Δύο σε ένα νοικοκυρεμένα

Δύο σε ένα νοικοκυρεμένα

Η σημερινή ανάρτηση είναι σαν το σαμπουάν της γνωστής διαφήμισης, δύο σε ένα, και αποτελείται από δύο αυτοτελή μέρη. Έναν επίλογο για τον απεργιακό αγώνα των καθηγητών που δεν ξεκίνησε ποτέ και ένα δεύτερο με κάποιες σύντομες εντυπώσεις από την χτεσινή ομιλία του κουτσούμπα στη θεσσαλονίκη.

Α. παρακολουθώντας κανείς τις εξελίξεις στο μείζον θέμα του απεργιακού αγώνα και τις επιστρατεύσεις των καθηγητών, αναρωτιέται τι μπορεί να καταλαβαίνει απ’ όλα αυτά ο έξω κόσμος. Κι εννοώ ακόμα και τους πιο υποψιασμένους, που δεν αρκούνται στην προκάτ ενημέρωση των καναλιών και δεν απαντάνε στις –ούτως ή άλλως στημένες- δημοσκοπήσεις ό,τι (τους) έμαθαν στα δελτία ειδήσεων (κατά της απεργίας, υπέρ της επιστράτευσης, κοκ). Αλλά πώς να μη σκοντάψουν στα στερεότυπα της κυρίαρχης προπαγάνδας με όσα συμβαίνουν και πώς να τους εξηγήσεις τα όσα ευτράπελα γίνονται τις τελευταίες ημέρες;

Αν του μιλήσεις για το παιχνίδι εντυπώσεων και την αγωνιστική παράσταση που έστησε η ηγεσία της ολμε, δε θα επιβεβαιώσει το στερεότυπο για τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές –που γενικεύεται αυθαίρετα και τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι; Αν του μιλήσεις για το συμπληρωματικό ρόλο της αυτόνομης παρέμβασης του σύριζα και την κωλοτούμπα που έκανε την κρίσιμη στιγμή της ψηφοφορίας, δε θα συμπεράνει ότι η αριστερά –συλλήβδην, γενικά κι αόριστα- είναι μία από τα ίδια με τους άλλους;

Θα μου πεις, οι παρεμβάσεις ήταν η μόνη παράταξη που ψήφισε μαζί μας υπέρ της απεργίας. Δεν έχω την πρόθεση να την τσουβαλιάσω μαζί με τους υπόλοιπους, αλλά μπαίνει από μόνη της στο κάδρο των ευθυνών ως κομπάρσος. Και θα βρει μπροστά της τις τακτικές επιλογές και τις συμμαχίες της στο μαζικό κίνημα –τη συνεργασία με το σύριζα σε κάποιες ελμε,  ή τη συμφωνία με τη δακε για το περίφημο 30%, που νομιμοποιεί τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για το χτύπημα των απεργιών.

Πέραν αυτού όμως πάει πολύ να στοχοποιούν το παμε και να το κατηγορούν για υπονόμευση του αγώνα, αυτοί που απείχαν ανοιχτά από την απεργία της τρίτης, ακριβώς την επόμενη μέρα από την επιστράτευση. Ή όταν η αυτόνομη παρέμβαση αποκαλύπτει –σε μια φαιδρή κατά τα άλλα ανακοίνωση- ότι κάποιοι πρόεδροι ελμε από τις παρεμβάσεις ψήφισαν λευκό για την υλοποίηση της απόφασης για απεργία. Όπως έγραψε κάπου κι ένας σφος, παραφράζοντας μπρεχτ: Εκεί που χρωστάμε ολόκληρες στάνες, μαντριά και βουστάσια, παίρνουμε και το βόδι.

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο ότι όσοι απεργήσαμε την τρίτη για αλληλεγγύη στους επιστρατευμένους εκπαιδευτικούς –αλλά χωρίς τη συμμετοχή της ολμε που ήταν και η άμεσα ενδιαφερόμενη- νιώσαμε κάπως σαν τους βλάκες της υπόθεσης. Φαντάσου όμως πώς θα ένιωσαν οι ίδιοι οι καθηγητές. Που έφευγαν από τις συνελεύσεις χωρίς να ξέρουν τι απόφαση είχαν πάρει τελικά: απεργία ναι μεν αλλά ίσως συμβολικά, αυτό ακριβώς τίποτα άλλο.

Που άκουσαν τη φατούρου από τις παρεμβάσεις να λέει ότι οι περισσότεροι που ψήφισαν υπέρ το έκαναν για το γαμώτο της υπόθεσης, χωρίς να είναι αποφασισμένοι για αγώνα διαρκείας. Και ότι η λύση θα ήταν να απεργήσουν μόνο οι συνδικαλιστές που δε θα υποστούν κυρώσεις.

Και είδαν τους προέδρους των ελμε να προβαίνουν σε ψηφοφορία με στάδια, όπου στο μεν πρώτο ψήφιζαν υπέρ της απεργίας και στο δεύτερο αποφαίνονταν ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να γίνει. Με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσαν να ψηφίσουν ακόμα κι υπέρ της επανάστασης ή της λαοκρατίας (σε πρώτη φάση) για να την απορρίψουν στη συνέχεια, γιατί δεν έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις. Ή να δώσουν το καλό παράδειγμα στην επίδοξη κυβερνώσα αριστερά, η οποία πχ τάσσεται υπέρ της αναστολής του μνημονίου, αλλά δε θα δεσμεύεται σε τίποτα γι’ αυτό, εφόσον δεν υπάρχουν οι σχετικές προϋποθέσεις.

Τι ηθικό άραγε μπορεί να έχει ο μέσος καθηγητής μετά από αυτήν την παρωδία που εκτυλίσσεται στις πλάτες του;

Ο εξωτερικός παρατηρητής μένει συνήθως στην επιφάνεια και με την απορία για τις προτάσεις και τα διαφορετικά πλαίσια που κατεβαίνουν. Πίσω από τις επιφανειακές μικροδιαφορές στη μορφή όμως βρίσκεται η ουσία και η αντίληψη (ή οι αυταπάτες) του καθενός για τον κλάδο και τις κινητοποιήσεις του, για την προετοιμασία που χρειάζεται ένας απεργιακός αγώνας (και μάλιστα διαρκείας) και την απάντηση που πρέπει να δοθεί στο φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης –αν δηλ πρέπει να είναι άμεση ή συμβολική για το γαμώτο.

Δηλ το παμε δεν χρειάζεται να κάνει την αυτοκριτική του; Πιθανότατα ναι, όχι όμως για αυτά που του καταλογίζουν –δηλ για την απεργία της τρίτης ή γιατί «ξανάζησε μέρες μαϊούνη» και «έμεινε μακριά από τον παλμό και τις διαθέσεις του κόσμου», όπως γράφτηκε κατά κόρον αυτές τις μέρες. Προσωπικά θα την εστίαζα μάλλον στο επικοινωνιακό κομμάτι και το πώς βγήκε παραέξω η θέση μας για την απεργία. Με μερική ευθύνη ίσως και κάποιων τοποθετήσεων δικών μας στελεχών, πχ της αρχικής του σοφιανού –τον οποίο θεωρώ γενικά πολύ καλό στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, για να προλάβω τα σχόλια κάποιων καλοθελητών, που θα σπεύσουν να πουν τα δικά τους.

Αλλά αυτά είναι λάθη τελείως διαφορετικής ποιότητας και δε μπορούν να μπουν στο ζύγι μαζί με τα υπόλοιπα. Η ουσία δε μπορεί να κρυφτεί πίσω από επικοινωνιακές κραυγές για το «προδοτικό παμε, που ξεπούλησε τον αγώνα» -αν και το διαδίκτυο προσφέρεται για τη δημιουργία εντυπώσεων με ψέματα που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα κι αποκτούν κύρος αλήθειας δια της επανάληψης.

Αν ήταν τόσο απλό, η δυναμική των πραγμάτων θα το προσπερνούσε και θα εξελισσόταν χωρίς αυτό. Τώρα όμως που αποδείχτηκε πως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα –όπως κι η οργάνωση μιας απεργίας εξάλλου- είναι ώρα για περισυλλογή κι έμπρακτη αυτοκριτική για όσους καθηγητές ενδιαφέρονται για αυτά που έχουμε μπροστά μας –κι όχι μόνο για το συνέδριο του επόμενου μήνα.

Συνδετική γέφυρα με ένα πρόσφατο καλτ εξώφυλλο της εστίας

B. Χτες η κε του μπλοκ παρακολούθησε ζωντανά την ομιλία του κουτσούμπα στο άγαλμα βενιζέλου, μαζί με πολλούς συμπολίτες που συνέρρευσαν από περιέργεια να δουν από κοντά το νέο γγ, αλλά κι από ανάγκη για μια δόση ενθουσιασμού, που θα τονώσει το ηθικό του. Προσωπικά ο κουτσού δε με ενθουσιάζει σαν ομιλητής, αλλά αναγνωρίζω ότι προσπαθεί και βελτιώνεται σταδιακά, και σίγουρα απέχει πολύ από την εικόνα του αγέλαστου, σκληρού γραφειοκράτη που πήγαν να περάσουν τα αστικά μέσα, προτού καν τον δουν.

Ο κούτσι μέχρι στιγμής αποδεικνύεται λαϊκός και πρόσχαρος. Ξεκινάει τις ομιλίες του φωνάζοντας συνθήματα μαζί με τον κόσμο, σαν οργανωτής κερκίδας και συνεχίζει κατά τη διάρκεια να συνομιλεί με το λαό (έτσι ακριβώς είναι, κτλ). Χρησιμοποιεί στίχους από τραγούδια, όπως ένα ρεφραίν των κατσιμιχαίων, που του ‘χε χαρίσει όταν βγήκε γγ ο εργατικός αγώνας –ο οποίος παρεμπιπτόντως μάλλον το πάει για να μετεξελιχθεί σε οργάνωση. Και πετάει διάφορες ατάκες, όπως αυτή για το λαό που πρέπει να τους χορέψει στο ταψί σε ρυθμούς ποντιακού πυρρίχιου και να αφήσει το τάνγκο και το μπλουζ με αυτούς που σέρνουν τώρα τον χορό.

Πιστεύω πως το επόμενο χτύπημα της αστικής προπαγάνδας θα είναι… εξίσου πολιτικό και θα αφορά τη βαθύτατα λαϊκή προφορά του συντρόφου από τη ρούμελη. Ο οποίος προσπαθεί φιλότιμα να κόψει κάτι φθόγγους που του βγαίνουν αυθόρμητα και το έχει καταφέρει σε ένα βαθμό, με ένα ποσοστό κοντά στο 50% (μία στις δύο λέξεις). Αλλά πόσα να διορθώσει κι αυτός όταν η ομιλία του περιέχει προτάσεις σαν κι αυτή: Είναι φτηνή προπαγάνδα ο ισχυρισμός της συγκυβέρνησης ότι όλα αυτά τα μέτρα που παίρνει το κάνει «για το καλό του κοινωνικού συνόλου». Ούτε επίτηδες να το ‘κανε αυτός που έγραψε την ομιλία.

Πολύ χαρακτηριστική ήταν κι η στιγμή που ο κουτσούμπας φώναζε με το λαό το σύνθημα «εμπρός λαέ στην πρώτη τη γραμμή, με το κκε για την ανατροπή», όπου θυμήθηκε μάλλον τα νιάτα του και φώναζε «με το κκε για την αλλαγή». Βρε ας έρθει μαζί μας ο λαός κι ας είναι και για μια κυβέρνηση του ααδμ, που λέει ο λόγος. Κι εμείς μετά θα τον ταξιδέψουμε μέχρι τέλος, σε μέρη που δεν έχει φανταστεί.

Πάντως ο κούτσι είναι σε πολύ καλό δρόμο. Εδώ πρόλαβαν και του σκάρωσαν από το πουθενά ολόκληρο αστικό μύθο για τη θέση μας για το ευρώ -όπως με την περιβόητη δήλωση της αλέκας. Κι αυτό είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Σε άλλη περίπτωση θα ανησυχούσαμε.