Είναι «σύγκρουση στρατηγικών»;

Είναι «σύγκρουση στρατηγικών»;

«Ξέρουμε ότι έχουμε μπροστά μας μια σκληρή διαπραγμάτευση, που δεν έχει να κάνει με προσωπικές συμπεριφορές πολιτικών, εγώ θα έλεγα ούτε καν με τις εθνικές στρατηγικές των κρατών. Στην ουσία έχει να κάνει με τη σύγκρουση διαφορετικών πολιτικών στρατηγικών για την Ευρώπη. Είναι σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων, είναι σύγκρουση πολιτική, κοινωνική, ταξική - αν θέλετε».

Αυτά είπε τις προάλλες ο Αλ. Τσίπρας σε ομιλία του στη Βουλή.
Η αλήθεια είναι πως σύγκρουση στα «διαβούλια» και συμβούλια της ΕΕ και της Ευρωζώνης πράγματι υπάρχει. Αυτή διεξάγεται ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη με ανισόμετρη οικονομική και πολιτική δύναμη, που βρίσκονται σε διαφορετική φάση του οικονομικού κύκλου (δηλαδή, άλλα σε ανάπτυξη, άλλα σε κρίση, άλλα σε στασιμότητα κ.λπ.) και έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα. Σύγκρουση που διεξάγεται για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων τους. Δηλαδή, πρόκειται για σύγκρουση που διεξάγεται ανάμεσα σε διαφορετικούς «εθνικούς εκπροσώπους» της ίδιας τάξης, της τάξης των μετόχων μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, της τάξης των κεφαλαιοκρατών.
Ποιο είναι το αντικείμενο της διαμάχης τους; Στην πραγματικότητα, το ποιος θα βγει λιγότερο χαμένος και περισσότερο κερδισμένος από την προσπάθεια να περάσουν οι οικονομίες της Ευρωζώνης στη φάση της ανάκαμψης. Οι χαμένοι της φάσης της κρίσης (Γαλλία, Ιταλία κ.ά.) - σε αυτούς συγκαταλέγεται και η Ελλάδα - ζητούν επιμερισμό των βαρών στο πλαίσιο της Ευρωζώνης επιδιώκοντας χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής προκειμένου να μπορέσουν να στηρίξουν την προσπάθεια των μονοπωλίων τους για ανάκαμψη των επενδύσεων. Οι κερδισμένοι (π.χ. Γερμανία) προσπαθούν να διατηρήσουν και να εδραιώσουν καλύτερα τη θέση τους.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια διαπάλη ανάμεσα σε «ληστές» μικρότερους και μεγαλύτερους με αντικείμενο τη «λεία» της κλοπής του πλούτου από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, από το ξεζούμισμα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, από το τσάκισμα, την υποβάθμιση δικαιωμάτων και αναγκών τους.

Στη ληστεία των λαών και των εργαζομένων των ευρωπαϊκών κρατών είναι ενωμένοι. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό, δεν δείχνουν καμιά «φιλευσπλαχνία». Ολα τα προηγούμενα χρόνια διαμόρφωσαν κοινές πολιτικές, στρατηγικές κατευθύνσεις για να μπορέσουν να κάνουν αυτή τη ληστεία πιο αποτελεσματική και προσοδοφόρα, κάτω από τον εύηχο στόχο της «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας». Γι' αυτό άλλωστε τα βασικά στοιχεία αυτής της πολιτικής, όπως αποτυπώνονται τόσο στις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ και της Ευρωζώνης (π.χ. Συνθήκη Μάαστριχτ, Σύμφωνο Σταθερότητας, Σύμφωνο για το Ευρώ κ.λπ.) όσο και σε ενδιάμεσες αποφάσεις τους, δεν αμφισβητούνται από κανέναν σε αυτό τους το σκέλος. Ολοι μιλάνε για την ανάγκη «δημοσιονομικής πειθαρχίας», «απελευθέρωσης αγορών», «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών», «αναδιαρθρώσεων» κ.λπ. Είναι προφανές ότι απέναντι στους εργαζόμενους και τους λαούς διαμορφώνουν κοινή στρατηγική.
Ο Αλ. Τσίπρας, π.χ., διαβεβαιώνει και για το στόχο και για τα μέσα επίτευξής του όταν δηλώνει: «Η Ελλάδα έχει κάποιες θεσμικές υποχρεώσεις ως μέλος ισότιμο στην ΕΕ, οι υποχρεώσεις μας είναι να πιάνουμε τους δημοσιονομικούς στόχους (...) Εχουμε θεσμική υποχρέωση να έχουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς (...) Να τηρήσουμε τις ιδρυτικές Συνθήκες της ΕΕ, απόλυτη υποχρέωση» και «...ένα νέο συμβόλαιο με τους εταίρους μας, μετά από ένα εξάμηνο (...) Στο συμβόλαιο αυτό προφανώς θα συμπεριλαμβάνονται οι δεσμεύσεις μας για πρωτογενώς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, για τη συνέχεια των μεταρρυθμίσεων. Αλλά, είναι προφανές ότι θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και μια τεχνική λύση για την απομείωση του χρέους, ώστε η χώρα να έχει δημοσιονομικό περιθώριο, προκειμένου να μπορέσει να επιστρέψει στην ανάπτυξη».

Ομως, στους ίδιους στόχους συγκλίνει και ο υπερατλαντικός «μεγάλος φίλος μας», «εχθρός της λιτότητας», οι ΗΠΑ και ο Πρόεδρός τους, Μπ. Ομπάμα, που τόσο έχει προβληθεί από τους οπαδούς της χαλάρωσης της περιοριστικής πολιτικής στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Αναφέρει, για παράδειγμα, χαρακτηριστικά παρεμβαίνοντας στις εξελίξεις στην Ευρωζώνη: «...δεν μπορείς να συνεχίσεις να πιέζεις χώρες που βρίσκονται σε ύφεση. Κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει στρατηγική ανάπτυξης, προκειμένου αυτές οι χώρες να μπορέσουν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, να μειώσουν κάποια από τα ελλείμματά τους.

(...) Νομίζω ότι για να μπορέσει η Ελλάδα να γίνει ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά, έπρεπε να δρομολογηθούν μια σειρά από αλλαγές (...) Η ελπίδα μου είναι ότι η Ελλάδα θα μείνει στην Ευρωζώνη, νομίζω ότι αυτό θα απαιτούσε συμβιβασμούς από όλες τις πλευρές (...) Νομίζω ότι αναγνωρίζει η Γερμανία και άλλοι ότι θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, από το να βρεθεί έξω από αυτή. Είναι μία κατάσταση που στις αγορές δεν αρέσει.
Γενικώς, όμως, με απασχολεί η ανάπτυξη στην Ευρώπη, η δημοσιονομική πειθαρχία είναι σημαντική, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες σε πολλές από αυτές τις χώρες, αλλά αυτό που μας δίδαξε η αμερικανική εμπειρία, είναι ότι ο καλύτερος τρόπος να μειώσεις τα ελλείμματα είναι να αποκαταστήσεις τη δημοσιονομική σταθερότητα, είναι να αναπτυχθείς και όταν έχεις μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση πρέπει να υπάρξει στρατηγική ανάπτυξης και όχι απλώς να γίνονται προσπάθειες πίεσης ενός πληθυσμού που δεινοπαθεί ολοένα και περισσότερο».
Αυτό που επίσης δίδαξε η αμερικανική εμπειρία απ' την υλοποίηση της «στρατηγικής ανάπτυξης», αλλά το προσπερνά για ευνόητους λόγους ο Μπ. Ομπάμα, είναι ότι απ' την ανάκαμψη ωφελήθηκαν οι συνήθεις ύποπτοι, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με εκατομμύρια ανθρώπων του μόχθου να δίνουν μάχη επιβίωσης, την ανεργία και τη φτώχεια να βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα.

Στο ρητορικό ερώτημα του κυβερνητικού εκπροσώπου «είναι κανόνας της ΕΕ το μνημόνιο; Κανόνας της ΕΕ είναι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Αυτοί είναι οι κανόνες της ΕΕ», απαντά η ίδια η Κομισιόν, όταν κομπάζει ότι «το Σύμφωνο αποτελεί έναν ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ και είναι αποφασιστικής σημασίας για την εύρυθμη λειτουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (...) Τα τελευταία χρόνια, έχει λειτουργήσει ως μέρος ενός ευρύτερου και ενισχυμένου ετήσιου κύκλου συντονισμού των οικονομικών πολιτικών, που είναι γνωστός ως το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο».

Η μόνη πραγματική ταξική σύγκρουση είναι αυτή ανάμεσα στην εργατική τάξη, το λαό από τη μια και στα μονοπώλια, τους επιχειρηματικούς ομίλους από την άλλη. Αυτή η ταξική σύγκρουση δεν διεξάγεται στα συμβούλια και τους θεσμούς της ΕΕ. Διεξάγεται καθημερινά σε κάθε κράτος της ΕΕ, μικρό ή μεγάλο. Διαφορετική στρατηγική υπάρχει και είναι αυτή που υπηρετεί τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα στην αντιπαράθεσή τους με αυτά του κεφαλαίου. Είναι η στρατηγική της ρήξης με την ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την εξουσία του κεφαλαίου.