Κάτι πρέπει να νικήσει

Κάτι πρέπει να νικήσει

Αγριες μέρες. Με μαθητές να διανύουν με τα πόδια τα χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από τα χτυπημένα σπίτια τους στα υπό διάλυση σχολεία τους. Με γονείς να χάνουν τις δουλειές τους. Ανεργους νέους να προσφέρουν απλήρωτοι «κοινωφελή εργασία». Ανάπηρα παιδιά να εγκλωβίζονται στα σπίτια τους 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς πρόσβαση σε οποιαδήποτε εκπαιδευτική διαδικασία. Με συνταξιούχους να γαντζώνονται με νύχια και δόντια από τη ζωή. Το άδικο απλώνεται από τα σπάργανα μέχρι την τελευταία πνοή της ανθρώπινης ύπαρξης με τον πιο σκληρό τρόπο.

Ως «λογική» συνέχεια των παραπάνω, έρχεται νέα οικονομική θηλιά να μπει στο λαιμό των φορέων αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, μόνο που αυτή τη φορά τους καταδικάζει στο λουκέτο. Φορείς που η παρουσία τους είναι πλέον ζωτικής σημασίας και το έργο τους περισσότερο απαραίτητο από ποτέ, καθώς τα τεράστια ποσοστά ανεργίας και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, φέρνουν περισσότερα προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, περισσότερη χρήση και περιθωριοποίηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρατέθηκαν στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, μπαίνει νέο μαχαίρι στον ήδη πετσοκομμένο προϋπολογισμό και μακριά από τις πραγματικές και δριμείες ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης και των μονάδων του ΚΕΘΕΑ, ενώ τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ διολισθαίνουν όλο και περισσότερο στη συντήρηση μέσω μιας ψυχρής και επικίνδυνης χορήγησης ενός χαπιού, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Συγκεκριμένα, τα 71 Κέντρα Πρόληψης για το 2012 έχουν μείωση του προϋπολογισμού 48,5% (!), το ΚΕΘΕΑ υφίσταται επιπλέον μείωση 10% στην επιχορήγηση των 18.500.000 ευρώ, που είχε εγγραφεί.

Ολα αυτά όταν: Τα αιτήματα παρέμβασης προς τα Κέντρα Πρόληψης έχουν αυξηθεί στην οικογένεια, το σχολείο, την τοπική κοινωνία και τα 71 Κέντρα, οι 400 εργαζόμενοι δεν επαρκούν για να ανταποκριθούν παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους. Οι 100 και πλέον μονάδες του ΚΕΘΕΑ σε όλη την Ελλάδα δεν φτάνουν μέχρι τις 15 πόλεις που ζητούν τη δημιουργία νέων μονάδων. Με τις νέες περικοπές πλέον προκύπτει πρόβλημα αν αυτοί οι φορείς θα έχουν για τα μικρότερα, τα αυτονόητα, να πληρώσουν το φως, το νερό, τη θέρμανση... Αν θα μπορούν να ζουν οι εργαζόμενοι σε αυτούς αξιοπρεπώς. Αν θα εξακολουθούν να ξεχωρίζουν και να «κλέβουν» κάτι από την κόλαση των εξαρτήσεων, αυτό το κάτι που θέλει να ζήσει. Τους χιλιάδες αποδέκτες υπηρεσιών πρόληψης στις σχολικές κοινότητες και τις τοπικές κοινωνίες. Τους 2.000 χρήστες στο δρόμο που προσεγγίζουν κάθε χρόνο το ΚΕΘΕΑ μέσω ειδικών παρεμβάσεων (street-work). Τους 3.000 χρήστες νόμιμων και παράνομων ουσιών στα Συμβουλευτικά του Κέντρα. Τα 1.500 άτομα στις μονάδες ψυχικής απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης. Τους 2.300 φυλακισμένους και αποφυλακισμένους με πρόβλημα χρήσης. Τα 6.000 μέλη οικογενειών που αντιμετωπίζουν στους κόλπους τους πρόβλημα χρήσης.

Οι φορείς στο χώρο των εξαρτήσεων πρέπει να χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από το κράτος με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες, με όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση. Οσοι «δεν παραδέχονται την ήττα», επιβάλλεται να συστρατευτούν σ' ένα πλατύ κι ευρύ αντι-ναρκωτικό κίνημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το εργατικό, που θα παίρνει το μέρος της ζωής. Γιατί κάτι από μας πρέπει να νικήσει.