Ποια ανάπτυξη θα φέρουν;

Ποια ανάπτυξη θα φέρουν;

-- Ηρθε η ώρα για ανάκαμψη, με μέτωπο στην ανεργία, λέει η κυβέρνηση μετά την απόφαση του Γιούρογκρουπ. Πώς θα κάνει ανάπτυξη και πόσο θα ωφεληθούν οι άνεργοι;

Πέρα από την προσπάθεια να καλλιεργήσει προπαγανδιστικά την ψευδαίσθηση πως κάτι καλό προμηνύει για το λαό η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, η κυβέρνηση, με τις εξαγγελίες της για ανάκαμψη και μείωση της ανεργίας, βάζει αντικειμενικά στο τραπέζι το ζήτημα «ανάπτυξη από ποιον για ποιον»... Ενα το κρατούμενο είναι η πρόκληση προς τις εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους. Η κυβέρνηση καλλιεργεί φρούδες προσδοκίες ότι θα τους λύσει τα προβλήματα, όταν υπηρετεί ένα σύστημα που παράγει ανεργία σε ανάπτυξη και κρίση, όταν στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης κόβει και τα ελάχιστα κονδύλια που προβλέπονται για την προστασία των ανέργων, όταν απορρίπτει τις προτάσεις του ΚΚΕ για την ουσιαστική προστασία τους. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί στον καπιταλισμό. Πολύ περισσότερο σε συνθήκες κρίσης που καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις. Αλλά ούτε στην ανάπτυξη θα δούνε φως οι χιλιάδες άνεργοι, αφού αυτή θα είναι αναιμική και οι όποιες επενδύσεις γίνουν θα αφορούν τομείς με μικρές ανάγκες σε εργατικό δυναμικό.

Η κυβέρνηση λέει ότι θα γίνουν επενδύσεις και θα μειωθεί η ανεργία. Πώς όμως θα γίνουν οι επενδύσεις; Εδώ τα πράγματα είναι καθαρά: Με παραπέρα τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και με συνδρομή των καπιταλιστών από το κράτος σε χρήμα και υποδομές. Γι' αυτό θέλουν να μειώσουν και το χρέος, για να εξοικονομήσουν λεφτά για τα ντόπια και ξένα μονοπώλια. Συμπληρωματικά σ' αυτό, συγκυβέρνηση και ΕΕ αναζητούν τρόπους να συμμετέχει το κράτος στην κατασκευή υποδομών, που θεωρούνται απαραίτητες για να κάνει επενδύσεις το κεφάλαιο, αλλά έχουν παγώσει λόγω των δημοσιονομικών. Γι' αυτό εξετάζουν τώρα το ενδεχόμενο να συνεχίσει να ισχύει το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής της Ελλάδας στα συγχρηματοδοτούμενα έργα και την περίοδο 2014 - 2020.

Το σκεπτικό τους είναι το εξής: Ενα μεγάλο μέρος από τα κονδύλια της ΕΕ προς την Ελλάδα δεν απορροφιέται, επειδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να καλύψει τη δική της συμμετοχή στα διάφορα έργα, λόγω δημοσιονομικής στενότητας. Με δεδομένο ότι τα κονδύλια της ΕΕ αφορούν κατ' αποκλειστικότητα έργα που έχει ανάγκη το κεφαλαίο και όχι ο λαός, η αδυναμία να απορροφηθούν τα κονδύλια δημιουργεί επιπλέον δυσχέρειες στα ντόπια και ξένα μονοπώλια να επενδύσουν στην Ελλάδα, αφού ιδιωτική επένδυση χωρίς συμμετοχή του κράτους με χρήμα και υποδομές δεν γίνεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μειώνουν στο ελάχιστο την κρατική συμμετοχή στα συγχρηματοδοτούμενα έργα, προπαγανδίζοντας μάλιστα ότι αυτό θα έχει αντίκτυπο 4-5 δισ. ευρώ, ή 2,5% περίπου του ΑΕΠ, μέχρι το 2020. Αυτή είναι η μια πλευρά της ανάπτυξης, την οποία χρυσοπληρώνει ο λαός, αφού και τα κονδύλια της ΕΕ δικά του λεφτά είναι, και οι υποδομές που γίνονται με τον ιδρώτα του καταλήγουν στα μονοπώλια.

Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με τη μείωση τάχα της ανεργίας που υπόσχεται η κυβέρνηση. Ενας από τους κλασικότερους τρόπους για να συγκρατηθεί στατιστικά η ανεργία, είναι το παράδειγμα που έρχεται από τη Γαλλία, όπου οι καταγεγραμμένοι άνεργοι έφτασαν τα 3,1 εκατ. και σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, «επί 18 μήνες η κατάσταση γίνεται σκοτεινότερη, με 45 χιλιάδες επιπλέον ανέργους τελευταία και χωρίς να υποχωρεί ο αριθμός τους». Για να τονώσει την απασχόληση, η κυβέρνηση Ολάντ ετοιμάζεται να δώσει 20 δισ. ευρώ κρατικό χρήμα στους μεγαλοεργοδότες τα δυο επόμενα χρόνια, προκειμένου να κάνουν προσλήψεις. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 4% της συνολικής μισθολογικής δαπάνης για το 2013 (!) ενώ για το 2014 η αντιστοιχία θα είναι 6%, όπως αναφέρει το σχετικό νομοσχέδιο. Για να βρεθούν αυτά τα 20 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση της τζάμπα εργασίας, η κυβέρνηση εφαρμόζει ήδη μέσω του προϋπολογισμού εκτεταμένες περικοπές δαπανών ύψους 10 δισ. ευρώ.

Στερεί δηλαδή από το λαό κονδύλια για στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και τα κατευθύνει στους εργοδότες για να προσλάβουν εργαζόμενους με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα και επιδοτούμενους από το κράτος μισθούς. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όχι μόνο γίνονται θύματα των περικοπών στις κρατικές δαπάνες, αλλά πληρώνουν και από την τσέπη τους το μισθό τους, αφού με δικά τους λεφτά θα χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα της επιδοτούμενης εργασίας. Αυτά είναι δυο κλασικά και αποκαλυπτικά παραδείγματα για το πώς σχεδιάζει η κυβέρνηση να φέρει ανάπτυξη και να μειώσει την ανεργία: Με κρατικό χρήμα, δηλαδή χρήμα κλεμμένο από τον ιδρώτα του λαού, μποναμά στα μονοπώλια με τη μορφή των υποδομών και της άμεσης επιδότησης για τζάμπα εργασία. Τι θα αποκομίσει ο λαός από μια τέτοια ανάπτυξη; Μισθούς πείνας, τσακισμένες εργασιακές σχέσεις, νέα αφαίμαξη εισοδήματος, ισοπέδωση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας. Αυτή είναι η ανάπτυξη που του υπόσχονται. Κόλαση που πρέπει να αποτρέψει ο λαός.