Αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας συνδεδεμένος με την πάλη για την εξουσία

Αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας συνδεδεμένος με την πάλη για την εξουσία

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία της συνάντησης σε μια χώρα, σε μια περιοχή που δοκιμάζεται χρόνια τώρα, και τις τελευταίες μέρες, καθώς η ιμπεριαλιστική επέμβαση και επιδρομή αποτελεί μόνιμο σχεδόν στοιχείο σε όλους τους τόνους της βαρβαρότητας, του αυταρχισμού. Η Ελλάδα επίσης βρίσκεται σ΄ αυτήν την ευρύτερη περιοχή και γι΄ αυτό αισθανόμαστε πάντα υποχρεωμένοι όχι μόνο να εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη, αλλά και να παίρνουμε σοβαρά υπόψη τις εξελίξεις που ασκούν επίδραση και στη χώρα μας, ως καπιταλιστική χώρα ενσωματωμένη πλήρως στις στρατηγικές επιδιώξεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, με την εθελοντική συμφωνία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων. Εχουμε καταδικάσει τη στρατηγική συμφωνία που έχει συνάψει η Ελλάδα με το Ισραήλ, αφού βεβαίως δεν αφορά τα κοινά συμφέροντα των λαών αλλά τις αντιλαϊκές στρατηγικές επιδιώξεις τόσο της αστικής τάξης της χώρας μας όσο και του Ισραήλ. Πρόκειται για στρατηγική συνεργασία, στρατιωτική και οικονομική, που έχει στο στόχαστρό της τη συμμετοχή στην άνευ όρων και φραγμών διαπάλη για τον ενεργειακό και όχι μόνο πλούτο της περιοχής. Η Ελλάδα διατίθεται να συμβάλει στις πολεμικές επεμβάσεις του Ισραήλ ιδιαίτερα αν αποφασίσει να επιτεθεί στο Ιράν. Γίνονται μάλιστα κοινά γυμνάσια με το Ισραήλ με άσκηση που ταυτίζεται με στρατιωτικές επιχειρήσεις είτε κατά της Συρίας είτε κατά του Ιράν.



Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης δεν υπάρχει ούτε τυπική έκφραση συμπάθειας στο βασανισμένο παλαιστινιακό λαό που βομβαρδίζεται για μια ακόμη φορά, ενώ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης σιωπούν, βασικά.

Η πολύμορφη ιμπεριαλιστική επέμβαση έχει σχέση με την εξέλιξη της κρίσης

Παρά το γεγονός ότι η ευρύτερη περιοχή υποφέρει χρόνια πολλά από την πολύμορφη ιμπεριαλιστική επέμβαση στο πλευρό αντιδραστικών κυβερνήσεων και καθεστώτων, εντούτοις ό,τι ζούμε τα τελευταία χρόνια και στις μέρες μας έχει απόλυτη σχέση με την εξέλιξη της βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρωζώνη, η οποία ασκεί άμεση επίδραση παγκόσμια, και μάλιστα στα γνωστά αλλά και ανερχόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δυνάμεις.

Η κρίση που ζούμε, η οποία είχε ως αφετηρία τις ΗΠΑ, είναι συνέχεια της κρίσης που ξέσπασε στα τέλη της 10ετίας του '90 στις λεγόμενες ασιατικές τίγρεις, στη Ρωσία αλλά και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Και όταν επήλθε ανάκαμψη, αυτή δεν έπιασε τους προηγούμενους ρυθμούς. Δεν αποκλείουμε καθόλου και να υπάρξει αναιμική ανάκαμψη να τη διαδεχθεί μια πιο βαθιά συγχρονισμένη κρίση σε ΕΕ, ΗΠΑ και Ιαπωνία.

Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση με την όποια ευκολία μπορούσε πριν. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τις συνέπειες της φτώχειας και της εξαθλίωσης όπως πριν. Βεβαίως δε σημαίνει ότι το σύστημα θα καταρρεύσει από μόνο του, από τις αντιθέσεις του, χωρίς να έχει διαμορφωθεί σε κάθε χώρα ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα ικανό να περάσει σε γενική επίθεση και να έχει ετοιμότητα όταν ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση, όταν αυτή φαίνεται ότι επίκειται. Το επαναστατικό κίνημα δε θα γεννηθεί απότομα, ετοιμάζεται, διαπαιδαγωγείται, αποκτά πείρα μέσα στους καθημερινούς αγώνες.

Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, την ανάγκη ανασύνταξης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Τι κίνημα χρειάζεται

Το ζήτημα είναι ποιο εργατικό κίνημα, ποιο λαϊκό κίνημα, μπορεί να τα βγάλει πέρα στον τραχύ δρόμο γεμάτο καμπές, ανηφόρες και κατηφόρες, να μην αυτοπαγιδευθεί, να μην εκφυλιστεί, καθώς η παλαιότερη και πρόσφατη πείρα έχει δώσει αρκετές αποδείξεις για ένα τέτοιο κίνδυνο. Ποιο εργατικό, λαϊκό κίνημα θα σηκώσει το ανάστημα στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, θα ανοίξει μέτωπο με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την ιμπεριαλιστική ειρήνη ώστε οι λαοί να μη χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

Η γραμμή ισχυροποίησης του εργατικού κινήματος, η συμμαχία του με τα λαϊκά στρώματα μόνο σε ένα δρόμο μπορεί να δοκιμαστεί, να προετοιμασθεί, να δώσει καθημερινές μάχες, στο δρόμο της χειραφετημένης πάλης σε αντιμονοπωλιακούς και αντικαπιταλιστικούς στόχους, σε εθνικό επίπεδο και με όρους διεθνιστικής συνεργασίας και κοινής δράσης.

Ο σύγχρονος πατριωτισμός σήμερα εκφράζεται με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό. Καμία καπιταλιστική χώρα, όσο και προωθημένη να είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν μπορεί να εξασφαλίζει την εθνική ανεξαρτησία στο λαό της, το σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων, παρά μόνο τυπικά, και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.

Παρακολουθούμε στενά τους προβληματισμούς, τις συζητήσεις που γίνονται στο κομμουνιστικό κίνημα για τον ιμπεριαλισμό, για τη στρατηγική του κινήματος, τις κατηγορίες που απευθύνονται απέναντι στη φιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Θεωρούμε ότι όσο σήμερα αξίζει να γίνονται βήματα και άλματα στην πρακτική δράση, στην προσπάθεια συσπείρωσης ευρύτερων εργατικών λαϊκών μαζών, άλλη τόσο έχει αξία να ξεκαθαρίζονται σοβαρά ζητήματα ιδεολογίας και θεωρίας που σχετίζονται με τη στρατηγική και τακτική του κινήματος κατά του ιμπεριαλισμού.

Η πολιτική που κυριαρχεί παγκόσμια δεν είναι απλά μια συνταγή φιλελεύθερης διαχείρισης όπως συνήθως υποστηρίζεται. Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές των φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών συνταγών πρόκειται για τη σύγχρονη φιλομονοπωλιακή στρατηγική που εκπονήθηκε μετά την κρίση του 1971-'3 ως απάντηση στο πρόβλημα της τάσης μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους σε συνθήκες ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και ενώ η ανισόμετρη ανάπτυξη οξύνεται, καθώς βρίσκεται στο DNA του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.

Συστατικό στοιχείο της σύγχρονης φιλομονοπωλιακής πολιτικής είναι η φθηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, «απελευθερώσεις», οι αποκρατικοποιήσεις, η ιμπεριαλιστική επέμβαση και ο πόλεμος για την αναδιανομή των αγορών.

Αυτήν τη φιλομονοπωλιακή πολιτική την ακολούθησαν και την ακολουθούν φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνητικές δυνάμεις, ακόμα και κεντροαριστερές κυβερνήσεις κατά την τελευταία 30ετία. Ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία και επεκτάθηκε στη ΕΕ. Στον 20ό αιώνα τόσο η φιλελεύθερη όσο και η κεϊνσιανή διαχείριση δεν μπόρεσαν ούτε μπορούν να ματαιώσουν την οικονομική κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης

Κεντρικό ζήτημα είναι να πείσουμε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού για τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης, ως κρίση υπερσυσσώρευσης στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ταξικής εκμετάλλευσης. Να αντιμετωπίσουμε με επιχειρήματα τη συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης, συσκότισης, προκειμένου να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες και οι παράγοντες της κρίσης. Τις θεωρίες περί "καζινοκαπιταλισμού", περί κρίσης που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, της "υπερκατανάλωσης" ή και το αντίθετο της "υποκατανάλωσης".

Το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του δεν πρέπει να βρεθούν ανάμεσα στα διάφορα μείγματα διαχείρισης της κρίσης που εμφανίζονται σήμερα στην ΕΕ, αλλά και παγκόσμια, γιατί δεν υπάρχει φιλολαϊκό μείγμα διεξόδου από την κρίση. Ολα τα μείγματα που άλλωστε είναι καθαρά διατυπωμένα, στηρίζονται στη φθηνή εργατική δύναμη, πλήττουν ένα μεγάλο μέρος μικρομεσαίων στρωμάτων, στηρίζουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Διεξάγεται σήμερα έντονη συζήτηση, εμφανίζονται μεγάλες διαφωνίες ανάμεσα σε κράτη - μέλη της ΕΕ, ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης σε κάθε χώρα, ανάμεσα σε αστικά πολιτικά κόμματα για το αν λύση αποτελεί η ελεγχόμενη χρεοκοπία, αν πρέπει η Ευρωζώνη να μείνει ακέραια, αν η ΕΕ πρέπει να μετατραπεί σε ομοσπονδία που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει στην έξωση κάποιων κρατών κλπ.

Από στελέχη αστικών και επιχειρηματικών επιτελείων καλλιεργείται επίσης η θεωρία ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη ακόμα και από την ΕΕ, θα βοηθήσει μια αστική κυβέρνηση να ελευθερωθεί από τις δεσμεύσεις του ενιαίου νομίσματος, να τυπώσει δικό της χρήμα, να προσελκύσει επενδυτές που ποντάρουν στο φθηνό εθνικό νόμισμα κλπ.

Αυτή η θέση έχει ταξικό χαρακτήρα στο βαθμό που προβάλλεται από τμήματα της αστικής τάξης και κερδοσκόπους, δεν έχει καμία σχέση με την ταξική θέση του ΚΚΕ για εργατική λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για λαϊκό αγροτικό παραγωγικό συνεταιρισμό που εντάσσεται ως ένα βαθμό στον κεντρικό σχεδιασμό.

Από δυνάμεις του οπορτουνισμού που τάσσονται κατά της γερμανικής συνταγής, υποστηρίζεται η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και η ελεγχόμενη χρεοκοπία, προβάλλεται μάλιστα η άποψη ότι υπάρχει μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης και εξουσίας που μπορεί να ισορροπήσει και τα συμφέροντα των μονοπωλίων και του εργαζόμενου λαού. Τέτοιο κυβερνητικό πρόγραμμα με αποτέλεσμα υπέρ και των μονοπωλίων και υπέρ των λαών, πουθενά δεν υπήρξε και δεν υπάρχει σήμερα με την έννοια να έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή σε εθνικό επίπεδο ούτε σε ομάδα χωρών. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν επικαλούνται ούτε μια χώρα ως παράδειγμα εφαρμογής μιας τέτοιας επιλογής.

Διανύουμε μια περίοδο όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε συνθήκες βαθιάς κρίσης ωθούν τμήματα της αστικής τάξης, ολόκληρη την αστική τάξη της μιας ή της άλλης χώρας να επιλέγουν αν θα μείνουν στο ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ή θα περάσουν σε άλλο, διαλέγουν στο πλευρό ποιας ιμπεριαλιστικής δύναμης συμφέρει να δηλώσουν "παρών". Συντελούνται αναδιατάξεις στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, υπάρχει ρευστότητα στο ζήτημα αυτό, πράγμα που κατά τη γνώμη μας αφορά και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, ακόμα και τη βόρεια Αφρική.
Με κανένα διαχειριστικό μείγμα

Η στοίχιση του εργατικού κινήματος και των συμμάχων του με το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης, με τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη σημαίνει υποταγή και συστράτευση με ξένη σημαία. Δείτε πώς έχουν τα πράγματα εντός της Ευρωζώνης.

Η γερμανική και η γαλλική αστική τάξη βρίσκονται μπροστά σε σοβαρά διλήμματα σχετικά με το μέλλον της Ευρωζώνης. Παρά τις αντιθέσεις τους κατέληξαν , όπως έχει γίνει και στο παρελθόν, σε ένα προσωρινό εύθραυστο συμβιβασμό που δε χαλαρώνει καθόλου τη βαρβαρότητα των αντεργατικών μέτρων και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, και επίσης δεν αναιρεί τις αιτίες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Η κυρίαρχη τάση της γερμανικής αστικής τάξης θέτει ως προτεραιότητα τη θωράκιση του ευρώ, τη νομισματική σταθερότητα και αρνείται να σηκώσει το κόστος της απαξίωσης κεφαλαίου στις υπερχρεωμένες χώρες. Μια δεύτερη τάση η οποία ενισχύεται στην ΕΕ είναι αυτή που θέλει ακέραια την Ευρωζώνη για να μη συρρικνωθεί μπροστά στο σκληρό διεθνή ανταγωνισμό η ευρωπαϊκή αγορά. Μια τρίτη τάση αμφισβητεί συνολικά τη σημερινή μορφή της Ευρωζώνης και δίνει προβάδισμα στην προσέγγιση με τον άξονα Κίνας-Ρωσίας.

Οι αστικές κυβερνήσεις, τα φιλελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά αλλά και τα λεγόμενα αριστερά ανανεωτικά κόμματα στοιχίζονται πίσω από τους φορείς των αντιθέσεων και επιδιώκουν να ενσωματώσουν το εργατικό κίνημα και τους συμμάχους του στη μια ή την άλλη εκδοχή διαχείρισης που σχηματικά χαρακτηρίζονται ως περιοριστική η μια και επεκτατική η άλλη.

Για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι χωρίς να υποτιμάμε τις δυσκολίες που προσθέτουν οι αυταπάτες και η ουτοπία στην ισχυροποίηση του κινήματος, ότι αντικειμενικά μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης θα έρθουν σε αντίθεση με τις αστικές διαχειριστικές λύσεις που προσπαθούν να ελέγξουν την έκταση της απαξίωσης κεφαλαίου και την κατανομή της ζημιάς στα διάφορα τμήματά του.

Τα κομμουνιστικά κόμματα, η ριζοσπαστική πρωτοπορία δεν πρέπει να χάσουν την αυτοτέλεια κρίσης και δράσης μπροστά στα διάφορα μπλοκ που παίρνουν μέρος στο πλευρό της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, ενός τμήματος της αστικής τάξης εναντίον του άλλου, υπέρ των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων.

Ο αντιμονοπωλιακός αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας του αγώνα πρέπει να δυναμώσει, και από την αυτήν τη σκοπιά αντιμετωπίζονται οι δεσμεύσεις και εξαρτήσεις που υποφέρουν χώρες και λαοί που είναι ενσωματωμένες σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις τύπου ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Ο χαρακτήρας του σύγχρονου πατριωτισμού ταυτίζεται με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, έξοδο από κάθε καπιταλιστικό διακρατικό συνασπισμό και ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Επομένως το λεγόμενο αντιγερμανικό μέτωπο, ή το αντιαμερικανικό μέτωπο δηλαδή κατά των ΗΠΑ, από μόνο του δεν μπορεί να εκφράσει ούτε να αντιμετωπίσει τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού, κατά των συνεπειών της κρίσης. Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπουμε ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, καθορίζει την τύχη και την πορεία κρατών που δεν ανήκουν οργανικά σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Δεν υπάρχει χώρα σήμερα που να μην είναι προσδεδεμένη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο παγκόσμιο και περιφερειακό σύστημα του ιμπεριαλισμού, δηλαδή στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, στις περιφέρειές της. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι ο δρόμος που οδηγεί στη χαλαρότερη ή στενότερη ενσωμάτωση προς το ιμπεριαλιστικό σύστημα και γι' αυτό ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αντικαπιταλιστικός αφού έχουμε να κάνουμε με το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού.

Δε μαχητικοποιούνται οι λαοί όταν επηρεάζονται από απόψεις που αποσπούν την ιμπεριαλιστική πολιτική από το μονοπωλιακό καπιταλισμό, ταυτίζουν τον ιμπεριαλισμό μόνο με τις ανισότιμες διεθνείς σχέσεις, με την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον πόλεμο. Να αποσπώνται δηλαδή οι εσωτερικές αντιθέσεις από τις ενδοϊμπεριαλιστικές.
Οι κομμουνιστές να οργανώσουν την εργατική - λαϊκή αντίσταση σε σύνδεση με την πάλη για την εξουσία

Το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής-λαϊκής αντίστασης με όλες τις μορφές, ώστε η αντίσταση να συνδεθεί με την πάλη για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί ο αντιπολεμικός αγώνας με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό-λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που όσο κυριαρχεί φέρνει τον πόλεμο και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο.

Στην Ελλάδα σήμερα στηρίζουμε τη Λαϊκή Συμμαχία που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, ακόμα τους αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες που ακόμα και αν έχουν μεγαλύτερη ελευθερία από τους μισθωτούς, θα μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε μισθωτούς σε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις με χαμηλό εισόδημα ή σε άνεργους και μισοάνεργους. Από τη σκοπιά αυτή απορρίπτουμε κάθε στήριξη σε πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης.

Σήμερα στην Ελλάδα γίνονται διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, αφού πια το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής της φιλελεύθερης ΝΔ και του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να λειτουργήσει, ιδιαίτερα με την αποσάθρωση του ΠΑΣΟΚ. Ενα μεγάλο μέρος του στελεχικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, τμημάτων της εργατικής αριστοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού, τμήματα των μεσαίων στρωμάτων που λειτουργούσαν ως δορυφόροι στα μονοπώλια, διαχειρίζονταν ένα μέρος των κοινοτικών επιδοτήσεων, αλλάζουν κόμμα, μεταπηδούν στο ΣΥΡΙΖΑ που από κόμμα του οπορτουνισμού μετατρέπεται σε διάδοχο της σοσιαλδημοκρατίας διατηρώντας ορισμένα συνθήματα προκειμένου να διατηρήσει το προφίλ της αριστερής κομμουνιστικής ανανέωσης.

Το ΚΚΕ αντιστάθηκε στη μεγάλη πίεση που δέχθηκε για να δηλώσει συμμετοχή σε κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, σε μια κυβέρνηση δηλαδή που οι προγραμματικές της θέσεις έχουν σαφή κατεύθυνση στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης με αντιφάσεις που προδικάζουν την πλήρη ενσωμάτωσή της όταν μετατραπεί σε κυβερνητική πλειοψηφία. Κόστισε εκλογικά η θέση αυτή, όμως δε στέρησε μετεκλογικά το Κόμμα από την ικανότητα κινητοποίησης και οργάνωσης των λαϊκών μαζών. Αποτελεί παρακαταθήκη από εδώ και εμπρός για ένα κίνημα που θα αποφεύγει επικίνδυνες παγίδες και γλιστρήματα που θα πλήξουν τα λαϊκά συμφέροντα και τελικά θα το τσακίσουν για μεγάλο και κρίσιμο χρονικό διάστημα.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή των κινητοποιήσεων στις χώρες της βόρειας Αφρικής αλλά και από το ξεκίνημα της ένοπλης σύγκρουσης στη Συρία, ξεκαθάρισε τη θέση του. Η όποια λαϊκή συμμετοχή σημειώθηκε ειδικά στην Αίγυπτο και την Τυνησία, σίγουρα εξέφραζε εσωτερικά λαϊκά προβλήματα, τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη διάθεση για αλλαγή πολιτικής. Ομως δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στο γεγονός ότι είτε προκλήθηκαν είτε αξιοποιήθηκαν από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με επικεφαλής τις ΗΠΑ και ανταγωνιστές τους, για έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και για αλλαγή στο κυβερνητικό πηδάλιο με δυνάμεις που μπορούσαν να ελέγξουν καλύτερα. Καθαρά είπαμε ότι αποτελεί μέρος του σχεδίου που ο Μπους είχε ανακηρύξει ως σχέδιο εκδημοκρατισμού των αραβικών χωρών, του αραβικού κόσμου. Τα γεγονότα στη Συρία έχουν ρίζα στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που βιώνουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ομως είμαστε ενάντιοι σε κάθε προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ, την Τουρκία, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία. Αποκαλύψαμε στον ελληνικό λαό ότι οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το Ισραήλ ενδιαφέρονται για την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση του συσχετισμού μέσα στο συριακό αστικό καθεστώς, γιατί η ηγεσία του είναι σύμμαχος στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο, αντιτίθεται στις ιμπεριαλιστικές θέσεις και σχεδιασμούς από τους ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ισραήλ που σήμερα βομβαρδίζει αλύπητα τη Γάζα, κατέχει παλαιστινιακά, λιβανέζικα και συριακά εδάφη. Η αποδυνάμωση, η ανατροπή του συριακού καθεστώτος ανοίγει την όρεξη οι ιμπεριαλιστές να επιτεθούν στο Ιράν, να προχωρήσουν σε νέους διαμελισμούς κρατών της περιοχής, δηλαδή σε ντόμινο αποσταθεροποίησης και αιματοχυσιών κάτι που θα φέρει νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Εκτιμάμε ότι πρέπει να δουλέψουμε όλοι στον κοινό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, και την ένταξη του αγώνα αυτού στην πάλη για την εξουσία».