Η «διαφθορά», η «φοροδιαφυγή», τα «καρτέλ» και ο πραγματικός αντίπαλος

Η «διαφθορά», η «φοροδιαφυγή», τα «καρτέλ» και ο πραγματικός αντίπαλος

«Να τελειώνουμε με το καθεστώς της διαφθοράς και της ατιμωρησίας. Να τελειώνουμε με τη φοροδιαφυγή και το πελατειακό κράτος, προωθώντας σαρωτικές αλλαγές. Αυτές τις αλλαγές θα τις προωθήσουμε, διότι εμείς τις θέλουμε για να τελειώνουμε οριστικά με το παρελθόν», ανέφερε με πυγμή στη διάρκεια της ομιλίας του ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, στην πρώτη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του. Εξάλλου, η «πάταξη της διαφθοράς» ήταν στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με τη ΝΔ και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο λαός έχει «χορτάσει» από τέτοιου είδους εξαγγελίες. Αντίστοιχες δεσμεύσεις ακούει εδώ και δεκαετίες, καθώς η μία αστική κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση διαδέχεται την άλλη. «Βασικό πρόβλημα είναι η έλλειψη διαφάνειας, η εκτεταμένη διαφθορά, η πελατειακή πρακτική και αντίληψη, που επικράτησε τα τελευταία χρόνια, με τη σπατάλη σημαντικών πόρων του ελληνικού λαού, με την ανομία που δημιούργησε όλο αυτό, το οποίο βεβαίως είχε ως αποτέλεσμα και μια εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή», έλεγε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, όταν το 2009 ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας από την κυβέρνηση της ΝΔ και τον τότε πρωθυπουργό, Κ. Καραμανλή, ο οποίος όταν με τη σειρά του είχε αναλάβει είχε «ανοίξει πόλεμο με τους νταβατζήδες» και πάει λέγοντας.
Το ζήτημα της αντιμετώπισης της «διαφθοράς», της «φοροδιαφυγής» και των «καρτέλ της ολιγαρχίας» προτάσσεται από τη νέα κυβέρνηση ως στόχος των μεταρρυθμίσεων που προτίθεται να υλοποιήσει και μάλιστα σε συνεργασία με τους «εταίρους» της στην ΕΕ.
Από εδώ προκύπτουν δύο ερωτήματα: Μπορεί μια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει όντως αυτά τα ζητήματα και ποιο θα είναι το συμφέρον για το λαό;

Βρίσκονται στη φύση του συστήματος

Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα αποδεικνύουν τα εξής:

1. Η διαφθορά που προκύπτει από τις σχέσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους και τα στελέχη του αστικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή ο χρηματισμός, η εξαγορά, τα ανταλλάγματα για την εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων μεμονωμένων επιχειρηματικών ομίλων ή τμημάτων του κεφαλαίου είναι αναπόφευκτη σε συνθήκες που η οικονομία λειτουργεί με σκοπό την ικανοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους και όχι των εργατικών - λαϊκών αναγκών, στο βαθμό που κυριαρχούν στην οικονομία το κεφάλαιο, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, στο βαθμό που αυτοί έχουν την εξουσία. Ακόμα και όπου κηρύχτηκαν εκστρατείες ενάντια στη διαφθορά, π.χ. στην Ιταλία, το αποτέλεσμα ήταν απλώς να αλλάξουν τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού που αποδείχθηκαν και αυτά διεφθαρμένα. Η υπόθεση «καθαρά χέρια» έφερε έναν Μπερλουσκόνι.

2. Το ίδιο ισχύει και για τη «φοροδιαφυγή». Η μεγάλη και νόμιμη «φοροδιαφυγή» είναι αυτή που πραγματοποιείται από τους ίδιους τους επιχειρηματικούς ομίλους, με δεδομένο ότι η φορολογία τους είναι ελάχιστη. Αλλωστε, το ποσοστό συμμετοχής τους στους συνολικούς φόρους που εισπράττει το κράτος είναι ελάχιστο. Ετσι, το 2013 τα Φυσικά Πρόσωπα (στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούνται από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα), συμμετείχαν στα φορολογικά βάρη σε ποσοστό 84,21%, ενώ η επιβάρυνση των Νομικών Προσώπων, δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, ήταν στο 15,79%. Τα διανεμόμενα καπιταλιστικά κέρδη φορολογούνται μόνο με 10%, αρκετά χαμηλός συντελεστής. Υπάρχουν, επίσης, νόμιμες φοροαπαλλαγές σε τμήματα του κεφαλαίου (π.χ. εφοπλιστές). Με τη σημερινή κυβέρνηση να δηλώνει ότι θα τις εγγυηθεί. Ταυτόχρονα, οι μέτοχοι των επιχειρήσεων έχουν νόμιμες δυνατότητες να έχουν ελάχιστη φορολογία είτε καλύπτοντας τα πραγματικά τους εισοδήματα, μέσω των επιχειρήσεων τους, είτε επειδή μπορούν να έχουν διάφορα περιουσιακά στοιχεία τους στην ιδιοκτησία της επιχείρησης. Αξιοποιούν, επίσης, τους διάφορους φορολογικούς παραδείσους σε όλο τον κόσμο, αφού η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων τούς δίνει τη δυνατότητα μεταφοράς χρηματικών αποθεμάτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων σε τέτοιους παραδείσους. Κάθε φορά που παίρνονται μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής, πάντα την πλήρωναν οι αυτοαπασχολούμενοι και οι εργαζόμενοι που δυσκολεύονται να πληρώσουν φόρους. Είναι δεδομένο ότι κάθε κρατικός προϋπολογισμός σε ένα καπιταλιστικό κράτος στηρίζεται ουσιαστικά στην αφαίμαξη των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από άμεσους και έμμεσους φόρους.

3. Οσον αφορά τα περί «ολιγαρχίας» και «καρτέλ» είναι αστείο να μιλάμε για μονοπώλια, που ελέγχουν το σύνολο της παραγωγής, του εμπορίου, των τραπεζών και να υπόσχεται κάποιος ότι θα τα διαλύσει χωρίς να καταργήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις. Πολλά κράτη παρεμβαίνουν με νόμους να σπάνε μονοπώλια, όταν στην πραγματικότητα τείνουν να ελέγξουν πλήρως μια αγορά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι καταργούν γενικά τα μονοπώλια, δηλαδή μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Νέα θα αναπαράγονται θα δημιουργούνται και θα συγκεντρώνουν όλο και περισσότερα τμήματα της παραγωγής και γενικά της οικονομίας στα χέρια τους.

Θυμίζουμε, επίσης, ότι υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα προστασίας του κεφαλαίου που περιλαμβάνει το τραπεζικό απόρρητο, το εμπορικό απόρρητο και άλλες δικλίδες ασφαλείας. Γι' αυτό, άλλωστε, το ΚΚΕ πάντα πρότεινε κατάργηση όλων των απορρήτων, τραπεζικού και επιχειρηματικού, ονομαστικοποίηση όλων των μετοχών και των τίτλων του Δημοσίου κ.ά.
Στην πραγματικότητα, αυτές οι εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης αποσκοπούν στο ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας ανάμεσα σε παλιά και νέα τζάκια, κλείνοντας το μάτι και σε τμήματα των κεφαλαίων του εξωτερικού ότι θα βρουν πιο ευνοϊκό περιβάλλον για συμπράξεις - επενδύσεις και συνεργασίες στην Ελλάδα.

Στόχος να κρυφτεί ο πραγματικός αντίπαλος

Αυτές οι εξαγγελίες, διαμορφώνοντας τεχνητούς διαχωρισμούς ανάμεσα στο υγιές και μη κεφάλαιο, στα καλά και κακά μονοπώλια, στοχεύουν επίσης να δυσκολέψουν τους εργαζόμενους να διακρίνουν ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους, δηλαδή τα μονοπώλια και η εξουσία τους, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, ΕΕ και ΝΑΤΟ, που ξεζουμίζουν και ματώνουν και το λαό της Ελλάδας. Ακόμα και στην υπόθεση εργασίας που αυτά τα φαινόμενα αντιμετωπιστούν ή περιοριστούν σε ένα βαθμό τι, αλήθεια, θα αλλάξει για τους εργαζόμενους; Μήπως πρόκειται να πάψουν οι εργαζόμενοι να ζουν τη διαρκή υποβάθμιση των δικαιωμάτων και των αναγκών τους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων; Μήπως πρόκειται να ανασταλούν οι στόχοι του κεφαλαίου για εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, για άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας με ό,τι επιπτώσεις αυτά έχουν στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων; Μήπως θα πάψει το πολιτικό σύστημα να λειτουργεί με κριτήριο τη στήριξη των συμφερόντων αυτών που έχουν στα χέρια τους την πολιτική και οικονομική δύναμη; Μήπως θα πάψει η νόμιμη κλεψιά του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι και καρπώνεται το κεφάλαιο;