Διόρθωση ψήφου, κανείς;

Διόρθωση ψήφου, κανείς;

Στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς, η χθεσινή μέρα, ανάμεσα σε άλλα φαινόμενα αυθόρμητης συσπείρωσης απολύτως φυσιολογικά και νόμιμα μπροστά στην φασιστική τρομοκρατία, περιείχε και μια διάθεση αναστοχασμού για τις λαϊκές ευθύνες για το γεγονός ότι μια ομάδα μπράβων βρέθηκε να έχει την προστασία και το χρήμα ενός αξιοσέβαστου μεγέθους κοινοβουλευτικού κόμματος.

Έτσι, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, στο ιδιαίτερα αξιόλογο κείμενό του που αναδημοσιεύσαμε, επιρρίπτεισυλλογικές ευθύνες με προφανή στόχο να ξυπνήσει δια του σοκ τον κόσμο που στήριξε ή ανέχτηκε την άνοδο των δολοφόνων στον κοινοβουλευτικό θώκο: "Είναι έτοιμη πλέον για σένα η ιστορική καταδίκη, το νοητό κελί των τύψεων, ενοχών και τραυματικών αναμνήσεων. Εκεί, ως έθνος, θα κλειδωθείς για πάντα, για τον Ναζισμό που έθρεψες και επέτρεψες, όπως οι Γερμανοί θα απολογούνται εσαεί, όχι μόνο για αυτά που έκαναν στον Β' Παγκόσμιο, αλλά και για αυτά που αναθέτουν στις υπάκουες μαφίες που τους υπηρετούν σήμερα στην Ελλάδα."

Ο δικός μας Τοτέμ (Π. Πουντίδης), στην συνέντευξή του στην Ελληνοφρένεια που επίσης ανέβηκε εδώ επιρρίπτεισυγκεκριμένες ευθύνες στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής για την "ρημάδα" --με την λέξη, όπως λέει, να προέρχεται από αυτολογοκρισία πολύ βαρύτερης λέξης-- την ψήφο τους, που είχε ως αποτέλεσμα τον φόνο προσωπικού του φίλου και γιου αγαπημένου συναδέλφου του. Και προτείνει, όντας πιο κοντά σε μας, την στροφή στην αγωνιστική εργατική δράση αντί για τις τύψεις ως το μόνο μέσο για να ξεπλυθεί το αίμα της ηθικής αυτουργίας.

Στην Αυγή, που διαβάσαμε μέσω αναδημοσίευσης, ο Πέτρος Κατσάκος μιλά επίσης για ηθική αυτουργία δια της ψήφου:

"Όσο και να σε «χαϊδεύουν» όμως θέλω να το ξέρεις. Το ψηφοδέλτιο σου είναι βαμμένο με αίμα. Η απάντηση που έδωσες πριν λίγες μέρες στο γκάλοπ είναι κι αυτή βαμμένη με αίμα."

Και στον ανώνυμο κόσμο που σχολιάζει σε διάφορα ηλεκτρονικά μέσα δεν είναι λίγοι όσοι αντανακλούν τα συναισθήματα και την κραυγή αγωνίας αυτού εδώ του σχολιαστή στο "Κουτί της Πανδώρας":

"Όλοι εμείς φταίμε! Κανένας άλλος! Αυτοί που πρέπει να ξυπνήσουμε δεν ξυπνάμε!
«Κόβονται» και οι πιο απλές ελευθερίες μας….
Όχι μόνο από το κράτος αλλά και από τον διπλανό μας.
Κατάντια είμαστε! Ο χειρότερος ιός!
Και κάποιους τους συμφέρει ένας ιός να μη καταπολεμείται…!
Αύριο μπορεί να είμαστε εμείς ο επόμενος Παύλος…."

Τι λένε λοιπόν από κοινού ο ανένταχτος Χατζηστεφάνου, ο κομμουνιστής Πουντίδης, ο Συριζαίος Κατσάκος, ο ανώνυμος σχολιαστής;

Λένε ότι οι κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή και οι ακόμα περισσότεροι που εμφανίζονται ότι θέλουν να την ψηφίσουν έχουν αίμα στα χέρια τους. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αίμα στα χέρια τους έχουν από την πρώτη στιγμή, ελληνικό και "ξένο". Δεν το απέκτησαν προχτές. Αλλά ας είναι. Αν χρειάζεται να δολοφονηθεί Ελληνόπουλο για να συνέλθουν ορισμένοι από την απάθεια ή και νομιμοποίηση τραυματισμών πολιτικών αντιπάλων ελληνικής καταγωγής και φόνων εργατών που δεν είχαν την ευτυχία να γεννηθούν Έλληνες, τότε φτάσαμε ήδη στο σημείο που έστω και αυτό το ξύπνημα απαιτεί "ελληνικό αίμα." Ένα θλιβερό σημείο, όπως θλιβερά είναι πάρα πολλά σ' αυτή τη χώρα. Κάνουμε την ανάγκη αρετή, λοιπόν, και καμωνόμαστε πως δεν φωνάζουμε στην έρημο μήνες, μη και προσβληθεί κανένας κοιμισμένος όρθιος και δεν μας κάνει τη χάρη να ξυπνήσει επιτέλους.

Τι άλλο λένε; Λένε πως κάποιο φριχτό και κυριολεκτικά εγκληματικό λάθος κάναμε όλοι μας ή κάνανε ορισμένους από μας πέρσι τον Μάη και τον Ιούνη. Απευθύνονται στο λαό και του λένε: "η ψήφος σου ήταν ένα φριχτό και εγκληματικό λάθος. Πρέπει να διορθώσεις αυτό το λάθος."

Και καλά κάνουν. Συμφωνούμε με όλους τους.

Αλλά αυτή η ρημάδα η μνήμη δεν μας αφήνει να αρκεστούμε στο να συμφωνήσουμε. Μας αναγκάζει και να θυμηθούμε. 10 του Μάη του 2012,μετά τις πρώτες εκλογές:

Η κ. Παπαρήγα κάλεσε τον λαό να διορθώσει την ψήφο του [...] Απαντώντας σε ερώτηση γιατί ζητά τη διόρθωση της λαϊκής ψήφου και αν ήταν λάθος η λαϊκή ψήφος και χωρίς λάθη η τακτική του ΚΚΕ, η κ. Παπαρήγα τόνισε ότι η λαϊκή ψήφος αναγνωρίζεται και με αυτή την έννοια είναι σεβαστή και θα την μελετήσουμε. Αναρωτήθηκε ακόμη ότι "Μπορεί να έχουμε και αδυναμίες, αλλά αυτές είναι που καθορίζουν πώς ψηφίζει ο λαός;"" Όταν ο λαός ψήφιζε το 2009 το ΠΑΣΟΚ, ήταν σωστή η ψήφος;"

Σχετικά με την Χρυσή Αυγή δήλωσε ότι συνιστά εργαλείο του συστήματος και ότι το ΚΚΕ θα μελετήσει το φαινόμενο.Εξέφρασε την άποψη τέλος ότι όλοι όσοι την ψήφισαν δεν είναι ούτε ναζιστές, ούτε φασίστες και υπό το πρίσμα αυτό, μέσα στη διόρθωση ψήφου που ζητά το ΚΚΕ είναι και αυτό το θέμα.

Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται ακόμα αυτά τα λόγια. Νομίζω πολλοί, μιας και έπεσε τρελό χάχανο τότε με τις "βλακείες" του ΚΚΕ και την "αλαζονεία" του, το "θράσος" του να ζητά να αλλάξει ο λαός αντί να αλλάξει το ίδιο κατά πώς το θέλει ο λαός. "Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζετε εσείς!", ήταν η μόνιμη επωδός από πάρα πολλούς τότε. Κι εδώ, πολλές φορές, στο ιστολόγιο τα διαβάσαμε αυτά.

Θυμόμαστε επίσης ότι ήταν πολύ δημοφιλές τις μέρες εκείνες, αλλά και μετά τις εκλογές του Ιούνη και αργότερα ακόμα να τρίβεται στη μούρη μας ένα ποίημα του Μπρεχτ, που επιλεγόταν ως σωστός κομμουνιστής για να μας κατσαδιάσει και να μας εκθέσει ως εκφυλισμένα ανδρείκελα ή και χαφιέδες επιπέδου "Μανιαδάκη και Τυρίμου". Θυμόμαστε, για παράδειγμα, τον κύριο Σταύρο Μαυρουδέα στο "Ο κατήφορος της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ", που "θύμιζε" κι αυτός σε εμάς τους στίχους του ποιητή:

Η στάση της [Αλέκας Παπαρήγα] τόσο στην εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος (που ουσιαστικά μόνη αυτή μαζί με τον δικομματισμό βρήκε σαν απογοητευτικό) όσο και στα βρώμικα μετεκλογικά παιχνίδια είναι απλά αχαρακτήριστη και θυμίζει εποχές Μανιαδάκη και Τυρίμου.
Ιδιαίτερα η πρόσφατη δήλωση της όπου ζητά νέες εκλογές και ταυτόχρονα δηλώνει ότι «Καλούμε το λαό να… διορθώσει την ψήφο του, αν θέλει να συγχρονιστεί με τις εξελίξεις» δείχνει ότι πλέον όχι μόνο έχει πάρει διαζύγιο από την μαρξιστική λογική αλλά πλέον χωρίζει και από την απλή κοινή λογική.
Θυμίζει, σε ακόμη χειρότερη εκδοχή, την διαβόητη ανοησία του Μπ.Δρακόπουλου ότι “ο λαός δικαιούται να σφάλλει” (μετά αντίστοιχη εκλογική αποτυχία του ΚΚΕεσ.).
Κάποιος θα έπρεπε να της θυμίσει – εάν οι περιβάλλοντες γνωρίζουν στοιχειωδώς – το ακόλουθο κείμενο ενός μεγάλου κομμουνιστή, του Μπ.Μπρεχτ:
«Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,
ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις
που λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης,
και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον…;»
Καλά μυαλά. 

Ήταν το αντι-ΚΚΕ χιτ της εποχής αυτή η φράση του Μπρεχτ. Και ως συνήθως, το σουξέ βασίστηκε στον συνδυασμό τσαπατσουλιάς και ημιμάθειας που νομιμοποιείται απ' την προκατάληψη. Στον συνδυασμό δηλαδή στον οποίο πόνταρε και ο κύριος καθηγητής. Γιατί ο Μπρεχτ δεν έγραψε το ποίημα σε μια χώρα αστοκρατούμενη αλλά σε μια Λαϊκή Δημοκρατία, ως κριτική για την καταστολή απεργίας το 1953. "Κείνο που με τρώει, κείνο που δε με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη", θα παραφράζαμε τους γνωστούς στίχους: όποτε συμφέρει και σε όποιον συμφέρει, έχει το ελεύθερο να μιλά από τη θέση ανύπαρκτων επαναστάσεων και κατακτήσεων και να μπλέκει ό,τι του καπνίσει φτάνει να αναδειχθεί η αντι-ΚΚΕ στάση ως κουκουεδέστερη του κουκουεδισμού.

Και κανείς δεν ρωτά τι έκανε ο Μπρεχτ όταν ζούσε σε συνθήκες που μοιάζουν με της σημερινής Ελλάδας στη Γερμανία του 30--συνθήκες πολύ διαφορετικές απ' αυτής της ΛΔΓ, όπου είχε νόημα να ασκήσεις κριτική στα λάθη μιας κυβέρνησης της εργατικής τάξης απέναντι στην εργατική τάξη.

Έγραφε σάτιρες του μάταιου του να αλλάξεις τον λαό αντί να αλλάξεις εσύ;

Όχι, έκανε το παν για να αλλάξει εκείνο το λαό. Γιατί εκείνος ο λαός είχε φέρει τον Χίτλερ στην εξουσία. Ήταν απόλυτα κρίσιμο να αλλάξει, να διορθώσει την στάση του.

Και τι έκανε ο Μπρεχτ όταν δεν κατάφερε να αλλάξει το λαό που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία;

Έφυγε απ' τη χώρα αντί να γράφει εξυπνάδες του είδους Μαυρουδέα, αυτό έκανε. Και δεν θα κατηγορούσα κανένα κομμουνιστή που έφευγε απ' αυτή τη χώρα που ονομάζεται Ελλάδα από αηδία έχοντας διαβάσει τον κύριο καθηγητή.

Αλλά ας γυρίσουμε στο σήμερα, ενάμιση περίπου χρόνο μετά.

Λοιπόν; Διόρθωση ψήφου, κανείς;