Αλληλεγγύη στο Ν.Ρωμανό

 Αλληλεγγύη στο Ν.Ρωμανό

26η μέρα απεργίας πείνας για το Νίκο Ρωμανό.

26η μέρα αδιαφορίας από τη μεριά της κυβέρνησης για τη ζωή ενός "επικίνδυνου" νέου ανθρώπου.

Άλλη μια μέρα που το αστικό κράτος κάνει επίδειξη σκληρότητας, απανθρωπιάς και καπιταλιστικής βαρβαρότητας στέλνοντας μηνύματα σε πολλές κατευθύνσεις.

Μηνύματα πως οι μάσκες ανθρωπιάς δε χωράνε πια στο κεφάλι του κτήνους και πως  τα προσποιητά χαμόγελα του τελείωσαν.
Τώρα επιβάλλεται να περισσεύει ο τρόμος, ο εκφοβισμός και η επίδειξη εξουσιαστικής πυγμής.

Οι σκλάβοι δεν πρέπει να σηκώσουν κεφάλι και αυτό πρέπει να διασφαλιστεί με όλους τους τρόπους.

Πόσο μάλλον όταν όλο αυτό το σκηνικό συμπίπτει με το πέρασμα και νέων αντιλαικών μέτρων που γυρίζουν το επίπεδο ζωής των ήδη τσακισμένων λαικών στρωμάτων ακόμη πιο πίσω.

Δε χρειάζεται να πω ότι με τις απόψεις του Ρωμανού έχουμε τεράστιες διαφορές.

Εμείς πιστεύουμε στην οργανωμένη πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Στην πάλη όπου ο ένας εντάσσεται στους πολλούς και υπηρετεί την κοινή υπόθεση.

Ο Ν.Ρωμανός δεν ξέρω ακόμη σε ποια πάλη πιστεύει.
Δεν ξέρω αν μπορώ ή αν θέλει να τον ονομάσω "κοινωνικό αγωνιστή" αφού μάλλον δεν θεωρεί και δεν θέλει να αγωνιστεί για την "κοινωνία", μαζί με την κοινωνία και εντός της κοινωνίας(εδώ βέβαια εννοούμε το λαό και όχι τους "όλους μαζί").
Ο δρόμος που επιλέγουν οι σύντροφοί του είναι αυτός του "ηρωικού" μοναχικού καβαλάρη που κάνει ότι κάνει σαν ξεχωριστή και φωτισμένη οντότητα μακριά και έξω από τον έλεγχο οποιασδήποτε   μαζικής οργάνωσης του λαού. Δεν το λέω υποτιμητικά, απλά αυτή νομίζω πως είναι η άποψη και η πρακτική αυτής της πλευράς.

Η διαφωνία μας όμως δεν μπορεί να με κάνει να μη δω, και το σοβαρό πολιτικό ζήτημα που κρύβεται πίσω από τη διεκδίκηση της "εκπαιδευτικής άδειας" αλλά και τη γενναιότητα με την οποία στέκεται ο Ρωμανός μπροστά στην εκδικητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει το κράτος την απόλυτα δικαιολογημένη οργή του που το ίδιο προκάλεσε.
 Δεν γίνεται να μην σκέφτεται κανείς το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 όπου ο Ρωμανός είδε το φίλο του Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο να πεθαίνει δίπλα του στο πεζοδρόμιο από τη σφαίρα του μπάτσου Κορκονέα.

Με ενοχλεί η υπερβολή και η ηρωοποίηση όταν δε στηρίζεται πάνω σε πολύ σοβαρά και αναμφισβήτητα γεγονότα.
Ομως το γεγονός ότι ενώ ο Ρωμανός ξέρει ότι δεν μπορεί να ικανοποιηθεί από την αστική δικαιοσύνη, παίζει τη ζωή του στα ζάρια για να εκθέσει τελικά τον αστικό νόμο, την ψευτοδημοκρατία και τα δήθεν "κατοχυρωμένα δικαιώματα" του καπιταλισμού που γίνονται κουρέλι όποτε χρειαστεί, δεν μπορεί να με αφήσει αδιάφορο.
Γι αυτό δηλώνω καθαρά την αηδία και την απέχθειά μου προς το κράτος που επιδιώκει για δικούς του λόγους την εξόντωσή του, και  τη  στήριξή μου στον αγώνα που κάνει αυτή την ώρα, παρά την απόλυτη διαφωνία μου στον τρόπο που βλέπει τους αγώνες για έναν άλλο καλύτερο κόσμο.

Όπως είναι φανερό δεν μπορώ να δω την υπόθεση αυτή με συναισθηματική  αφέλεια και απολίτικο ανθρωπισμό περιορίζοντας το ζήτημα στο δικαίωμά του στη μόρφωση και την λογική αγωνία που πολλοί έχουν για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου.
Από την άλλη δεν μπορώ να μη δώ το πόσο πολύ προσπαθούν κάποιοι από διαφορετικές αφετηρίες να κρύψουν πίσω από το Ν.Ρωμανό και να τραβήξουν την προσοχή του λαού μακριά από το νέο αντιλαικό τυφώνα που έρχεται να σαρώσει κι άλλο τις ζωές μας.

Ο καπιταλισμός δολοφονεί καθημερινά και με πολλούς τρόπους πυροβολώντας τη ζωή μας στο ψαχνό και ο μόνος τρόπος για να απαντήσουμε είναι μέσα από την οργανωμένη πάλη και το στοχευμένο ταξικό αγώνα για την ανατροπή του.

Γι αυτό χρειάζεται να γεμίσουν οι δρόμοι από θυμό.
Από θυμό που να μην ξοδεύεται στην εκτόνωση πάνω σε τζαμαρίες  αλλά να καταφέρει να γίνει συνειδητός αγώνας μαζί με το λαό για έναν πραγματικά καλύτερο και δίκαιο κόσμο.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥΣ!
ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΉ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 5.30ΜΜ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ.

Linkwithin