκα ενός αξιωματικού της αστυνομίας ως ρεπόρτερ, για να ζητήσουν αυτό που ήταν ήδη σχεδιασμένο: περισσότερη καταστολή. «Η Ελλάδα βρίσκεται σε εμφύλιο», είπε ο ένας πηγαίνοντας παραπέρα τις απειλές του Βενιζέλου. Για «στοιχεία του κοινού ποινικού δικαίου», έκανε λόγο ο άλλος δημιουργώντας συνειρμό. «Σ' έναν ιδεολογικό χώρο ανήκουν όλοι αυτοί» συμπλήρωνε ο τρίτος.

Κανείς τους δεν αναφέρθηκε στο πανό στην Ακρόπολη. Κανείς τους επίσης δεν κατέγραψε το γεγονός ότι χιλιάδες διαδηλωτές κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ περιφρούρησαν τη διαδήλωσή τους, δεν επέτρεψαν σε προβοκάτορες και αστυνομία να τη διαλύσουν. Αφησαν απλά - προβοκατόρικα τελικά - να πλανιέται στον τηλεοπτικό αέρα κάτι περί αριστερής υποκίνησης.

Οταν είδαμε και στενή συνεργάτιδα του Παπαχελά να περιγράφει τους βάνδαλους σαν «παιδιά», να προσπαθεί δηλαδή να στηρίξει ότι δεν πρόκειται για παρακρατικούς, ε, τότε ήμασταν σίγουροι πως στο σχέδιο δεν μετείχαν μόνο όσοι το εκτέλεσαν στο πεδίο, αλλά πολύ περισσότεροι στο επιτελείο.

***

Διάφορες αναλύσεις στον αστικό Τύπο προετοιμάζουν - ουσιαστικά προσανατολίζουν - τη σκέψη να αποδεχτεί την επέλαση της βαρβαρότητας. Υμνεί, δήθεν αναλύοντας, την τυφλή σύγκρουση σαν αναγκαστικό δρόμο. Μαρτυρούν τους ευσεβείς πόθους της αστικής τάξης η αναμέτρηση να έχει χαρακτηριστικά τυφλής σύγκρουσης και άρα εύκολα διαχειρίσιμης από το μηχανισμό της κρατικής καταστολής.

Παρουσιάζοντας την ταξική πάλη σαν κάτι που καταλήγει σε τυφλές συγκρούσεις, συγκαλύπτουν παράλληλα το γεγονός ότι η βαρβαρότητα έχει αιτία, είναι η έκφραση της όξυνσης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Μιας εκμετάλλευσης την οποία συνειδητά παλεύουν να καταργήσουν οι εργάτες ανατρέποντας τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αυτή η πάλη δεν είναι τυφλή, είναι πλήρους συνείδησης.

Τη γνώση που οδηγεί σε πάλη για τέτοια ανατροπή προσπαθούν να εμποδίσουν οι αστοί αναλυτές οδηγώντας τη σκέψη των ανθρώπων σε ιδέες δήθεν επαναστατικές, που όμως δεν είναι άλλο από ιδέες για τη συντήρηση του συστήματος. Η αστική τάξη γνωρίζει πως το εργατικό κίνημα όχι μόνο δεν κατέχεται από μηδενισμό, ίσα ίσα έχει στον πυρήνα των αξιών του τη γνώση πως ο εργαζόμενος άνθρωπος επειδή είναι παραγωγός όλου του πλούτου γι' αυτό και πρέπει να παλεύει για να εξαλείψει την αιτία του κακού, να παλεύει δηλαδή για να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις, όχι να τις καταστρέψει.

Η αστική τάξη ευνοείται από το μηδενισμό κι ας παριστάνει πως ανησυχεί για το όριο θραύσης του κοινωνικού σώματος. Στην πράξη, επιδιώκει να τσακίσει την εργατική τάξη και σ' αυτήν την επιδίωξη δεν τσιγκουνεύεται μεθόδους.

Ας έχουν γνώση οι φύλακες...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

28/6/2011

 -- Αντιπαράθεση σ' όλο το μέτωπο

7/11/2010

 -- Το φάντασμα του κομμουνισμού στοιχειώνει στα κεφάλια των αστών

9/3/2010

 -- ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ

18/4/2009

 -- Οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης είναι αυτοί που σκίζουν τα σκοτάδια

15/2/2009

 -- Η σοσιαλιστική οικοδόμηση και τα κριτήρια κριτικής