Το "ιδιώνυμο" είναι εδώ

Το "ιδιώνυμο" είναι εδώ 
 Είναι γνωστό ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν εκείνος που εμπνεύσθηκε το περίφημο "ιδιώνυμο" (Ν.4229/1929). Τί ήταν το "ιδιώνυμο"; Η λέξη σημαίνει "ειδικό" και πέρασε στην ιστορία ως ένα ειδικό αδίκημα, το οποίο ανακάλυψε η άρχουσα τάξη για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Ο νόμος προέβλεπε φυλάκιση από 6 μήνες και πάνω για όποιον "επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικράτειας ή ενέργεια υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμού". Με άλλα λόγια, ο Βενιζέλος ποινικοποίησε την σκέψη! Και, μάλιστα, όπως εξήγησε ο ίδιος, την κομμουνιστική σκέψη!

[Λεπτομέρεια: ο ίδιος ο Βενιζέλος απέρριψε πρόταση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες.]

 Χάρη στο "ιδιώνυμο", διαλύθηκαν όλες οι μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση εργατικές οργανώσεις και άρχισαν να καταφτάνουν οι πρώτοι κομμουνιστές στην Μακρόνησο ως εξόριστοι. Μέχρι το 1936 είχαν συλληφθεί ως παραβάτες αυτού του νόμου περισσότερα από 16.500 άτομα, εκ των οποίων 3.031 εξορίστηκαν. Η μεταξική δικτατορία "εκσυγχρόνισε" τις διατάξεις τού βενιζελικού νόμου με τον Α.Ν. 117/1936, ο οποίος εντατικοποιούσε τους ελέγχους των φρονημάτων και θέσπιζε τις γνωστές "δηλώσεις μετανοίας".

 Μετά τον πόλεμο, η "ευνομούμενη" πολιτεία έδωσε νέα πνοή στο τεταρταυγουστιανό δημιούργημα με τον Α.Ν. 509/1947, ο οποίος όριζε ότι οι παραβάτες θα δικάζονταν από στρατοδικεία κι όχι από πολιτικά δικαστήρια. Αυτός ο νόμος προέβλεπε θανατική ποινή για όσους καταδικάζονταν ως "ηγέτες στασιαστών" και ισόβια δεσμά για τους απλούς στασιαστές. Εννοείται ότι χαρακτηριζόταν στασιαστής όχι μόνο όποιος έπαιρνε όπλο αλλά και όποιος απλώς διετύπωνε άποψη περί ανατροπής τού καθεστώτος. Συνεπώς, αν ίσχυε σήμερα το "ιδιώνυμο", όσοι δηλώνουν ότι "όλοι οι πολιτικοί θέλουν κρέμασμα" ή "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή", θα ήσαν τυχεροί αν την γλίτωναν με ισόβια.

 Στα τέλη Ιουνίου 1947, το τότε υπουργικό συμβούλιο, σε ολονύκτια σύσκεψη αποφάσισε "εκτεταμένης κλίμακας προληπτικές συλλήψεις" μετά από πληροφορίες ότι "οι κομμουνισταί εσκόπευον να προκαλέσουν σοβαράς ταραχάς" (σ.σ.: σ' εκείνη την κυβέρνηση, υπουργός στρατιωτικών ήταν ο Γεώργιος Στράτος και υπουργός δημοσίας τάξεως ο Ναπολέων Ζέρβας, ενώ στο σχήμα συμμετείχε και ο Γεώργιος Παπανδρέου). Τις επόμενες δυο νύχτες έγιναν κάπου 5.000 συλλήψεις, με σημείο συγκέντρωσης τις ναυτικές φυλακές της νήσου Ψυττάλειας. Δυο μήνες αργότερα, η "δημοκρατική" κυβέρνηση ίδρυσε τον Οργανισμό Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου. Τελικά, χάρη στον Α.Ν. 509/1947, μέσα στην πενταετία 1946-1951 συνελήφθησαν πάνω από 11.000 άτομα, από τα οποία εκτελέστηκαν πάνω από 5.000. Ανάμεσα στους "επικίνδυνους" εκτελεσθέντες, υπήρξαν και γριές και ανήλικα παιδιά.

 Φυσικά, χάρη σ' αυτόν τον νόμο φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν χιλιάδες απλών ανθρώπων ίσαμε το 1974, οπότε και το τερατούργημα του "ιδιώνυμου" καταργήθηκε από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. 


 Ίσως να αναρωτιέστε πώς και μου θυμήθηκε σήμερα το "ιδιώνυμο". Δείτε λίγο τα παραπάνω ιστορικά δεδομένα και θα καταλάβετε. Αν εξαιρέσουμε τον Μεταξά (ο οποίος, πάντως, ανέλαβε κυβερνήτης με τις ευλογίες τόσο του Βενιζέλου όσο και των λοιπών πολιτικών αρχηγών), όλοι όσοι "βελτίωσαν" την νομοθεσία τού "ιδιώνυμου" ανήκουν στους...προοδευτικούς: ο Βενιζέλος έκανε την αρχή, ο Παπαναστασίου δεν ζήτησε την καταψήφισή του αλλά την επέκτασή του και στους φασίστες, ο Σοφούλης πέρασε τον Α.Ν. 509/1947, ο Γεώργιος "γέρος-της-δημοκρατίας" Παπανδρέου δεν έβγαλε κιχ για το πογκρόμ τού 1947 ενώ συνυπέγραψε και την σύσταση του Οργανισμού Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου (τον "Νέο Παρθενώνα", για να θυμηθούμε και τον ακαδημαϊκό Παναγιώτη Κανελλόπουλο). Κανένα απ' αυτά τα ονόματα δεν ανήκε στην "δεξιά"!

 Φαίνεται ότι ο Σαμαράς έρχεται να καλύψει αυτό το κενό. Φυσικά, δεν μπορεί να επαναφέρει το "ιδιώνυμο" (τουλάχιστον ώσπου να αλλάξει το σύνταγμα) αλλά, όπως γνωρίζουμε, η "δημοκρατία" έχει πολλές λύσεις. Για παράδειγμα:
  - Η άμεση απόλυση δημοσίου υπαλλήλου, ο οποίος κατηγορείται ως επίορκος, δίχως να αναμένεται το αποτέλεσμα της δίκης του, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η δίωξη εκείνου που τόλμησε να δημοσιεύσει στο διαδίκτυο θέση κατά των χρυσωρυχείων τής Χαλκιδικής, ως δήθεν ηθικού αυτουργού στον εμπρησμό των εγκαταστάσεων της εταιρείας, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε απόλυση εργαζομένους, χάρη στην προσωπική και υποκειμενική έκθεση κάποιου (ο οποίος μπορεί να είναι και "καλοθελητής"), δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η δίωξη αναρχικών, λόγω των ιδολογικών τους τοποθετήσεων και όχι επειδή προέβησαν σε συγκεκριμένες παράνομες πράξεις, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η ποινή δεκαήμερης φυλάκισης "για έλλειψη σεβασμού και υπακοής" σε δύο μέλη της διοίκησης του Συνδέσμου Υποστήριξης Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ), επειδή "τόλμησαν" να υποβάλουν ερώτηση προς την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων περί των μισθολογικών και των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η επιστράτευση των απεργών, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας κατά απεργών, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.

 Συμπέρασμα: χάρη στον Σαμαρά, το "ιδιώνυμο" είναι εδώ. Κι όχι μόνο είναι εδώ αλλά σχεδιάζεται και η νομοθετική κάλυψή του, με προσχήματα τόσο την πολυθρύλητη "εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση" όσο και τις επιταγές των μνημονίων. Καιρός ήταν να βάλει ένα λιθαράκι σ' αυτό το ανοσιούργημα και ένας πρωθυπουργός τής δεξιάς. Όσο κι αν ο λεγάμενος επικουρείται από έναν "σοσιαλιστή" και έναν "δημοκράτη αριστερό", η δόξα θα είναι όλη δική του.