Οργάνωση της αντεπίθεσης

Οργάνωση της αντεπίθεσης

Βγαίνουν επιθετικά και δηλώνουν ότι η γη δε γυρίζει.

Βγαίνουν επιθετικά και δηλώνουν ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τις αλυσίδες.

Βγαίνουν επιθετικά και δίνουν εντολή στο λαό να αυτοπροσδιοριστεί σαν σκλάβος εσαεί. Λες και δεν είναι οι σχέσεις παραγωγής που ορίζουν το είναι του ανθρώπου.

***

Νιώθουν παντοδύναμοι. Κι έχουν λόγους. Επένδυσαν χρόνια και χρόνια στον ευνουχισμό του εργατικού κινήματος. Εχουν λόγους που θέλουν τώρα να εισπράξουν. Δεν έχουν εξασφαλίσει μόνο την άκρα του τάφου σιωπή στα συνδικάτα που ελέγχουν, αλλά έχουν έγκαιρα διαμορφώσει και την επόμενη στρατιά εργατοπατέρων που τώρα εμφανίζεται σαν εναλλακτική εντός των τειχών. Διάβαζε ονόματα, θυμίσου ρόλους: Από τον Τσουκαλά της ΟΤΟΕ που σήμερα εμφανίζεται ως ΣΥΡΙΖΑ, ως τον Κουτσούκο της ΑΔΕΔΥ που σήμερα ποζάρει δίπλα στο Βασιλόπουλο του ναυτιλιακού κεφαλαίου και του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα πράγματα δείχνουν ότι δεν είναι εύκολα για τους εργάτες.

***

Κι όμως, η γη γυρίζει.

Οι υπάλληλοι του ΙΚΕΑ βγήκαν στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης, ήρθαν σ' επαφή με το ταξικό κίνημα, το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων και το ΠΑΜΕ, παραμέρισαν τους εργατοπατέρες, έκαναν συνέλευση και στις δυο πρώτες κιόλας μέρες του αγώνα τους κατάληξαν να δηλώνουν απ' τα μεγάφωνα της απεργίας: «ο Φουρλής δεν μπορεί χωρίς τους υπαλλήλους, εμείς μπορούμε χωρίς τον Φουρλή». Αλμα συνείδησης. Σπορά που υποχρεώνει τον καπιταλιστή να πάρει σοβαρά υπόψη τι έχει φυτρώσει στο «χωράφι του». Ωσπου οι εργάτες να αμφισβητήσουν την ιδιοκτησία και στο «χωράφι».

Στη Wind η απάντηση δόθηκε αμέσως με γενική συνέλευση και απόφαση για απεργία. Το ταξικό συνδικάτο, το ΣΕΤΗΠ, ήταν εκεί.

Οι γενικές συνελεύσεις που τόσο πολύ αποφεύγουν οι εργατοπατέρες αναδεικνύονται εργαλείο πρώτης γραμμής.

Ολα αλλάζουν. Αρκεί να είναι εκεί οι πρωτοπόροι της ταξικής πάλης. Αρκεί να αποκτά άλλο περιεχόμενο η έννοια της θυσίας. Από το «καμιά θυσία για την πλουτοκρατία», στο «όλα για τον αγώνα».

Τότε οι σχέσεις μέσα στο χώρο της παραγωγής, το πάντρεμά τους με το ταξικό εργατικό κίνημα, η άμεση αντιπαράθεση με τον καπιταλιστή, αλλάζουν συνειδήσεις.

***

Για να προλάβει τις εξελίξεις, η αστική τάξη μιλά ήδη για τη ζωή «μετά το μνημόνιο». Αναφέρεται σε μια ζωή «με το μνημόνιο». Δηλαδή με τσακισμένα μεροκάματα, χωρίς συντάξεις, με υγεία μόνο για όποιον έχει να πληρώσει, με πρόνοια επιπέδου φυλακών ψυχών, με σχολεία μαζικής εκπαίδευσης σύγχρονων σκλάβων.

Βιάζονται να δείξουν την εικόνα «μετά το μνημόνιο». Ετσι που να θεωρείται δεδομένο το μνημόνιο και άρα πάμε γι' άλλα: Στο σχέδιο του Δασκαλόπουλου για τη νέα αναπτυξιακή συμφωνία.

Αυτό το σχέδιο δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις των εργατών. Αλλά η διακήρυξη της αντίθεσης δε φτάνει. Πρέπει νάναι καθαρό τι πράγμα είναι αυτή η νέα συμφωνία που ευαγγελίζονται. Ετσι που κανείς να μην εγκλωβίζεται σε κενολογίες περί «αντιμνημονιακού αγώνα». Ο αντίπαλος είναι τα μονοπώλια και οι πολιτικές τους. Αυτό που έγινε ήδη οδήγησε μισό αιώνα πίσω την κατάσταση της εργατικής τάξης. Αυτό που έγινε ήδη είναι καταστροφή των αυτοαπασχολούμενων μεσαίων στρωμάτων. Αυτό που γίνεται ήδη είναι συγκέντρωση της γης σε μονοπωλιακή βάση. Αυτό που θα γίνεται διαρκώς -όσο οι αντιστάσεις δεν το αποτρέπουν- είναι μια ζωή ίσα ίσα στη συντήρηση και στην εξαθλίωση για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

***

Κόντρα στα σχέδια της αστικής τάξης, επείγει η οργάνωση της λαϊκής πάλης: για την προστασία όσων πλήττονται σε διάφορες φάσεις (από τους άνεργους και τις γυναίκες, ως τους νεόπτωχους και τα παιδιά), αλλά πολύ περισσότερο για να γίνεται καθαρό ότι ο αγώνας από δω και πέρα δε θα είναι όπως χτες: Κανένας αγώνας για το μεροκάματο δεν μπορεί να σταθεί αν δε βάζει απέναντι τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Κανένας άνεργος δε θα προστατευθεί αν η πάλη δε βάζει θέμα «κανένας χωρίς δουλειά», πάλη, δηλαδή, για να φύγουν απ' τη μέση αυτοί που δημιουργούν την στρατιά των ανέργων. Κανένα παιδί δε θα μάθει γράμματα αν δεν κινηθεί γη και ουρανός από γονείς και συνδικάτα για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν παιδεία, πάλη, δηλαδή, για να φύγουν απ' τη μέση αυτοί που μέσα και από την παιδεία βγάζουν κέρδος. Ο κατάλογος μπορεί να μακρύνει με τα τρομακτικά ζητήματα της υγείας όπου χιλιάδες ζωές παίζονται κορόνα - γράμματα για να διασφαλιστεί το μονοπωλιακό κέρδος, με τα ζητήματα της πρόνοιας όπου το πρόβλημα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων γίνεται εργαλείο υποταγής στα χέρια όσων αντιμετωπίζουν τον άρρωστο σαν εκλογική πελατεία, και πάει λέγοντας.

Σήμερα, «μετά το μνημόνιο» που λένε οι αστοί, περισσότερο από χτες έχουμε μπροστά μας καθαρό το δρόμο: αντιμονοπωλιακή συσπείρωση και πάλη. Αποδέσμευση από την ΕΕ. Μονομερής διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.

Αυτό το τρίπτυχο πρέπει νάναι ο κοινός παρονομαστής κάθε κινητοποίησης ακόμα και για το πιο απλό πράγμα. Μπροστά μας είναι: θα μείνει κόσμος χωρίς νερό, άνθρωποι χωρίς ηλεκτρικό, τα συσσίτια θα είναι αυτονόητα, ενόσω τα καπιταλιστικά κέρδη θα παίρνουν πάλι την ανηφόρα.

***

Κόντρα σ' έναν μικροαστικό ψευτοεπαναστατισμό που ζητάει «ενότητα στο πρόβλημα», δηλαδή παραίτηση από την αντιμονοπωλιακή πάλη, για να δοθεί, δήθεν, η μάχη στο επείγον, πρέπει να αντιτάσσεται σθεναρά η τεκμηριωμένη μελέτη της συγκεκριμένης κατάστασης, αυτό που φαίνεται αυτονόητο, αλλά πρέπει ξανά και ξανά να εξηγείται: δεν υπάρχει προκοπή με τα μονοπώλια στο κουμάντο. Καμιά διαχείριση δε μας ξεβαλτώνει. Η εργατική τάξη μπορεί χωρίς εκμεταλλευτές. Αυτό, δηλαδή, που μπορεί να καταλάβει μια εργάτρια του ΙΚΕΑ επειδή πήγε κόντρα στο αφεντικό της, αλλά δε θέλει να καταλάβει εκείνος που επειδή τρώει απ' τα ψίχουλα του αφεντικού, θεωρεί ότι κινδυνεύει το έχει του από μια επανάσταση των εργατών.