Στα όρια οι αυταπάτες

Στα όρια οι αυταπάτες

Η μετοχή της «Air France» ανεβαίνει παράλληλα με τον αριθμό των απολύσεων.

Παρ' όλα αυτά οι Γερμανοί ανταγωνιστές της είναι κάμποσα βήματα μπροστά καθώς έχουν προηγηθεί μια δεκαετία στη μείωση του περίφημου μισθολογικού κόστους.

Κι όμως, παρά την πρωτοπορία τους οι Γερμανοί δεν πάνε καλά. Τα στοιχεία από τη Γερμανία προκαλούν γέλιο με το παράδειγμα που αναφέρεται από το Βερολίνο, αποκαλύπτουν όμως και την ένταση στον ανταγωνισμό. Οι αστυνομικοί της βάρδιας πρέπει να αφήνουν τα αλεξίσφαιρα για τους επόμενους καθώς ο δήμος του Βερολίνου, που πληρώνει τα υλικά της αστυνομίας, χρωστά ούτε λίγο ούτε πολύ 61 δισεκατομμύρια ευρώ, πλησιάζει, δηλαδή, να γίνει Ντιτρόιτ.

Την ίδια στιγμή, ο βιομηχανικός κλάδος στη Γερμανία είχε φέτος 19% λιγότερες παραγγελίες από χώρες της Ευρωζώνης, γεγονός που απομυθοποιεί τα περί ανάκαμψης. «Ελπίζουμε στους Κινέζους», δηλώνουν οι Γερμανοί βιομήχανοι, χωρίς όμως κανείς να γνωρίζει αν το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στην Κίνα συμμερίζεται τις αγωνίες των Γερμανών.

Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα ένα τμήμα της αστικής τάξης με αφορμή τις δηλώσεις Αβραμόπουλου από τις ΗΠΑ πανηγυρίζει γιατί η χώρα επανέρχεται στην αγκαλιά της δύσης (προφανώς εννοούν ότι η Γερμανία ανήκει ήδη στην ανατολή).

Τα σχήματα προσφέρονται για εύκολη προπαγάνδα, δεν μπορούν όμως να κρύψουν ότι το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό (πότε «δύση - ανατολή» και πότε «βορράς - νότος»), αλλά καθαρά ανταγωνισμού μονοπωλίων, τα οποία όπως ακριβώς ανταγωνίζονται έτσι βρίσκονται και σε απόλυτη σύμφυση, με αποτέλεσμα μέσα στο καθεστώς της γενικής αναρχίας που επικρατεί στην καπιταλιστική παραγωγή, κανείς να μη γνωρίζει ποιος είναι με ποιον κάθε φορά, αλλά και το κύριο: Πότε η κερδοφορία των κεφαλαίων μιας ομάδας καπιταλιστών ανταγωνίζεται την κερδοφορία των κεφαλαίων της ίδιας ομάδας καπιταλιστών που έχουν επενδυθεί σε διαφορετικό τομέα.

Σε ένα τέτοιο ποδοβολητό, για τους λαούς μένει μόνο ο ρόλος του βάτραχου, εκτός κι αν βγουν από το βάλτο. Αλλά αυτό προϋποθέτει, επίσης, εργατικό κίνημα που δε θα διαλέγεται με τους καπιταλιστές τους όρους της σφαγής των εργατών, αλλά θα κάνει καθαρό στην εργατική τάξη ότι μπορεί και χωρίς τους καπιταλιστές. Κάτι που δεν κάνει το εργατικό κίνημα ούτε στη Γαλλία, ούτε στη Γερμανία.

***

Ο κυνισμός με τον οποίο αναφέρονται στις αναλύσεις τους οι αστοί για την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας δηλώνει μια αίσθηση υπεροχής που έχουν καθώς δεν νιώθουν στο σβέρκο τους την ανάσα ενός εργατικού κινήματος ικανού να τους πετάξει από το κάρο. Το γεγονός ότι επικαλούνται την ανάγκη των ανέργων ως άλλοθι για την ανασφάλιστη εργασία είναι προς απάντηση από το εργατικό κίνημα, καθώς το σίγουρο επίσης είναι πως κανείς δεν πάει εθελοντής στο σκλαβοπάζαρο.

***

Μια σειρά βουλευτές εμφανίστηκαν να παριστάνουν το λιοντάρι δηλώνοντας ότι οι πλειστηριασμοί δεν θα περάσουν από τη Βουλή. Την απάντηση την δίνουν ήδη στην πράξη οι εφορίες και οι τράπεζες που στέλνουν τις σχετικές ειδοποιήσεις στα σπίτια χωρίς να περιμένουν πότε θα έχουν ένα ακόμα νομοθετικό όπλο στα χέρια τους. Στο σύστημα που ζούμε και με συνταγματική εγγύηση μάλιστα η ιδιοκτησία είναι ισχυρή μόνο ως ισχυρότερη μιας άλλης ιδιοκτησίας. Κι αυτή η ισχυρότερη ιδιοκτησία είναι η ιδιοκτησία των καπιταλιστών στα κεφάλαιά τους, μέρος των οποίων είναι και τα χρήματα του κρατικού ταμείου, το οποίο επίσης είναι δικό τους.

Για τα λαϊκά στρώματα ένα πρέπει να είναι καθαρό: Τίποτα δεν έχουν να περιμένουν απ' όσους καθημερινά νομοθετούν για το κεφάλαιο και μετά παριστάνουν τους λαϊκούς προστάτες. Τους πλειστηριασμούς μπορεί να τους αποτρέψει μόνο η ίδια η λαϊκή πάλη.

***

Με τον μπαμπούλα των «άκρων» η αστική τάξη προσπαθεί να επαναφέρει στο «κέντρο» τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που είδαν ξανά και ξανά να διαψεύδονται οι ελπίδες τους. Καιρός, λοιπόν, να διαψευστούν και οι ελπίδες της αστικής τάξης. Με τη μόνη επιλογή που έχουν οι εργαζόμενοι. Να ενωθούν σαν τάξη και ως τάξη να αντιμετωπίσουν το αστικό πολιτικό σύστημα όποια λεοντή κι αν φορά. Με φίλτρο την ταξική τους συνείδηση να πετάξουν στα σκουπίδια πολιτικές που τσακίζουν μεροκάματα και δικαιώματα, να προβάλουν τις δικές τους ανάγκες, «μετά γνώσεως» ότι αλλαγή στη ζωή τους χωρίς ανατροπή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία δεν μπορεί να υπάρχει.