Ενα πλαστό δίλημμα με συγκεκριμένους στόχους

Ενα πλαστό δίλημμα με συγκεκριμένους στόχους

Η «Καθημερινή», 3/12/2014, είχε μοναδικό ρεπορτάζ στην τελευταία της σελίδα για τα Πανεπιστήμια με τίτλο: «Φοιτητές ανοίγουν τις σχολές κόντρα στις παρατάξεις». Το ρεπορτάζ έκανε προσπάθεια να παρουσιάσει ένα «κίνημα - ανοιχτές σχολές». Βεβαίως, αυτό δεν παρουσιάζεται από την αστική προπαγάνδα πρώτη φορά, είχε ξαναπαρουσιαστεί κόντρα στις κινητοποιήσεις ενάντια στο σημερινό νόμο - πλαίσιο, γνωστό και ως «νόμος Διαμαντοπούλου», αφού αυτή ήταν τότε υπουργός Παιδείας. Η λογική «κόντρα στις παρατάξεις» σημαίνει ότι η μοναδική πολιτική που επιτρέπεται στα Πανεπιστήμια είναι η κρατική πολιτική, η εκάστοτε κυβερνητική, χωρίς κανέναν αντίλογο, παρά τα τεράστια προβλήματα που αυτή γεννά σε φοιτητές, εργαζόμενους, Πανεπιστημιακούς κ.λπ.
Αλλά προκύπτει το ερώτημα: Οι φοιτητές όταν αποφασίζουν κινητοποιήσεις και με τη μορφή της κατάληψης θέλουν κλειστές τις σχολές; Δε θέλουν να σπουδάσουν, να τελειώσουν, να πάρουν πτυχίο; Οταν μάλιστα οι μισοί τουλάχιστον σήμερα δουλεύουν και σπουδάζουν; Προς τι αυτή η προπαγάνδα περί «ανοιχτών σχολών»;
Εδώ και πάνω από ένα μήνα, με αφορμή την ένταση του αυταρχισμού στα πανεπιστήμια, η κυβέρνηση διά στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού και άλλων στελεχών, συνεπικουρούμενη από συγκροτήματα του Τύπου, διαμηνύει ότι τα πανεπιστήμια πρέπει και θα παραμείνουν ανοιχτά. Ακόμα κι όταν εντελώς αυθαίρετα οι διοικήσεις των πανεπιστημίων έκλεισαν τα ιδρύματα στο κέντρο της Αθήνας και η κυβέρνηση τα έζωσε με ΜΑΤ, στελέχη της ΝΔ έβγαιναν με επίσημες ανακοινώσεις και ωρύονταν ότι θα επιβληθεί η τάξη και τα ιδρύματα δε θα είναι έρμαια των κάθε λογής καταληψιών. Κάποιος που δεν έχει επαφή με την καθημερινότητα των πανεπιστημίων και παρακολουθεί τους τελευταίους μήνες τα όσα συμβαίνουν στην ανώτατη εκπαίδευση μέσω των τηλεοπτικών δηλώσεων και του Τύπου, θα νομίζει ότι στα ιδρύματα δε συμβαίνει τίποτε άλλο παρά «αυθαίρετες καταλήψεις»... Ομως, η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι. Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ λειτουργούν κανονικότατα, με άλλα μεγάλα προβλήματα που δε συμφέρει να τύχουν προβολής...

***

Το δίλημμα «ανοιχτά ή κλειστά» πανεπιστήμια είναι κατασκευασμένο συνειδητά και δεν αντανακλά την πραγματικότητα. Είναι κατασκευασμένο με δυο κύριους στόχους: Από τη μια να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν στις σχολές κι, από την άλλη, να εμπεδωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ανάγκη η επιβολή παραπάνω μέτρων έντασης του αυταρχισμού μέσα στις σχολές.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πλήθος των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές στις σπουδές τους θάβεται. Για παράδειγμα, το πρόβλημα με την καθαριότητα στο Πανεπιστήμιο Αθήνας έγινε ρεπορτάζ για τα δελτία πριν από δυο μήνες και μετά ξεχάστηκε, ενώ τίποτα δεν έχει λυθεί και η κατάσταση με τα σκουπίδια στις σχολές είναι επικίνδυνη για την υγεία φοιτητών, διδασκόντων και λοιπού προσωπικού. Οι μετεγγραφές, που δεν έχουν γίνει ακόμα και οι φοιτητές που δικαιούνται μετεγγραφή αγωνιούν και κινδυνεύουν να χάσουν το πρώτο τους εξάμηνο, δε βρήκαν θέση στα αστικά ΜΜΕ. Η έλλειψη φοιτητικών εστιών έχει πάψει εδώ και χρόνια να αναφέρεται και έχει μετατραπεί για τα αστικά ΜΜΕ σε μια αποδεκτή πραγματικότητα. Και στην ίδια λογική θάβονται από τα μέσα οι προτάσεις του κινήματος για κτίρια που ανήκουν στα πανεπιστήμια και μπορούν να μετατραπούν σε φοιτητικές εστίες. Το γεγονός ότι οι φοιτητές καλούνται να πληρώνουν μια σειρά λειτουργίες και υλικά για τις υποτιθέμενες δωρεάν σπουδές τους, είναι επίσης μια αποδεκτή πραγματικότητα για την κυρίαρχη προπαγάνδα, που δεν αξίζει να γίνει είδηση ή ρεπορτάζ. Και ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν έχει τέλος...

***

Με την ίδια λογική θέλουν να «εκπαιδεύσουν» τον κόσμο και τους ίδιους τους φοιτητές, να θεωρούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στις σπουδές τους ως μια δεδομένη πραγματικότητα, για την οποία δεν υπάρχει νόημα να αντιδρούν και να κινητοποιούνται. Θέλουν να τους μάθουν να ζουν με τα προβλήματα και να σκύβουν το κεφάλι. Γι' αυτό, εξάλλου, και οι δεκάδες αγωνιστικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις που διοργανώνονται για αυτά τα προβλήματα δεν τυχαίνουν προβολής από τα αστικά ΜΜΕ. Αντίθετα, υπερπροβάλλονται επιλεκτικά κάποιες φοιτητικές δράσεις όταν αυτές εξυπηρετούν το ψευτοδίλημμα «κλειστές - ανοιχτές» σχολές ή όταν γενικότερα δίνουν τροφή για να φουντώνουν οι κυβερνητικές δηλώσεις για την επιβολή τού «νόμος και τάξη» μέσα στις σχολές.
Και υπάρχουν τυχοδιωκτικές δυνάμεις στις σχολές που δίνουν τέτοια τροφή στην κυβέρνηση. Ετσι, τραμπουκισμοί και τυχοδιωκτικές ενέργειες στα πανεπιστήμια βρίσκουν πάντα ηχηρή προβολή. Γιατί βοηθούν να νομιμοποιούνται τα μέτρα καταστολής και αυταρχισμού, γιατί φτιάχνουν κλίμα «κινδύνου», που βοηθάει σήμερα τη ΝΔ να παρουσιάζει ως πρότυπα ασφάλειας, ιδρύματα του εξωτερικού που φρουρούνται νυχθημερόν με δεκάδες ένστολους security και αστυνομικούς και αμέτρητες κάμερες κ.τ.λ. Ιδρύματα, βέβαια, που κατέληξαν σε τέτοια κατασταλτικά μέτρα μέσα από μια εντελώς διαφορετική ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα, όμως της έρχονται πολύ βολικά να τα προβάλλει ως πρότυπο για τη χώρα μας σήμερα, προκειμένου να βάλει το κίνημα των φοιτητών, των εργαζομένων και των πανεπιστημιακών «στο γύψο».

***

Υπάρχει και μια ακόμα πλευρά. Κάνοντας πρώτο θέμα στην ατζέντα της ανώτατης εκπαίδευσης το πλαστό θέμα «ανοιχτές - κλειστές» σχολές, η κυβέρνηση θέλει να το εισαγάγει και μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Θέλει, για παράδειγμα, να βάλει το φοιτητή που πηγαίνει να συμμετάσχει στη γενική συνέλευση του συλλόγου του να σκέφτεται με αυτό το κριτήριο, να μη σκέφτεται και να μη συζητάει για την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει αυτός και οι συμφοιτητές του, αλλά να επικεντρώνεται στις μορφές πάλης που προτείνονται και να αναλώνεται σε μια συζήτηση περί «κλειστής ή ανοιχτής» σχολής. Θέλουν να βάλουν τους φοιτητές να αυτολογοκρίνονται στις μορφές πάλης που επιλέγουν. Κι αν αναλογιστούμε ότι και οι πιο απλές μορφές πάλης, μπορεί να προκαλέσουν απώλεια μιας ώρας μαθήματος ή προσωρινή διακοπή κάποιας λειτουργίας του ιδρύματος, γίνεται κατανοητό ότι θέλουν να δημιουργηθεί κλίμα όχι μόνο ενάντια στις καταλήψεις (που κι αυτό είναι βαθιά αντιδραστικό) αλλά ενάντια σε κάθε μορφή πάλης. Επιδιώκουν, δηλαδή, και μέσα από αυτό το δρόμο να στρέψουν τους φοιτητές μακριά από τις συλλογικές αγωνιστικές διεκδικήσεις για όλα όσα τους ανήκουν.