ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Φαινόμενο σύμφυτο με την ταξική εκμετάλλευση

Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Βίας ενάντια στις Γυναίκες η 25η Νοέμβρη, έγινε αφορμή για εκδηλώσεις και παρεμβάσεις, που άφησαν όμως την ουσία του προβλήματος σκόπιμα απέξω. Στον αντίποδα των απλών διαπιστώσεων για την έκταση που παίρνει σήμερα η βία και της γενικόλογης καταδίκης της βρέθηκε η παρέμβαση της ΟΓΕ. Στο πρόσφατο 11ο Συνέδριό της η ΟΓΕ επεξεργάστηκε το ζήτημα και παρουσίασε τις θέσεις της γύρω από αυτό, με εισήγηση που παρουσίασε η Μαρίνα Λώλη. Αυτές τις θέσεις παρουσίασε στη συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή, μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ. Με την παρέμβασή της ανέδειξε την ταξική ουσία του φαινομένου της βίας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο καπιταλιστικής κρίσης και αντιλαϊκής επίθεσης. Μέρος αυτών των παρεμβάσεων δημοσιεύουμε σήμερα:

Πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές οι αιτίες

«Η 25η Νοέμβρη ανακηρύχθηκε από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Βίας ενάντια στις Γυναίκες. Από την άλλη, η ΕΕ, οι εκάστοτε κυβερνήσεις του ευρωμονόδρομου και τα αστικά κόμματα που συμπλέουν στρατηγικά με αυτές αξιοποίησαν την 25η Νοέμβρη ως μοναδική ευκαιρία για να εκθέσουν την "ευαισθησία" και το "ενδιαφέρον" τους για τις γυναίκες και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, την "ανησυχία" τους για τη βία. Αλλά και ως προπέτασμα για να κρύψουν την πραγματικότητα που ζουν και τις μορφές βίας που υφίστανται καθημερινά οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι αγρότισσες, οι άνεργες, οι νέες μητέρες.

Κράτος, Εκκλησία και ΜΚΟ θεωρούν ότι η κακοποίηση και η άσκηση βίας στις γυναίκες είναι ένα φαινόμενο διαταξικό και διαπολιτισμικό, μια παγκόσμια επιδημία που κινδυνεύει να πλήξει κάθε γυναίκα, ανεξαρτήτως παιδείας, εισοδήματος ή κοινωνικής θέσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτοί, που μόλις τα τελευταία χρόνια θυμήθηκαν την κακοποίηση και τη βία κατά των γυναικών, δεν αναφέρονται καθόλου στην αιτία του φαινομένου. Απεναντίας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν την αιτία που γεννά το πρόβλημα και να εμφανίσουν λογικές που περισσότερο θολώνουν τα νερά, παρά διασαφηνίζουν.

Η βία της ταξικής κοινωνίας κατά των γυναικών, με όποια μορφή και εάν παρουσιάζεται, είναι φαινόμενο σύμφυτο με την εκμεταλλευτική κοινωνία και προεκτείνεται στις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, στις αξίες και στις αρχές που επικρατούν στο καπιταλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου, έχει συγκεκριμένες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αιτίες.

Η βία σε όλες τις εκφάνσεις της δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε σήμερα. Υπάρχει από τότε που υπάρχουν και οι ταξικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες και θα υπάρχει όσο η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν εξαλείφεται. Γιατί η βία των εκμεταλλευτών ενάντια στους εκμεταλλευόμενους είναι απαραίτητη προκειμένου οι πρώτοι να διατηρούν την κυριαρχία πάνω στους δεύτερους. Το φαινόμενο αυτό, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να εντείνεται σήμερα που το καπιταλιστικό σύστημα, στην ανώτερη βαθμίδα του, την ιμπεριαλιστική, γίνεται ολοένα και πιο βάρβαρο.

Πρόβλημα που οξύνεται όσο ο καπιταλισμός σαπίζει

Σήμερα, που βιώνουμε μια βαθιά και γενικευμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση, η γυναίκα της εργατικής τάξης δέχεται την πιο σφοδρή επίθεση από την άρχουσα τάξη. Η μαζική ανεργία, η δραστική μείωση των μισθών και των κοινωνικών επιδομάτων, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας πλήττουν πρώτα και κύρια τις γυναίκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Ομως, όλα αυτά δεν αρκούν για τους εκμεταλλευτές μας. Θα χρειαστούν και άλλα μέτρα που θα υποβαθμίσουν παραπέρα τη ζωή των γυναικών και της λαϊκής οικογένειας γενικότερα. Η στρατηγική της ΕΕ "Ευρώπη 2020", οικονομική διακυβέρνηση, η δημοσιονομική πειθαρχία του ΔΝΤ, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προετοιμάζουν νέα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα και για τις γυναίκες. Αραγε, όλα αυτά δεν είναι μια μορφή βίας και ανελέητης κακοποίησης; Βία δεν είναι η ανεργία και η απειλή της; Βία δεν είναι η απόλυση λόγω εγκυμοσύνης ή για συνδικαλιστικούς λόγους ή η υπογραφή συμφωνητικού με την εργοδοσία ότι μια γυναίκα δε θα τεκνοποιήσει για ορισμένο χρονικό διάστημα προκειμένου να προσληφθεί; Βία δεν είναι η νόμιμη και η παράνομη μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία και η ενοικίαση εργαζόμενης στο δουλεμπόριο; Δεν είναι βία οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα; Δεν είναι βία η τρομοκρατία που επικρατεί στους χώρους δουλειάς; Φυσικά και είναι βία! Βία που ανάγει σε μεγάλο θύμα της άρχουσας τάξης τη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας, η οποία αναγκάζεται να υποκαθιστά με την προσωπική της ενασχόληση τις ευθύνες του κράτους για κοινωνική φροντίδα και προστασία. Μια τέτοια γυναίκα δεν μπορεί να αποκρούσει ατομικά βίαιες συμπεριφορές στις κοινωνικές σχέσεις που διαμορφώνονται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων πρέπει να είμαστε σίγουρες για ένα πράγμα: Οσο η καπιταλιστική οικονομική κρίση θα βαθαίνει, τόσο οι ταξικές διαφορές και ανισότητες θα διευρύνονται, και ακόμα περισσότερο θα αυξάνεται η βία με όλες τις μορφές της κατά των γυναικών. Εχουμε πόλεμο, τον πόλεμο που χρόνια τώρα μας έχουν κηρύξει. Σε αυτόν τον πόλεμο μόνο με πόλεμο μπορούμε να απαντήσουμε και οργανωμένα να αντιπαλέψουμε τους εκμεταλλευτές του μόχθου μας.

Κάθε γυναίκα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας δικαιούται να είναι οικονομικά ανεξάρτητη και αυτό σημαίνει μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και μεροκάματο, αλλά και κρατική προστασία της μητρότητας, με άδειες, επιδόματα, υποδομές και δωρεάν κρατικές υπηρεσίες που θα την στηρίζουν ουσιαστικά. Αυτά αποτελούν τους πιο ουσιαστικούς παράγοντες, ώστε η γυναίκα να έχει τη δυνατότητα να αντισταθεί και να αποκρούσει τη βία που υφίσταται, να μπορέσει να καταγγείλει και να απεμπλακεί ακόμα και από την ενδοοικογενειακή βία.

Επιπλέον, είναι απόλυτα αναγκαίο να απαιτήσουμε να μπει φραγμός στην ασυδοσία των ΜΜΕ που προβάλλουν τη βία και την εκπόρνευση των γυναικών σε όλες τις ζώνες των προγραμμάτων τους.

Και ως προς το θέμα της υποστήριξης και της βοήθειας προς τις κακοποιημένες γυναίκες, αυτή πρέπει να γίνεται από κρατικά συμβουλευτικά κέντρα, στελεχωμένα με ειδικευμένο προσωπικό και όχι μέσω ΜΚΟ.

Βέβαια, οι ίδιες οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και τις αιτίες δημιουργίας της βίας. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε μέσα από το ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών μας. Να μην έχουμε αυταπάτες ότι το πρόβλημα θα λυθεί με μέτρα διαχειριστικού τύπου. Να καταλάβουμε ότι τα όποια θετικά νομοθετικά μέτρα που μπορεί να αποσπάσουμε κάτω από την πίεση της λαϊκής πάλης θα είναι αναποτελεσματικά να αντιμετωπίσουν επί της ουσίας το πρόβλημα, αν δε συνδεθεί με την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Είναι ανάγκη ο λαός να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μέσα από την κοινωνική συμμαχία για να πάρει στα χέρια του την εξουσία, να μπορέσει δηλαδή να διαχειριστεί ο ίδιος τον πλούτο που παράγει, ώστε να μπορεί να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του και να επιβάλει την κοινωνική ισότητα, το δικό του δίκαιο και τη δική του ηθική. Μόνο τότε θα σταματήσει και η βία κατά των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων, η ταξική εκμετάλλευση και η διπλή τους καταπίεση».

Ευ. Χαϊντ.