No pasarán

 No pasarán

«Θα πας αράν το  βράδυ;» ήταν η πιο συχνή ερώτηση που άκουγες να απευθύνουν ο ένας στον άλλον. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως κανείς τους δεν είχε ιδιαίτερα καλή άποψη (από πολιτική άποψη) για τη συμμαχική οργάνωση, και θα πήγαιναν αργά το βράδυ για τη συναυλία των social waste, που για μένα θα ήταν (social waste) of time, και θα με έκαναν να νιώθω σαν γριά εξήντα χρονών στο ιβανώφειο, μουσικό παιδί της μεταπολίτευσης γαρ. Και αν ακόμα ξεπερνούσα την προκατάληψη απέναντι στο είδος συνολικά, γιατί θεωρητικά δεν πρέπει να είμαστε αρνητικοί στις νέες μορφές που πιάνουν το σφυγμό της νεολαίας και στέλνουν το δικό σου κοντά στο μηδέν, θα σκόνταφτα σε εκείνη την αθλιότητα που έχουν γράψει για το βελουχιώτη και το κόμμα που έχει μάθει να χάνει και να προδίδει –ρώτησε και τον πλουμπίδη. Έλα ρε φίλε, σοβαρά; Μωρέ αφάζα και πάλι αφάζα, αν είναι έτσι.

Αλλά τι πλάκα θα ‘χει εφόσον δεν πας στις πολιτικές συζητήσεις από νωρίς, να ακούσεις και τον πι-πι, που στην ουσία αραν είναι ο άνθρωπος, με την πρότασή του για αριστερό μέτωπο –και γιατί να μη συμμετέχει και η δημάρ δηλ, είναι και αυτή μια αριστερή γωνιά, και δη του εξωκοινοβουλίου. Άσε τη σημειολογία με το ιβανώφειο, όπου είχε κάνει την πρώτη, νομίζω, αρχηγική εμφάνιση κι ομιλία του ο τσίπρας, τότε που νόμιζαν πως είχε έρθει η ώρα τους, αλλά έμειναν τελικά στο 4,5%. Είχαν καβαλήσει ήδη όμως το καλάμι κι είχαν βγάλει προσωποκεντρική και όχι πολιτική αφίσα, φάτσα-κάρτα η μουτσούνα του ηγέτη, που πουλούσε τρελά σαν καινούριο προϊόν (αν κι όχι ιδιαίτερα επαναστατικό). Αυτά τότε βέβαια, γιατί σήμερα που είναι κόμμα εξουσίας γεμίζουν ίσα και με το μισό αλεξάνδρειο, όπως στην προεκλογική τους. Σα να λέμε δηλ, ένα ιβανώφειο. Δηλ όσο περίπου η αράν, που δε γέμισε μεν το ιβανώφειο, αλλά δεν ξέρεις από τι θέσεις μπορεί να μιλάει σε επτά χρόνια από σήμερα κι αν θα γεμίζει κι αυτή το μισό αλεξάνδρειο.

Το ίδιο πρωί είχε γίνει και το συλλαλητήριο για τις σκουριές στην χαλκιδική, που είχε αρκετό κόσμο κι ανάμεσά τους ένα μπλοκ του παμε. Αλλά θα μπορούσε να είναι και περισσότερος, αν δεν ήταν τόσο αποθαρρυντικός ο καιρός, με βροχή και λίγο αέρα. Κι ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που τον κουράκη, με το μη αεροδυναμικό του κότσο, τον έπαιρνε προς τα πίσω ο άνεμος της αλλαγής και προσέγγιζε το μπλοκ της ανταρσυα που ακολουθούσε.

Παραφράζοντας λοιπόν ένα τσιτάτο του ραφαηλίδη για το κόμμα, θα λέγαμε πως το ρεύμα είναι ένας απίθανος, πολυσυλλεκτικός χώρος, όπου μπορείς να βρεις τα πάντα, ακόμα και σταλινικούς! Οπαδούς του ααδμ (που δεν εφαρμόστηκε λέει ποτέ στην πράξη ή εγκαταλείφτηκε γρήγορα) και ενός ενδιάμεσου σταδίου, που μπορείς να το πεις και μεταβατικό, αλλά όχι με την τροτσκιστική έννοια, όσο με τον τρόπο που το περιέγραφε το παλιό πρόγραμμα: ένα σύντομο διάστημα, όπου θα γείρει σύντομα η (γιουγκο)πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Τίμια, μπερδεμένα κουκουνάρια, που συζητάς ευχάριστα μαζί τους, αντιμετωπίζοντας τα ίδια γνωστά ερωτήματα.

Αν το κουκουέ επιδίωκε την ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (ή μήπως της αντιιμπεριαλιστικής; εδώ σε θέλω μάστορα) δε θα έπαιρνε μαζί του και το εξωκοινοβούλιο, για να το αφομοιώσει και να μην υπάρχει καν σε μερικά χρόνια, ή να είναι καταδικασμένο στην αφάνεια, εφόσον έμενε έξω από αυτό το μετωπικό σχήμα;

Κάτι σαν αυτό που έκανε κι ο σύριζα δηλ, πριν από δέκα χρόνια, με κοε, δεα, κτλ, για να επιβιώνει εκλογικά, ξεπερνώντας οριακά το 3%; Ή αυτό που έκανε εκλογικά η ανταρσυα με τον αλαβάνο; Πόσο τίμιο όμως είναι να επιδιώκεις μια τέτοια συμμαχία για να καταπιείς έναν χώρο –κι όχι απλά για να ηγεμονεύσεις- ή με βασικό στόχο τα εκλογικά κουκιά;

Θα δεχόταν ποτέ το παμε ναρίτες στις συγκεντρώσεις του;

Γιατί (νο1), κατεβαίνει το κουκουέ ως κόμμα στο παμε και τις απεργίες;

Και γιατί νο2: θα ερχόταν δηλ ποτέ το ναρ; Και γιατί δεν το έκανε την 1^η νοέμβρη με τα σωματεία που ελέγχει-επηρεάζει; Αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα ή θέμα καπελώματος κάποιο σωματείο από όσα έκαναν τελικά τότε το βήμα και συμμετείχαν στην κινητοποίηση;

Γιατί το ρεύμα έκανε το συντονισμό πρωτοβάθμιων, ενώ υπήρχε ήδη το παμε; Και από την άλλη, γιατί να προχωρήσει σε μια τέτοια συνεργασία, εφόσον φοβάται μην το καταπιούν και να μη μείνει πρώτο στο χωριό, να καταπίνει αυτό μικρότερους συγχωριανούς;

Εξάλλου, αν το ααδμ περιελάμβανε και πολιτικές συμμαχίες, αυτές εκφράζονταν όμως πρωτίστως σε κινηματική βάση, πχ στο παμε. Τι νόημα έχει μια μετωπική συμμαχία με εκλογικό χαρακτήρα, που δεν εκφράζεται ενιαία σε κανένα άλλο ζήτημα –καλή ώρα σαν αυτές του εξωκοινοβουλίου;

Πώς να μην υπάρχει λοιπόν δικαιολογημένη καχυποψία; Εδώ δεν καταφέραμε να σπάσει σε ένα απλό μπλοκ, πόσο μάλλον για πιο σοβαρά διακυβεύματα (σόρι, επίδικα ήθελα να πω).

Αν γινόταν ένα τέτοιο μετωπικό σχήμα, θα αναπτυσσόταν μια διαφορετική δυναμική, που θα έπειθε και θα κινητοποιούσε πολύ περισσότερο κόσμο, που σήμερα μένει μακριά από το προσκήνιο, αμήχανος κι απογοητευμένος.

Δεν είμαι πολύ σίγουρος αν θα αντιστρεφόταν η βασική φορά των εξελίξεων. Άσε που αργά ή γρήγορα θα έμπαινε το κομβικό ζήτημα της κυβέρνησης, της συμμετοχής ή της (δια)κριτικής στήριξης σε μια αριστερή κυβέρνηση, κτλ. Πέρα από αυτό όμως, το ζήτημα δεν είναι να ενωθούμε εγώ κι εσύ, ακόμα κι αν συμφωνούσαμε στη γενική κατεύθυνση. Αλλά να πείσουμε τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, που παραμένει ανοργάνωτη, έξω από τα σωματεία, το ζωντανό κίνημα (που πάσχει εσχάτως από νεκροφάνεια), κτλ.

Κι αν εξαιρέσεις, το λαϊκό στρώμα, που λέει μεταξύ ασόβαρου κι αστείου ότι είναι μεταξύ 15^ου και 19^ου συνεδρίου, δηλ με το 17^ο, δηλ μεταξύ αριστερού ααδμ και δεξιάς λαϊκής συμμαχίας, το ζητούμενο προς κατάκτηση παραμένει να γίνουμε πρωτοπόρα και μαζικά στοιχεία στον χώρο δράσης μας. Δηλ ξέρεις εσύ κάποιον που πριν έπειθε αβέρτα και συσπείρωνε κόσμο, αλλά σήμερα δεν το κάνει, γιατί στένεψε η γραμμή ή γιατί έπαψε να πείθει τους άλλους με αυτά που λέει;

Και γιατί έχει αλλάξει τόσο θεαματικά το κοινό κι η θεματολογία του μπλοκ και δεν ασχολείται πια τόσο με το εξωκοινοβούλιο αλλά στοχοπροσηλώνεται σε αμιγώς κουκουέ θέματα;

Α, σας ευχαριστώ πολύ που μου κάνετε αυτή την ερώτηση. Γιατί δεν υπάρχουν πια οι ίδιοι ψυχικοί δεσμοί κι οι ίδιες παρέες –όχι στην ίδια ποσότητα τουλάχιστον. Και γιατί δεν υπήρχε λόγος να ασχολούμαι συστηματικά με έναν χώρο που δε νιώθω τόσο κοντά μου πολιτικά (για να μου απαντάνε: κράζεις; θαυμάζεις). Και η απόσταση αυτή μεγάλωσε τα τελευταία χρόνια, που οι μεταβατικές γέφυρες στο κενό ήρθαν να προστεθούν στις αντισοβιετικές αναλύσεις του ναρ που γνωρίσαμε για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και γιατί το ναρ που γνωρίσαμε δεν είναι πια το ίδιο, ούτε κι ακριβώς ενιαίο, αλλά τέτοιο δεν ήταν ποτέ, και δεν το έκρυβε.

Ο χρόνος μπορεί να λειάνει γωνίες, διατυπώσεις, αλλά όχι τη σκέψη μας. Εγώ βλέποντας τη δική μου από μέσα, την καταλαβαίνω καλύτερα και τη θεωρώ ενιαία κι αδιαίρετη, και ας καταλαβαίνω πως κανείς δεν μένει ακίνητος στον χρόνο χωρίς να εξελίσσεται. Αλλά αν τα προηγούμενα χρόνια έφεραν ένα γερό ταρακούνημα, αφυπνίζοντας πολλές συνειδήσεις και έναν κόσμο που ήθελε να μυρίσει τα πάντα και χωνόταν παντού με ζήλο κουταβιού, σήμερα το τοπίο ξεκαθαρίζει, καθώς καταλαγιάζει η μνημονιακή άμμος, και δεν υπάρχουν περιθώρια για χαρούμενες ουρές (του σύριζα και της ένωσης κέντρου), ανέξοδα κινηματίστικα γαβγίσματα, χωρίς στρατηγική στόχευση και αυταπάτες για μεσοβέζικες λύσεις με χορτάτους σκύλους και ολάκερες πίτες κερδών που μεγαλώνουν, αφήνοντας για εμάς τα ψίχουλα. Μπορείς να ξεκινήσεις τουλάχιστον από μια καλύτερη περιφρούρηση από τους μαύρους, τους ταμ-ταμ-ταμ, να μην είναι μπάτε σκύλοι αλέστε το μπλοκ σου, ως ένα πρώτο βήμα καλής θέλησης. Και για τα υπόλοιπα βλέπουμε.

Και τελικά το ιβανώφειο; Θα πας αράν;

Χωρίς παρέα, δε νομίζω. Νο παρέα, νο πας αράν. Και ούτω πως προέκυψε κι ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης.