ΙΣΠΑΝΙΑ Προς πλήρη διάλυση οι εργασιακές σχέσεις

ΙΣΠΑΝΙΑ

Προς πλήρη διάλυση οι εργασιακές σχέσεις

Με τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις αναμένεται να επιδεινωθεί η θέση των εργαζομένων σε μια χώρα όπου η ανεργία φτάνει το 21% και η ελαστική απασχόληση διευρύνεται

Χιλιάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις, ωστόσο η συμβιβαστική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους εγκλωβίζει σε λύσεις διαχείρισης του συστήματος

«Στην Ισπανία στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο οι μεγαλύτεροί μας ήξεραν πολύ καλά τι σήμαινε να δουλεύεις για μισθούς που μετά βίας παρείχαν τα βασικά για την επιβίωση στις οικογένειες. Ενάντια σε αυτήν την κατάσταση ο ταξικός συνδικαλισμός, οργανωμένος γύρω από τιςΕργατικές Επιτροπές (Comisiones Obreras)που, τότε, ήταν ακόμα παράνομες, ξεκινάει τον αγώνα, που είχε ως αποτέλεσμα την επίτευξη της Συλλογικής Σύμβασης. Από εκείνη τη στιγμή, το να δουλεύει κανείς άρχισε σιγά-σιγά να σημαίνει να έχει έναν αξιοπρεπή μισθό κυρίως σε εκείνους τους τομείς όπου ο ταξικός αγώνας έκανε την παρουσία του πιο αισθητή στην καθημερινότητα.

Σήμερα, ωστόσο, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και με την κάλυψη της λεγόμενης κοινωνικής συναίνεσης, μας υφαρπάζουν κεκτημένα δικαιώματα που ήρθαν με τους αγώνες της εργατιάς. Η τελευταία επίθεση συντελέστηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο, στις 10 του Ιούνη, ενάντια στο δικαίωμα στη Συλλογική Σύμβαση», σημειώνεται σε πρόσφατη απόφαση τηςΕκτελεστικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας, στις 19 του Ιούνη.

Τις «μεταρρυθμίσεις» που αφορούν την αγορά εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις, μέτρα που θα πλήξουν περαιτέρω τα εργατικά δικαιώματα, ενέκρινε, στη συνέχεια, στις 22 του Ιούνη, και το Ισπανικό Κοινοβούλιο. Υπέρ των τροποποιήσεων ψήφισαν οι 169 βουλευτές του κυβερνώντος «Σοσιαλιστικού Κόμματος», 159 ψήφισαν κατά και 20 απείχαν. Οι προτάσεις της ισπανικής κυβέρνησης εγκρίθηκαν χάρη στην αποχή των βουλευτών των μικρότερων περιφερειακών κομμάτων.

Η εν λόγω ψηφοφορία έγινε μία μέρα αφότου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζήτησε από την κυβέρνηση να συνεχίσει τις εργασίες περιορισμού των δημοσίων δαπανών, να ενισχύσει και να εντείνει τις ενέργειες για «μεταρρυθμίσεις στον τομέα της αγοράς εργασίας» τη στιγμή που οι ελαστικές μορφές απασχόλησης κάνουν θραύση και η ανεργία ξεπερνάει το 21% (5.000.000 άνεργοι), ενώ στους νέους φτάνει έως και το 45%.

Με τις «μεταρρυθμίσεις» που εγκρίθηκαν στο εργασιακό, μεταξύ άλλων θεμάτων: Περιορίζεται σημαντικά το δικαίωμα στην απεργία, που απαγορεύεται στη διάρκεια των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αφαιρώντας από την εργατική τάξη το κυριότερο μέσο πίεσης. Ακόμα, οι εργοδότες δε δεσμεύονται, πια, από τους μισθούς που ορίζει η Συλλογική Σύμβαση. Θα μπορούν, σε πολλές περιπτώσεις, να έχουν προτεραιότητα οι εταιρικές συμβάσεις, με αποτέλεσμα χειρότερες εργασιακές και μισθοδοτικές συνθήκες από τις συμφωνημένες στη Συλλογική Σύμβαση ανά κλάδο ή περιφέρεια. Με λίγα λόγια, οι «μεταρρυθμίσεις» αφορούν τη λεγόμενη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, έτσι ακριβώς όπως συμφέρει το κεφάλαιο και προωθούνται σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, υπονομεύοντας παραπέρα τις συλλογικές συμβάσεις και ενισχύοντας τις ατομικές συμβάσεις και τη διαπραγμάτευση.

Η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να προχωρήσει μονομερώς τις μεταρρυθμίσεις, καθώς πρόσφατα «κατέρρευσαν» οι διαπραγματεύσεις των συμμετεχόντων στο λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, δηλαδή κυβέρνησης, εργοδοτικών οργανώσεων και συνδικάτων. Η κύρια εργοδοτική ομοσπονδία «CEOE» έχει εκφράσει τη «δυσαρέσκειά» της σε ό,τι αφορά τη ρύθμιση που αναφέρει πως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα παραμένουν σε ισχύ μέχρι και 14 μήνες έως ότου υπογραφούν νέες. Οι συμβιβασμένες ηγεσίες των μεγαλύτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων UGT και CCOO (Εργατικές Επιτροπές), αφού συμμετείχαν για 4 μήνες στον «κοινωνικό διάλογο», τώρα αντιδρούν στις διατάξεις σχετικά με τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και πάλι στη λογική της κοινωνικής συναίνεσης.

Ο ρόλος των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών

Οι ηγεσίες των συνδικάτων αντιδρούν, όταν όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν συναινέσει σε αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Χρόνια συμφωνιών απέδειξαν ότι μόνο οι καπιταλιστές και οι ηγεσίες των λεγόμενων κοινωνικών εταίρων βγαίνουν κερδισμένοι από αυτό το δραματικό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.

Η εργοδοσία και η οικονομική ολιγαρχία απολαμβάνουν τη λεγόμενη μείωση του εργατικού κόστους, από την έγκριση του Καταστατικού των Εργαζομένων το 1980.

Οι ηγεσίες των συνδικάτων, συμμετέχοντας χρόνια τώρα σε διαπραγματεύσεις, συνεργάστηκαν στο όνομα της «κοινωνικής ειρήνης» και της ταξικής συνεργασίας με αντάλλαγμα τις πληθωρικές επιδοτήσεις τους, που όχι τυχαία ακόμα και σε εποχή κρίσης, μεταξύ του 2005 και 2009, αυξήθηκαν σχεδόν κατά 50%. Ηταν και είναι σκανδαλώδης η στήριξη που παρείχαν όλον αυτόν τον καιρό οι ηγεσίες των παραπάνω συνδικάτων στη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Θαπατέρο, τη στιγμή που παρέδιδαν εργατικά δικαιώματα, παρακολουθούσαν παθητικά την αύξηση της ανεργίας και συνέβαλαν σε χιλιάδες απολύσεις, υπογράφοντας πολλά ERE ((μηχανισμοί ρύθμισης της απασχόλησης μέσω των οποίων οι εργοδότες καθιστούν ακόμα πιο ευέλικτες τις εργασιακές σχέσεις).

Στο μεταξύ το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων» ή «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα», που συντονίζεται μέσω του Διαδικτύου και ξεκίνησε στις 15 του Μάη, συνεχίζει με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και πορείες σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας. Το παραπάνω κίνημα εμφανίζεται ως «απολίτικο» και «ακηδεμόνευτο», προβάλλει συνθήματα γενικά ενάντια «στη διαφθορά των πολιτικών, την οικονομική κρίση, τους τραπεζίτες, την ανεργία». Το εξαιρετικά ετερογενές αυτό κίνημα έχει μεγάλη προβολή από τα αστικά ΜΜΕ, ενώ από το περιεχόμενο των αιτημάτων φαίνεται ότι κυριαρχεί το μικροαστικό στοιχείο και επιχειρείται να βρεθεί μια διαχειριστική λύση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Νέοι και εργαζόμενοι εκφράζουν την αγανάκτηση και την οργή τους για την επιδείνωση των συνθηκών ζωής τους, απορρίπτοντας τα μεγάλα κόμματα, Σοσιαλιστικό και Λαϊκό, και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, ωστόσο, όπως σημειώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας, «μέσα από τέτοιες ρεφορμιστικές και μικροαστικές εκφράσεις βρίσκει διέξοδο η δυσαρέσκεια, που πολύ εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί από το σύστημα για να αποτραπούν η άνοδος της συνείδησης και οι ενδεχόμενες κοινωνικές διεργασίες».

Η αστική τάξη επενδύει στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη

Την ίδια στιγμή που στο όνομα της κρίσης χτυπιούνται εργατικά λαϊκά δικαιώματα, για να βγει αλώβητη η πλουτοκρατία από αυτή, εκατομμύρια ευρώ διατίθενται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη, καθώς η αστική τάξη διεκδικεί κομμάτι από τη λεία του πλούτου της βορειοαφρικανικής χώρας όπου δραστηριοποιούνται μεγάλοι μονοπωλιακοί ενεργειακοί όμιλοι όπως η «Repsol».

Εν μέσω αυτής της συστημικής κρίσης και περικοπών στην Υγεία και Παιδεία, η ισπανική «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Θαπατέρο αύξησε σημαντικά τις στρατιωτικές δαπάνες λόγω της στήριξης που παρέχει ο στρατός στις επιθέσεις του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Η Ισπανία ξόδεψε μέχρι τώρα 43 εκατομμύρια ευρώ στον πόλεμο ενάντια στη Λιβύη. Η αόριστη παράταση της ισπανικής αποστολής στις στρατιωτικές επιχειρήσεις απαιτεί πάνω από 14 εκατομμύρια ευρώ το μήνα, σύμφωνα με τελευταία στοιχεία του υπουργείου Αμυνας.

Από τότε που ξεκίνησε η επέμβαση στις 19 του Μάρτη, η Ισπανία συμβάλλει στην ιμπεριαλιστική εισβολή στη Λιβύη με τέσσερα «F-18» και δύο αεροπλάνα για τον έλεγχο του εναέριου χώρου της Λιβύης. Ακόμα, διαθέτει ένα αεροπλάνο, μία φρεγάτα και ένα υποβρύχιο για το ναυτικό εμπάργκο όπλων.

Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

2/7/2011

 -- Προς πλήρη διάλυση οι εργασιακές σχέσεις

23/6/2011

 -- Συνεχίζεται η διάλυση των εργασιακών σχέσεων

28/2/2010

 -- «Πακέτο» μέτρων για την πλουτοκρατία σε βάρος του λαού

14/2/2010

 -- Επέλαση στα εργατικά δικαιώματα