Ελένη Μπέλλου: Η διεθνής κομμουνιστική ανασυγκρότηση είναι η μεγάλη πρόκληση των επόμενων χρόνων

 Ελένη Μπέλλου: Η διεθνής κομμουνιστική ανασυγκρότηση είναι η μεγάλη πρόκληση των επόμενων χρόνων

Από την εκδήλωση

Σε εκδήλωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας για το σοσιαλισμό, με την ευκαιρία της 97ης επετείου της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης μίλησε την Κυριακή 9 Νοέμβρη, στην Κωνσταντινούπολη, η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Παρατίθεται η ομιλία της: 

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Σε αυτήν την μεγάλη εκδήλωση του ΚΚ Τουρκίας προς τιμήν του πιο σημαντικού ιστορικού γεγονότος του διεθνούς εργατικού κινήματος εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, σας μεταφέρω τον επαναστατικό χαιρετισμό της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η νίκη της σοσιαλιστικής Οκτωβριανής επανάστασης στην Ρωσία πριν από 97 χρόνια, γεγονός που σήμερα τιμάμε, επιβεβαιώνει ότι το Κόμμα των Μπολσεβίκων κομμουνιστών εξελίχθηκε σε τέτοιο ικανό Κόμμα να καθοδηγήσει την επανάσταση, γιατί με επιτυχία πολέμησε τους Μενσεβίκους οπορτουνιστές, γιατί ανέδειξε ηγέτες, με κορυφαίο το ΛΕΝΙΝ, ικανούς να αποσχιστούν από την προδοτική, σοσιαλσωβινιστική σοσιαλδημοκρατία κατά την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί ο Λένιν είχε την ικανότητα μέσα στην διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου να επεξεργαστεί τις θέσεις για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους στο έργο του «Κράτος και Επανάσταση», δηλαδή να δώσει τη θεωρία για την αντιδραστικότητα του Αστικού Κράτους στον 20ο αιώνα ακόμη και εκεί που δεν είχε ολοκληρωθεί η διαπάλη του σύγχρονου αστικού κράτους με χαρακτηριστικά του παλιού τύπου, ημι - φεουδαρχικού κράτους.

Το Κόμμα των Μπολσεβίκων είχε τη δύναμη να καθοδηγήσει νικηφόρα την επανάσταση, γιατί πρώτα από όλα διέθετε δύο αλληλένδετα χαρακτηριστικά:

Πρώτον, είχε ηγεσία ικανή να συγκρούεται με ό,τι ξεπερνούσε η ίδια η ζωή, ακόμη και με το δικό της προηγούμενο Πρόγραμμα για μία μεταβατική εξουσία ανάμεσα στην Τσαρική και την εργατική -  σοσιαλιστική. Δηλαδή είδε ότι ακόμα και στη Ρωσία του 1917 το μόνο κυβερνητικό καθήκον του ΚΚ για λογαριασμό της εργατικής τάξης και του τεράστιου πλήθους των φτωχών αγροτών ήταν το καθήκον της επαναστατικής εργατικής εξουσίας. Με αυτό αναμετρήθηκε και με στελέχη μπολσεβίκους.

Δεύτερο, διέθετε πρωτοπόρες εργατικές δυνάμεις στα εργοστάσια με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση, ικανές να εμπνεύσουν και να κατευθύνουν σε κοινό αγώνα και τις ημι - προλεταριακές αγροτικές μάζες.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Δυστυχώς, αυτή η θετική πείρα από τη στρατηγική του Μπολσεβίκικου Κόμματος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν μπόρεσε να γίνει σταθερό στοιχείο της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και στις συνθήκες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ώστε να εξασφαλίσει αποτελεσματική πάλη σε επιτιθέμενη ή κατεχόμενη καπιταλιστική χώρα στα δύο αλληλένδετα καθήκοντα - την πάλη για την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και τη νίκη της εργατικής εξουσίας στις χώρες όπου διαμορφωνόταν επαναστατική κατάσταση.

Κάθε ΚΚ αυτοτελώς αλλά και σε συνεργασία με αδελφά ΚΚ, όπως είναι τα δικά μας, παλεύοντας με τον σύγχρονο αναθεωρητισμό και τον πολιτικό οπορτουνισμό, πρέπει να βρίσκουμε την ιδεολογική και πολιτική δύναμη για να εντοπίσουμε τους παράγοντες που επέδρασαν ανασταλτικά στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής, όπως συνέβη στην Ελλάδα το 1944.

Το καθήκον της επαναστατικής στρατηγικής ετοιμότητας ενός ΚΚ δε σηκώνει καθυστέρηση παρά το γεγονός ότι σήμερα ο διεθνής συσχετισμός παγκόσμια, στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα, στην Τουρκία είναι πρωτόγνωρα αρνητικός για το εργατικό κίνημα, πρώτα από όλα λόγω εκτεταμένης αντεπαναστατικής ανατροπής του πρωτόγνωρου εγχειρήματος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ο αιώνα και λόγω της βαθιάς οπορτουνιστικής διάβρωσης.

Ωστόσο, αυτά τα βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν διαγράφονται από την ιστορία όσο και αν το επιδιώκει η αστική ιδεολογία και πολιτική, αξιοποιώντας και όλων των ειδών τους αναθεωρητές και οπορτουνιστές σε όλο τον κόσμο. Η ήττα της Παρισινής Κομμούνας (1871), η ήττα της επανάστασης του 1905 στην Ρωσία έδωσαν την ωριμότητα του μπολσεβίκικου κόμματος στη Ρωσία του 1917. Η ήττα του κύκλου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και αλλού στον 20ο αιώνα μπορεί να δώσει την ωριμότητα του κομμουνιστικού κινήματος στον 21ο αιώνα, έστω και αν αυτή η δυνατότητα δεν φαίνεται ακόμη σε έκταση και βάθος.

Όμως, όλο και περισσότερα ΚΚ μπαίνουν σε αυτήν την αναγκαία διαδικασία για την ύπαρξη του επαναστατικού εργατικού κινήματος, γιατί διαφορετικά δεν απομένει παρά η ενσωμάτωση στον καπιταλισμό, ο εκφυλισμός ανεξάρτητα από τον τίτλο του Κόμματος.

Αντικειμενικά, η προοπτική του εργατικού κινήματος, η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού βρίσκεται μέσα στην ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού, στην αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την μισθωτή εργασία.

Αυτή η αντίθεση στις μέρες μας εκδηλώθηκε με το βάθος και το συγχρονισμό της οικονομικής κρίσης του 2008, με το ακόμα αμφίβολο ξεπέρασμά της, αφού στο τρέχον έτος καταγράφεται νέα βιομηχανική υποχώρηση σε παγκόσμιο επίπεδο. Είχε ως συνέπεια την μεγάλη άνοδο της ανεργίας που τρομάζει και τα καπιταλιστικά επιτελεία, την επέκταση του υποσιτισμού, της πείνας, των άστεγων, της παιδικής θνησιμότητας σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τις ενεργειακές ύλες, για τις μεταφορές, πυκνώνουν οι τοπικοί πόλεμοι, ιδιαίτερα στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, της Ευρασίας, της Μέσης Ανατολής. Το ΝΑΤΟ εκπονεί και πραγματοποιεί νέα επιθετικά σχέδια προς Ανατολάς, όπως και τ’ αλλά ιμπεριαλιστικά κέντρα, π.χ. η Ρωσία. Ξεσπούν νέοι εμπορικοί πόλεμοι μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, Κίνας ή Κίνας - Ιαπωνίας κλπ.

Η όξυνση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών αφορά και τις αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας, ταυτόχρονα με τους κοινούς βηματισμούς τους ως κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ. Ούτε οι διαφορές ούτε οι συμπλεύσεις τους αφορούν τους λαούς. Η ιστορία των δύο παγκοσμίων πολέμων μας διδάσκει ότι οι καπιταλιστικές συμμαχίες γίνονται και χαλάνε γιατί τίποτα δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, τη βία του ισχυρότερου για να σταθεροποιήσει ή να μη χάσει ή να διευρύνει την υπεροχή του. Είναι φαινομενική και μόνο η σταθερότητα του καπιταλιστικού κόσμου που σχεδόν παγκόσμια κυριαρχεί. Είναι καζάνι που βράζει.

Τα κόμματά μας γρήγορα θα βρεθούν μπροστά σε νέες συνθήκες συσχετισμού δυνάμεων, αν και δε μπορούμε χρονικά να το προσδιορίσουμε. Η προετοιμασία των κομμάτων μας πρέπει να πατά γερά στα πόδια της. Και εσείς εδώ στη χώρα σας, και εμείς στην Ελλάδα βρεθήκαμε σε συνθήκες αλλαγών στο συσχετισμό μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων ή και άλλων αντιδραστικών (με εθνικιστικές, φυλετικές, θρησκευτικές χροιές), που οι οπορτουνιστικές δυνάμεις επιχείρησαν να τις ερμηνεύσουν ως θετικές αλλαγές για τους λαούς. Επιχειρούν να σπρώξουν τα κόμματά μας σε συμμαχία με ένα μέρος των αστικών δυνάμεων.

Σωστά αντιπαρατεθήκαμε στον οπορτουνισμό και την ενσωμάτωση. Σε άλλες χώρες πχ στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία, στην Ουκρανία, στη Συρία, οι συνθήκες γίνονται ήδη πιο περίπλοκες. Εξελίσσονται εμφύλιες ένοπλες συγκρούσεις και με τη διχαστική παρέμβαση διαφορετικών ιμπεριαλιστικών κέντρων, αλλά τα ΚΚ δυσκολεύονται να ακολουθήσουν το δρόμο της αυτοτελούς οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων. Η εξέλιξη δεν αφορά μόνο το εργατικό κίνημα στην κάθε χώρα, αλλά τουλάχιστον και εκείνο των γειτονικών χωρών. Γι’ αυτό τα ιδεολογικά - πολιτικά μας καθήκοντα δεν περιορίζονται μόνο στις χώρες μας, αν και προέχουν σε αυτές.

Η κοινή δράση των κομμάτων μας είναι προϋπόθεση ενίσχυσης της κομμουνιστικής πάλης στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στην Ευρασία. Η διεθνής κομμουνιστική ανασυγκρότηση είναι η μεγάλη πρόκληση των επόμενων χρόνων για το ΚΚ Τουρκίας, για το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικά Κομμουνιστικό Κόμμα».