Ανισομετρίες

Ανισομετρίες 
 Στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, από ό,τι διαβάζω στον φίλο μου τον Enosy -- shopping center για κάθε κουτσομπόλη περί τα συριζαϊκά--, έγινε της κακομοίρας. Άλλοι κράζουν το Αριστερό Ρεύμα για μεθοδεύσεις, άλλοι το υπερασπίζονται και παραπονιούνται για ανερυθρίαστο (κυριολεκτικώς) Πασοκοποίηση, άλλοι ότι ο Τσίπρας εποίησε γαργάρα με τα του μνημονίου και της κατάργησης (λέμε τώρα) αυτού, μια ωραία οικογένεια. Διαβάζεις και τα παράπονα των αθεράπευτα αισιόδοξων της "Μαρξιστικής Φωνής" και την ψυχανεμίζεσαι τη δουλειά: άμα δεν πιάσουν γρήγορα καμιά καρέκλα οι σύντροφοι να λιγδωθεί λιγάκι το είναι τους θα την φέρουν ο ένας στο κεφάλι του αλλουνού. Παρά ταύτα, κομμουνιστής ουδείς ασχολείται με το ομαδικό ξεκατίνιασμα των συντρόφων, ούτε καν ως αντίποινα για το γεγονός ότι αφού μας έπρηξαν τα συκώτια για τις "εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις" του Εργατικού Αγώνα" και της "Νέας Σποράς", και για το συνέδριο που δήθεν θα αναβληθεί για αυτοπροστασία της ηγεσίας, το ρίξανε τώρα στις απεγνωσμένες προσπάθειες να ψαρέψουν καναν ξέμπαρκο ψηφοφόρο, υποσχόμενοι ότι αν ανοίξεις την κουρτίνα δύο θα βρεις από πίσω πολλούς "κομμουνιστές." Και πάλι καλά να λέμε βέβαια, γιατί άλλοι φίλοι μου, της ΔΗΜΑΡ αυτοί, δεν την βρίσκουν πλέον αριστεροφιλελεύθερα εκεί και την ψάχνουν με Στέφανο Μάνο και "Δράση." Τι ωραία που περνάγαμε όλοι εμείς οι αριστεροί πριν την κρίση, με τα μπλογκ μας, τις ποιήσεις και τις φιλοσοφίες μας!

 Έλεγα λοιπόν ότι δυστυχώς για τις διαδικτυακές σαπουνόπερες που μας έμειναν αξέχαστες τα προηγούμενα χρόνια, κανένα ενδιαφέρον δεν προκαλούν τα εσωτερικά ξεκατινιάσματα των συντρόφων στο κουκουέδικο. Τι να γίνει, το "ΚΚ" στο "ΚΚ" δεν σημαίνει "Κόμμα Κατίνων". Πρακτικά, η σταθερή αδιαφορία του ΚΚΕ ως προς το ενδεχόμενο να "εκμεταλλευτεί" τις εσωκομματικές "κόντρες" για να "διασπάσει" τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει απλώς αδιαφορία στα γνωστά, παλιά αστικά παιχνιδάκια στα οποία είναι μανούλες οι επαγγελματίες του φραξιονισμού και καριερίστες των διασπάσεων. Να διασπάσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να τον κάνουμε τι; Να υφαρπάξουμε τα ψηφαλάκια του; Και να τα κάνουμε τι αυτά τα ψηφαλάκια; "Αριστερή κυβέρνηση";

 Καλώς ή κακώς, οι ψήφοι ενός κόμματος στο οποίο οι άνθρωποι καταλήγουν επειδή ψάχνουν κάπου να πάνε --ενώ παραμένουν πάντα "στο ψάξιμο" για καμιά καλύτερη ευκαιρία-- δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για ένα κομμουνιστικό κόμμα με επαναστατική αντζέντα. Ένα κόμμα με επαναστατική αντζέντα δεν χρειάζεται αναξιοπαθούντες κοψοχέρηδες οι οποίοι ζυγίζουν τα συν και τα πλην σε αγοραπωλησίες ψήφου· χρειάζεται ανθρώπους με αγωνιστική διάθεση, αφοσίωση και ισχυρές, ενσυνείδητες πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις.

 Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν πέφτουν από τον ουρανό, ούτε κερδίζονται με το σύνηθες αετονύχικο "ψηστήρι" των αστικών κομμάτων, δηλαδή όλων των πλην ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και των περισσότερων εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων. Η πολυθρύλητος "δημοκρατία" της αστικής τάξης είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα παζάρι με τελάληδες για πραμάτειες, και οι κομμουνιστές δεν πουλάνε καμία. Ούτε "προστασία", ούτε "σωτηρία", ούτε μέλι και γάλα στον παράδεισο της "ανάπτυξης." Αν δεν δέχεσαι καμία εξουσία παρά αυτή που πηγάζει από την ίδια την εργασία, δεν έχεις τίποτε να δώσεις στην εργασία παρά αυτό που η ίδια αποφασίζει ελεύθερα να δώσει στον εαυτό της, ξεπερνώντας την αλλοτρίωση της ισχύος της από "προστάτες", "σωτήρες" και κατασκευαστές αναπτυξιακών παραδείσων.

 Το άρθρο του Τραβασάρου στην ΚΟΜΕΠ το 2011, αποδεικνύει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ είχε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δεν θα πηγαίναμε σε εκλογές χωρίς κάθε είδους "εναλλακτικές προσφορές" αντιμνημονιακού οίστρου, "ΕΑΜικού" πλειοδοτισμού και "αντικαπιταλιστικού" αστικού οικονομολογισμού. Ήξερε ότι είχαν στηθεί παντός είδους "μαγαζιά" στην πλατεία για να τσιμπήσουν ό,τι μπορούσε ο καθείς, δια την σωτηρίαν της αστικής ημών τάξεως από την "αυτοκαταστροφήν." Αλλά έμπηξε το πόδι στο χώμα και δεν κουνήθηκε ρούπι. Ήταν η μοναδική "κόκκινη γραμμή" με στοιχειώδες νόημα τούτη. Και τραβήχτηκε επί σκοπού. Το ΚΚΕ γνώριζε ότι θα έχει κόστος η απόφασή του, ένεκα ο ανταγωνισμός για επαναστατική γκλαμουριά στο μπιτ μπαζάρ του αιώνιου ρωμέικου --που όλο "αλλάζει" και όλο το ίδιο μένει-- πολύς. Αλλά της εργατικής τάξης δεν της πάει έτσι κι αλλιώς η πολλή ρεκλάμα και το πολύ μπλα-μπλα.

 Το κόμμα πήρε μία απόφαση που σεβόταν τις συνεδριακές για να υπηρετήσει το μέλλον και όχι το στενό παρόν. Και είμαι απόλυτα βέβαιος πια πως αν δεν την έπαιρνε, δεν θα 'χε μείνει με 4.5% οεο που λένε και οι φίλοι μας οι ΠΑΣΟΚοι που ονειρεύτηκαν πως είναι "ριζοσπαστική αριστερά" και άλλα φαιδρά, αλλά με την αιωνία του την μνήμη πριν καλά-καλά κλείσει τα 100. Γιατί πολύ απλά, οι πιέσεις ενσωμάτωσης είναι περισσότερες και από την πίεση στα γκολποστ ελληνικής ομάδας που παίζει με την Μπαρσελόνα, και έχουν κατά τα φαινόμενα ήδη στείλει το ΑΚΕΛ εδώ στην Ανατολική Μεσόγειο για μπρέκφαστ με τον Μπαρόζο. Δεν θα επιβίωνε το ΚΚΕ αν δεν έλεγε το μεγάλο "όχι", και αν δεν επιβίωνε το ΚΚΕ θα περιμέναμε όλοι πολιτική ρήξης με το σύστημα που μας καταβροχθίζει από τον Αλαβάνο και θα λέγαμε κι ευχαριστώ, πράγμα καθόλου τιμητικό για μας, ή θα 'χαμε πάρει τα βουνά, αλλά όχι με όπλα, με ψυχοφάρμακα μόνο.

 Κατά συνέπεια, για όσους από μας την χαμπαριάσαμε νωρίς τη δουλειά που έστησε η πολυμήχανος και τετραπέρατος ελληνική αστική τάξις, που μόνο από εντιμότητα δεν σκαμπάζει, στην απάτη όμως δεν την πιάνει καμιά, το ΚΚΕ είναι ένα είδος υπαρξιακής και όχι απλώς πολιτικής επιλογής: χωρίς αυτό, το φορτηγό γέρνει την καρότσα απότομα και μας πετάει στην ίδια χωματερή με τα υπόλοιπα πρώην περήφανα και τιμημένα σκουπίδια της μεταπολίτευσης, που ξόρκισε δεκαετίες ωμού κατατρεγμού και καταστολής με δεκαετίες ψέμματος, απάτης και λαμογιάς.

 Εδώ που είμαστε, ξέρουμε ότι δεν θα 'ρθει κανείς "για πλάκα" ή για να "τη σπάσει" στα κόμματα που τον "πούλησαν." Ξέρουμε ότι θα 'ρθει μόνο όποιος είναι έτοιμος να έρθει, και ότι όταν έρθει, συνεπώς, δεν θα χρειάζεται να τον ταράζουμε στην μπαρούφα για το πού ήρθε. Πράγμα παρήγορο, γιατί δεν είμαστε καθόλου καλοί στην μπαρούφα και δεν έχουμε καμία όρεξη να χάνουμε χρόνο παραμυθιάζοντας κοσμάκη για να παραμυθιάζει μετά αυτός τον εαυτό του και να παραμυθιαζόμαστε όλοι μαζί ότι κάτι κάνουμε και ότι χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι. Είναι έτσι τα πράγματα πια, και αντικειμενικά και λόγω των υποκειμενικών μας επιλογών, που ψεύτικους κι ευκαιριακούς συντρόφους δεν μπορούμε να έχουμε, τουλάχιστον για την επόμενη περίοδο, που δεν προβλέπεται να σημάνει μόδα μαζικών εγγραφών στο κόμμα. 

 Σ' όλη αυτή την περίοδο μάθαμε πολλά για τον εαυτό μας, για την κοινωνία μας, για τον κόσμο: μάθαμε για παράδειγμα ότι ο καπιταλισμός είναι βαθιά ριζωμένος στις συνειδήσεις, τόσο βαθιά που τον βάφτισαν πολλοί σοσιαλισμό για να μας τον ξαναπουλήσουν μεταχειρισμένο και σε τιμή ευκαιρίας· μάθαμε ότι έχει πάρα πολλή ανηφόρα, περισσότερη από ό,τι νομίσαμε, για να αλλάξει μυαλά ο άνθρωπος· μάθαμε ότι οι πραγματικές αλλαγές περνάνε μέσα από πολύ πόνο για πολλούς ανθρώπους· μάθαμε ότι αυτοί που στέκονται δίπλα σου στα δύσκολα δεν είναι πάντα αυτοί που νομίζεις· μάθαμε ότι και στην μεγαλύτερη αδυναμία της, η εργατική τάξη έχει δυνάμεις που δεν φανταζόταν κανείς, ούτε ίσως και η ίδια· μάθαμε, στο αμόνι της κρίσης, γιατί ο μπαρμπα-Μαρξ ήταν τόσο βέβαιος ότι είναι η χειραφετητική τάξη, η υπόσχεση για δικαιοσύνη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και όχι απλώς άλλη μια "επιμέρους" τάξη με τα δικά της μικροσυμφέροντα· μάθαμε ότι κομμουνιστής χωρίς αντοχή στη χλεύη και την απαξία και το φτύσιμο και την περιθωριοποίηση από τον κάθε αυτοκληθέντα κριτή του τι σημαίνει ο δρόμος μας δεν φτιάχνεται· πως για μας, ο "άγγελος" της ιστορίας, όπως έλεγε ο Μπένγιαμιν στο δοκίμιο για τον Καρλ Κράους, δεν έρχεται για να μας δώσει αλλά για να μας πάρει· και μάθαμε να μοιραζόμαστε την "μοναξιά" για την οποία μας περιγελούν οι κοινωνικοί, υπερβολικά πολύ κοινωνικοί αντίπαλοί μας στην "αριστερά". Μάθαμε πως κάποιες φορές απαιτείται το μέγιστο για να εξασφαλίσεις το ελάχιστο, και πως υπάρχουνε φορές που το ελάχιστο αναδεικνύεται ως άπειρα πολυτιμότερο από το τίποτα· μάθαμε πως στην κρίση πάνω οι αξίες εκτινάσσονται και καταβαραθρώνονται με την ίδια ταχύτητα και ευκολία, και πως τίποτε παρά η δύναμη της πεποίθησης δεν φτάνει για να αντέξεις την ερήμωση του κόσμου που ήξερες από ό,τι τον έκανε να φαίνεται ανθρώπινος ή άξιος για οτιδήποτε άλλο από μισανθρωπική περιφρόνηση.

 Θα μπορούσαμε να ζήσουμε διαφορετικά; Τα πάντα μέσα μας μάς λένε πως δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε διαφορετικά. Και το πιστεύουμε, γιατί δεν θα θέλαμε να ζήσουμε διαφορετικά.
 Αναρτήθηκε από Αντωνης