Στις αξιώσεις του κεφαλαίου απαντάμε με απεργία

Στις αξιώσεις του κεφαλαίου απαντάμε με απεργία

Από παλιότερη κινητοποίηση

Συναγερμός για την πανεργατική, πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη! Αυτό είναι το σύνθημα που έριξαν ήδη οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, την ίδια μέρα του μεγάλου πανελλαδικού συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα, την 1η του Νοέμβρη. Αυτή την ανάγκη πρέπει να υπηρετεί τις επόμενες μέρες η δράση κάθε συνδικάτου, κάθε συνδικαλιστή στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.
Σε αυτό το προσκλητήριο μάχης, για την οργάνωση και την επιτυχία της πανεργατικής απεργίας, έχουν θέση όλοι. Η απεργία, μπορεί και πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε εργατικού συνδικάτου, κάθε Λαϊκής Επιτροπής, Επιτροπής Αγώνα, μαζικού φορέα. Να γίνει υπόθεση όχι μόνο των εργατών, αλλά και των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των συνταξιούχων, των νέων και των γυναικών. Με δουλειά από τα κάτω, με αξιοποίηση της πλατιάς συσπείρωσης και της παρακαταθήκης που άφησε το πανελλαδικό συλλαλητήριο.
Είναι ώρα για κλιμάκωση και ισχυροποίηση της πάλης του λαϊκού κινήματος, καθώς κυβέρνηση και τρόικα ακονίζουν τα μαχαίρια για να εφορμήσουν και πάλι στα λαϊκά δικαιώματα. Τα μαντάτα από το τελευταίο Γιούρογκρουπ επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτήν την εξέλιξη. Κυρίως, όμως, το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο ΣΕΒ, βιομήχανοι και τραπεζίτες, με το νέο αντεργατικό μανιφέστο που παρουσίασαν την περασμένη βδομάδα. Το μανιφέστο αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αναμονή, ούτε για αυταπάτες.
Οι αξιώσεις του κεφαλαίου δεν είναι μόνο προκλητικές. Δείχνουν επιπλέον ότι η επίθεση στους εργαζόμενους και στο λαό δεν έχει ημερομηνία λήξης. Οτι απέναντι στο λαό δε στέκεται μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και η τάξη που κατέχει την πραγματική εξουσία, την οικονομική δύναμη που εξασφαλίζει από την κατοχή των μεγάλων, συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.
Τα «θέλω» του ΣΕΒ είναι το μενού που έχει ήδη τεθεί στη «διαπραγμάτευση» κυβέρνησης - τρόικας, η οποία αναμένεται ν' αρχίσει μέσα στη βδομάδα. Η ταύτιση της κυβερνητικής και ευρωενωσιακής ατζέντας με τις απαιτήσεις των βιομηχάνων «βγάζει μάτι». Αποδεικνύει περίτρανα ότι πίσω από όλη τη ρητορική περί μνημονίων, δημόσιου χρέους, «αναδιαρθρώσεων» κ.λπ. στέκονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Αυτά είναι η κινητήρια δύναμη των ανατροπών. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν ούτε λεπτό οι εργαζόμενοι.
Ιδού τι ζήτησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Θ. Φέσσας, μιλώντας την περασμένη Δευτέρα, στο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ: Νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα, παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», «θωράκιση» του νέου συστήματος απελευθέρωσης των απολύσεων μέσω του ΑΣΕΠ, ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο, οριστικό παραμερισμό του ΟΜΕΔ, αναβάθμιση του «κοινωνικού διαλόγου» και παραπέρα επέκταση της «μαθητείας». Κάθε μία απ' αυτές τις αξιώσεις είναι και ένα καρφί στο σταυρό του μαρτυρίου για το λαό μας.

Μόνιμος στόχος οι συντάξεις

Ειδικότερα για το Ασφαλιστικό, ο πρόεδρος του ΣΕΒ ισχυρίστηκε πως «επιβάλλεται να μειωθεί περαιτέρω το μη μισθολογικό κόστος, με το δραστικό περιορισμό της εισφοροδιαφυγής, αλλά και την αναγκαία μεταρρύθμιση του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος. Η ανάπτυξη του 2ου και 3ου πυλώνα είναι πλέον απαραίτητη για ένα ολοκληρωμένο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης όπως ισχύει σε όλες τις προηγμένες οικονομίες».
Δηλαδή, ο ΣΕΒ απαιτεί νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές, καθώς φαίνεται ότι δεν του αρκεί η μείωση κατά πέντε ολόκληρες μονάδες που ήδη έγινε και που εξασφάλισε στις επιχειρήσεις, σε ετήσια βάση, πάνω από 1 δισ. ευρώ σε βάρος του ΙΚΑ. Ομως, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών θα φέρει με μαθηματική ακρίβεια νέες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, μειώσεις συντάξεων και παροχών. Παράλληλα, ο ΣΕΒ απαιτεί νέα πεδία κερδοφορίας, με την ανάπτυξη των Επαγγελματικών Ταμείων και της ιδιωτικής ασφάλισης.
Η παρέμβαση των βιομηχάνων υπηρετεί την ίδια κι απαράλλαχτη στρατηγική, που ούτε νέα είναι, ούτε αφορά μόνο στη χώρα μας και στα μνημόνια. Η στρατηγική αυτή έχει χαραχτεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση και προβλέπει την απόσυρση των επιχειρήσεων και του κράτους από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, τη μεταφορά της ευθύνης και του κόστους αποκλειστικά στις πλάτες των εργαζομένων.
Σε αυτή τη βάση, ο δραστικός περιορισμός των δημόσιων συστημάτων Ασφάλισης και συντάξεων, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη των ιδιωτικών συστημάτων, είτε με τη μορφή των Επαγγελματικών Ταμείων (2ος πυλώνας), είτε με την αμιγώς ιδιωτική ασφάλιση (3ος πυλώνας). Αλλωστε, και η νομοθεσία για την Επικουρική Ασφάλιση ήδη κινείται στην ίδια κατεύθυνση, αφού δεν υπάρχει πλέον καμία κρατική εγγύηση για τις συντάξεις των Επικουρικών, ενώ εξοβελίζεται και ο όποιος κοινωνικός χαρακτήρας είχαν μέχρι τώρα, όπως και το στοιχείο της αλληλεγγύης μεταξύ των ασφαλισμένων.

Ευρωενωσιακή η συνταγή

Ηδη από το 2010, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την «Πράσινη Βίβλο» για τις συντάξεις, καθόριζε την πολιτική αυτή ως γενική στρατηγική όλης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αποφασίζοντας πως: «Τα συνταξιοδοτικά συστήματα αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των χρηματοοικονομικών αγορών και ο σχεδιασμός τους μπορεί να προωθήσει ή να παρακωλύσει την ελεύθερη κυκλοφορία του εργατικού δυναμικού ή του κεφαλαίου».
Ετσι, για την ΕΕ, όπως ακριβώς και για τον ΣΕΒ, οι συντάξεις πρέπει να είναι τμήμα, και μάλιστα αναπόσπαστο, των χρηματαγορών, μοχλός μεγέθυνσης του τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να υπηρετούνται οι τέσσερις βασικές ελευθερίες του Μάαστριχτ και κυρίως η ελεύθερη διακίνηση της εργατικής δύναμης και του κεφαλαίου. Που σημαίνει ότι τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να υποταχθούν στην απρόσκοπτη δράση των μονοπωλίων, στην επιδίωξή τους για όσο γίνεται μεγαλύτερο κέρδος.
Στο πλαίσιο αυτό, οι νέες «συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις», σε όλα τα κράτη - μέλη (και όχι μόνο για την Ελλάδα, που έχει μνημόνια) θα έπρεπε να «συμμορφωθούν» και με τη «στρατηγική "Ευρώπη 2020"». Από εδώ προκύπτει η «ανάγκη» να μειωθούν δραστικά οι συντάξεις της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης.
Μάλιστα, η Τράπεζα της Ελλάδος, σε έκθεσή της το Μάη το 2013, αξιολογώντας τη νομοθέτηση των αντιασφαλιστικών νόμων και ειδικότερα των νόμων 3863 και 3865 του 2010, οι οποίοι θα τεθούν σε άμεση εφαρμογή από την 1/1/2015, ζητούσε ακριβώς τα ίδια: «Να ολοκληρωθεί στην πράξη η ασφαλιστική μεταρρύθμιση με την αξιοποίηση της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ασφάλισης, που υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να συμβάλει στην αναπλήρωση των απωλειών στις κύριες συντάξεις. Αυτό απαιτεί άρση των εμποδίων και αγκυλώσεων που υπάρχουν σήμερα».
Αναγνώριζε, μάλιστα, πως με το νέο ασφαλιστικό σύστημα που ψηφίστηκε το 2010, «το συνολικό ποσοστό αναπλήρωσης εκτιμάται ότι θα περιοριστεί κατά μέσο όρο σε 48,5% την περίοδο 2020 - 2060, έναντι 95,7% πριν από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση»! Αν, μάλιστα, σε αυτήν τη μείωση συμπεριληφθεί η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης που επιβλήθηκε το 2012, τότε οι πραγματικές απώλειες στις συντάξεις φτάνουν στο 63%. Ανέρχονται δηλαδή στα 2/3 του συνολικού εισοδήματος ενός μελλοντικού συνταξιούχου σε σχέση με τις γενιές που συνταξιοδοτήθηκαν πριν το 2010.
Κατά συνέπεια, η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των ασφαλισμένων, οι μειώσεις συντάξεων και παροχών, η προώθηση των ιδιωτικών συστημάτων και σε αυτό τον τομέα, υπαγορεύονται από τα μακροχρόνια συμφέροντα του κεφαλαίου και υπακούουν σε μια ενιαία στρατηγική της ΕΕ. Γι' αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, όποιο μείγμα διαχείρισης και αν ακολουθηθεί, όντας μέσα στο «μαντρί» της καπιταλιστικής ΕΕ, με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στην οικονομία.
Μάλιστα, προκύπτει ότι και χωρίς τις πρόσθετες ανατροπές που έχουν ήδη μπει στο τραπέζι, η εφαρμογή των ήδη ψηφισμένων νόμων τα επόμενα χρόνια θα μετατρέψουν τις συντάξεις σε προνοιακά επιδόματα.

Επίθεση σε όλα τα μέτωπα

Βαθιά επικίνδυνες για τους εργαζόμενους είναι οι προτεραιότητες που έθεσε ο ΣΕΒ και στα υπόλοιπα «μέτωπα», για τα οποία απαίτησε ανοιχτά:

• Ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο, δηλαδή νέα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία και τη δράση των συνδικάτων.
• Θεμελίωση της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων με τη «θωράκιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας».
• Οριστική κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας (ΟΜΕΔ), δηλαδή η πλήρης κατοχύρωση της άρνησης των εργοδοτών ακόμα και να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων.
• Επέκταση της «μαθητείας» και άρα η δυνατότητα των επιχειρήσεων να αποκτούν φθηνό εργατικό δυναμικό.
• Αναβάθμιση του «κοινωνικού διαλόγου», δηλαδή των μηχανισμών χειραγώγησης και υποταγής των εργαζομένων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Κάθε ένα από τα παραπάνω μέτρα σημαίνει νέα βάσανα για τους εργαζόμενους, νέο χτύπημα στους μισθούς και στα εργατικά εισοδήματα, αλλά και στις Συλλογικές Συμβάσεις. Σημαίνει παραπέρα απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
Την ίδια στιγμή, οι βιομήχανοι χαράσσουν μια «διπλή γραμμή» απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα: Με την πολιτική του μαστιγίου, απέναντι στη δράση των συνδικάτων, την ώρα που, σε συνεργασία με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, επιχειρούν να αναβαθμίσουν το λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» και να παγιδεύσουν τα συνδικάτα στη γραμμή της «εργασιακής ειρήνης». Της υποταγής, δηλαδή, της εργατικής τάξης στους στόχους του κεφαλαίου, που καμουφλάρονται με το μανδύα των «εθνικών» στόχων.