Εσένα θεωρούν απειλή

 Εσένα θεωρούν απειλή

Δεν ήταν πάντα έτσι. Τότε υπήρχε ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε. Οι εργάτες όπου Γης μάθαιναν από την ίδια την πράξη πως, όταν κατέχουν οι ίδιοι τα μέσα παραγωγής, όταν είναι δική τους η πολιτική εξουσία, μπορούν να ζήσουν καλύτερα. Τότε η «Δύση» έτρεχε και δεν έφτανε. Το εργατικό κίνημα πίεζε και οι καπιταλιστές υποχρεώνονταν να συμφωνούν σε μια σειρά κοινωνικές παροχές, όλα αυτά που η σοσιαλδημοκρατία ονόμασε ψευδεπίγραφα «κοινωνικό κράτος», για να αντιμετωπίσει το πραγματικό όραμα των εργατών όλης της Γης.

Τότε ο καπιταλισμός χρειαζόταν και την τελευταία ικμάδα ζωντανής εργατικής δύναμης, για να γιγαντωθεί το κεφάλαιο. Οι χώρες της αποικιοκρατίας, εκτός από αυτήν καθ' αυτήν την καταλήστευσή τους, ήταν και οι μεγάλοι τροφοδότες του καπιταλιστικού κέντρου με ζωντανή εργατική δύναμη. Σήμερα, χρειάζονται αυτήν τη δύναμη ως μπαμπούλα στυμμένης λεμονόκουπας: «Κοίτα μην πάθεις ό,τι κι αυτοί»...

Η επικράτηση της αντεπανάστασης, στους δεδομένους τότε συσχετισμούς, άνοιξε και τους ασκούς του Αιόλου. Οχι μόνο για την αφαίρεση όσων καταχτήθηκαν, αλλά, ακόμα χειρότερα, για τη σε βάθος χρόνου ποδηγέτηση των εργατών, που τώρα καλούνται από το συρφετό της αντεπανάστασης να δεχτούν ότι είναι η μοίρα τους να παραμείνουν «οι από κάτω». Οτι κάτι «σοσιαλιστές» σέρνουν το χορό της «τάξης και ασφάλειας» δεν παραξενεύει. Οτι κάτι παράξενες «Λίγκες», έχοντας πέσει με τα μούτρα στον «εισοδισμό» στο χώρο της μικροαστικής πολιτικής εκπροσώπησης, αδυνατούν να πουν κάτι για τους κατατρεγμένους, επίσης δεν εκπλήσσει. Αυτοί και οι σύμμαχοί τους, στο περίφημο «ΚΕΑ», έχουν ήδη - χρόνια πριν - χαρακτηρίσει «λούμπεν» τα παιδιά των εργατών, που έχτισαν το «γαλλικό θαύμα». Τους έχουν, ήδη, αντιμετωπίσει ως εχθρούς. Δεν περίμεναν τη «Δεξιά» να τους χαρακτηρίσει «αποβράσματα». Δεν έχουν καν την πολιτική διορατικότητα του σοσιαλδημοκράτη, που με νόημα σημειώνει πως υπάρχει κίνδυνος, αυτά τα παιδιά να ανοίξουν την πόρτα σε άλλες ιδεολογίες...

«Τάξη και ασφάλεια», λοιπόν, λένε, είναι το πρώτο, γιατί κινδυνεύει η «δημοκρατία». Και εντοπίζει, η κυρία, τη διαφορά «Δεξιάς» και «Αριστεράς» στο θέμα της «ενσωμάτωσης». Δε διανοείται - ή, ακριβώς γνωρίζει - ότι αυτός ο όρος, η «ενσωμάτωση», σημαίνει μόνον υποταγή των «από κάτω» στους «από πάνω». Βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του «κυρίαρχου έθνους», που περίπου κάνει χάρη στους «απέξω» να τους ενσωματώσει.

Είναι κατεξοχήν ταξικό αυτό το ένστικτο: Στο μηχανισμό που υπηρετεί από τα «αριστερά» την αστική τάξη είναι εξαιρετικά αναπτυγμένο. Υπερασπίζουν με αυτοματισμό το σύστημά τους, γι' αυτό σιωπούν στις αναλύσεις, για το τι πραγματικά συμβαίνει, ποιος είναι ο δρόμος διεξόδου για την εργατική τάξη. Και τι να πουν; Εχουν πάρει διαζύγιο με την εργατική τάξη, χρόνια και χρόνια πριν.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Ριζοσπάστης, 11/11/2005

Οι υπογραμμίσεις του Οικοδόμου