Κριτήριο: Ποια τάξη κερδίζει ποια ψήφο

Κριτήριο: Ποια τάξη κερδίζει ποια ψήφο

Τα νέα από το πραγματικό μέτωπο επαυξάνουν την εκτίμηση ότι η καπιταλιστική κρίση καλά κρατεί, ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ ιμπεριαλιστών φουντώνει, ότι τα συσσωρευμένα κεφάλαια δύσκολα βρίσκουν τρόπο να κερδοφορήσουν ακόμα και στα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού, όπως η Γερμανία. Οτι δέκα χρόνια παγωμένοι μισθοί στη Γερμανία έφεραν μεν τρελά κέρδη στους καπιταλιστές, αλλά δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο: Τον ερχομό της κρίσης ακριβώς σαν κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που πια δεν έχουν χώρο να επενδυθούν για να συνεχίσουν να είναι κερδοφόρα. Τα κέρδη έφεραν την κρίση.

Είναι αυτή η καπιταλιστική κρίση και το γεγονός ότι πλέον όλο και πιο δύσκολα ξεπερνιέται, αυτή ακριβώς που φέρνει τα αντεργατικά μέτρα είτε με τη μορφή μνημονίων, όπως στην Ελλάδα, είτε χωρίς μνημόνιο όπως στην Ισπανία. Είναι αυτή η κρίση που σε πείσμα όσων προσπαθούν να βγάλουν από το κάδρο την αλήθεια για να μπορούν να κοκορομαχούν ως προς το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής, αυτή είναι που καθορίζει τις εξελίξεις, αυτή είναι που επιβάλλει συναγερμό στην εργατική τάξη, τέτοιον, που αντί να ψάχνει σωτήρα ανάμεσα στους δυνάστες της, να οργανώνεται για να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά και να προβάλλει το δικό της δρόμο, αυτόν στον οποίο ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει θα είναι η ίδια.

***

Ως τότε το αστικό κράτος θα μαζεύει φόρους για να ενισχύει με ζεστό χρήμα τους καπιταλιστές, και τα κόμματα του κεφαλαίου θα «κονταροχτυπιούνται» για το ποιο απ' αυτά θα ανεβάσει ή θα κατεβάσει κατά ορισμένα λεπτά τους φόρους στα λαϊκά στρώματα. Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο οι χτεσινές εξαγγελίες Τσίπρα ήταν πιστό αντίγραφο μιας κλασικής αμερικανιάς, όπου θεωρείται δεδομένη η καπιταλιστική πραγματικότητα και οι επίδοξοι κυβερνήτες με μοιρασμένους ρόλους προσφέρουν διαφορετικά καθρεφτάκια στους εργάτες.

***

Τα κόμματα που είτε ως καθαρόαιμοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, είτε ως σοσιαλδημοκρατική υπεράσπιση της ίδιας εξουσίας, για να υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο οργανώνουν την εκστρατεία τους με βάση τις εντολές ενός και του αυτού «ίματζ μέικερ», φτάνουν στο σημείο -όπως χτες όπου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις πού διαφέρουν ουσιαστικά η Μπακογιάννη της ΝΔ όταν μιλώντας στο «Σκάι», δήλωνε «κοιτάω τον κόσμο στα μάτια» και ο Τσίπρας που, κλείνοντας τη συνέντευξή του (ΝΕΤ), δήλωσε κι αυτός ότι κοιτά τον κόσμο στα μάτια... Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο λαός μας λέει: μην κοιτάς τα μάτια του, πρόσεχε τα χέρια του την ώρα που ψάχνουν την τσέπη σου...

Οι εξαγγελίες τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν άμεση επίπτωση στην τσέπη των εργαζομένων. Οι κουβέντες περί «καμένης γης» του Τσίπρα ή «κατεστραμμένης οικονομίας» του Σαμαρά έχουν κοινό διά ταύτα: Παράταση της λιτότητας για να ανακάμψει η οικονομία, δηλαδή τα καπιταλιστικά κέρδη.

***

Οι ισχυρισμοί του Τσίπρα χτες ότι η Ισπανία δεν εφαρμόζει μνημόνιο αλλά μια περιοριστική πολιτική (σ.σ. που όμως περιέχει ακριβώς τα μέτρα του μνημονίου) δείχνουν τι δεν θέλει να πει ο Τσίπρας: Οτι η κρίση είναι καπιταλιστική. Με μνημόνιο και χωρίς μνημόνιο στο στόχο είναι η εργατική τάξη. Με μνημόνιο και χωρίς μνημόνιο η κρίση είναι αξεπέραστη αν δεν κάνει τον πλήρη κύκλο της, αν δηλαδή δεν καταστρέψει κυρίως εργατική δύναμη και κάποια κεφάλαια για να περάσει σε ανάκαμψη, που όλα πλέον δείχνουν πως, αν έρθει, θα είναι αναιμική ως την επόμενη κρίση.

***

Η αντιπαράθεση γύρω από το πλαστό δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» κρύβει τον αντίπαλο. Βάζει τον εργάτη να ψηφίζει στα κοινοβουλευτικά καλλιστεία για το ποιος δυνάστης έχει πιο εύκαμπτο μαστίγιο. Η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι κάθε συζήτηση για την καπιταλιστική κρίση προαναγγέλλει δεινά για το λαό. Και γιατί τον αφοπλίζει και τον βάζει σε θέση αναμονής για ανακούφιση από μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να τον ανακουφίσει. Αλλωστε ήδη προαναγγέλλει παράταση της λιτότητας, παράταση, δηλαδή, της εξαθλίωσης.

Δεν είναι θέμα καλού ή κακού. Η καπιταλιστική κρίση είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Η ανάκαμψη από αυτήν δεν μπορεί να γίνει με κερδισμένους και τους καπιταλιστές και τους εργάτες. Αυτή είναι η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ όταν παρουσιάζει το πρόβλημα σαν ηθικό. Είναι ένα πεδίο που τον βολεύει στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ, η οποία επίσης παρουσιάζει το πρόβλημα σαν ηθικό. Και οι δυο πατάνε στην αγανάκτηση του κόσμου για τη φαυλότητα, πατάνε στην αγανάκτηση του κόσμου για τα δεινά που υποφέρει και για τα οποία κανείς -εκτός του ΚΚΕ- δεν του λέει ότι ένοχος είναι ένα σύστημα - βαμπίρ, που υπάρχει μόνο γιατί η εργατική τάξη δεν είναι έτοιμη ακόμη να το θάψει.

***

Οι εκλογές της 17 Ιούνη δεν θα λύσουν το πρόβλημα, μπορούν όμως να καταγράψουν συσχετισμούς τέτοιους που να δίνουν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να κάνει ένα βήμα μπροστά. Να βρεθεί ετοιμοπόλεμη την επόμενη μέρα. Εχοντας προσθέσει στα κριτήρια ψήφου: την ίδια την καπιταλιστική κρίση, τη φοροληστεία την οποία κάνουν... γαργάρα οι επίδοξοι κυβερνήτες, την εξέλιξη της ταξικής πάλης όπως αυτή εκφράζεται στα προπύργια του αγώνα (βλέπε «Χαλυβουργία», όπου αναγκάζεται ως και ο αστός δημοσιογράφος να καταγράψει πως εκεί κάτι άλλο πιο βαθύ συμβαίνει, εκεί οι εργάτες έχουν ήδη καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος, αυτόν παλεύουν...).

Η ψήφος στο ΚΚΕ ενσωματώνει αυτά τα κριτήρια, είναι ψήφος για να παλέψουμε από καλύτερες θέσεις έναν αντίπαλο που για να σωθεί απειλεί με απόλυτο γονάτισμα την εργατική τάξη.