Θα δεχτούμε να ζούμε με ψίχουλα;

Θα δεχτούμε να ζούμε με ψίχουλα;

Την περασμένη βδομάδα, ο υφυπουργός Εργασίας περιφερόταν ανά την Ελλάδα και (ξανα)παρουσίαζε το επιχειρησιακό πρόγραμμα «Επισιτιστική και βασική υλική συνδρομή προς απόρους». Σύμφωνα με όσα είπε σε ημερίδα στη Λάρισα, στόχος του προγράμματος είναι να συμβάλει «στη μείωση της φτώχειας, και εν τέλει στην εξάλειψη των χειρότερων μορφών φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Για την Ελλάδα, προβλέπεται η διάθεση εθνικών και κοινοτικών πόρων ύψους 330 εκατ. ευρώ για την εξαετία 2015 - 2020. Δηλαδή, 55 εκατ. ευρώ το χρόνο για 165.000 οικογένειες, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου. Αυτό σημαίνει 0,91 ευρώ τη μέρα σε καθεμία από αυτές τις οικογένειες, για την παροχή βασικών αγαθών, όπως τρόφιμα, ρούχα κ.ά.
Μετά απ' όλα αυτά, ο υφυπουργός Εργασίας δήλωσε στην ημερίδα: «Προχωρούμε με θεσμικές και επιχειρησιακές πρωτοβουλίες για την ενδυνάμωση των πολιτικών κοινωνικής προστασίας, πρόνοιας και κοινωνικής ενσωμάτωσης, τόσο των ευπαθών ομάδων και του πληθυσμού που βιώνει την ακραία φτώχεια, όσο και των νοικοκυριών που βρίσκονται στο φάσμα της σχετικής φτώχειας». Λέει, δηλαδή, ότι οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης επικεντρώνουν στο να γίνουν απλώς φτωχοί αυτοί που σήμερα είναι πάμπτωχοι. Κι αυτό το ονομάζει «πολιτική κοινωνικής προστασίας».
Πριν από λίγες μέρες, η περιφερειάρχης Αττικής ανακοίνωσε την έναρξη του προγράμματος «Ηλεκτρικό ρεύμα για όλους». Με αυτό, η Περιφέρεια αναλαμβάνει τη δαπάνη επανασύνδεσης της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά όπου έχει γίνει διακοπή, λόγω αδυναμίας πληρωμής του λογαριασμού, μέχρι το ποσό των 360 ευρώ το χρόνο. «Λιανά», αυτό σημαίνει 0,98 ευρώ τη μέρα στα λαϊκά νοικοκυριά που τους έχει κοπεί το ρεύμα και τα οποία, ούτως ή άλλως, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν στο ακέραιο την οφειλή τους στη ΔΕΗ, αφού για την παροχή του βοηθήματος από την Περιφέρεια πρέπει να έχει προηγηθεί διακανονισμός με την επιχείρηση.

Στις σημερινές συνθήκες, που χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά ζούνε στην κόψη του ξυραφιού, η οποιαδήποτε βοήθεια είναι θεμιτή και αναγκαία. Αυτό το στόχο υπηρετεί άλλωστε και η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος προς τους εργάτες, τους ανέργους και τις οικογένειές τους που δοκιμάζονται περισσότερο από την κρίση και την αντιλαϊκή διαχείριση. Η δράση τους βοηθάει τον άνεργο να σταθεί όρθιος και διδάσκει πως μόνο η οργανωμένη πάλη και ο ταξικός αγώνας μπορούν να οδηγήσουν σε έξοδο από το τούνελ προς όφελος του λαού.
Στον αντίποδα, αυτό που εξοργίζει είναι η προσπάθεια τόσο της κυβέρνησης όσο και του ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν το λαό ότι πρέπει να συμβιβαστεί με τη φτώχεια του, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Οτι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι πρέπει να τους φιλάει και το χέρι για τα ψίχουλα που του δίνουν. Είναι όμως έτσι;

Πού θα γείρει η τραμπάλα;

Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος, την περασμένη βδομάδα, επισκέφτηκε την Περιφέρεια Αττικής, για να εκθειάσει την πρωτοβουλία της Ρένας Δούρου. Οπως είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, «η δική μας έγνοια είναι ο πολίτης ο ανήμπορος, αυτός που έχει πληγωθεί τέσσερα χρόνια τώρα και έχει γονατίσει. Αυτών τα συμφέροντα θα έρθουμε να εξυπηρετήσουμε κι όχι τα συμφέροντα της διαπλοκής, των μεγάλων οικονομικών παραγόντων που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση και συνεχίζουν και σήμερα να τη λεηλατούν».
Καλά όλα αυτά. Αλλά πώς θα εξασφαλιστούν τα συμφέροντα «του πολίτη που έχει γονατίσει», αν δεν θιγούν τα συμφέροντα «των οικονομικών παραγόντων που οδήγησαν στην κρίση και συνεχίζουν να λεηλατούν»;
Στο ερώτημα αυτό δεν απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή στρατηγική του είναι η διαχείριση της ακραίας φτώχειας και όχι βέβαια η δημιουργία των προϋποθέσεων για την εξάλειψή της. Το δεύτερο απαιτεί σύγκρουση και όχι χαϊδολογήματα με τους «οικονομικούς παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση». Μάλιστα, οι «παράγοντες» αυτοί έχουν όνομα και λέγονται μονοπώλια. Στη μια άκρη της τραμπάλας βρίσκονται τα δικά τους κέρδη και στην άλλη η φτώχεια του λαού. Με τη διαφορά ότι όσο βαραίνουν τα κέρδη τους, τόσο η τραμπάλα γέρνει προς το μέρος τους και άρα τόσο ψηλότερα πηγαίνει η φτώχεια.
Τέτοιο μονοπώλιο είναι η ΔΕΗ, που λειτουργεί σε συνθήκες απελευθέρωσης της Ενέργειας, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Θυμίζουμε ότι για το 2014, η ΔΕΗ είχε αποφασίσει εκπτώσεις στα τιμολόγια των ενεργοβόρων επιχειρήσεων, τις οποίες σκοπεύει να διατηρήσει και το 2015, παράλληλα με τη «διακοψιμότητα». Αντίστροφα, αύξησε κατά 60% το κόστος του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά, μόνο την τελευταία εξαετία, ενώ από τους μεγαλύτερους οφειλέτες της είναι οι επιχειρήσεις που απολαμβάνουν τις εκπτώσεις στο ρεύμα!
Να, λοιπόν, οι δύο μεριές της τραμπάλας: Τα ενεργοβόρα μονοπώλια από τη μια, μαζί με τη ΔΕΗ και τους μετόχους της, με την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους, που προϋποθέτουν να αυξηθεί η φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα. Γιατί φτωχός δεν είναι μόνο αυτός που ανάβει το κερί στο σπίτι για να έχει φως. Είναι και εκείνος που το 2014, σε εποχή ταχύτατης ανάπτυξης της τεχνικής, της επιστήμης, των παραγωγικών δυνάμεων, πασχίζει να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ και κάνει εκπτώσεις από τις πραγματικές ανάγκες της οικογένειάς του σε ρεύμα.
Αλλωστε, το ίδιο το μονοπώλιο ξέρει να διαχειρίζεται καλύτερα από τους πολιτικούς διαμεσολαβητές του τη φτώχεια που προκαλούν τα κέρδη του. Η διαφήμιση της ΔΕΗ είναι χαρακτηριστική: «Περισσότεροι από 600.000 καταναλωτές έχουν ενταχθεί μέχρι στιγμής στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο της ΔΕΗ, το οποίο εξασφαλίζει έως και 54% χαμηλότερες χρεώσεις για ευπαθείς ομάδες καταναλωτών (...) Στο κοινωνικό οικιακό τιμολόγιο μπορούν να ενταχθούν άτομα χαμηλού εισοδήματος, μακροχρόνια άνεργοι, γονείς με τρία προστατευόμενα τέκνα, άτομα με ειδικές ανάγκες και με ανάγκη μηχανικής υποστήριξης».
Η επιχείρηση θυσιάζει ένα αμελητέο κομμάτι της κερδοφορίας της για να συνεισφέρει στη διαχείριση της φτώχειας, κατά τον ίδιο τρόπο που το κράτος και η Περιφέρεια στερούν λίγα ευρώ από τους καπιταλιστές για τον ίδιο λόγο. Ολοι μαζί λένε στο λαό ότι αυτή είναι η μοίρα του, εκεί πρέπει να προσαρμοστεί και ότι η κερδοφορία των μονοπωλίων είναι απαραβίαστη, όσο κι αν τρέφεται με τη δική του σχετική και απόλυτη φτώχεια.

Κάτι παραπάνω ξέρουν αυτοί...

Κάτι παραπάνω ξέρει ο Αλ. Τσίπρας για όλα αυτά. Γι' αυτό μετά τη συνάντηση με την Ρένα Δούρου συνέχισε στη δήλωσή του: «Θα περάσουμε βεβαίως δύσκολες στιγμές, διότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια υπαρκτή και μεγάλη οικονομική κρίση, αλλά με το κεφάλι ψηλά και με το μυαλό μας στην αξιοπρέπεια του πολίτη, του αδύναμου, που χειμάζεται, είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε». Τι ακριβώς «θα καταφέρουμε» και γιατί «θα περάσουμε δύσκολες στιγμές»; Μήπως επειδή τα μονοπώλια θα κλωτσήσουν στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει την οικονομία από την κρίση προς όφελος του λαού; Αστείο και μόνο να το σκεφτεί κανείς, αφού οι διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο μέσα κι έξω από την Ελλάδα πέφτουν βροχή.
Αρα, θα περάσουμε δύσκολα επειδή θα συνεχίζεται η ίδια πολιτική, με επιμέρους τροποποιήσεις στο μείγμα της διαχείρισης, αυτή τη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Με τη διαφορά ότι τώρα ο λαός θα φτωχαίνει με αξιοπρέπεια και ψηλά το κεφάλι! Το παραδέχτηκε και η Νάντια Βαλαβάνη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας σε πρωινή εκπομπή στο «Μega»: «Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα μέσα στην επόμενη τετραετία σαν κυβέρνηση να προχωρήσει σε πλήρη αποκατάσταση των απωλειών που είχε ο λαός (...) Αν το ΚΚΕ έχει τη δυνατότητα να μας πει πώς μπορούν να βρουν δουλειά οι άνεργοι, να μας το πει και εμείς να πάμε μαζί».
Την απάντηση την πήρε απ' τον βουλευτή του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλο, που ήταν στην ίδια εκπομπή: «Με την έξοδο απ' την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Εμείς το λέμε πολύ καθαρά. Μ' αυτό τον τρόπο θα αξιοποιηθεί το σύνολο των παραγωγικών δυνατοτήτων και θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας. Και μη αναγνώριση του χρέους. Και στα τρία αυτά ζητήματα, εσείς λέτε "ναι" και στην ΕΕ, και στα μονοπώλια, και στο χρέος, άρα λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος και το παραδεχτήκατε και εσείς ότι στη δευτέρα παρουσία θα αντιμετωπιστούν οι απώλειες»...