Ο λαός μπορεί να συντρίψει μέτρα και καταστολή

Ο λαός μπορεί να συντρίψει μέτρα και καταστολή

Η ακέραια στάση των ταξικών δυνάμεων, η αποφασιστικότητα και η αλληλεγγύη που εκφράστηκε μαζικά και άμεσα, έκαναν σμπαράλια τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και είναι παράδειγμα για να αναθαρρήσει ο λαός

Eurokinissi

Ωμή κρατική βία, αστυνομική καταστολή, αυταρχισμός, δίκες εξπρές, συλλήψεις, επιτάξεις και επιστρατεύσεις, φαιά προπαγάνδα, άθλιες προβοκάτσιες και συκοφαντία, είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί με κλιμακούμενη ένταση η συγκυβέρνηση και οι μηχανισμοί της, για να χτυπήσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τους λαϊκούς αγώνες, συνολικά το εργατικό λαϊκό κίνημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τρόπος που χειρίστηκε η κυβέρνηση την απεργία των εργαζόμενων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Οι απεργοί συκοφαντήθηκαν, απειλήθηκαν με απολύσεις, τα αστικά δικαστήρια έκριναν με συνοπτικές διαδικασίες παράνομες τις κινητοποιήσεις τους και τελικά επιστρατεύτηκαν.

Λίγα 24ωρα μετά, η κυβέρνηση συνέλαβε 35 συνδικαλιστές ταξικών Ομοσπονδιών και συνδικάτων, εκπροσώπους εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, που πήγαν στο υπουργείο Εργασίας, θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για τις αισχρές δηλώσεις του υπουργού ότι οι συντάξεις είναι αποτέλεσμα «πελατειακών σχέσεων». Με μανία και εντελώς απρόκλητα, χτυπήθηκε και η συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το υπουργείο. Στη συνέχεια, με ευθύνη του υπουργού, στήθηκε άτσαλα μια προβοκάτσια, με στόχο να φορτώσουν στους συνδικαλιστές «φθορές» και βανδαλισμούς στο κτίριο.

Τα αστικά επιτελεία επιχείρησαν να παρουσιάσουν σαν «βία και ανομία» την παράσταση διαμαρτυρίας των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας. Οι σκηνοθετημένοι «βανδαλισμοί», για να κατηγορηθούν τα ταξικά συνδικάτα, είναι νέο ποιοτικά στοιχείο στη βρώμικη αντιπαράθεση με το ταξικό κίνημα.

Επιβεβαιώνεται ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και τα πιο άθλια μέσα για να συκοφαντήσουν και να ποινικοποιήσουν την οργανωμένη πάλη του λαού και την πρωτοπορία του. Η ακέραια στάση των ταξικών δυνάμεων, η αποφασιστικότητα και η αλληλεγγύη που εκφράστηκε μαζικά και άμεσα, έκαναν σμπαράλια τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και είναι παράδειγμα για να αναθαρρήσει ο λαός.

Η συγκυβέρνηση έχει κηρύξει ανοιχτό πόλεμο στο εργατικό κίνημα, με μίσος για τους ταξικούς αγώνες. Δείγμα γραφής γι' αυτό, έδωσε από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησής της. Η προσωπική εντολή του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά για τη νυχτερινή επιδρομή των ΜΑΤ κατά των ηρωικών χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο τον περασμένο Ιούλη, αποτέλεσε το αντιδραστικό «ορόσημο» για τους κυβερνητικούς εταίρους. Ηταν το μήνυμα που έστειλε σε εγχώριους και ντόπιους πλουτοκράτες για τη σιδερένια πυγμή που είναι αποφασισμένη να δείξει έναντι των εργατικών αγώνων.

Πού στοχεύει το «νόμος και τάξη»;

Το δόγμα «νόμος και τάξη» της κυβέρνησης, είναι συνέχεια της καταστολής που εφάρμοσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αποτυπώνει το βάρβαρο πρόσωπο της αστικής εξουσίας, η οποία, επειδή επιβάλλει μέτρα που ισοπεδώνουν τα λαϊκά δικαιώματα προς όφελος του κεφαλαίου, δεν έχει άλλη επιλογή από το να χτυπήσει προληπτικά και κατασταλτικά τις λαϊκές αντιδράσεις. Ιδιαίτερα το ταξικό κίνημα, που δρα οργανωμένα, έχει σαφείς αντικαπιταλιστικούς στόχους, εμπνέει και τροφοδοτεί τη λαϊκή πρωτοβουλία.

Η ένταση της κρατικής καταστολής είναι προειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης και αποσκοπεί να στείλει μηνύματα αυταρχισμού συνολικότερα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ο πρωθυπουργός ήταν αυτός που από την πρώτη στιγμή διακήρυξε ωμά και προκλητικά ότι δεν αναγνωρίζει εργασιακά δικαιώματα -και φυσικά το δικαίωμα στην απεργία- όσο υπάρχει ανεργία! Η στρατηγική επιλογή των εταίρων της συγκυβέρνησης να κλιμακώσουν τον αυταρχισμό, τη βία και την καταστολή, χέρι χέρι με την ταξική Δικαιοσύνη, φανερώνει:

Πρώτον: Την αποφασιστικότητά τους να επιβάλουν «διά πυρός και σιδήρου» την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική και τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις, για την προώθηση «διαρθρωτικών ανατροπών», που θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων και θα διασφαλίσουν τη «δημοσιονομική σταθερότητα». Με την κρίση να βαθαίνει, οι αξιώσεις των κεφαλαιοκρατών για ακόμα φτηνότερα εργατικά χέρια, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην κυβέρνηση για ελιγμούς στην εφαρμογή των μέτρων. Δεν μπορεί να κάνει καμία «παραχώρηση», ούτε στο επίπεδο των επιδομάτων - πτωχοκομείου για τα πλέον εξαθλιωμένα τμήματα του πληθυσμού, όπως έκανε παλιότερα, για να εκτονώσει τη χύτρα της λαϊκής αγανάκτησης. Γι' αυτό καταφεύγει στο δόγμα «νόμος και τάξη». Είναι η άλλη όψη της ταξικής συνεργασίας, που επιδιώκουν να επιβάλουν στο κίνημα με τις συνδικαλιστικές τους πλειοψηφίες.

Δεύτερον: Το επόμενο διάστημα θα ακολουθήσει νέο κύμα μέτρων και αντιλαϊκών πακέτων. Η «ρήτρα απόκλισης» που έχει συμπεριληφθεί στο νέο μνημόνιο, προβλέπει αυτόματες περικοπές σε περίπτωση απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους του προϋπολογισμού. Ηδη, στις εκθέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων, γίνονται αναφορές για την «ανάγκη πρόσθετων μέτρων». Ο υπουργός Εργασίας, με την αισχρή του δήλωση για «πελατειακές» συντάξεις, προανήγγειλε νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές και μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις. Με βάση τα παραπάνω, η δημαγωγία της κυβέρνησης για «τελευταία μέτρα», σύντομα θα αποκαλυφθεί, προκαλώντας νέο κύκλο μαζικών αντιδράσεων. Γι' αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί σήμερα να τρομοκρατήσει το λαό και να καταστείλει εν τη γενέσει τους απεργιακές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις, να αποτρέψει την εκδήλωση αγωνιστικών διαθέσεων.

Τρίτον: Οι εταίροι της συγκυβέρνησης δίνουν «εξετάσεις» στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, στους υποψήφιους επενδυτές που ετοιμάζονται να αρπάξουν τη δημοσία περιουσία, ότι θα τους προσφέρουν ασφάλεια έναντι του εχθρού λαού και των δίκαιων αγώνων του. Η κυβέρνηση, με τους νόμους που ψήφισε διαμόρφωσε κατώτατο μισθό 586 ευρώ μεικτά. Με νόμους επέβαλε τις επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, μείωσε τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, πρόσφερε νέες φοροαπαλλαγές στα κέρδη των επιχειρήσεων. Ολα τα παραπάνω είναι η μια παράμετρος που απαιτούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Η άλλη είναι η εξασφάλιση της «κοινωνικής ειρήνης» και η αποτροπή των ταξικών αγώνων. Μπροστά σ' αυτή την απαίτηση και στο φόντο των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων, η κυβέρνηση για να αποδείξει ότι έχει διαμορφώσει φιλοεπενδυτικό κλίμα επιστρατεύει την κρατική βία και καταστολή. Διαβεβαιώνει ουσιαστικά ότι θα επιβάλει το «νόμο και την τάξη» των μονοπωλίων, θα εξασφαλίσει την «ταξική συνεργασία» διά ροπάλου και θα διασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Πρωταγωνιστές στους τόπους δουλειάς

Η κλιμάκωση της κρατικής βίας, δείχνει ταυτόχρονα ότι στενεύουν τα περιθώρια της αστικής τάξης, των κομμάτων της να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Να καλλιεργήσουν αυταπάτες για πιο φιλολαϊκή τάχα διαχείριση στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος, να καλλιεργήσουν φρούδες προσδοκίες για «αναδιανομή» του πλούτου.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος δημιουργούνται προϋποθέσεις να απεγκλωβιστούν μαζικά λαϊκές συνειδήσεις από διαχειριστικές αυταπάτες και να περάσουν στην όχθη των ταξικών αγώνων. Να σπάσουν το φόβο, συνειδητοποιώντας ότι σ' αυτό το δρόμο ανάπτυξης, δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν, άρα δεν έχουν κανένα λόγο να τον υπερασπίζονται ή να τον ανέχονται.

Γι' αυτό καταφεύγουν στη βία, στην καταστολή, στην εξόφθαλμη προβοκάτσια, με στόχο να βάλουν το λαό στο «γύψο». Οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Σ. Κεδίκογλου, ο οποίος έφτασε να χαρακτηρίσει το δικαίωμα στη διαδήλωση και τη διαμαρτυρία ως «βιοπραγία, βανδαλισμό, άσκηση βίας και εξτρεμισμό», δείχνουν τα σχέδιά τους.

Η δημόσια δήλωση του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια ότι «ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το '74-'75 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε καταλήψεις, είτε μεταναστευτικό, είτε αυτά λέγονται το άγος της Marfin», φανερώνουν τις προθέσεις της κυβέρνησης να «βαφτίσει» τις εργατικές κινητοποιήσεις εξτρεμισμό και στη συνέχεια να τις συνδέσει με την τρομοκρατία. Ο χαρακτηρισμός των αγώνων του λαού ως «εξτρεμισμού», είναι κεντρική επιλογή της ΕΕ.

Απέναντι σ' αυτές τις επιδιώξεις, το λαϊκό κίνημα δεν έχει άλλο τρόπο να αμυνθεί, πέρα από το να ξεσηκωθεί, να δυναμώσει. Να ανεβάσει το βαθμό της οργάνωσής του και επιθετικά να αντιπαλέψει τα μέτρα και τον κρατικό αυταρχισμό. Τα βάσανα, η καθημερινή ανέχεια, η ανεργία, η αδυναμία του λαού να καλύψει βασικές ανάγκες, το μαύρο μέλλον που προδιαγράφεται για τα παιδιά του, είναι αυτό που πρέπει να φοβάται και όχι την καταστολή, που δείχνει φόβο των αστών για τη δύναμή του.

Η δύναμη του λαού είναι ανεξάντλητη και μπορεί να κινήσει βουνά, αν βρει οργανωμένη έκφραση στους ταξικούς αγώνες. Αν μπολιαστεί στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές με τη λαϊκή πρωτοβουλία, με πλαίσιο πάλης και συμμαχία που αμφισβητεί στον πυρήνα της την αστική εξουσία, αποκαλύπτει τη σαπίλα και τον αντιδραστικό της ρόλο. Μπροστά στα χειρότερα που ξημερώνουν, η σκυτάλη περνάει στο λαό. Το ΚΚΕ θα βρεθεί στην πρωτοπορία των αγώνων του, για να μη νομιμοποιηθούν τα βάρβαρα μέτρα, να μη στεριώσει το κλίμα του φόβου και της κρατικής τρομοκρατίας.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ