ΤΑ "ΟΧΙ" ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΙ ΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, -ΑΛΛΆ ΟΙ ΛΑΟΙ !!

 

Κοιμόταν του καλού καιρού ο Μεταξάς όταν πήγε και τον ξύπνησε ο ομοιδεάτης του ο Ιταλός Γκράτσι στις 3 τα ξημερώματα της 28ης Οκτώβρη 1940.

Μόλις τον είδε ο Μεταξάς έκανε χαρούλες κι άρχισαν τις μεταξύ τους φιλοφρονήσεις (αχ τι καλός που είσαι, όχι εσύ είσαι καλύτερος και τέτοια...) γιατί μεταξύ τους υπήρχε μια συμπάθεια.
Εεεε ήταν και οι δυο εκπρόσωποι από αδελφά καθεστώτα...

Πήρε να διαβάζει λοιπόν κι ο Μεταξάς το τελεσίγραφο.
Πού να πάει το μυαλό του για πόλεμο...(έκανε δηλ πώς δεν ήξερε).

Και τι να δει;;; 

Οι αγαπημένοι του Ιταλοί φασίστες ήθελαν να περάσουν ελεύθερα από την Ελλάδα στις 6 το πρωί.
Μα καλα κι αυτοί οι χριστιανοί...στις 6 το πρωί;;
Και του το λένε τις 3 τα χαράματα;; 3 ώρες πριν;;;Το θεό τους δεν είχαν!
Τι να προλάβει να κάνει κι αυτός ο έρμος;;;

- Αδύνατον! αναφώνησε τότε ο πρώθυ και δικτάτορας Μεταξάς. Ακόμη κι αν θέλω να ενδώσω πώς να προλάβω μέσα σε τρεις ώρες να πάρω διαταγές από το Βασιλέα και να μεταβιβάσω τις αναγκαίες οδηγίες;;;;
Και έβαλε τα κλάματα.

- Ώστε έχουμε πόλεμο, ψέλλισε γαλλιστί μυξοκλαίγοντας με θαμπωμένα τα γυαλιά από το κλάμα και τρεμάμενα χέρια

και σπεύδει αμέσως να τηλεγραφήσει στον άλλο ομοϊδεάτη τους, τον Χίτλερ, μπας και μεσολαβήσει κι αυτός ο χριστιανός και δε γίνει πόλεμος με τον ομοϊδεάτη τους το Μουσολίνι.
Κρίμα δεν ήταν φασίστες μεταξύ τους να πολεμούν ενώ μπορούσαν τόσο καλά να τα βρουν!

Εν τω μεταξύ λίγες μέρες πριν ο αρχιστράτηγος Αλ. Παπάγος, έλεγε πως αν μας επιτεθούν οι Ιταλοί «θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων».

Αλλά μόλις έγινε γνωστή η αξίωση της ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους δρόμους φωνάζοντας αυτός το ΟΧΙ και ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.

Είναι φανερό λοιπόν ότι τα ΟΧΙ δεν τα λένε μπαγλαμάδες Μεταξάδες αλλά οι λαοί.

*****

Μαργαρίτης: "...έχει μεγάλη σημασία στη ιστορία να μάθουμε να βλέπουμε κ με τα μάτια των πεθαμένων και όχι να τους δανείζουμε τα δικά μας μάτια για να βλέπουμε αυτό που εμείς επιθυμούμε για το παρελθόν..." 

 --https://www.youtube.com/watch?v=RURHpNaiPg0&feature=share&fbclid=IwAR1KcByrZUT3g_I9p7n9FM2NsoUdNf7HikyrB-Xz-Kkc0AoQjj8BwRgPNTY

Μικροί ήρωες: ο Γιώργος κι η Κατερίνα

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
"Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα".

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα..

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά,
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.
Χωρίς το Σπίθα ίσως να `ταν πιο καλά,
παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική,
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή,
μέσα στις σφαίρες μες στο κρύο, μες την πείνα,
με τους Ε γ γ λ έ ζ ο υ ς να εξοπλίζουνε τη XI
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση:

"Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει".

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό,
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ,
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Όπου κι αν είσαι, θα `χεις γεράσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

Απ' τη σ. Κατερίνα