Η ''χριστιανικότητα'' της μαρξιστικής ηθικής

 Η ''χριστιανικότητα'' της μαρξιστικής ηθικής

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο με αφορμή ένα  ντοκιμαντέρ που έτυχε να δω πρόσφατα με θέμα τη ζωή και το έργο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.

Στο ντοκιμαντέρ αυτό οι μετέχοντες αφού μιλήσανε για τα παιδικά του χρόνια και τους
αγώνες που έδωσε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το ΕΑΜ, αφού μιλήσανε
για τις εξορίες και τις διώξεις που υπέστη  λόγω των πολιτικών του θέσεων, ααναφερθήκανε και στο έργο του το οποίο και χώρισαν σε δύο βασικές περιόδους. Η πρώτη που
περιλάμβανε το ‘’Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου ‘’ και το ‘’ Αυτό το αστέρι
είναι για όλους μας ‘’ θεωρείται ως η πρώτη περίοδος η οποία έχει έντονα
πολιτικό χαρακτήρα και σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό.

Η δεύτερη περίοδος,η οποία αρχίζει περίπου από την δεκαετία του 70 και μετά  θεωρήθηκε ως πιο λυρική και μάλιστα παρατηρούν και μια έντονη επιρροή του χριστιανισμού στην ποίηση του. Εδώ, σε αυτό  ακριβώς το σημείο  άρχισαν να θέτονται διάφορα ερωτήματα για πως
 γίνεται ένας κομμουνιστής καλλιτέχνης να δείχνει τόσο βαθιά επηρεασμένος από τον χριστιανισμό. Πως είναι δυνατόν να μπερδεύεται στο έργο του Λειβαδίτη ο Μαρξ ο Λένιν και Χριστός;
Όλοι αυτοί οι αστοί διανοούμενοι και μη, αποφάνθηκαν πως πολύ απλά ο Λειβαδίτης αμφισβήτησε
την ορθότητα του μαρξισμού και στράφηκε εν’ τέλει προς τον χριστιανισμό.

Εμείς έχουμε μια τελείως διαφορετική άποψη. Ο Λειβαδίτης δεν αμφισβήτησε έτσι απλά μια
κοσμοθεωρία για την οποία θυσίασε την νιότη του για ν’ ασπαστεί μια άλλη. Εδώ
συνέβη κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο σύνθετο το οποίο και θα επιχειρήσουμε εν συντομία να αναπτύξουμε 

Ας ξεκινήσουμε από τις βασικές αρχές της χριστιανικής ηθικής. Η χριστιανική ηθική και κατ’

επέκταση η χριστιανική στάση ζωής βασίζεται ουσιαστικά πάνω σε δύο φράσεις. Στη
φράση ‘’αγαπάτε αλλήλους’’ η οποία δείχνει πως ο χριστιανισμός στην θεωρία του, τουλάχιστον, εμφανίζεται ως μια βαθιά ανθρωποκεντρική κοσμοθεωρία και στην φράση '' ο έχων δύο να δίνει το
ένα'' η οποία δεν υποδηλώνει τίποτε άλλο από τη κοινωνική αλληλεγγύη.

Εδώ λοιπόν, σε αυτό ακριβώς το σημείο θα θέσουμε ένα ερώτημα. Είναι ποτέ δυνατόν σε μια
κοινωνία που θεός είναι το κέρδος, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από
άνθρωπο που επικρατεί το ‘’homo hominis lupus’’ να επιβληθεί η χριστιανική ηθική;
Υπάρχει ποτέ περίπτωση μέσα σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον που όλοι κυνηγάν το
κέρδος με κάθε αντίτιμο να αγαπά ο ένας τον άλλο ή να δίνει το ένα ο έχων δύο;  Και απαντούμε. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Μέσα στο περιβάλλον του καπιταλισμού δεν χωράει η χριστιανική ηθική και κατά συνέπεια
όποιος ονειρεύεται μια κοινωνία που βασίζεται στον ανθρωποκεντρισμό και στην
κοινωνική αλληλεγγύη θα πρέπει κατά την γνώμη μου να συνταχθεί προφανώς με τις
αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.

Να λοιπόν πως συνταιριάζουν αρμονικότατα στο έργο του μεγάλου αυτού ποιητή ο Μαρξ ο Λένιν και ο Χριστός. Αυτό είναι το βαθύτερο που ήθελε να πει ο ποιητής πως για να γίνεις ένας ''Χριστός'' πρέπει πρώτα να διαβείς τον κακοτράχαλο και ματωμένο δρόμο του Μαρξ και του Λένιν.