Τα «Πάθη» των εργαζομένων και η Ανάσταση

Τα «Πάθη» των εργαζομένων και η Ανάσταση
Κάλι Καρά

Τέλειωσε η εβδομάδα των Παθών που με τόση κατάνυξη γιόρτασαν και οι απανταχού «προύχοντες» στη χώρα μας. Τέλειωσε το Πάσχα με τον παραδοσιακό οβελία για όσους είχαν ακόμη τη δυνατότητα να τον απολαύσουν. Τέλειωσαν και τα γεύματα αγάπης των εκμεταλλευτών - που γίνονται τις γιορτινές μέρες ευεργέτες - και των φιλάνθρωπων στους εξαθλιωμένους, που με τόση επιμέλεια πρόβαλαν τα «αντικειμενικά» μας κανάλια.

Τέλειωσαν και οι περισπούδαστες δηλώσεις των κυβερνώντων ότι «οι θυσίες δεν πάνε χαμένες», αφού είναι ορατή η ανάκαμψη και οι υποσχέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι κατέχει το μαγικό ραβδί που θα απαλλάξει το λαό μας από τα μνημόνια, την τρόικα και τον κακό δαίμονα, την κυρία Άγκελα Μέρκελ, μέσα στην ΕΕ και κάτω από την κυριαρχία των μονοπωλίων.

Όλα αυτά τα δήθεν τέλειωσαν, αλλά η σκληρή πραγματικότητα της εκμετάλλευσης δεν κουνήθηκε ούτε ρούπι.

Οι περικοπές των τελευταίων χρόνων στους μισθούς, στις συντάξεις, στις παροχές Κοινωνικής Ασφάλισης, στην Υγεία μαζί με την ανελέητη φοροληστεία έχουν φτάσει στην απελπισία τους εργαζόμενους.

Οι άνεργοι, οι μισοαπασχολούμενοι, οι υποψήφιοι για απόλυση εργαζόμενοι, οι ανασφάλιστοι, οι συνταξιούχοι θα εξακολουθούν να σηκώνουν «το σταυρό» της φτώχειας και της εξαθλίωσης μακριά πάντα από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από τις εξυπνάδες των τηλεοπτικών αστέρων στα στημένα πάνελ.

Τα υποσιτισμένα παιδιά που λιποθυμούσαν στα σχολειά, μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς, θα μένουν νηστικά και θα λιποθυμούν στα σπίτια τους.

Η ταξική - βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου, της συγκυβέρνησης, της ΕΕ θα εξακολουθεί να σταυρώνει καθημερινά τους άνδρες και τις γυναίκες, τους γέροντες και τους νέους των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας. Το τελευταίο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη συγκυβέρνηση στη Βουλή φέρνει νέο πλήγμα στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς και στις συντάξεις, στον κοινωνικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, νέες μειώσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στις κοινωνικές παροχές. 

Ήρθε η ώρα όπου η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, χωρίς να περιμένουν «σωτήρες» και «μεσσίες», με την πίστη στην ανεξάντλητη, στην ακαταμάχητη δύναμή τους, με τους δικούς τους ταξικούς αγώνες να καταργήσουν τους εκμεταλλευτές τους, να στρώσουν το δρόμο για τη δική τους ΑΝΑΣΤΑΣΗ.