Υπερασπίζονται με θράσος τα συμφέροντα των ξενοδόχων

Υπερασπίζονται με θράσος τα συμφέροντα των ξενοδόχων

Αντί να ψάχνει τρύπα να κρυφτεί από τους εργαζομένους του κλάδου, για την κατάπτυστη σύμβαση που υπέγραψε με τους ξενοδόχους, η πλειοψηφία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατών Επισιτισμού και Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων, εμφανίζεται με σχόλιο στην ιστοσελίδα της να καταγγέλλει τις ταξικές δυνάμεις του κλάδου επειδή αποκάλυψαν το πραγματικό περιεχόμενο της σύμβασης που υπογράφτηκε στις 30/12/2013.

Γράφει μεταξύ άλλων η συνδικαλιστική πλειοψηφία: «Σε ό,τι αφορά την επικοινωνιακή εκμετάλλευση του γεγονότος, μας είναι αδιάφορο ποιος επιχειρεί να προσδώσει στη συμφωνία πολιτικές ή αναπτυξιακές διαστάσεις ευρύτερες της καθαρά εργασιακής σημασίας που έχει για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους (οι οποίοι διασφάλισαν μισθό κι επιδόματα για τα επόμενα 2 χρόνια, την εποχή της απόλυτης εργασιακής απορρύθμισης)».
Τι λένε στους εργαζομένους; Να είναι κι ευχαριστημένοι που υπογράφτηκε σύμβαση, ανεξάρτητα αν αυτή επιδεινώνει κι άλλο τους όρους αμοιβής κι εργασίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων, και μάλιστα σε μια περίοδο που τα κέρδη των μεγαλοξενοδόχων βρίσκονται σε άνοδο. Με την ίδια επιχειρηματολογία, η συνδικαλιστική πλειοψηφία υπέγραψε το καλοκαίρι του 2012 σύμβαση που προέβλεπε μείωση 15% στους μισθούς!
Τα ίδια επιχειρήματα, όμως, χρησιμοποιεί και η εργοδοσία για να πείσει τους εργαζομένους να δουλεύουν σαν σκυλιά αν θέλουν να έχουν κλαδική σύμβαση. Την οποία, κατά δήλωσή τους (βλέπε συνάντηση του προέδρου του Πανελλήνιας Ενωσης Ξενοδόχων με το κλαδικό συνδικάτο της Αθήνας στις 12/12/2013) ήθελαν να υπογράψουν και οι ίδιοι οι ξενοδόχοι, για λόγους που σχετίζονται με τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και την ανάγκη να υπάρχει ένα μίνιμουμ ρυθμιστικό πλαίσιο στη διαμόρφωση των μισθών.

Ο μισθός και τα επιδόματα που «εξασφάλισε» η συνδικαλιστική πλειοψηφία για τους εργαζομένους του κλάδου θα είναι από 1/1/2015 κατά 136 ευρώ μικρότερος σε σχέση με αυτόν που έπαιρναν πριν το καλοκαίρι του 2012. Οσο κι αν προσπαθούν να κάνουν το «μαύρο άσπρο» στα μάτια των εργαζομένων, η πραγματικότητα είναι ότι έβαλαν πλάτη ώστε οι μεγαλοξενοδόχοι να βγουν με τις μικρότερες απώλειες από την κρίση και να διασφαλίσουν τους όρους για ένα νέο κύκλο κερδοφορίας την περίοδο της (καπιταλιστικής) ανάπτυξης.
Αυτόν το στόχο υπηρετεί η σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία: Να κάνει ακόμα φτηνότερη την εργατική δύναμη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, συμπληρωματικά στα μέτρα που πήραν και παίρνουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών, η προσφορά τζάμπα εργατικής δύναμης μέσω προγραμμάτων κατάρτισης και μαθητείας, η χρηματοδότηση με κρατικά κι ευρωπαϊκά κονδύλια.

Υπερασπίζονται την απλήρωτη δουλειά

Το ζήτημα αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ανάπτυξη και το ποιος θα ωφεληθεί από αυτήν, όσο κι αν η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας προσπαθεί να το αποσυνδέσει και να προσδώσει στην υπογραφή της σύμβασης «καθαρά εργασιακή σημασία»! Η κυβέρνηση πανηγύρισε για τη σύμβαση στα ξενοδοχεία επειδή η παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης είναι στρατηγικός της στόχος και υπηρετεί την καπιταλιστική ανάπτυξη που επιδιώκει.
Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός (παλιός και νέος) είναι από μόνος του ένα ...«αναπτυξιακό εργαλείο» στα χέρια του κράτους και της εργοδοσίας, στην προσπάθεια να εξασφαλίσουν φτηνότερους εργαζομένους κι «εργασιακή ειρήνη» για τους καπιταλιστές. Σ' αυτό το «μάθημα», η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων διεκδικεί έπαινο από τους εργοδότες με τους οποίους βρίσκεται στην ίδια όχθη, απέναντι από τους εργαζομένους, ενάντια στο πραγματικό συμφέρον και τις ανάγκες τους.
Εκεί όμως που η πλειοψηφία δίνει κυριολεκτικά «τα ρέστα της», είναι το σθένος με το οποίο υπερασπίζεται τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με επέκταση του απλήρωτου χρόνου της δουλειάς, που συνυπέγραψε με τους ξενοδόχους στη σύμβαση. Επιχειρηματολογώντας υπέρ της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, επιτίθεται στις ταξικές δυνάμεις του κλάδου και γράφει στο σχολιασμό της:
«Επιπλέον ψεύδονται ασύστολα για τις υποτιθέμενες συνέπειες της εξαιρετικά περιορισμένου εύρους διευθέτησης του χρόνου εργασίας που συμφωνήθηκε για υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου κατά 2 ώρες, σε περιπτώσεις αυξημένης πληρότητας (πάνω από 75%). Η δυνατότητα για υπερεργασία 1 ώρας σε περίοδο αιχμής είχε δοθεί από το 1991 χωρίς ουσιαστικά να χρησιμοποιηθεί από τους εργοδότες. Η απαίτηση για τις 2 ώρες προέκυψε από την εργοδοτική πλευρά, διότι η 1 ώρα υπερκαλύφθηκε από τη μνημονιακή διάταξη που κατέστησε υποχρεωτική τη 1 ώρα υπερεργασία την ημέρα αν απαιτηθεί από τους εργοδότες, προσαυξημένη μάλιστα μόλις κατά 1,20%. Φαίνεται πως οι "ταξικοί αγωνιστές" δεν έχουν επίγνωση για τις συνθήκες απασχόλησης στον κλάδο, ειδικά την εποχική περίοδο και τις συμφωνίες για δωδεκάωρη - επταήμερη απασχόληση συνήθως υποαμειβόμενη, η περιορισμένη, αλλά ασφαλισμένη και αμειβόμενη διευθέτηση τους πείραξε!».
Τι λένε; Οτι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που είχε συμφωνηθεί το 1991, ενσωματώθηκε επί της ουσίας στα μνημόνια, με αποτέλεσμα οι εργοδότες να ζητήσουν την επέκτασή της κατά μια επιπλέον ώρα. Η συνδικαλιστική πλειοψηφία ικανοποίησε το αίτημά τους, προσφέροντας επί της ουσίας δύο επιπλέον ώρες δουλειάς (στο 8ωρο), χωρίς την αντίστοιχη αμοιβή.
Αλήθεια, σε ποιο ξενοδοχείο η εργοδοσία χρειάζεται να επικαλεστεί την πληρότητα του 75% για να ζητήσει από τον εργαζόμενο να δουλέψει δύο (τουλάχιστον) ώρες παραπάνω; Και πού το είδαν γραμμένο οι εργατοπατέρες ότι είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων να λιώνουν στο μεροκάματο για 10 τουλάχιστον ώρες και μάλιστα σε περίοδο αιχμής, που έχουν ήδη εξαντληθεί στο 8ωρο; Ακόμα πιο πέρα: Γιατί σε περίοδο αιχμής η εργοδοσία να έχει «το ελεύθερο» από το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων να εντατικοποιεί και άλλο τη δουλειά, αντί να κάνει προσλήψεις;
Οπως κι αν το διαβάσει κανείς, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας ένα πράγμα πετυχαίνει: Ν' αυξήσει τον απλήρωτο χρόνο της εργασίας, άρα και την κερδοφορία του εργοδότη. Γι' αυτό άλλωστε οι ξενοδόχοι επέμεναν να μπει ένα τέτοιο μέτρο στα μνημόνια και στη συνέχεια να συμπεριληφθεί στη σύμβαση.
Η συνδικαλιστική πλειοψηφία είναι υπόλογη για την υπογραφή της σ' ένα τέτοιο μέτρο και πρέπει να το πληρώσει. Για τον πρόσθετο λόγο ότι υπερασπίζεται τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σαν το «μικρότερο κακό», όταν είναι αποδεδειγμένο ότι συμφωνίες όπως αυτή ανοίγουν την όρεξη των εργοδοτών να τα κάνουν όλα «γης Μαδιάμ» σε ό,τι αφορά της εργασιακές σχέσεις και το χρόνο εργασίας στους τόπους δουλειάς. Οι πραγματικές συνθήκες δουλειάς στον Τουρισμό θυμίζουν γαλέρα. Στη διαμόρφωσή τους η συνδικαλιστική πλειοψηφία έχει τεράστιες ευθύνες με τη συνολική της γραμμή, η οποία εκφράζεται και στην υπογραφή συμβάσεων όπως η τελευταία.

Φοβούνται την κατακραυγή των εργαζομένων

Στην κατακλείδα του σχολίου τους, οι συνδικαλιστές της πλειοψηφίας γράφουν με θράσος: «Στην αντίπερα όχθη συναντήσαμε όπως πάντοτε τις υποκριτικές όσο και υστερόβουλες αντιδράσεις των συνδικαλιστών του ΚΚΕ, της συνδικαλιστικής μειοψηφίας στον κλάδο, οι οποίοι προφανώς προτιμούσαν ν' απολεστεί και η Σύμβαση στα Ξενοδοχεία, αφού την χαρακτήρισαν ως "κατάπτυστη Σύμβαση - καρμανιόλα που εξυπηρετεί την κερδοφορία των εργοδοτών".
Είναι κατανοητό πως αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους έναντι των εργαζομένων ενιαία ως παράταξη: Σ' όλους τους κλάδους της Οικονομίας όπου πλειοψηφούν, εγκαταλείπουν τους εργαζομένους έρμαια στις διαθέσεις των εργοδοτών και των ατομικών συμβάσεων, αφού πουθενά δεν επεδίωξαν να υπογράψουν μια συλλογική σύμβαση! Οταν οδηγούν με την ανοχή ή τη συνενοχή τους τις αποδοχές των εργαζομένων στα 586 ευρώ, ποιων την κερδοφορία εξυπηρετούν;».
Ψέμα, διαστρέβλωση και συκοφαντία. Μ' αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από την κριτική που τους άσκησαν δεκάδες κλαδικά κι επιχειρησιακά σωματεία, με χιλιάδες εργαζομένους, για τη σύμβαση που υπέγραψαν, ξετινάζοντας αράδα - αράδα τους κατάπτυστους όρους της. Το μένος των εργατοπατέρων για τις ταξικές δυνάμεις έχει να κάνει με το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται τον υπονομευτικό ρόλο της πλειοψηφίας και τη δράση της ανοιχτά στο πλευρό της εργοδοσίας.
Πουθενά και σε κανέναν κλάδο, ακόμα κι εκεί που είναι μειοψηφία, οι ταξικές δυνάμεις δε συμβιβάστηκαν με τον αρνητικό συσχετισμό και δεν έβαλαν την ουρά στα σκέλια. Αντίθετα, διεκδικούν την υπογραφή σύμβασης που δε θα πηγαίνει πίσω από τους όρους των συμβάσεων που έληξαν μέσα στην κρίση, σαν βάση για τη διαπραγμάτευση αυξήσεων στους μισθούς. Οι ταξικές δυνάμεις πρωτοστατούν στο να πάρει αυτή η διεκδίκηση μαζικά - ταξικά χαρακτηριστικά, ν' απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από το ιδεολόγημα ότι η σωτηρία - κερδοφορία του εργοδότη τους είναι αυτή που πρέπει να καθορίζει τους όρους που πουλάνε την εργατική τους δύναμη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κλαδικό συνδικάτο του επισιτισμού - τουρισμού στην Αττική και ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να οργανώσει τη μάχη των συμβάσεων. Να κάνει πρωταγωνιστές στη διεκδίκηση τους ίδιους τους εργαζομένους στα ξενοδοχεία, με γενικές συνελεύσεις και πανελλαδικό - τοπικό συντονισμό, με πολύμορφες κινητοποιήσεις και πλαίσιο που μαχητικοποιεί τους αγώνες, κόντρα στην προσπάθεια της εργοδοσίας και της κυβέρνησης να καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό, το χαμήλωμα των απαιτήσεων, χέρι - χέρι με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Να αξιοποιηθεί η πείρα

Σήμερα υπάρχει πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί από τους εργαζομένους. Πουθενά και ποτέ η αποδοχή της λογικής του «μικρότερου κακού» δεν ωφέλησε τους εργαζομένους, δε διασφάλισε θέσεις εργασίας, μισθούς και δικαιώματα. Αντίθετα, κάθε υποχώρηση με ευθύνη του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού δημιουργούσε χώρο στην εργοδοσία να οργανώσει καλύτερα το επόμενο κύμα της επίθεσης.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, αποκτά ξεχωριστή σημασία το κάλεσμα που απηύθυναν με κοινή τους ανακοίνωση 31 κλαδικά κι επιχειρησιακά σωματεία από τον Τουρισμό - Επισιτισμό, καταγγέλλοντας τη σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία. Σημείωναν μεταξύ άλλων:
«Με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους οι ξενοδόχοι δεν έκαναν ποτέ καμιά συμφωνία, όπως διατείνονται. Συμφώνησαν με την ξεπουλημένη ηγεσία στην Ομοσπονδία, που πάντα ήταν αρωγός στην πολιτική της ανταγωνιστικότητας, που έφερνε πάντα ανεργία και φτώχεια, είτε διανύαμε περίοδο ανάπτυξης, είτε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης (...)
Εμείς οι εργαζόμενοι, μέσ' από τα ταξικά μας Σωματεία, δε θα χάσουμε λεπτό από την προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος προτάσσοντας τις ίδιες τις ανάγκες μας, πετώντας έξω από την Ομοσπονδία και κάθε σωματείο αυτούς που όχι μόνο συμφώνησαν στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αλλά επιβάλλουν οι ίδιοι τη ζωή του σκλάβου για μας και τις οικογένειές μας. Να μη βρουν τόπο να σταθούν, να μείνουν έξω από κάθε οργάνωση. Τέτοιους ξεπουλημένους στην εργοδοσία, τέτοια Ομοσπονδία, όχι μόνο δεν έχει ανάγκη ο κλάδος, αλλά είναι επικίνδυνοι όσο ποτέ.
Μέχρι τότε, όσα εμπόδια κι αν βάζουν, θα συνεχίσουμε τον αγώνα για οργάνωση όλων των συναδέλφων στα Συνδικάτα μας και την ισχυροποίηση των δυνάμεων που αταλάντευτα υπερασπίζουν τα δικαιώματά μας. Η "εργασιακή ειρήνη" που θέλουν να επιβάλουν η κυβέρνηση, οι μεγαλοξενοδόχοι και τα τσιράκια τους να μην περάσει σε καμιά περιοχή της χώρας. Με οργάνωση και συλλογικό αγώνα θα έχουμε αποτελέσματα».