ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ Η «πηγή» των κερδών... ξεδιψάει μόνο τους ισχυρούς

ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ

Η «πηγή» των κερδών... ξεδιψάει μόνο τους ισχυρούς

Γερμανική υπόθεση ήταν ο περσινός τελικός, μεταξύ Μπάγερν Μονάχου - Ντόρτμουντ

Μπορεί το Σάββατο, 24 Μάη, η Λισαβόνα να είναι αυτή που αναμένεται να συγκεντρώσει τα βλέμματα των ποδοσφαιρόφιλων της Ευρώπης (και όχι μόνο), καθώς είναι η οικοδέσποινα του φετινού τελικού στο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο άλλη θα είναι η πόλη που θα γιορτάζει... Μερικές εκατοντάδες χλμ. ανατολικά και εντός της Ιβηρικής χερσονήσου η πραγματική γιορτή ουσιαστικά έχει ήδη αρχίσει από τα μέσα της περασμένης βδομάδας για τη Μαδρίτη, καθώς σε αυτήν θα καταλήξει το τρόπαιο. Η πρόκριση των δύο μεγαλύτερων ομάδων της πόλης στο φετινό τελικό Ατλέτικο και Ρεάλ, μάλιστα, σηματοδοτεί και μια πρωτοτυπία στο θεσμό, καθώς είναι η πρώτη φορά που δύο ομάδες από την ίδια πόλη θα διεκδικήσουν το τρόπαιο.
Ωστόσο, εάν αυτό συμβαίνει πρώτη φορά, από την άλλη, μάλλον σε κανόνα της διοργάνωσης τείνει να εξελιχθεί το γεγονός ότι για το τρόπαιο θα κοντραριστούν αντίπαλοι από την ίδια χώρα, αφού αυτό θα συμβεί για 5η φορά την τελευταία 15ετία. Μάλιστα, φέτος θα συμβεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, αφού ο περσινός ...γερμανικός τελικός Μπάγερν - Ντόρτμουντ δίνει τη σκυτάλη στη φετινή ...ταυρομαχία. Επίσης, για δεύτερη φορά, ο τελικός αποκτάει ισπανικό χρώμα μετά την αναμέτρηση της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Βαλένθια το 2000, ενώ από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει και ένας... ιταλικός τελικός (Μίλαν - Γιουβέντους 2003) καθώς και ένας αγγλικός (Μάντεστερ Γ - Τσέλσι 2008).

Κομμένο και ραμμένο για την ελίτ

Οι δύο ομάδες της Μαδρίτης Ατλέτικο και Ρεάλ μετά τις μονομαχίες για το πρωτάθλημα θα τα πουν και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ

Τα παραπάνω στατιστικά, πέρα από την όποια ιστορική τους αξία, εντούτοις αναδεικνύουν και μια εικόνα που κάθε άλλο παρά απαρατήρητη μπορεί να περάσει και φυσικά έχει και λόγο και αιτία. Οτι για μια ακόμη χρονιά η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί υπόθεση μιας ελίτ ομάδων, προερχόμενες όχι μόνο από συγκεκριμένες χώρες, αλλά και από τα υψηλά πατώματα της πυραμίδας που αφορά στην αγορά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μια εικόνα που διαψεύδει ξεκάθαρα τα όποια κατά καιρούς λεγόμενα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Μισέλ Πλατινί για «διοργάνωση όλων των ομάδων» και «κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ αδύνατων και δυνατών».
Είναι προφανές ότι το σημερινό εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο γέννημα - θρέμμα των λογικών που επιτάσσει το καπιταλιστικό σύστημα και στον αθλητισμό, με το κυνήγι των κερδών να είναι ο αυτοσκοπός, δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά ένα πεδίο ανταγωνισμού αθλητικών πολυεθνικών επιχειρήσεων. Και όπως καθορίζουν οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς, επιβιώνει μόνο το... μεγάλο ψάρι.
Από το σχεδιασμό της ίδιας της διοργάνωσης εξ αρχής όπου το άλλοτε Κύπελλο Πρωταθλητριών μετατράπηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ, προκειμένου να αποτελέσει την εμπορική ...ναυαρχίδα της ΟΥΕΦΑ μέχρι και τις όποιες αλλαγές που έχουν συμβεί στον τρόπο διεξαγωγής (κατάταξη χωρών που συμμετέχουν, καθιέρωση προκριματικών γύρων με διαφορετικές συμμετοχές κ.τ.λ.) είναι σίγουρο ότι μιλάμε για ένα ακριβό προϊόν με πακτωλό κερδών, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών.
Τις επενδύσεις της Τσέλσι του Ρομάν Αμπράμοβιτς ή των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν Μονάχου μόνο για παράδειγμα στον τομέα του έμψυχου δυναμικού, δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσουν μικρότερες ομάδες που το μπάτζετ τους είναι όσο η αξία ενός παίκτη μιας ομάδας. Η βοήθεια των χορηγών (με ό,τι αυτή συνεπάγεται) που προσφέρεται στη μερίδα των λεγόμενων ισχυρών συλλόγων, αυξάνει τις δυνατότητες σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Οι τελευταίοι απλά συμπληρώνουν το παζλ, βολεύονται με το ό,τι περισσεύει από τους ισχυρούς (π.χ. μπόνους ΟΥΕΦΑ), ενώ η ψευδαίσθηση του δικαιώματος στο όνειρο προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για κάποιους άλλους, μικρότερου βεληνεκούς επιχειρηματίες, να... κερδίσουν και αυτοί κάτι από την ιστορία αυτή!