Ο ΣΥΡΙΖΑ και το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ

«Και ταυτόχρονα να δεσμευτώ και για την πρόταση νόμου και για έναν συνολικό σχεδιασμό ο οποίος θα δώσει μια άλλη προοπτική. Η μάχη η οποία δίνουμε και δίνετε -πρώτα εσείς τη δίνετε- είναι μια μάχη ταξική, είναι μια σύγκρουση ταξική (...) Και πιστεύω ότι αυτός ο αγώνας θα δικαιωθεί και θα έχει αποτελέσματα», Αλ. Τσίπρας, 27 Φλεβάρη 2013, ομιλία σε εργαζόμενους στη ΒΙΟΜΕ.

«Πάντως, καμία σχέση δεν έχει αυτή η επιλογή ενίσχυσης και αλλαγής θεσμικού πλαισίου, με αυτό που εσείς υπαινιχθήκατε ως ταξικό μίσος στο "Κάτω τα αφεντικά". Αυτό δεν αφορά εμάς. Εμείς ψάχνουμε για λύσεις (...) λύσεις που άλλες εποχές στη μεγάλη περίοδο μετά την ύφεση στις ΗΠΑ, ή μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη, δεν τις έδωσαν αριστερές κυβερνήσεις, αλλά συντηρητικές κυβερνήσεις», Αλ. Τσίπρας, 15 Σεπτέμβρη 2013, συνέντευξη Τύπου ΔΕΘ.

Τα δυο αποσπάσματα, είναι αποκαλυπτικά της κοροϊδίας που σερβίρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε εργαζόμενους και ανέργους, υποσχόμενος λύσεις στο πρόβλημα της ανεργίας με αυτοδιαχείριση των εργοστασίων. Την ίδια ώρα, ο ίδιος ομολογεί ότι τίποτα ρηξικέλευθο δεν κομίζει για την εργατική τάξη, και ότι όσα λέει αποτελούν διευθέτηση στα μέτρα των μονοπωλίων και της διαχείρισης προς όφελός τους. Αυτό βέβαια, σε τίποτα δεν τον εμπόδισε να πει ένα κάρο ψέματα στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ και να προβάλλει το παράδειγμά τους σαν «συνταγή» για την καταπολέμηση της ανεργίας από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, υπονοούσε ότι οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟΜΕ έφτιαξαν μια «σοσιαλιστική νησίδα» που υπερβαίνει τους νόμους του καπιταλισμού, ο οποίος ανοίγει και κλείνει τα εργοστάσια ανάλογα με τον αν φέρνουν κέρδη στον εργοδότη και καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις για να ξεπεράσει τις κρίσεις του. Ελεγε συγκεκριμένα ο Αλ. Τσίπρας το Φλεβάρη στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ: «Πριν από ενάμιση μήνα επισκέφτηκα τη Λατινική Αμερική (...) Εκεί λοιπόν βρέθηκαν αυτοί που ανέλαβαν μετά μια κατεστραμμένη χώρα, μπροστά σε μια ανεργία 24%. Και μέσα σε έξι χρόνια την πήγαν στο 6%. Πώς; Ενας από τους τρόπους ήταν, αλλάζοντας το θεσμικό πλαίσιο και δίνοντας τη δυνατότητα σε συνεταιρισμούς εργαζομένων, να πάρουν υπό το δικό τους έλεγχο την παραγωγή»...

Ποια είναι όμως η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη ΒΙΟΜΕ; Την περιέγραψε δημοσιογράφος που συμμετείχε στη συνέντευξη Τύπου του Αλ. Τσίπρα, την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να τον διαψεύσει κανείς. Είπε μεταξύ άλλων: «Τον περασμένο Φεβρουάριο ήρθατε στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτείτε αποκλειστικά τη ΒΙΟΜΕ, να μιλήσετε τότε για ένα πιλοτικό εγχείρημα για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Το ρεπορτάζ λέει ότι οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ πριν ένα χρόνο, πήραν με δικαστική απόφαση -κι αυτό το επισημαίνω γιατί μπορούσαν να το αποκλείσουν- οφειλόμενα σε αυτούς εμπορεύματα, περίπου αξίας 250.000 ευρώ. Βγήκαν στην αγορά να τα πουλήσουν, στα 2/3 της τιμής και πιο κάτω, αλλά δεν βρήκαν αγορά. Μέχρι τώρα δεν έχουν πουλήσει τίποτα (...) Πριν κλείσει η ΒΙΟΜΕ είχε 90 εργαζόμενους. Στο εγχείρημα συμμετείχαν 35 με 38 και σήμερα -απ' ό,τι λέει πάλι το ρεπορτάζ- είναι οι μισοί»... Αυτό που τον Φλεβάρη ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήριζε «πιλοτικό εγχείρημα πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε να βασιστούμε προκειμένου να αντιμετωπίσουμε σ' αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, την τρομακτική αύξηση της ανεργίας», είναι μια εξόφθαλμη απόπειρα εξαπάτησης των ανέργων και των οικογενειών τους. Τέτοια πειράματα έχουν ημερομηνία λήξης και όχι ευχάριστο τέλος για τους εργαζόμενους, που πήραν τοις μετρητοίς τις αυταπάτες.

Δεν αρκεί να διευθύνει ο εργάτης το κουφάρι που άφησε πίσω του ο καπιταλιστής, αφού πρώτα τον ξεζούμισε. Ας αναλογιστεί: Σε ποιο περιβάλλον θα λειτουργήσει; Πώς θα παράγει; Από πού και σε τι τιμές θα προμηθεύεται πρώτες ύλες; Με τι χρήματα; Πού θα πουλάει, σε ποια αγορά; Πώς εν ολίγοις θα ανταγωνιστεί τα μονοπώλια του κλάδου, που ισοπεδώνουν στο διάβα τους άλλα ανταγωνιστικά τους; Να γιατί χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με ανατροπή της εξουσίας τους και οργάνωση της οικονομίας κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό και εργατικό κοινωνικό έλεγχο, όπως λέει το ΚΚΕ. Μόνο έτσι θα εξαλειφθεί οριστικά η ανεργία και οι εργαζόμενοι θα πάρουν πραγματικά στα χέρια τους την παραγωγή. Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδοσκοπεί με την αγωνία και τον πόνο των ανέργων και των οικογενειών τους, καλλιεργώντας αυταπάτες και τη μοιρολατρία, ότι είναι καταδικασμένοι να παραμένουν έρμαια της πλουτοκρατίας, κάθε φορά που αποφασίζει να κλείσει μια επιχείρηση, ή να μεταφέρει τα κεφάλαιά της σε άλλον τομέα.