ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Αναντικατάστατος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του εργατικού, λαϊκού παράγοντα

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Αναντικατάστατος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του εργατικού, λαϊκού παράγοντα

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, κατά τη συζήτηση του Κρατικού Προϋπολογισμού, την Κυριακή το βράδυ

MotionTeam

Από όλες τις πτέρυγες - και από εμάς, βεβαίως, αλλά από μια διαφορετική οπτική - γίνεται λόγος για τις τεράστιες θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός κατά τη διάρκεια της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Εχουμε δάκρυα, αναγνώριση, «να μην πάνε χαμένα», «όχι άλλες θυσίες», «δεν αντέχει άλλο ο λαός», κ.λπ.

Βάζω το εξής ερώτημα: Εχετε δει στο πρόγραμμα της ΝΔ, που είναι ο ηγέτης - ας πούμε - του ενός πόλου, να γίνεται λόγος για ανάκτηση των απωλειών, έστω σε ένα σχετικό βάθος χρόνου;
Εχετε δει στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η κορυφή του άλλου πόλου, να υπάρχει θέση για ανάκτηση των απωλειών;
Με την ευκαιρία, θέλω να πω ότι δεν είναι μόνο η λιτότητα. Η λιτότητα έχει κυρίως οικονομική διάσταση, με την έννοια, μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες κ.λπ., που μειώνονται, γκρεμίζονται. Δεν μειώθηκαν απλώς. Εδώ υπάρχουν οι αναδιαρθρώσεις: Εργασιακές σχέσεις, Κοινωνική Ασφάλιση, χρόνος εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Δεν γίνεται κανένας λόγος. Αυτά που κυρίως ακούμε είναι τα εξής: Κατώτατος μισθός - και μάλιστα χαίρεται η ΝΔ γιατί λέει ότι σε δεκατρείς δήμους εφαρμόζεται κατώτατος μισθός - κατώτατη σύνταξη, ακραία φτώχεια, ανθρωπιστική κρίση.
Και ακραία φτώχεια από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο στόχος είναι να μη μείνει κανείς χωρίς ρεύμα και νερό και εν πάση περιπτώσει να πάρει κι ένα πιάτο φαΐ, παίρνοντας υπόψη ότι υπάρχουν και τα συσσίτια, απλώς να πολλαπλασιαστούν.

Ξέρετε, αυτή η τοποθέτηση, χωρίς να αρνούμαι την ακραία φτώχεια - βεβαίως υπάρχει ακραία φτώχεια - στην ουσία είναι μία 100% διασπαστική πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους. Δεν μας ενδιαφέρουν οι διαιρέσεις των κομμάτων και ιδιαίτερα των κομμάτων που στηρίζουν το σύστημα, αλλά είναι μία πολιτική η οποία οδηγεί στη διαίρεση, στη διάσπαση και στη δυσκολία να υπάρχει κοινή δράση ανάμεσα στους εργαζόμενους που έχουν δεχτεί ολομέτωπη επίθεση.
Αυτή είναι η λογική σας, διαίρεση και υποδιαίρεση. Δηλαδή, βεβαίως, αυτός που παίρνει σύνταξη 400 ευρώ πεινάει. Αυτός που παίρνει 800 ευρώ παίρνει κάτι παραπάνω βεβαίως. Είναι καλύτερο το 800 από το 400. Αλλά είναι υψηλοσυνταξιούχος; Θα πάμε, λοιπόν - διέξοδος, ανάπτυξη και αφού προσκυνάμε τις θυσίες - θα πάμε με όριο φτώχειας 5.000. Δηλαδή, αυτός που έχει 6.000 δεν είναι φτωχός;
Εγώ σας λέω να πάμε - που κανείς δεν το υπόσχεται - στα 11.000 που ήταν το επίπεδο διαβίωσης μιας τετραμελούς οικογένειας τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Με ό,τι επιτεύγματα υπάρχουν, μπορεί να ζει μία οικογένεια τετραμελής και μάλιστα με παιδιά με 11.000;
Πώς λογίζεται η ακραία φτώχεια και γιατί γίνεται λόγος μόνο για την ακραία φτώχεια; Γιατί βολεύει και τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους τους. Γιατί η πολιτική που εμφανίζεται σαν συνέχεια ή σαν εναλλακτική θα πάρει υπόψη τα εύκολα. Την ακραία φτώχεια εύκολα την προσελκύεις και σε ψήφους και σε πολλά άλλα πράγματα.
Εμείς ξεκινάμε από το εξής πράγμα και απευθυνόμαστε στο λαό - όχι στη Βουλή, είναι τελειωμένα τα πράγματα: Δεν μπορεί ο εργατόκοσμος, ο λαϊκός κόσμος να πάει πίσω από την ανάκτηση των απωλειών. Και ταυτόχρονα πρέπει να καταγράφει τις σύγχρονες ανάγκες του με βάση τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, την πρόοδο της επιστήμης, της τεχνολογίας, το πολιτιστικό επίπεδο κ.λπ. Δεν μιλάμε ούτε με όρους ΗΠΑ ούτε με όρους Γερμανίας. Μιλάμε με όρους Ελλάδας στο συγκεκριμένο πεδίο. Αυτό είναι ζήτημα κινήματος. Καθαρά πράγματα.

Αντιλαϊκή πλύση εγκεφάλου

Eurokinissi

Πάμε σε ένα δεύτερο ζήτημα, αυτό των εκλογών. Τώρα οι διαφορές σας είναι το αν θα γίνουν το 2015, το 2016. Εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και ξέρετε πολύ καλά ότι δεν θα ψηφίσουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για τους δικούς μας λόγους και δεν μας ενδιαφέρει αν είμαστε μέσα σε εκείνους που θα οδηγήσουν τα πράγματα σε άμεσες εκλογές. Δεν τις φοβόμαστε ούτε τις απευχόμαστε.
Σε καμία περίπτωση, όμως, ο λαός δεν πρέπει να δεχθεί - και ένα μέρος δυστυχώς το δέχεται - ότι οι εκλογές ίσον λαϊκή κυριαρχία. Λαϊκή εντολή είναι. Γιατί αν ήταν λαϊκή κυριαρχία, δεν θα πείναγε ένα μεγάλο μέρος του λαού σήμερα. Δεν δεχθήκαμε πολεμική επίθεση. Δεν είχαμε καταστροφή, πλημμύρες, τσουνάμια κ.λπ. στην Ελλάδα για να πούμε ότι πεινάσαμε. Επομένως, λαϊκή εντολή είναι. Βεβαίως σεβόμαστε με αυτή την έννοια τα αποτελέσματα των εκλογών.
Το 2012 έγινε μία αλλαγή στον πολιτικό συσχετισμό στην Ελλάδα; Βεβαίως έγινε. Και αν θέλετε, τηρουμένων των αναλογιών, μία ανάλογη έγινε και το 1981. Και μάλιστα το 1981, ανεξάρτητα από τη γνώμη που είχαμε και έχουμε για το ΠΑΣΟΚ, αυτή η αλλαγή ήρθε σαν συνέπεια μεγάλων λαϊκών αγώνων. Η όποια αλλαγή, αν γίνει, στις επόμενες εκλογές - είναι πολύ πιθανό - και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να είναι προϊόν αγώνων. Προϊόν κάλπης θα είναι, δεν το συζητάμε. Αλλά θα είναι προϊόν πτώσης και κατάπτωσης του κινήματος από το 2012 και μετά, χωρίς να λέμε ότι πριν το 2012 ήταν στα ύψη.
Τι συνέβη; Λογικά, δηλαδή, από το 2012 και μετά δεν έπρεπε το λαϊκό κίνημα να έχει ανέβει κάποιες βαθμίδες και να έχει αναγκάσει την κυβέρνηση, έστω, σε κάποιες επιμέρους υποχωρήσεις; Πείτε μου, σε ποια σημεία υποχώρησε η κυβέρνηση κάτω από τον υπαρκτό φόβο να γκρεμιστεί και η ΝΔ ανάλογα με το γκρέμισμα που έπαθε το ΠΑΣΟΚ; Καμία υποχώρηση.
Αντίθετα, η πλύση εγκεφάλου που γίνεται σήμερα είναι η εξής: Από τη μία μεριά έχουμε τη ΝΔ και έχουμε έναν πρωθυπουργό - το προσωποποιώ γιατί το προσωποποιούν οι άλλοι, δεν είναι ζήτημα προσώπου - ο οποίος λέει ότι πρέπει να δικαιώσουμε τις ελπίδες και την εμπιστοσύνη που μας έχουν δείξει οι πιστωτές μας, αυτοί που μας δάνεισαν. Και δεν μας δάνεισαν με το αζημίωτο, βεβαίως.
Εχουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ που λέει: Κοιτάξτε να δείτε. Μέσα στην ΕΕ. Εμείς διαθέτουμε το «γητευτή των λιονταριών» μέσα στην ΕΕ. Θα γοητεύσουμε. Και θα τα κάνουμε όλα τα πάνω κάτω. Θα χτυπήσουμε και το χέρι στο τραπέζι. Εμείς θα γοητεύσουμε τα funds, τους πιστωτές. Και ο ελληνικός λαός σου λέει, ας δοκιμάσουμε, μπας και με έναν εύκολο τρόπο μπορεί να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αυτό δεν είναι πλύση εγκεφάλου; Γιατί δεν αντιστοιχούν σε καμία πραγματικότητα.
Εδώ βλέπετε ότι είναι αποφασισμένοι. Δεν τους νοιάζει όποιο και να είναι το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Τι τους νοιάζει; Να μην ανέβει το κίνημα. Να μη συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη την αποστολή της. Να μην υπάρξει κίνημα που διεκδικεί να περάσει στα χέρια του ο πλούτος, που διεκδικεί τη μονομερή διαγραφή του χρέους, που διεκδικεί την αποδέσμευση. Ολα τα άλλα μπορούν να τα κουλαντρίσουν.

Με τους επιχειρηματικούς ομίλους και οι μεν και οι δε

Θα ήθελα, με την ευκαιρία αυτή, να ξεκαθαρίσω το εξής ζήτημα, ξεκινώντας από το αναπτυξιακό θέμα: Παραδείγματος χάριν, βλέπουμε ότι όλα τα κόμματα μιλάνε για ανάπτυξη. Εμείς, βέβαια, λέμε «καπιταλιστική» ανάπτυξη.
Καταρχήν, ποιος θα είναι ο κύριος φορέας της ανάπτυξης; Ο κύριος φορέας που θα κάνει τις επενδύσεις είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Αλλωστε, η ΝΔ το λέει καθαρά, το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πήγε δηλαδή στο Σίτι του Λονδίνου; Για να καθησυχάσει τους επενδυτές. Γιατί πήγε, για να τους τρομάξει; Πήγε για να τους καθησυχάσει.
Επομένως, στον φορέα, ο οποίος θα επενδύσει στην Ελλάδα, δεν έχετε διαφωνίες. Λέει η ΝΔ: «Καλούμε επενδυτές εκεί που έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα». Τον όρο αυτό τον έχω ακούσει επανειλημμένα και από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η λέξη «συγκριτικά» σε τι αναφέρεται; Σε σχέση με τον ανταγωνισμό με τις άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Ανάλογα με το πού βλέπουν οι επενδυτές, που είναι ή θα έρθουν στην Ελλάδα, το συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή το περισσότερο κέρδος. Δεν θα κάνουν επενδύσεις ανάλογα με τις ανθρώπινες ανάγκες ή με τις ανάγκες μιας, ας πούμε, ανάπτυξης προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Θα σας πω ένα παράδειγμα: Θα υπάρξουν ενδεχομένως επενδύσεις ή διάθεση ακόμα και δημοσίων δαπανών για κατασκευές; Ναι, θα υπάρξουν και δεν το αμφισβητούμε. Είναι το ίδιο πράγμα να τονωθεί ο τομέας των κατασκευών και της παραγωγής κατασκευαστικών υλικών που πηγαίνουν για λαϊκή στέγη, για παιδικούς σταθμούς, παιδικές χαρές, παραθεριστικά κέντρα κ.λπ. και είναι το ίδιο να γίνουν κατασκευές μόνο για εκείνες τις οδικές αρτηρίες, όπου μεταφέρονται τα εμπορεύματα, αφού η Ελλάδα είναι ενδιάμεσος σταθμός ή για να κάνουμε μεγάλες αποθήκες για την αποθήκευση των προϊόντων μερικές μέρες, μέχρι να πάνε στην Ευρώπη ή το πολύ πολύ για να γίνεται ένα μικρότερο πακετάρισμα και να πάνε σε μικρότερα κομμάτια στην Ευρώπη και σε περισσότερες χώρες; Είναι το ίδιο;
Είναι το ίδιο κατασκευές για λαϊκή στέγη και το ίδιο κατασκευές για παραθεριστικά χωριά γι' αυτούς που έχουν το παραδάκι; Είναι το ίδιο να έχεις, ας πούμε, κλωστοϋφαντουργία που κάνει επεξεργασία νήματος για να κάνεις εξαγωγές ή παραγωγή μέχρι το τελικό προϊόν, τα ρούχα;
Και με αυτήν την έννοια μπαίνει για εμάς το θέμα της λαϊκής ιδιοκτησίας. Εμείς δεν απαιτούμε και δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από τους επιχειρηματίες να κατασκευάσουν με βάση το πλάνο που εμείς βλέπουμε ως ανάπτυξη. Εμείς αυτό που μπορούμε να τους πούμε είναι ότι κάποτε ο λαός πρέπει να τους καταργήσει, ως ιδιοκτησία, όχι ως πρόσωπα.
Ας αφήσω το θέμα της ιδιοκτησίας, που το θεωρείτε ξεπερασμένο. Ακόμα και αν δούμε τι θεωρούμε αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, θα δείτε το χάος που μας χωρίζει.
Για παράδειγμα, μπορεί να μιλάει κανείς στην Ελλάδα για «μεταποίηση», χωρίς να συνδυάζεται με την εξορυκτική βιομηχανία; Εμείς τη «μεταποίηση» τη βλέπουμε σε συνδυασμό με μηχανοκατασκευές, για να μειώσουμε την εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές και τους πολυεθνικούς ομίλους. Γιατί από εκεί εισάγουμε.
Βεβαίως, ξέρουμε ότι πλήρης αυτάρκεια στις συνθήκες της εργατικής εξουσίας δεν μπορεί να υπάρξει. Κάτι θα χρειαστεί να εισάγεις. Αλλο είναι αυτό, γιατί δεν μπορείς να το παράγεις, γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις στην Ελλάδα. Αλλά ορυκτό πλούτο έχουμε.
Οσον αφορά τις μηχανοκατασκευές, εδώ στη δεκαετία του 1950 κατασκευάζαμε έναν τύπο αυτοκινήτου, ψυγεία, πλυντήρια. Ηταν ιδιωτικές επιχειρήσεις βεβαίως και τα κατήργησαν αυτά γιατί δεν τους συνέφερε. Γι' αυτό μιλάμε για κοινωνικοποίηση. Αλλά εν πάση περιπτώσει μιλάμε για τις δυνατότητες. Εμείς δεν βλέπουμε να υπάρχει τέτοιος στόχος, όχι γενικώς να μειωθούν οι εισαγωγές, άλλο είναι αυτό, γιατί δεν μπορείς να το παράγεις, γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις στην Ελλάδα. Να μειωθεί η εξάρτηση από το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για φιλολαϊκή ανάπτυξη

Για να δούμε, λοιπόν, τι έχει η Ελλάδα. Η Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, έχει πάρα πολύ ορυκτό πλούτο. Εχει νικέλιο, χρυσό, χαλκό, δομικούς ορυκτούς πόρους, έχει λευκόλιθο, μάρμαρα. Αλλά η εξόρυξη αυτών των ορυκτών πρέπει να συνδυαστεί με παραγωγή αλουμινίου, εξαρτημάτων αλουμινίου, ανάπτυξη της μεταλλευτικής και πετροχημικής βιομηχανίας, παραγωγή μηχανημάτων, μέσων μεταφοράς, πάλι με στόχο τη μείωση από το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Αυτά δεν μπορεί να γίνουν εντός ΕΕ.
Ωθηση στις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας δεν μπορεί να δοθεί ούτε εντός ΕΕ ούτε από τους ιδιώτες. Ο ιδιώτης θα προγραμματίσει πού θα επενδύσει, σε ποιον τομέα και σε ποια χώρα, ανάλογα με το κέρδος του. Γι' αυτό υπάρχει, δεν υπάρχει για το λαό, εκτός αν οι «γητευτές» καταφέρουν να πείσουν το κεφάλαιο να βάλει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και μάλιστα αναίμακτα, εύκολα, διά της πειθούς. Τι να σας πω; Αυτή είναι μια καινούργια θεωρία. Μα, ούτε οι ουτοπιστές σοσιαλιστές δεν τα έλεγαν αυτά το 19ο αιώνα, που στο κάτω κάτω συνέβαλαν σε κάτι και αυτοί, πριν ο σοσιαλισμός γίνει επιστημονικός.
Επίσης, τρόφιμα, ένδυση, δέρμα, κλωστοϋφαντουργία και άλλα προϊόντα ατομικής κατανάλωσης, όλα αυτά μπορούμε να τα παράγουμε στην Ελλάδα. Ναι, αλλά δεν μπορείς να απαγορεύσεις τις εισαγωγές εντός της ΕΕ.
Μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη της γεωργίας, παραδείγματος χάριν, δίχως να μιλάμε για εγχώρια βιομηχανική παραγωγή λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, ζωοτροφών, γενετικού και πολλαπλασιαστικού υλικού και άλλων γεωργικών μηχανημάτων, αρδευτικών υποδομών;
Οσον αφορά το φάρμακο, η χώρα θα μπορούσε να παράγει φάρμακα, υγειονομικό υλικό, βιομετρική τεχνολογία για τη μέγιστη δυνατή αυτάρκεια. Πλήρης αυτάρκεια δεν μπορεί να υπάρχει. Ούτε και εμείς θα πούμε στις συνθήκες της λαϊκής εξουσίας «μην εισάγετε φάρμακα που δεν μπορούμε να τα παράγουμε στην Ελλάδα, γιατί τα θέλουμε όλα ελληνικά». Οχι, αν είναι κάτι που μπορεί να κάνει καλό στον άνθρωπο, βεβαίως, το θέλουμε. Αυτό είναι άλλο πράγμα.

Οι «επενδυτές» θέλουν φτηνή εργατική δύναμη

Οσον αφορά τις τράπεζες, τώρα ακούσαμε ότι θα γίνουν τράπεζες για να στηρίξουν τους μικρομεσαίους. Ποιους; Τον παγωτατζή της γειτονιάς; Το μπαρ της γειτονιάς; Μα, μην παίζουμε τώρα! Στην Ελλάδα έχουμε 800.000 μαγαζιά που λειτουργούν μόνο με τον ιδιοκτήτη τους. Θα πάρουν δάνειο από τράπεζα, για να κάνουν βιτρίνες; Για να πέσει το κόστος του καφέ; Βεβαίως, κάποιες μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες είναι στη στεφάνη και στον περίγυρο των μονοπωλίων, αυτές σαφώς και θα ενισχυθούν.
Λέμε, παραδείγματος χάριν, να έρθουν οι επενδυτές. Οι επενδυτές θα έρθουν στην Ελλάδα, αν τους συμφέρει. Ενας από τους παράγοντες που τους ενδιαφέρει είναι η φτηνή εργατική δύναμη και η κατάργηση των εργατικών κινητοποιήσεων. Δεν θα έρθουν αλλιώς. Δεν τους φοβίζει το κατώτατο μεροκάματο που σήμερα αγκαλιάζει τα 750 ευρώ, που και εμείς το υποστηρίζουμε, αλλά όχι απομονωμένο και σαν ζαχαρωτό στο λαό για την αποπλάνησή του.
Αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν πειράζει αυτούς που έχουν μεγάλη κερδοφορία - που την είχαν και στην κρίση - όπως είναι οι φαρμακοβιομηχανίες, να δώσουν 750 ευρώ που θα αφορούν πολύ λιγότερους εργαζόμενους από ό,τι αφορούσε ο κατώτατος μισθός και το μεροκάματο στη Συλλογική Σύμβαση πριν από δέκα χρόνια.
Θα σας διαβάσω, λοιπόν, τι λέει ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων της Βόρειας Ελλάδας: Θέλει 100% επιδότηση - είναι το υπόμνημα που έστειλε στην κυβέρνηση, είναι πρόσφατο αυτό, πριν από τρεις μέρες - των εργοδοτικών εισφορών, άμεση εκταμίευση επιδοτήσεων 12% του κόστους εργασίας από τον ΟΑΕΔ στις επιχειρήσεις της Θράκης - φαίνεται εδώ ότι η κυβέρνηση το υποσχέθηκε, αλλά δεν το έδωσε - εργασία έκτης ημέρας σε επιχειρήσεις πενθήμερης απασχόλησης, χωρίς αύξηση μισθών, αύξηση της ετήσιας βάσης υπερωριακής απασχόλησης στη βιομηχανία σε 120 ώρες, εκσυγχρονισμό του συνδικαλιστικού νόμου, πρόσληψη εποχικών με απασχόληση κάτω από δύο μήνες και διατήρηση γι' αυτούς του δικαιώματος της ανεργίας και ανάλογα οι διάφοροι κλάδοι.
Ας πάρουμε, παραδείγματος χάριν, την κερδοφορία που είχαν οι φαρμακοβιομήχανοι την περίοδο της κρίσης. Ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων λέει: «Ο υποκλάδος της μεταποίησης που αφορά στην παραγωγή φαρμάκου κατέγραψε εντυπωσιακή άνοδο παρά τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής».
Ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ η Ελλάδα καταλαμβάνει υψηλή θέση όσον αφορά το μερίδιο της παραγωγής φαρμακευτικών σκευασμάτων ως προς τη συνολική βιομηχανική παραγωγή.
Προσέξτε τώρα σε αυτόν τον κλάδο, τον προνομιούχο σε συνθήκες της κρίσης τι έγινε: Η κλαδική ΣΣΕ έχει λήξει από τον Ιούλη του 2010 και παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων οι φαρμακοβιομήχανοι αρνούνται να υπογράψουν νέα. Προωθείται το σπάσιμο του ωραρίου - οκτάωρο, πενθήμερο, Δευτέρα έως Παρασκευή, όπως κατοχυρώνεται και στην κλαδική ΣΣΕ - που αποτελούσε μία πάγια απαίτηση των φαρμακευτικών επιχειρήσεων.
Το ξεκίνησαν τώρα στις φαρμακαποθήκες από κοινού με τους δημάρχους Αθήνας, Μοσχάτου, Καλλιθέας, Φαλήρου και πάει να καθιερωθεί το Σάββατο ως εργάσιμη μέρα, ενώ σήμερα θεωρείται αργία και πληρώνεται υπερωριακά. Αυτή η εξέλιξη, εάν επικρατήσει στο χονδρεμπόριο, θα αγγίξει σίγουρα και τα εργοστάσια και όλες τις επιχειρήσεις φαρμάκου και καλλυντικού.
Στα φαρμακεία που έχουν πολύ προσωπικό επικρατεί ασυδοσία, ιδιαίτερα μετά από την απελευθέρωση του ωραρίου, ατομικές συμβάσεις με τον κατώτατο μισθό κ.λπ.

Το ΚΚΕ δε συμπράττει με κυβερνήσεις διαχείρισης του συστήματος

Τέτοια ανάπτυξη θα γίνει. Αλλωστε, μην ξεχνάτε ότι ο κύκλος της κρίσης είναι κύκλος, δεν πρόκειται να διαρκέσει επ' άπειρον. Αλλο ότι θα είναι ασταθής, η ανάπτυξη μπορεί να διακοπεί από νέο κύκλο κρίσης κ.λπ. Αλλο πράγμα αυτό. Αλλά τέτοια ανάκαμψη θα γίνει. Και σε συνθήκες ανάκαμψης το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι σε πλήρη επίθεση. Ας βγάλουν συμπεράσματα εκείνοι οι εργαζόμενοι οι οποίοι το 2012 θεώρησαν ότι ή έπρεπε να ψηφίσουν «λευκό» ή ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν το ΚΚΕ, γιατί εν πάση περιπτώσει το ΚΚΕ δεν συμπράττει σε τέτοιες κυβερνήσεις. Φέρτε μου μία κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε το Κομμουνιστικό Κόμμα σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα και συνέβαλε σε φιλολαϊκά μέτρα. Φέρτε μου μία να τη μελετήσουμε και εμείς. Εμείς δεν ξέρουμε καμία.
Λογικά, αφού υπάρχει άνεμος της αλλαγής στην Ελλάδα και μάλιστα αριστερής, θα έπρεπε αυτήν τη στιγμή να ετοιμάζεται ο λαός για τη σύγκρουση που θα γίνει με τα μεγάλα συμφέροντα, με τους κολλητούς και με την ΕΕ κ.λπ. Νηνεμία γενικά, παρά το γεγονός ότι ο λαός βράζει, ούτε συζήτηση.
Επομένως, εμείς έχουμε πάρα πολλές προτάσεις και άμεσες και προτάσεις προοπτικής. Ομως, ξεκινάμε με κάτι που εσείς το θεωρείτε ξεπερασμένο - πού βρίσκεται το εργατικό κίνημα, πού βρίσκεται το κίνημα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και στην ύπαιθρο.
Εμείς ξεκινάμε από το τι κάνει η νεολαία. Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από πουθενά αλλού, γιατί στο κάτω κάτω θα έρθουν οι εκλογές και θα παλέψουμε. Ομως, οι επόμενες εκλογές θα νομιμοποιήσουν μια αντιλαϊκή πολιτική, τίποτα παραπάνω.
Επομένως, όλες μας οι προτάσεις, που είναι συγκεκριμένες, αναλυτικές, πολυσέλιδες, ξεκινούν από έναν παράγοντα, τον πρωταγωνιστικό και αναντικατάστατο εργατικό, λαϊκό παράγοντα. Ολα τα άλλα έρχονται μετά.