Χωρίς φόβο και αυταπάτες μπροστά στις εξελίξεις

Χωρίς φόβο και αυταπάτες μπροστά στις εξελίξεις

Η βδομάδα που πέρασε, αν και κουτσή κατά μία μέρα ειδησεογραφικά (ένεκα Καθαρής Δευτέρας), ήταν πλούσια σε υλικό που αν ερμηνευθεί σωστά συμβάλλει στη διαμόρφωση κριτηρίων για βασικές επιλογές που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι το επόμενο διάστημα.

Η εξέλιξη της ωμής επέμβασης των ιμπεριαλιστών (ΕΕ - ΗΠΑ και Ρωσίας) στην Ουκρανία προσφέρεται - ακόμα και τώρα που εξελίσσεται το θέμα - για πολύτιμα συμπεράσματα. Ερωτήματα όπως το αν θα μπορέσουν οι καπιταλιστές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να βρουν ένα συμβιβασμό που θα αποτρέψει (προσωρινά) μια εμφύλια σύγκρουση ή και ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα απαντηθούν αναγκαστικά στην πορεία των εξελίξεων. Το δεδομένο προς το παρόν είναι η σύγκρουση πάνω στο κορμί της Ουκρανίας, το ματοκύλισμα του λαού της για να μοιράσουν τις αγορές, τις πρώτες ύλες, τα δίκτυα μεταφοράς της Ενέργειας.

Στην πλάτη του λαού χορός

Οπως σημειώναμε τη βδομάδα που πέρασε σε άρθρο στον «Ριζοσπάστη», υποστηρικτές της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, αναμασούν την «καραμέλα» της μετατροπής της χώρας μας σε «ενεργειακό κόμβο», ως μια «σανίδα» σωτηρίας για το λαό. Η Ουκρανία είναι, λοιπόν, ένας τέτοιος «κόμβος»! Εχει ένα τεράστιο και μοναδικό στον κόσμο σύστημα με 37,6 χιλιάδες χιλιόμετρα μεταφορικών αγωγών καθώς και 120 σταθμούς διατήρησης της πίεσης του φυσικού αερίου, αλλά και 13 υπόγειες αποθήκες φύλαξής του. Ετησίως από το έδαφος της Ουκρανίας μπορούν να μεταφέρονται έως και 130 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ρωσικού φυσικού αερίου. Πρόκειται ουσιαστικά για το μεγαλύτερο «κανάλι» εξαγωγής ρωσικού φυσικού αερίου, ακόμη και μετά την κατασκευή του υποθαλάσσιου στη Βαλτική θάλασσα αγωγού «Βόρειου Ρεύματος» (Nord Stream), χωρητικότητας 55 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων, που συνδέει απευθείας τη Ρωσία με τη Γερμανία, παρακάμπτοντας τις χώρες «μεταφορείς». Εσωσε, μήπως, αυτό το λαό της Ουκρανίας από τα δεινά της παλινόρθωσης του καπιταλισμού; Οχι, βέβαια.
Παράλληλα πολλοί από τους αστούς αναλυτές επιμένουν ότι η Ελλάδα πρέπει να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία, να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις, για να κατοχυρώσει τη θέση της στην περιοχή, να αξιοποιήσει τη γεωστρατηγική της θέση. Πρόκειται για ένα κάλεσμα να βάλει ο λαός το κεφάλι του στον ντορβά. Σ' αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει και η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπει την ελληνική κυβέρνηση να «είναι, για μια ακόμη φορά, ουραγός» των εξελίξεων, ότι δεν αξιοποιεί τα «γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα» της χώρας στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή.
Η Ουκρανία αποκαλύπτει: Οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η βιομηχανία της, οι τεράστιες αγροτικές εκτάσεις της, το καταπληκτικό δίκτυο αγωγών αποτελούν το «μήλον της Εριδος» για τα μονοπώλια που διαγκωνίζονται για το ποιος θα 'χει την «πρωτοκαθεδρία» στο «φαγοπότι» της εκμετάλλευσής τους και της εκμετάλλευσης του λαού της Ουκρανίας. Ολα αυτά αποτελούν κατάρα και όχι ευλογία για το λαό σε συνθήκες καπιταλισμού. Η Ουκρανία αποδεικνύει ακόμα ότι όταν ο λαός μπαίνει κάτω από την ξένη σημαία των αστών γίνεται «κλωτσοσκούφι», ματώνει για τα συμφέροντά τους.
Η Ουκρανία αποκαλύπτει ακόμα τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ, που δήθεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, που στηρίζει ακόμα και τους πολιτικούς απογόνους των ναζί.

Αποδέχονται τα μέτρα που αξιώνει το κεφάλαιο

Στη βδομάδα που πέρασε περίσσεψαν οι συζητήσεις για το αν κυβέρνηση και τρόικα θα τα βρουν στα χρηματοοικονομικά. Την ίδια ώρα έπεφταν οι τόνοι για τις προωθούμενες αναδιαρθρώσεις για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας, με πυρήνα αναφοράς την περίφημη έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Τα περισσότερα από τα 329 μέτρα που προτείνει ο ΟΟΣΑ δεν έχουν άμεσο «δημοσιονομικό αποτέλεσμα», ούτε περιλαμβάνονται στο μνημόνιο με την τρόικα. Συγκαταλέγονται στις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι τα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι επιταγή του μνημονίου, όπως τα παρουσιάζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι «αντιμνημονιακοί», αλλά στρατηγικές επιλογές για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Η τρόικα υιοθετεί την εφαρμογή των μέτρων που προτείνει ο ΟΟΣΑ ως προαπαιτούμενο για να εκταμιεύσει την επόμενη δόση των δανείων. Ο ΟΟΣΑ όμως δεν είναι «καινούργιο φρούτο» στην Ελλάδα. Οι εκθέσεις του για το Ασφαλιστικό, την απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, για τους μισθούς και τα εργασιακά, απασχόλησαν και πριν από την κρίση τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Οι κατευθύνσεις που έδινε όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Οργανισμός αποτέλεσαν τις «ράγες» για σαρωτικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Η πλειοψηφία των αλλαγών που προτείνει ο ΟΟΣΑ δε θίγουν μόνο την εργατική τάξη, αλλά και μικρές - μεσαίες επιχειρήσεις σε ορισμένους κλάδους. Η υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα αμβλύνει τα λαϊκά προβλήματα, εφαρμόζοντας μια διαχείριση εκτός μνημονίων, που θα τονώνει παράλληλα την ανταγωνιστικότητα, είναι μια σκέτη κοροϊδία. Αποδέχεται την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, οι οποίες όμως - στο δοσμένο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της συμμετοχής της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς - δεν μπορεί παρά να είναι λίγο - πολύ σαν αυτές που προτείνει ο ΟΟΣΑ.

Περιφερειακός εμπαιγμός

Στο τέλειωμα της βδομάδας, την Παρασκευή το βράδυ, άρχισε στην Αθήνα η διάσκεψη των Περιφερειών της ΕΕ. Τόσο στη συνέντευξη Τύπου όσο και στις τοποθετήσεις σ' αυτήν, ακούστηκαν ύμνοι για την «Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνοχής», που δήθεν μπορούσε να υλοποιηθεί από την περιφερειακή πολιτική της ΕΕ. Ομως η αντιλαϊκή πολιτική διαπερνάει όλα τα επίπεδα και τους κρίκους της αστικής διακυβέρνησης: Από τα όργανα της ΕΕ, της κεντρικής κυβέρνησης, μέχρι τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης, τις περιφέρειες και τους δήμους, σ' όλα τα κράτη-μέλη της. Οι περιφέρειες και οι δήμοι είναι κρίκοι του αστικού κράτους, εφαρμόζουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική στο επίπεδο της Τοπικής Διοίκησης. Η ΕΕ επιφυλάσσει έναν ιδιαίτερο ρόλο στη λειτουργία των Τοπικών Διοικήσεων, τόσο για τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς της ΕΕ, όσο και για την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων με ενιαία στρατηγική. Στη μέχρι τώρα πορεία της η περιφερειακή πολιτική της ΕΕ περί αλληλεγγύης και συνοχής έχει αποδειχτεί ένα μεγάλο ψέμα με το οποίο αστοί και οπορτουνιστές επιδιώκουν να χειραγωγήσουν λαϊκές συνειδήσεις, να χτίσουν συμμαχίες με τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, χρησιμοποιώντας ευρωενωσιακά κονδύλια. Μία ακόμα ανάλυση που παρουσιάζουμε στο σημερινό φύλλο του «Ριζοσπάστη» αποδεικνύει ότι καμία «πολιτική συνοχής» της ΕΕ δεν μπορεί να περιορίσει και πολύ περισσότερο να εξαλείψει την ανισόμετρη ανάπτυξη που είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που λειτουργεί με αποκλειστικό κριτήριο το κέρδος του κεφαλαίου και γι' αυτό αναπτύσσεται με απόλυτη αναρχία. Οι ευρωενωσιακοί πόροι κατευθύνονται σε σχέδια, έργα και δράσεις για να επιταχύνουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και την ολοκλήρωση της εσωτερικής καπιταλιστικής αγοράς της ΕΕ, την απελευθέρωση των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις, να εντείνουν την επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Οι αγωνίες τους και το κριτήριο του λαού

Σ' αυτό το φόντο και ενόψει τοπικών - περιφερειακών εκλογών και ευρωεκλογών εξελίσσονται και οι διεργασίες για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ διαγωνίζονται για το ποιος εκφράζει καλύτερα τις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας και σ' αυτή τη βάση συγκροτούν τις εκλογικές προς το παρόν συμμαχίες τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ με αγωνία δίνει πλέον καθημερινά εξετάσεις στην αστική τάξη για την καταλληλότητά του να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Προσπαθώντας να αποδείξει την ικανότητά του να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να συμβάλλει στη δημιουργία νέων συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα, να βάζει πλάτη στην «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης» του λαού στους αστικούς θεσμούς, ακόμα και της στοίχισης του λαϊκού κινήματος πίσω από τους στόχους του ντόπιου κεφαλαίου. Ενώ μας προέκυψε και θολό «Ποτάμι» με σκοπό την εκτροπή της λαϊκής δυσαρέσκειας σε αντιδραστική κατεύθυνση.
Οι εργαζόμενοι μπροστά στις εξελίξεις θα πρέπει να σταθούν χωρίς φόβο και αυταπάτες. Να πιστέψουν στη δύναμή τους. Με συμμετοχή στην πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Με αποφασιστική συστράτευση με το ΚΚΕ, με ενίσχυσή του παντού.