ΗΦΑΙΣΤΟΣ : Η τρίτη Κυριακή είναι η τελική

1 Δεκ 2014

Η τρίτη Κυριακή είναι η τελική

Από νικηφόρους δεύτερους γύρους είχαμε χορτάσει η αλήθεια είναι πέρυσι το μάη, καιρός ήταν να πάρουμε επιτέλους τη νίκη και σε έναν τρίτο, λίγο πριν από τη στρόγγυλη επέτειο των δεκεμβριανών. Και δε θα σου κρύψω σφε αναγνώστη –γιατί δεν το κάνουμε ποτέ και δεν ωφελεί σε τίποτα- πως αυτή η επικράτηση ήταν ίσως η πιο γλυκιά απ’ όλες, βγάζοντας οπαδικά σχεδόν ένστικτα σε όλους όσους βρεθήκαμε χτες το απόγευμα στο εκλογικό κέντρο της λασυ, κάτω από τα γραφεία του κουκουέ στην καισαριανή. Από σήμερα μπορούν να αρχίσουν οι σκέψεις για την επόμενη μέρα, τις δυσκολίες και τα προβλήματα, χτες όμως η μέρα ανήκε εξ ολοκλήρου στα επινίκια.

Γιατί ήταν η πιο γλυκιά και πωρωτική; Αφενός γιατί ήρθε στην ιστορική καισαριανή με τους τόσο ισχυρούς συμβολισμούς, όπου αποκαταστάθηκε η φυσική τάξη των πραγμάτων. Ζήτω οι διακόσιοι της καισαριανής, δήμαρχος και πάλι κομμουνιστής, όπως έλεγε και το χτεσινό σύνθημα που φώναζαν οι σφοι. Αφετέρου γιατί ήρθε κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Πόσοι πίστευαν ειλικρινά δηλ πέρσι το μάη, που χάθηκε για μία μόνο ψήφο η συμμετοχή μας στο δεύτερο γύρο και φαινόταν να κολλάει η ένσταση στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, ότι θα είχαμε τέτοια ριζική ανατροπή σκηνικού σε μερικούς μόλις μήνες; Και πως δε θα λειτουργούσε ο συνήθης νόμος της αδράνειας (πού να τρέχεις μωρέ τώρα να αλλάζεις δήμαρχο) ή τα εκβιαστικά διλήμματα με κεκτημένη ταχύτητα από τον προηγούμενο γύρο και το κριτήριο της χλωρίνης κλινέξ: αυτόν ξέρετε, αυτόν εμπιστεύεστε, για να σας χαρατσώσει με νωπή λαϊκή εντολή;

Αφετρίτου και σημαντικότερο. Αυτή η νίκη δεν ήρθε με ψήφους συμπάθειας των ουδέτερων απέναντι σε έναν μνημονιακό υποψήφιο, όπως στην πάτρα και σε άλλες περιπτώσεις. Αλλά κόντρα στο πασόκ της νέας εποχής, που γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες της περιοχής, έβαλε υποψήφιο από το αριστερό ρεύμα, τον κοντόσταυλο ή κοντοσταύλο (που εμείς τέλος πάντων χάριν συνεννόησης μεταξύ μας τον λέγαμε τουλίσα), που είχε σχετικά συγκρατημένη στάση αναμονής αυτό το μεταβατικό δίμηνο, αλλά είχε καλέσει τον κόσμο να αφουγκραστεί το σκοπευτήριο και τους νεκρούς της καισαριανής, για να τον ψηφίσει(!), λες και αυτοί θυσιάστηκαν για έναν καλύτερο καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και διαπραγμάτευση με τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα ή με το κράτος για το καλλικρατικό πλαίσιο.

Και ξέρεις σφε αναγνώστη τι είναι να βλέπεις να χάνει την καρέκλα μετά από δύο μόλις μήνες, ίσα-ίσα για να γλυκαθεί, μία δύναμη που τα δίνει όλα για αυτήν; Ξέρεις τι (πώς το λένε, πώς το λένε… α ναι) γκάβλα είναι, όπως το λέμε εμείς οι βέροι καισαριανιώτες από την τούμπα να βλέπεις τις φάτσες των άλλων, μερικά τετράγωνα πιο κάτω, σα να γυρνούσαν από κηδεία; Και να θες να τους τρολάρεις λιγάκι (τόσο δα να): τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί δεν χαίρεστε; Αφού η αριστερά δε νίκησε πάλι; Ή ξέρω εγώ να το παίξεις ντεμέκ δικός τους, να πάρεις περισπούδαστο ύφος παντογνώστη των γηπέδων και να αποφανθείς: ο σαμαράς το έστησε, φως φανάρι. Σύριζα ημίχρονο, κουκουέ τελικό.

Ή να γυρνάς μετά στο σπίτι και να διαβάζεις για τον τίμιο αγώνα του γιώργη (δηλ του τουλίσα, δηλ του τίμιου οπορτουνιστή) και να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με τις (ω ναι) ίσες αποστάσεις της ανταρσυα και του τοπικού, δημοτικού της σχήματος, που μας έβαλε όλους μαζί στο ίδιο τσουβάλι στην ανακοίνωσή του; Και οι επίσημες ιστοσελίδες του σύριζα να έχουν πρώτο θέμα την αποχή που έφτασε στο 67%; Σαν τις οπαδικές φυλλάδες μετά από ντέρμπι, όπου ηττήθηκε η ομάδα τους και το ρίχνουν στον καλαματιανό, χωρίς να γράφουν καν το αποτέλεσμα; Γιατί η αντίληψη για τον πολιτικό-αθλητικό στίβο είναι περίπου σαν αυτή του μαζεστίξ στους ολυμπιακούς αγώνες: με βεβαιότητα για τη νίκη. Αλλά αν τυχόν αυτή δεν έρθει, τότε είναι σίγουρο πως ο στίβος ήταν πολύ βαρύς και τα αγριογούρουνα είχαν φάει κάτι αηδίες, κτλ.

Πώς να μην τους πληρώσεις κι εσύ λοιπόν με το ίδιο οπαδικό νόμισμα; Ηλία σταμέλο, δήμαρχο σε θέλω (δεν ακούστηκε αλλά θα μπορούσε). Βγαίνουν τα πρώτα δώδεκα τμήματα, ανακοίνωση από την ντουντούκα ογδόντα ψήφους πάνω η λασυ, συγκρατημένη αισιοδοξία, δεν ξέρουμε εξάλλου και από ποια περιοχή είναι, για να έχουμε κάποιο μέτρο σύγκρισης. Νέα ανακοίνωση, σε τριψήφια επίπεδα η διαφορά, βρε λες; Αλλά ας μη βιαστούμε, τίποτα δεν τελειώνει πριν από το τελικό σφύριγμα, κι άλλα αθλητικά κλισέ. Όσο προχωράει όμως η καταμέτρηση, η εικόνα παγιώνεται κι εμείς μαντεύουμε από τα χαμόγελα την επόμενη ανακοίνωση και περιμένουμε με σηκωμένα χέρια για την αποθέωση: ωωω.. μαντάς 120, γκόρτσος μηδέν! Όλε-όλε. Μένουν μόνο τρία τμήματα και η διαφορά είναι κάπου στις 250 ψήφους. Κι αστυνομικό να είναι το τελευταίο, δε γυρίζει λέμε! Τελικό αποτέλεσμα: λασυ 51,52% και 3.917 ψήφους, ακριβώς δύο χιλιάδες παραπάνω από το σημαδιακό 1917 και χίλιες τόσες πάνω από τις ψήφους της λασυ την πρώτη κυριακή. Πέντε στα πέντε, πέντε, πέντε!

Ουρανομήκεις ζητωκραυγές, θυελλώδικα χειροκροτήματα, θεοδωράκης στα μεγάφωνα, κόντρα θεοδωράκης. Παιδιά να το ξανακάνουμε, κάντε κι εσείς μια ένσταση. Ένσταση στην ένσταση των κομμουνιστών! Βγαίνουν οι κόκκινες σημαίες, κάποιοι μερακλήδες μοιράζουν κοκορέτσι κι εξοχικό, μαζί με κόκκινο κρασί –το ροζέ είναι της παρηγοριάς για τους από κάτω. Έρχεται ο γγ, δοκιμάζει τα μεζεδάκια και τα κεράσματα, απευθύνει χαιρετισμό, καταφτάνει χαμογελαστός κι ο σελέκος του χαϊδαρίου, ανάμεσα σε πλήθος άλλους: η παντελάκη, η καφαντάρη, η ο γόντικας και η διαμάντω, ο παρασκευάς, ο αρβανιτάκης, το μισό πγ. Δύο γιαγιάδες στέκουν στο μπαλκόνι τους, με φόντο ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και χαζεύουν αποσβολωμένες από χαρά την κόκκινη λαοθάλασσα, που τους θυμίζει ίσως κάτι από τα παιδικά τους χρόνια.

-Και πότε αναλαμβάνει καθήκοντα ο σταμέλος;

-Τώρα θα τον πάμε σηκωτό ως το δημαρχείο.

Ξεκινάει η πορεία του θριάμβου ως την κεντρική πλατεία, στο ύψος της εκκλησίας και του μπούσουλα (της ψαροταβέρνας) με το μαγαζάτορα να υποδέχεται τους πελάτες του με το σήμα της λασυ στο πέτο. Μια καφετέρια τυχαίνει να κατεβάζει την ίδια ώρα τα ρολά, για το συμβολισμό της υπόθεσης. Οι κομμουνιστές κλείνουν τα μαγαζιά... θα γίνουνε σοβιετία... ποιος ξέρει αν θα γλιτώσουν οι τράπεζες κι οι καταθέσεις μας… σταλινικές εκκαθαρίσεις… έξι, έξι, έξι… (περίπου όση ήταν κι η αποχή, 66,6%).

Νικηφόρες κόρνες περαστικών οδηγών, περνάει κι ένας ταρίφας από το ψηφοδέλτιο του μαυρίκη (όχι του βαψομαλλιά, του καλού του χοντρού). Η εθνικής αντιστάσεως κλείνει κι ανοίγει μόνο για να περάσει το λεωφορείο της γραμμής. Το γλέντι στήνεται, το ίδιο και ο χορός, ακούγεται στο τσακίρ κέφι κι ένα χασικλίδικο, αλλά σήμερα όλα επιτρέπονται..

Στον επίλογο... ή μάλλον δεν είναι επίλογος αλλά αφετηρία. Συνεπώς κλείνω την ανάρτηση με μερικές φωτογραφίες και στιγμιότυπα από την χτεσινή μέρα.