Ποιοι «όλοι μαζί»;

Ποιοι «όλοι μαζί»;

Αστικά ΜΜΕ, κόμματα και άλλα επιτελεία άρπαξαν την ευκαιρία του θανάτου αθώων ανθρώπων στο Παρίσι για να ισχυριστούν ότι (πρέπει να) είμαστε «όλοι μαζί» στον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας». Τα πλάνα από τους ηγέτες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να περπατούν μπροστά από εκατομμύρια διαδηλωτές ερμηνεύτηκαν ως «ένα μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας», που «οι δημοκρατίες πρέπει να δίνουν στους εχθρούς τους».

Εκείνοι που πρωτοστατούν στη δημιουργία και ενίσχυση των τζιχαντιστών, που σκορπούν θάνατο σε Ανατολή και Δύση, δεν είναι και δεν μπορούν «να είναι μαζί» με τους λαούς. Οσοι τσακίζουν τα όποια εργατικά, λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια, όσοι εξαφανίζουν κάθε έννοια ελευθερίας ειδικά μέσα στους τόπους δουλειάς, δεν μπορούν «να είναι μαζί» με τους λαούς. Οσοι αξιοποιούν συστηματικά το «διαίρει και βασίλευε» για να υποτάξουν τους εργάτες χωρίζοντάς τους σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, σε γυναίκες και άντρες, σε νέους και μεγαλύτερους, δεν μπορούν να «είναι μαζί» με τους λαούς. Οσοι κάνουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους και δολοφονούν λαούς για τα συμφέροντα των μονοπωλίων είναι εχθροί των λαών.

Το πού αποσκοπεί το κάλεσμα του «όλοι μαζί» έχει φανεί άλλωστε και παλιότερα. Οτανμ για παράδειγμα, ο λαός μας κλήθηκε να συστρατευτεί με τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Με την 11η Σεπτέμβρη που είναι γνωστό πώς αξιοποιήθηκε.

Βεβαίως, αυτοί που έχουν αντικειμενικά συμφέρον να είναι «όλοι μαζί» κατά των εργαζομένων είναι οι κεφαλαιοκράτες. Οι οποίοι, παρά τις κόντρες και τους ανταγωνισμούς τους στη διαχείριση της κρίσης και τις συνταγές εξόδου από αυτή, παρά τα «μαχαιρώματα» για τη μοιρασιά αγορών, πρώτων υλών και των δρόμων μεταφοράς τους, είναι πάντα ενωμένοι απέναντι στους λαούς.

Αυτή η προκλητική υποκρισία των πολιτικών εκπροσώπων των μονοπωλίων, δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε προσωρινή. Εκδηλώνεται σε μια περίοδο έντασης των αντιλαϊκών μέτρων, σε κάθε χώρα, με ή χωρίς μνημόνια, ενώ δυναμώνει μια καλοσχεδιασμένη προσπάθεια ο λαός όχι μόνο να μην οργανώσει την πάλη του, αλλά και να σκύψει το κεφάλι στην «ανάπτυξη» που χτίζεται πάνω στα συντρίμμια των κατακτήσεών του, να πει κι «ευχαριστώ» για τα ψίχουλα που του δίνουν, ενώ δίπλα του οι πολυεθνικές στήνουν φαγοπότια με το δικό του μόχθο.

Με αφορμή τα γεγονότα στη Γαλλία, τέτοια κελεύσματα «ενότητας» ήδη δυναμώνουν στο δρόμο προς τις κάλπες της 25ης Γενάρη στη χώρα μας. Είναι κι αυτό ενδεικτικό της ανησυχίας των αστών για την αξία των συμπερασμάτων που μπορούν να βγάλουν οι εργάτες σκύβοντας στις εξελίξεις (και τις δολοφονικές ενέργειες στο Παρίσι) με ταξικό κριτήριο και συνειδητοποιώντας ποιον εξυπηρετούν όσα γίνονται και πώς αυτά αξιοποιούνται τελικά σε βάρος τους.