Κίνημα υπέρ της διαπραγμάτευσης ή για τα λαϊκά συμφέροντα;

Κίνημα υπέρ της διαπραγμάτευσης ή για τα λαϊκά συμφέροντα;

Την προηγούμενη Κυριακή, άρθρο στην «Αυγή» σημείωνε: «Η κοινωνία πρέπει να είναι αλλού, να είναι σε εγρήγορση για να στηρίξει, να ελέγξει και να μπολιάσει με πρόσθετες ιδέες το πρόγραμμα της κυβέρνησης της Αριστεράς (...) Εχουμε υποχρέωση, όλοι όσοι υπηρετήσαμε το όνειρο, που έγινε πραγματικότητα, της αριστερής διακυβέρνησης, να συμβάλουμε για να συγκροτηθούν επιτροπές στήριξης του κυβερνητικού έργου παντού». Πριν από μερικές μέρες είχε προκύψει ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που εξέφραζε τη συμπαράστασή της στη νέα κυβέρνηση. Ενώ μόλις την Τετάρτη, 4/2, κάποιοι «ανώνυμοι» μέσω «facebook» καλούσαν σε «αυθόρμητη» κινητοποίηση υπέρ της κυβέρνησης και της «σκληρής της διαπραγμάτευσης».

Θα πει κάποιος και πού είναι το κακό; Είναι κακό που η κυβέρνηση θέλει το λαό κινητοποιημένο, οργανωμένο αντί στον καναπέ του, τον θέλει στους δρόμους; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουμε τα εξής: Πρώτον, ποιος ο χαρακτήρας της κυβέρνησης και του προγράμματός της, δεύτερον, για ποιο πράγμα, για ποιο σκοπό καλεί το λαό η κυβέρνηση να κινητοποιηθεί.

Ποιος πλήρωσε την κρίση;

Σε σχέση με το πρώτο, πρέπει, πάνω απ' όλα, να θέσουμε ως κριτήριο για το πώς τοποθετείται η νέα κυβέρνηση απέναντι σε δύο αντιτιθέμενα βασικά συμφέροντα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, όπως και σε κάθε σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Δηλαδή, πώς τοποθετείται, από τη μια, απέναντι στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, των εργαζομένων, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων και αγροτών, των γυναικών και των νέων των λαϊκών στρωμάτων, των ανέργων και συνταξιούχων και, από την άλλη, στα συμφέροντα της μειοψηφίας, των μετόχων των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου. Ολη η περίοδος της κρίσης επιβεβαίωσε την αντίθεση ανάμεσα σε αυτά τα συμφέροντα. Οι εργαζόμενοι, ο λαός μέτρησαν μεγάλες απώλειες σε δικαιώματα, κατακτήσεις που χάθηκαν, σε εισόδημα, υποβάθμιση των αναγκών τους, γυρίζοντας δεκαετίες πίσω. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τον άλλο πόλο. Βεβαίως και ορισμένα τμήματα του κεφαλαίου είχαν απώλεια κερδών, έχασαν θέσεις στον ανταγωνισμό τους με άλλα τμήματα, ορισμένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις καταστράφηκαν - καταστροφή που, επίσης, πλήρωσαν οι εργαζόμενοί τους - ταυτόχρονα, άλλα ισχυροποίησαν τη θέση τους, αναδείχτηκαν καινούργια. Συνολικά, όμως, το κεφάλαιο δεν πλήρωσε την κρίση, τη φόρτωσε στους εργαζόμενους, θωρακίζοντας και με νέες πολιτικές την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι ευχαριστημένοι απ' τη σημερινή κατάσταση. Επιδιώκουν ενίσχυση της ανάκαμψης των κερδών τους, θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς τους στον ανταγωνισμό τους με ξένα μονοπώλια, ζητούν ρευστότητα από τις τράπεζες και στήριξη από το κράτος για να προχωρήσουν τα επενδυτικά τους σχέδια.

Δεσμεύσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους διαβεβαιώσεις στην ΕΕ

Ποια είναι, λοιπόν, η τοποθέτηση της νέας κυβέρνησης; Σταχυολογούμε από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τις προεκλογικές δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ:
«Εξασφάλιση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» (...) «Αναπτυξιακή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας μέσω συμπράξεων του δημοσίου με επενδυτές ιδιώτες» (...) «Αρση της φορολογικής καταστολής στην πραγματική οικονομία (...) Δεν πρόκειται να αυξήσουμε τους φορολογικούς συντελεστές των επιχειρήσεων» (...) «Θα στηρίξουμε τις καινοτόμες ιδιωτικές επενδύσεις (...) Θα στηρίξουμε με ευρωπαϊκούς πόρους δημόσιες επενδύσεις που σύρουν και συμπληρώνουν -δεν εκτοπίζουν- τον ιδιωτικό τομέα».
Ανάλογες δεσμεύσεις έχουν γίνει συγκεκριμένες και σε τμήματα του κεφαλαίου όπως στους βιομηχάνους των λεγόμενων ενεργοβόρων βιομηχανιών, στους μεγαλοξενοδόχους, στους εφοπλιστές, στους φαρμακοβιομήχανους κ.ά.
Συμπληρώνουμε ότι, ταυτόχρονα, τόσο προεκλογικά όσο βεβαίως πολύ περισσότερο μετεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαβεβαιώσει την «πίστη» του στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, που αποτελεί στρατηγική επιλογή των επιχειρηματικών ομίλων της χώρας μας, με πιο πρόσφατες τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού από το βήμα της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα τηρήσει «τους κανόνες και τις δεσμεύσεις της χώρας προς την ΕΕ, ακόμα και αν διαφωνεί μαζί τους και θέλει να τους αλλάξει». Οτι δεν αναγνωρίζει την τρόικα, αναγνωρίζει όμως τα συστατικά της μέρη, ΕΚΤ, Κομισιόν και ΔΝΤ. Οτι εγκαταλείπει, ακόμα, τη σκέψη διαγραφής μέρους του χρέους και προσαρμόζεται σε μια ανταλλαγή ομολόγων, που, έτσι ή αλλιώς, φορτώνει το χρέος στο λαό. Επίσης, η κυβέρνηση τα βρήκε με τους τραπεζίτες, που δηλώνουν ικανοποιημένοι με τον τρόπο που χειρίζεται η κυβέρνηση τα θέματα των τραπεζών, με αποτέλεσμα, μάλιστα, να ανεβαίνει και το χρηματιστήριο.
Από τα παραπάνω, προκύπτει το σαφές συμπέρασμα πως σε ό,τι αφορά τον έναν πόλο της κοινωνίας, αυτό των επιχειρηματικών ομίλων, η συγκυβέρνηση δεσμεύεται ότι θα στηρίξει, θα εκπροσωπήσει με κάθε τρόπο τα συμφέροντά του. Γι' αυτό άλλωστε και η ομοθυμία κύκλων του συστήματος, ακόμα και χτεσινών αντιπάλων της σημερινής κυβέρνησης, ότι όλοι πρέπει να στηρίξουμε την κυβέρνηση στον «εθνικό σκοπό της διαπραγμάτευσης», γι' αυτό και η θετική αντίδραση του ΣΕΒ, αλλά και άλλων ενώσεων του κεφαλαίου, απέναντι στη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης και τις πρώτες της κινήσεις.

Δεν αποκαθιστά τις απώλειες του λαού

Ποια είναι η τοποθέτηση της κυβέρνησης απέναντι στο λαό, στους εργαζόμενους; Ολη την προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε, με ορισμένους τίτλους από το πρόγραμμά του, να δημιουργήσει ψεύτικες προσδοκίες για αποκατάσταση απωλειών της περιόδου της κρίσης, για άνοιγμα του δρόμου για άρση των αδικιών. Ομως, με μια προσεχτικότερη ανάγνωση του προγράμματός του θα καταλάβαινε κανείς ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβώς. Για παράδειγμα, ως «επαναφορά του 751» εννοούσαν στην πραγματικότητα την κατάργηση του προηγούμενου νόμου και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για το ύψος του μισθού, δηλαδή το αν φτάσει ή όχι στα 751 θα κριθεί από τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους και την εργοδοσία, σε συνθήκες βεβαίως πολύ αρνητικές για τους εργαζόμενους, με δεδομένη την εργασιακή ζούγκλα και την υψηλή ανεργία. Μετά τις εκλογές από τους νέους υπουργούς η πρόταση αυτή διανθίστηκε και με ορισμένες προϋποθέσεις. Οτι η επαναφορά θα γίνει σταδιακά σε βάθος χρόνου, ανάλογα με την πορεία της οικονομίας, ότι επίσης θα υπάρξουν αντισταθμιστικά οφέλη στους επιχειρηματίες που θα το εφαρμόσουν. Ενώ, πριν από λίγες μέρες, ο χρόνος έναρξης της εφαρμογής της προσδιορίστηκε κάπου μέσα στο 2015, δηλαδή παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες. Το ίδιο ισχύει και για άλλα ζητήματα, όπως η άρση των απολύσεων στο Δημόσιο, που τελικά αφορά μόνο όσους διώχθηκαν «αντισυνταγματικά», το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, που τελικά αντικαθίσταται από σχέδια συμπράξεων δημοσίου με ιδιώτες κ.ά. Ούτως ή άλλως, τα όσα υποσχόταν προεκλογικά στους εργαζόμενους ο ΣΥΡΙΖΑ και περιέχονταν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι αναντίστοιχα στις σημερινές ανάγκες, δεν αποτελούν ανάκτηση απωλειών, είναι αποσπασματικά, αδύναμα, προορίζονται ως ασπιρίνες στην ακραία φτώχεια, η εφαρμογή τους περιλάμβανε ως όρους και προϋποθέσεις τις «αντοχές της οικονομίας», δε θα αντέξουν στο συνολικό αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που δεν πρόκειται να πειραχτεί. Ολα αυτά κρύβονταν, βέβαια, πίσω από τον κουρνιαχτό που σήκωναν οι προπαγανδιστικές μηχανές που τα εμφάνιζαν ως «σωτηρία του λαού». Γι' αυτό, άλλωστε, όλη την προεκλογική περίοδο τα χαρακτηρίζαμε «ψίχουλα».
Από τα παραπάνω, προκύπτει, όπως είναι φυσικό, ότι η νέα κυβέρνηση δε δεσμεύεται απέναντι στους εργαζόμενους για ουσιαστική αποκατάσταση των απωλειών της κρίσης, ούτε βεβαίως για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου. Δε θα μπορούσε να είναι άλλωστε διαφορετικά, γιατί και δεσμεύσεις στο κεφάλαιο και στο λαό δε γίνεται, πάντα χαμένος θα βγαίνει ο δεύτερος.
Με βάση τα προηγούμενα, μπορούμε να πούμε με σαφήνεια ότι η νέα κυβέρνηση, που ζητάει να στηριχθεί μέσω της λαϊκής κινητοποίησης, είναι μια κυβέρνηση που δεν κινείται με γνώμονα, με κριτήριο την εξυπηρέτηση των λαϊκών - εργατικών συμφερόντων, ακόμα και αν προφασίζεται ότι δρα έτσι. Είναι δεσμευμένη απέναντι στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, στην ΕΕ.

Καθόλου παράξενα συγχαρητήρια...

Σε σχέση με το δεύτερο σημείο. Ποιο είναι το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης που διεξάγεται στο πλαίσιο της ΕΕ και που προβάλλει ως μεγάλη κατάκτηση; Για να πετύχει όλες αυτές τις δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διεκδικεί να υπάρξει μια ευνοϊκή ρύθμιση στην αποπληρωμή χρέους, ώστε να μένει ρευστό που να πηγαίνει, μέσω των τραπεζών ή του κράτους, στις δημόσιες επενδύσεις στήριξης του κεφαλαίου, τις συμπράξεις με τους ιδιώτες αλλά και απευθείας στις ιδιωτικές επενδύσεις. Αυτό είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που πραγματοποιείται στην ΕΕ, στο πλαίσιο μιας γενικότερης συζήτησης για ανάγκη χαλάρωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε επίπεδο Ευρωζώνης. Ο λαός, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ψυλλιάζονται και από αυτούς που δηλώνουν «φίλοι» αυτής της προσπάθειας της συγκυβέρνησης, τον Ομπάμα και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τους Ρέντζι και Ολάντ, που κατεδαφίζουν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στις χώρες τους κ.λπ. Πρέπει, επίσης, να ψυλλιάζονται από το κλίμα συναίνεσης που προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, στο όνομα του να «πετύχει η Ελλάδα» παρά τις όποιες διαφωνίες εκφράζουν στους χειρισμούς της κυβέρνησης, τη στροφή του συνόλου σχεδόν του αστικού Τύπου, τα συγχαρητήρια στην κυβέρνηση ακόμα και από κραγμένους ακροδεξιούς, όπως ο Μπαλτάκος και ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ.ά. Τα παζάρια που γίνονται για λογαριασμό του κεφαλαίου και με δεδομένη την επιλογή του κεφαλαίου για πορεία εντός ΕΕ και ευρώ διαμορφώνουν και τα περιθώρια υποχωρήσεων και συμβιβασμών, που φτάνουν ακόμα και στην αποδοχή ποσοστών της μνημονιακής πολιτικής! (Θα 'ναι 60%, θα 'ναι 70%, κάπου εκεί είπε ο Γ. Βαρουφάκης). Αρκεί να εξασφαλιστεί το κύριο, να πάρει ανάσα το κεφάλαιο. Σε αυτήν τη διαπραγμάτευση ζητούν την εργατική - λαϊκή στήριξη και κινητοποίηση, να γίνουν δηλαδή οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα χειροκροτητές, ντεκόρ στα παζάρια για λογαριασμό του κεφαλαίου, αναγνωρίζοντάς τα ως «εθνικό συμφέρον».

Ο λαός στο δικό του δρόμο

Αντίθετα με όλα αυτά, οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώνονται και να προετοιμάζονται για τις μάχες που θα έχουν να δώσουν το επόμενο διάστημα με τον πραγματικό τους αντίπαλο, το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους, την εργοδοσία, στους χώρους δουλειάς και παντού. Για να διεκδικήσουν μαχητικά όλα όσα έχασαν την περίοδο της κρίσης, για να παλέψουν για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, που είναι εδώ και κυριαρχεί. Για να αντιπαλέψουν τη στρατηγική της ΕΕ και το συμβιβασμό του ευρωμονόδρομου. Να διεκδικήσουν να πάψουν να πληρώνουν το χρέος που δημιούργησε το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, ζητώντας την πλήρη μονομερή διαγραφή του. Να προβάλουν τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες τους σε Παιδεία, Υγεία, εργασία, Πρόνοια, που δε χωράνε στους στενούς κορσέδες των αντοχών της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ, με όλες του τις δυνάμεις, θα δώσει τις μάχες, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις του απέναντι στο λαό και τα συμφέροντά του.