Γαργάρες..

Γαργάρες...

Διαμαρτύρεται ο Θ. Καρτερός («Αυγή», 16/12/2014), γιατί - λέει - το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει στο ΣΥΡΙΖΑ ότι του επιτίθενται. Γράφει: «Λέει σε χτεσινό του σχόλιο το ΚΚΕ: Οι εκβιασμοί και τα τρομοκρατικά διλήμματα της κυβέρνησης και παραγόντων της ΕΕ δεν αφορούν κυρίως το δικομματικό καβγά με το ΣΥΡΙΖΑ, που είναι δεσμευμένος στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, αλλά απευθύνονται στο λαό κι έχουν στόχο να αποσπάσουν τη συναίνεσή του στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής (...) Οπως βλέπετε, ο ΣΥΡΙΖΑ στο σχετικό σχόλιο είναι μία από τα ίδια με τη ΝΔ (...) Κάτι σημαντικό λείπει όμως εδώ. Το προσέξατε; Κάτι έχει εξαφανιστεί, το έχει φάει το σκοτάδι (...) Ποιος είναι στο στόχαστρο; Ποιος βάλλεται ως κίνδυνος για τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη (...) Τσιμουδιά επ' αυτού (...) Ο κόσμος το 'χει τούμπανο, και μόνο εσύ κρυφό καημό, ότι οι Γιούνκερ, οι Μοσκοβισί, τα αρπακτικά των αγορών ΣΗΜΑΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γεγονός; Μάλιστα. Ασήμαντο; Καθόλου. Εκτιμήστε το, λοιπόν. Χωρέστε το στην πολιτική σας. Αλλά μην το κάνετε κατά το κοινώς λεγόμενο γαργάρα. Γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, η γαργάρα δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστική αρετή...».

***

Ας αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι ο Θ. Κ. είναι ο τελευταίος που μπορεί να μας παραδώσει μαθήματα για τις κομμουνιστικές αρετές. Στο προκείμενο: Θα 'πρεπε να γνωρίζει - τόσο που καταπιάνεται με το ΚΚΕ - ότι μέτρο της κριτικής του στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τι λέει ο Μοσκοβισί, ο Σαμαράς και ο Γιούνκερ για το ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι λέει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του και την πράξη του και πού το λέει. Που δίνοντας καθημερινά εξετάσεις στο σύστημα φροντίζει να καθησυχάζει τους «ανησυχούντες» που τον έχουν στο «στόχαστρο», που λέει και ο Θ. Κ., προκειμένου να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή εύνοιά τους, να πάρει το χρίσμα ως δύναμη διακυβέρνησης, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι χωρίς το χρίσμα του κεφαλαίου η λαϊκή ψήφος δε φτάνει. Μπροστά, λοιπόν, στην προπαγάνδα των «αρπαχτικών των αγορών», τους λέει με τον πιο πειστικό τρόπο να μην ανησυχούν, γιατί δεν πρόκειται να προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες χωρίς τη δική τους σύμφωνη γνώμη (Ν. Παππάς, σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα στην ιταλική εφημερίδα «Λα Στάμπα»). Δίνει όρκους πίστης στο ευρώ προπαγανδίζοντας ότι δεν έχει σκοπό να το βάλει σε κίνδυνο, αφού για το ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.

***

Και βεβαίως δεν είναι μόνο αυτά. Μια ματιά ακόμη στα διαπιστευτήρια, τις συστατικές επιστολές, τα γραπτά και προφορικά του κόμματός του, απ' το Χιούστον ως τις όχθες της λίμνης Κόμο στην Ιταλία στην «κλειστή λέσχη» των Ευρωπαίων μεγαλοεπιχειρηματιών και πολιτικών, κάτι σαν τη λέσχη Μπίλντερμπεργκ, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο με τις συναντήσεις με Σόιμπλε, αλλά και με τον Ασμουσεν, στο ΣΕΒ και στο ΣΕΤΕ, στους φαρμακοβιομήχανους και τους εφοπλιστές... Στα ταχύρρυθμα μαθήματα για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που παρέδωσαν Μηλιός - Σταθάκης στο Σίτι σε ξένα funds. Στα εγκώμια Παπαδημούλη για τον καπιταλισμό της Κεντρικής Ευρώπης... Στις δηλώσεις υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του κέρδους από τον Τσίπρα. Τις διαβεβαιώσεις ότι θα εξασφαλίσουν την αποπληρωμή του χρέους προς τους δανειστές. Ολα αυτά ο Θ. Κ. τα κάνει «γαργάρα». Λες και την κινδυνολογία ανάμεσα σε κυβερνητικούς ανταγωνιστές δεν την έχουμε ξαναδεί, για να θυμηθούμε την κόντρα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες του 1980 και 1990, μέχρι για το σκότος και το φως είχαμε ακούσει. Αυτό που λέει το ΚΚΕ και προσπαθεί να διαστρεβλώσει ο Θ. Κ. είναι ότι ο εκβιασμός δεν έχει νόημα απέναντι σε μια δύναμη που ήδη με κάθε τρόπο δίνει καθημερινά διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο, διαβεβαιώνει για την πρόθεσή της να συνεχίσει στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Ο εκβιασμός απευθύνεται πρώτα και κύρια στους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, και μάλιστα πιάνει τόπο και με την ευθύνη του υποτιθέμενου «θύματος» ΣΥΡΙΖΑ, που σε όλους τους τόνους εδώ και χρόνια πολιτεύεται με άξονα το ρεαλισμό, που λέει ότι η παρουσία της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη πρέπει να γίνει και στόχος του λαού, αν θέλει να ζήσει καλύτερα.
...Μια ματιά σε όλα αυτά αρκεί για να πείσει και τον πλέον καχύποπτο ποιος κάνει γαργάρα την αλήθεια, κρύβοντάς την από το λαό.