Για την υπόθεση Ρωμανού (νίκη ή ήττα;)

 Για την υπόθεση Ρωμανού (νίκη ή ήττα;)

Το ζήτημα του Νίκου Ρωμανού έληξε με απόφαση για άδειας παρακολούθησης μαθημάτων όμως με ηλεκτρονικό βραχιόλι επιτήρησης. Θέλω να παραθέσω κάποια πρώτα συμπεράσματα από την όλη αυτή υπόθεση. Εάν θεωρήσουμε τα γραπτά και τα λεγόμενα του Ρωμανού ως τα μόνα που μπορούν να θέσουν τις παραμέτρους το αγώνα του, τότε η εξέλιξη της περίπτωσης του τελείωσε μεν με την διάσωση της ζωής του αλλά με πολιτική ήττα. Βέβαια το ζήτημα Ρωμανού θα μπορούσε να ειδωθεί στη βάση ιστορικής και θεωρητικής ανάλυσης αλλά δεν θα το κάνω επί του παρόντος. Διότι όταν ο ίδιος λέει,

«δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.»
«Προφανώς η διεκδίκηση που κάνω δεν αφορά την στέρησή μου στο δικαίωμα της εκπαίδευσης [...] 

Επέλεξα την απεργία πείνας, όχι κάνοντας μία επίκληση στην αστική νομιμότητα αλλά θέτοντας έναν εκβιασμό και προκαλώντας το δήθεν ανθρωπιστικό χαρακτήρα του συστήματος»

Ο αγώνας που ο ίδιος έθεσε, έχει να κάνει δηλαδή με την προσπάθεια του Ρωμανού να αποδείξει ότι ο ανθρωπισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απλά ένα ψεύτικο προσωπείο της αστικής δημοκρατίας και του κράτους της. Να αναδείξει τις αντιφάσεις του συστήματος και όχι τόσο για την εκπαίδευση. Αντ’ αυτού οι πλείστοι αλληλέγγυοι/ες αυτό που κατάλαβαν ήταν την ηρωοποίηση του ατόμου και την εξύψωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της αστικής δημοκρατίας ως νίκη ενάντια στο σύστημα [!!]. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή απ΄αυτό που προσπάθησε να κάνει ο ίδιος ο Ρωμανός.

Ο αγώνας του Ρωμανού έγινε από τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα τρόπος συσπείρωσης ψηφοφόρων μέσα από την τηλεοπτική πόλωση και το θέαμα, γεγονός που σκότωσε οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση γύρω από το θέμα που ο ίδιος έβαλε, αυτό του εγκλεισμού και της επιτήρησης σε εχθρούς της αστικής δημοκρατίας. Ίσως όλοι όσοι πανυγηρίζουν να μην θεωρούν το ηλεκτρονικό βραχιόλι ως μέσο επιτήρησης.

Σήμερα πολλοί πανηγυρίζουν για μια νίκη. Δεν γνωρίζουμε για ποια νίκη μιλάνε. Ο Ρωμανός έζησε, αλλά ηττήθηκε πολιτικά. Γλυκόπικρη γεύση. Αλλά ένα συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί από όλη αυτή την ιστορία. Ότι από ένα άτομο δεν μπορεί να δημιουργηθεί αγώνας. Ότι όσο δίκαιο και να έχεις, όσο επαναστάτης και διατεθειμένος να το πας μέχρι τέλους να είσαι, ο κόσμος δεν αλλάζει από ένα άτομο, αλλά από ένα οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα. Εμείς λέμε με πυρήνα και κινητήριο δύναμη την εργατική τάξη.

Όσοι δεν βλέπουν αυτή την αλήθεια ίσως είναι καιρός να σταματήσουν να βλέπουν μόνο την κορύφωση των καταστάσεων και να δουν τις διαδικασίες και την ποσότητα των δράσεων πριν από γεγονότα τα οποία φαντάζουν αυθόρμητα ή και ανεξήγητα.

Πηγή: Αγγάρα (οι υπογραμμίσεις δικές μας)

O Ρωμανός έδειξε απαράμιλλο θάρρος, ψυχική θέληση και αποφασιστικότητα άξια θαυμασμού και μνημόνευσης. Έδειξε το πραγματικό πρόσωπο του κράτους και του αστικού προσωπικού. Έδειξε σε μια κοινωνία σε λήθαργο τι πάει να πει αγωνιστική αποφασιστικότητα. Του αξίζουν χίλια συγχαρητήρια. Η υπόθεση του όμως, ενώ έδειξε πως μια κυβέρνηση μπορεί να λυγίσει μπροστά στο σθένος, έδειξε παράλληλα ότι το Κράτος δεν λυγίζει έτσι εύκολα. Το αστικό κράτος δυστυχώς θα απαιτήσει πολύ περισσότερα από τον αγώνα ενός ατόμου για να νικηθεί. Τα πολιτικάντικα/προεκλογικά παιχνίδια κυβέρνησης και κομμάτων με την ζωή του Ρωμανού μπορεί να μην πήραν αυτό που στόχευαν λόγω της θαυμαστής επιμονής του νεαρού και των αλληλέγγυων, αλλά το αστικό κράτος βρήκε τρόπο και πήρε κάτι που ήθελε στριμώχνοντας τους αντιπάλους του.

Την εισαγωγή για πρώτη φορά στην Ελλάδα της ηλεκτρονικής παρακολούθησης κρατουμένων μέσω βραχιολιών, εκεί που πριν απλά έπαιρναν άδεια, εντείνοντας το εύρος της βιοπολιτικής των σύγχρονων μηχανισμών εξουσίας, των μηχανισμών κανονικοποίησης, επεκτείνοντας την πειθάρχηση και την επιτήρηση των σωμάτων των κρατουμένων και εκτός φυλακής.

[...]

Πηγή: Αγγάρα (οι υπογραμμίσεις δικές μας)