Σήμερα

 Σήμερα

Το κείμενο που ακολουθεί παρωδεί αυτή την κατάθεση ψυχής του αλκίνοου ιωαννίδη, την επαύριο των εκλογών, ακολουθώντας το δικό του σκεπτικό και πολλές από τις διατυπώσεις του. Βασίζεται (στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της) σε μια ιδέα-προσπάθεια ενός.. ανώνυμου σφου (που δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσα να τον παρουσιάσω, αλλά παίρνω την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω και δημόσια για την παρωδία που μου έστειλε). Και έρχεται ως αυθόρμητη αντίδραση στις ξεχειλισμένες ελπίδες, που σκορπίζουν οι κινήσεις της νέας κυβέρνησης.

Σήμερα πήρα ανάσα! Και θα την κρατήσω, για να εκβιάσω τους ευρωπαίους εταίρους μας, μέχρι να δουν το δίκιο μας και να αλλάξουν γνώμη. Όλα είναι θέμα διαλόγου και διαπραγμάτευσης.

Επιτέλους μια κυβέρνηση στη χώρα που είτε ξαναβουτήξει είτε όχι ο δείκτης του χρηματιστηρίου, βάζει πλάτη σα ναυαγοσώστης (και ταξικό ναυάγιο συνάμα) για να επιβιώσει το σύστημα. Του δίνει αέρα στα πνευμόνια και αίμα στην καρδιά! Ου μην και το αντίστροφο.

Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε στο «κερδίστε χάνοντας» μια μεγάλη μάχη απέναντι στο φόβο, την κακογουστιά, την ασχήμια, την ανηθικότητα, την αδικία και την ανοησία που μικραίνει τις οικονομικές και always in καλλιτεχνικές μας προσδοκίες. Τις αυταπάτες μας (που βασικά είναι αήττητες), θα τις κερδίσουμε σε άλλο γύρο, αρκεί να μην είναι ο τρίτος.

Σήμερα ελπίζω πως το προ κρίσης παρελθόν, θα γίνει σύντομα παρόν. Ενώ θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την ανάγκη, ή διαδήλωνε απρόσκλητο και δε μ' άφηνε να πάω για πρόβα, μ’ έκανε να θέλω μια κοινωνία χωρίς εργάτες, αγρότες και παραγωγούς. (Ναι αλλά τι σε έδιωχνε απ' τη χώρα θα μας πεις;)

Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, κι έτσι εγώ (και ο σφος Σταύρος Θεοδωράκης) μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς κομμουνιστικά βαρίδια, τα όσα γράφω.

Σήμερα εγώ, και μόνο εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος και «πολιτικά» απολιτίκ, (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών), καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία εκ του περισσού, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά –γιατί αυτό είναι κοινωνική νομοτέλεια ξέρετε- μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), δηλώνω βαθύτατα συγκινημένος κι ας μου βγει σε ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα ελπίζω πως όσα εμπόδισαν το ναζιστικό φίδι να εκκολαφθεί με τους αγώνες του εργατικού κινήματος μπορούν να εξαλειφθούν. Και τότε οι φασίστες θα μπορούν να διαλυθούν ησύχως κι αυτοβούλως ή αλλιώς να κοροϊδεύουν το λαό ότι υφίστανται πολιτικές διώξεις και να γίνουνε επιτέλους πλειοψηφία, γιατί… «την είδαμε και την Αριστερά».

Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα. Χαίρομαι που δεν είμαι εργάτης, δεν είμαι άνεργος, οικονομικός μετανάστης ενώ έφτασα τόσο κοντά στο να μείνω ρέστος και είμαι εδώ τώρα, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου μου που είναι άνεργοι, απλήρωτοι, μπροστά σε ένα αύριο γνωστό και διακηρυγμένο, επικίνδυνο, δύσκολο, με θεατές εμάς και τις μη εξαιρετέες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες των δικών μας.

Σήμερα νιώθω περήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη, ισότητα, αδελφότητα κι άλλες τέτοιες αφηρημένες έννοιες του σοσιαλισμού του 21^ου αιώνα, παρμένες από τις αστικές επαναστάσεις του 18^ου, γυμνή και σίγουρη, σαν τους ξεβράκωτους του Παρισιού.

Σήμερα ο τόπος μου από πείραμα (άραγε το θυμάται κανένας αυτό;) γίνεται πρόταση χωρίς (επαναστατικό) υποκείμενο, κατηγορούμενο για όσα έγιναν και αντικείμενο συγκεκριμένο για τον αγώνα μας, όλοι ενωμένοι με παρατακτικές συνδέσεις, χωρίς κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις στην ενωμένη Ευρώπη των λαών.

Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες εναλλακτικοί, καθηγητές, στελέχη επιχειρήσεων, εισοδηματίες, σοσιαλδημοκράτες και φασίστες, μας κοιτάνε αλλιώς. Πάλι σαν πείραμα βέβαια, αλλά αλλιώς... Κι ο λαός συνεχίζει το μακάριο ύπνο του από το αριστερό πλευρό. Πάλι παθητικός θεατής, αλλά από άλλο πλευρό.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως δεν θα αντιμετωπίζομαι πια από τους προύχοντες (ποιοι είναι αυτοί;), εγώ και ο κάθε πελάτης-πολίτης (μην πεις εργαζόμενος ή εργάτης, πιπέρι), σαν υποτακτικός, άσχετος, λίγος, αμελητέος, ανεπαρκής, ανίκανος, απατεώνας, ζητιάνος, ουτοπιστής, παράξενος, ρομαντικός, χέστης, ηλίθιος και μόνος. Δεν είμαι μόνος, είμαστε όλοι μαζί οι πολίτες. Είμαστε το 99% (των πολιτών).

Σήμερα νιώθω πως θα κοροϊδέψουμε για άλλη μια φορά τα νεκρά παιδιά του Βουνού, τους κατατρεγμένους, τους βασανισμένους, τους φυλακισμένους, τους αφημένους να σαπίζουν ανώνυμοι στα χαντάκια της ιστορίας, τους ήρωες που εξαφάνισε η αφήγηση των κουστουμαρισμένων, φρεσκοξυρισμένων συνεργατών κάθε λογής κατακτητών. Τους εκτελεσμένους της Καισαριανής, που γράφουν καλά στο φακό, ως φόντο του Αλέξη, και τους άλλους, που ξέχασαν να πεθάνουν..

Κι ας μην είναι μόνον έτσι, κι ας μην είναι ακριβώς έτσι, κι ας είναι δύσκολα θέματα, πρέπει όμως να στηρίξουμε τη σοσιαλδημοκρατία και να σώσουμε την καπιταλιστική μας οικονομία, με τον άνθρωπο (γενικά κι αόριστα) πάνω από τα κέρδη, αλλά πάντα δίπλα τους και ποτέ εναντίον τους.

Σήμερα εύχομαι οι προύχοντες (τους θυμάστε έτσι;) να ακούσουν τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα (και ποτέ εκμεταλλευόμενα, γιατί τώρα έχουμε σοσιαλισμό, πρέπει να τους φτιάξουμε και την ψυχολογία) κάτω από ένα σύστημα παιδείας απάνθρωπο, βλακώδες και αναποτελεσματικό. Γιατί το πρόβλημα της παιδείας είναι οι μισάνθρωποι, βλάκες και αναποτελεσματικοί ιθύνοντες, δεν υπάρχει σχέση με την οικονομία κι άλλα τέτοια ξύλινα που λένε οι κομμουνιστές. Οι ικανοί πάνε μπροστά και θα τα φτιάξουμε όλα, ανθρώπινα, έξυπνα κι αποτελεσματικά.

Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας. Ας (προσ)ευχηθούμε όλοι μαζί γι’ αυτό, χωρίς να θίγουμε τις αιτίες της δυστυχίας τους, με ασπιρίνες που θα τους ανακουφίσουν και θα χρυσώσουν το χάπι.

Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους και να γίνει το ψωμί και το νερό της κάθε μέρας και της ψυχής μας. Όλος ο Πολιτισμός και όχι μόνον αυτός των διασήμων. Υπάρχουν αρκετοί άσημοι που δημιουργούν “εσωτερική” τέχνη, στο επίπεδο των μεγάλων ιδεών, στην απαρχή της έκπτωσης του ανθρώπου από την ιστορία του ως είδος και την βέβαιη ατομική γαλήνη του συναγερμού στο σπίτι. Να γίνει συγκάτοικος στο σπίτι μας, πρόσωπο στο γερασμένο μας κορμί, σύνορο στη σκέψη και δράση της λαϊκής εξουσίας.

Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα και όχι η γλώσσα μιας άναρθρης χώρας. Κι αυτό δεν εξαρτάται από δομές και συστήματα. Ψηφίζεις, φεύγει ο κακός καπιταλιστής από την ομάδα, έρχεται ο καλός στη θέση του και ζήσαμε εμείς καλά κι οι αστοί καλύτερα.

Σήμερα ξέρω (αλλά συνεχίζω μονότονα) πως χωρίς την ακούραστη συμμετοχή όλων μας (στο κοινοβούλιο;), θα επιστρέψουμε σε κυβερνήσεις λοβοτομής. Και πως δε μας παίρνει πια να απέχουμε, να κριτικάρουμε από μακριά, να θέτουμε την διακυβέρνηση έξω απ’ το όριο της φωνής, της γνώμης και της πράξης μας. Αλλά μας παίρνει (κι έχω μπόλικο καιρό να κοροϊδεύω) να μη λέμε κουβέντα για αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή (Ένωση) κι εμείς κομμάτι της ουσίας της (τώρα δεν είμαστε). Και ο Αριστοτέλης ας μας φωτίζει το δρόμο για τις επόμενες γενιές των ομιλούντων εργαλείων και της οικονομικής δουλείας.

Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους, άρχοντες υπό των αστών και πάνω από τους αγράμματους. Κι ύστερα να ξυπνήσω και να προσγειωθώ απότομα στην πραγματικότητα.

Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες που τοποθέτησα αλλού, τότε που ετοιμαζόμουν να τα ακολουθήσω στα ξένα. Θα μείνω εδώ, συνεχίζοντας να μπαίνω κάτω από ξένες σημαίες, χωρίς να νιώθω εργάτης.

Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους, καθώς και την όποια συμμετοχή μου, από άγνοια, αδυναμία, υποχρέωση ή συνήθεια, στο παιχνίδι τους. Φτάνει να πληρώσουν αναλογικά και αυτοί. Εμείς πχ το 67% κι αυτοί το υπόλοιπο 33%, όλοι ενωμένοι και με αναλογίες.

Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και χαίρομαι διπλά που δε θα ζητήσω τίποτα ιδιωτικά από τις επόμενες. Γιατί η τέχνη αφορά πάντα ιδιώτες κι όχι τη σφαίρα του δημόσιου.

Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία (χωρίς άλλους ξύλινους, ταξικούς προσδιορισμούς). Θα πέσω έξω, το ξέρω, μου το φωνάζουν η πραγματικότητα και η ιστορία (σοβαρά;). Όμως, και μόνο που μπορώ να το ονειρεύομαι, είναι μεγάλο πράγμα. Αρκεί να συνεχίσω το μακάριο ύπνο μου, χωρίς να με ξυπνάει μια πεινασμένη κοιλιά που γουργουρίζει.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει ή τέλος πάντων θα εξορθολογιστεί, γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι το όπιο του λαού και μπορεί να παίζει με τις λέξεις, υποτιμώντας θρήσκους και άθρησκους πολίτες.

Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει (προδέρμ κι αγάπη ρε μ…) Γιατί, αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα. Ενώ αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα (η ελπίδα έρχεται, μην ξεχνιόμαστε).

Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου στο επίπεδο της πολιτικής θεολογίας. Εύχομαι σε όλη μου τη ζωή να με παίρνει να ελπίζω και να προσδοκώ, να προσεύχομαι και να μιλάω γενικά ή παραπλανητικά.

Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά και να φωνάζουμε στις πλατείες «οι τρακόσιοι στη βουλή» (αντί για Γουδί). Και να γίνει συνώνυμο με τα παιδικά παραμυθάκια, όπου αλλάζει ο κόσμος, χωρίς να αλλάζει τίποτα (χωρίς να γκρεμίσουμε την χώρα που λέει κι ο ακομμάτιστος Σταύρος).

Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου, τινάζω τη σκόνη δεκαετιών από τα όνειρά μου και ετοιμάζομαι για τα δύσκολα που ακολουθούν, με την παμπάλαια, σοσιαλδημοκρατική σκουριά, που δε λέω να αποτινάξω με τίποτα από τη σκέψη μου.

Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω. Με το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.

Τζήμερο, άσε με να σ’ αγαπάω τζήμερο…

Όταν όμως οι αυταπάτες τελειώσουν, τότε θα 'ρθεις μαζί μου καλλιτέχνη;

Πείσμα, πολύ πείσμα.
Να μάθω να γράφω,
γιατί αγράμματο μ' αφήσατε.

Από πείσμα γράφω,
για την ανατροπή σας,
για το σοσιαλισμό.

Καλούς ανθρώπους,
τους γυρίσατε ανάποδα
και τους κάνατε δασκάλους.

Καλούς ανθρώπους,
μισάνθρωπους τους φτιάξατε
και τους κάνατε δασκάλους.

Από φόβο,
δημιουργίας ανήμποροι,
φοβόσαστε τους ποιητές εργάτες.

Από φόβο,
την ποίηση για να μισήσουμε,
όπως εσείς τον άνθρωπο.

Κι όλο μας πεισμώνετε να μάθουμε.
Κι εμείς μαθαίνουμε.
Σε λίγο θα κρυφτείτε.